Τελικά στην Ελλάδα είναι πιο δύσκολο να είσαι προπονητής του Ολυμπιακού, παρά Πρωθυπουργός, αφού σε κρίνουν εχθροί και προπάντων φίλοι, ανεξάρτητα από το ποιός είσαι και τι έχεις προσφέρει.

Δεν θα σταθούμε ιδιαίτερα στον Μίτσελ, γιατί είναι εν ενεργεία προπονητής του Ολυμπιακού και δεν θα είναι αντικειμενική η προσέγγιση, αν και με το "καλημέρα", καλώς ή κακώς(θα το δείξει η ιστορία) αμφισβητήθηκε έντονα.

Γιατί δεν έβαλε τον Μανωλά αντί του Μεντζανί στο ματς με την Παρί, γιατί δεν δούλεψε στα στημένα και δέχθηκε τρία γκολ από κόρνερ, γιατί δεν φρεσκάρισε γρήγορα την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο, γιατί μετά το 1-2 δεν έδωσε εντολές να μην επαναληφθεί το κακό, γιατί, γιατί, γιατί...

Πάμε αρκετά χρόνια πίσω, όταν προπονητής ήταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και η ομάδα έφτανε μια ανάσα από τους "4" του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν είχε την καθολική αποδοχή των οπαδών του Ολυμπιακού και ιδιαίτερα των οργανωμένων, γιατί λέει η ομάδα δεν έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο, αν και έπαιρνε τα αποτελέσματα.

Περνάμε στον Βαλβέρδε, που στο ξεκίνημα του αμφισβητήθηκε περισσότερο απ όλους. Γιατί λέει έφερε τον Φουστέρ, που είχαν τον ίδιο μάνατζερ και μάλλον πήρε μίζα. Τα πάνδεινα τράβηξε ο Ισπανός παίκτης για να πείσει και τώρα είναι σύνθημα στα χείλη όλων.

Τα ίδια και με τον Όσκαρ, μόνο που αυτός δεν είχε την ψυχοσύνθεση του Φουστέρ, δεν άντεξε τις αποδοκιμασίες, γύρισε στην Ισπανία και πέρυσι ήταν ο κορυφαίος χαφ του ισπανικού πρωταθλήματος, μετά από αυτούς της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα.

Στη συνέχεια έβριζαν τον Βαλβέρδε για την επιμονή του στον Αμπντούν, μέχρι που πέτυχε το γκολ στο ΟΑΚΑ κατά του Παναθηναϊκού. Θυμηθείτε τι τράβηξε ο Βαλβέρδε όταν έφερε τον Ορμπάιθ.

"Ποιό είναι αυτό το ...σαπάκι που μας κουβάλησε" έλεγαν, όπως και για τον Μαρκάνο, κι όταν έφυγαν για τη Ρουμπίν τους μνημόνευαν με νοσταλγία. Βέβαια και απέτυχε σε κάποιες επιλογές του ο Βαλβέρδε, όπως με τον Ουρτάδο, αλλά σίγουρα δεν το έκανε για να πάρει μίζα.

Απλά οι πιο έξυπνοι άνθρωποι του κόσμου , που ζουν στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, οι Έλληνες, είναι καχύποπτοι , τα ξέρουν όλα και η συνωμοσιολογία είναι ίδιον του χαρακτήρα τους. Μετά τον Βαλβέρδε ήρθε ο Ζαρντίμ, που έπαιρνε αποτελέσματα με 0,5-0, αλλά δεν έπαιζε ο Ολυμπιακός θεαματικό ποδόσφαιρο, οι αποδοκιμασίες ήταν στην ημερήσια διάταξη και έτσι έφυγε κι αυτός με κατηγορίες "γιατί δεν αξιοποίησε το ταλέντο του Βλαχοδήμου, γιατί δεν έδινε ευκαιρίες στον Φετφατζίδη", γιατί, γιατί, γιατί...

Και φτάνουμε στον Μίτσελ που τραβάει κι αυτός τα ίδια. Μπορεί να φύγει ο άνθρωπος σε ένα μήνα, μπορεί σε δυο χρόνια, αλλά όλες οι ιστορίες έχουν κοινό παρανομαστή και απληστία. Παίρνουμε αποτελέσματα, θέλουμε όμως και θέαμα. Προσφέρει η ομάδα θέαμα, θέλουμε όμως και αποτελέσματα...