Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί...
Ο Στέφανος Λεμονίδης σχολιάζει την αβρότητα που έδειξαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού προς όλους τους παίκτες, θυμάται τι γινόταν στο Καραϊσκάκης πριν από ένα μήνα και εκτιμά ότι η διαφορά του από τους αντιπάλους θα φτάσει στα επίπεδα των περασμένων χρόνων.
Ένα από τα πιο ευχάριστα απογεύματα όλης της χρονιάς πέρασαν οι παίκτες του Ολυμπιακού την Κυριακή, όχι λόγω της εύκολης νίκης επί της Κέρκυρας, αλλά για την αβρότητα που έδειξαν οι οπαδοί του προς όλους.
Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους, αφού ο Χάρα καταχειροκροτήθηκε όταν έχασε το... άχαστο στο 40'. Όταν σε κενή εστία πέταξε τη μπάλα έξω και έκανε ένα δίλεπτο να σηκωθεί από το σοκ που έπαθε. Μάλιστα κάποιοι φώναξαν και το όνομα του , σε συνδυασμό με το γκολ που πέτυχε στο ΟΑΚΑ, κατά της ΑΕΚ.
Ο Μποτία αποθεωνόταν σε κάθε ενέργεια του, ο Τσόρι χειροκροτήθηκε όσο ποτέ, κάθε φορά που εκτελούσε κόρνερ και όχι μόνο, ο Μπενίτες με το που άγγιζε τη μπάλα προκαλούσε ενθουσιασμό, ο Ρομπέρτο άκουσε το όνομα του σε ένα τραυματισμό. Με τον Αφελάι δεν ασχολήθηκε κανείς, παρότι ήταν ο γνωστός Αφελάι. Και άλλα πολλά...
Γυρίσαμε το χρόνο ένα μήνα πίσω και θυμηθήκαμε τι γινόταν στα ματς με τoν Εργοτέλη, την ΑΕΚ, τη Ντνίπρο. Τότε που όχι μόνο δεν χειροκροτούσε ο κόσμος, αλλά δυσανασχετούσε κάθε φορά που οποιοσδήποτε παίκτης αργούσε να δώσει τη μπάλα, κάθε φορά που τη γύριζαν στον Ρομπέρτο. Να μη πάμε πιο πίσω όταν αποδοκιμαζόταν όλη η ομάδα από τον κόσμο, όταν γιούχαραν τον Μήτρογλου και τον Μανιάτη.
Θυμηθείτε πως έβλεπαν τον Μποτία, που με την επιστροφή του ο Ολυμπιακός δεν δέχθηκε γκολ επί τέσσερα συνεχόμενα ματς. Θυσιάστηκε βέβαια γι αυτό ο Σαντάνα, που λειτούργησε σαν αλεξικέραυνο και άκουσε τα πάντα στα λίγα ματς που αγωνίσθηκε. Χάρη στη θυσία της ...Ιφιγένειας, οι Θεοί έστειλαν αέρα στα πανιά του Μποτία που έγινε ταχύπλοο, αλλά και ογκόλιθος.
Άβυσσος η ψυχή του οπαδού; Μπορεί, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι το γκολ του Χάρα στο ΟΑΚΑ έφερε ηρεμία στον Ολυμπιακό, οι οπαδοί του άρχισαν να βλέπουν με περισσότερη συμπάθεια όλους τους παίκτες και είναι στο πλάι τους και στις άτυχες στιγμές. Ναι, είναι αλήθεια.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην έπαιξε με σπουδαίους αντιπάλους τον τελευταίο καιρό, η νηφαλιότητα όμως σε μια ομάδα είναι μεγάλη υπόθεση. Όταν ο παίκτης γνωρίζει ότι δεν τον περιμένουν...στη γωνία στην πρώτη στραβή, παίζει με αυτοπεποίθηση, έχει μεγάλη αυτοεκτίμηση και αποδίδει καλύτερα. Η ομάδα πάντως συμμαζεύτηκε, δεν μπάζει στην άμυνα, οι παίκτες είναι ορεξάτοι, τρέχουν, μαρκάρουν, σκοράρουν .
Και φυσικά είναι μεγάλο πράγμα να παίζεις κάθε εβδομάδα σε μια διοργάνωση(το κύπελλο αργεί) και όχι σε τρεις και με πίεση. Η ξεκούραση έφερε τα αποτελέσματα της και έδειξε ότι το ρόστερ του Ολυμπιακού, μπορεί να μην είναι το ιδανικό, κι αυτό που ονειρεύονται οι φίλοι του, αλλά απέχει πολύ των άλλων ελληνικών ομάδων.
Και η διαφορά θα εκτοξευτεί στους 12 βαθμούς αν κερδίσει ο Ολυμπιακός στην Κομοτηνή , θα μεγαλώσει ως το τέλος και θα φτάσει στα επίπεδα των προηγούμενων χρόνων. Τόσο ο ΠΑΟΚ που απείλησε στην αρχή, όσο και ο Παναθηναϊκός στη συνέχεια, δεν αντέχουν σε μαραθώνιο. Είναι σπρίντερ, κάνουν τρία-τέσσερα-πέντε ματς και μετά κλατάρουν. Έτσι δεν κερδίζεται το πρωτάθλημα. Φάνηκε στο Περιστέρι που δεν είχε ούτε μια κλασσική ευκαιρία, αλλά και στη Βέροια, όπου η ήττα των πρασίνων δεν είχε κανένα διαιτητικό ψεγάδι και προήλθε από μια ομάδα που δεχόταν μέχρι πρόσφατα τρια και τέσσερα γκολ. Τζάμπα όλος ο θόρυβος και η προπαγάνδα για τον Αρετόπουλο. Και ο ΠΑΟΚ στην Κομοτηνή, παρότι πέτυχε γκολ οφσάιντ, έφυγε με τρία γκολ στην πλάτη από τον αήττητο στη Θράκη, Πανθρακικό. Ποια διαιτησία λοιπόν;