1 + 1 κάνει τρία
Το "μπροστά" στο post αποδείχτηκε εξίσου σημαντικό με την αποφασιστικότητα και τον χαρακτήρα. Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος χωρίζει και αναλύει τα δεδομένα που οδήγησαν τον Ολυμπιακό στη σπουδαία αυτή νίκη.
Η ανάλυση του παιχνιδιού του Ολυμπιακού με τη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη. Το καθαρά τακτικό κομμάτι και στο άλλο, το δεύτερο, αυτό που περικλείει έννοιες όπως "πάθος", "αυταπάρνηση", "χαρακτήρας". Δεν τα λέω εγώ, οι δύο προπονητές αναλώθηκαν σε αυτά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου.
Μέρος πρώτο
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα (περίεργο). Ο Ολυμπιακός μετά από δύο συνεχόμενες ήττες προετοιμάστηκε για το πολύ δύσκολο και ιδιαίτερο ματς με τους Τούρκους με μηδαμινή απώλεια συγκέντρωσης. Τα προβλήματα και οι ήττες είναι σαν το οινόπνευμα, που τσούζει μεν, κάνει μια συγκεκριμενη δουλειά, δε. Όταν πχ η λίστα με τις απουσίες περιλαμβάνει δύο ονόματα όπως αυτό του Λο και του Πέτγουεϊ δεν υπάρχουν περιθώρια για οτιδήποτε άλλο πλην από συσπείρωση και αυταπάρνηση. Οι υπόλοιποι, λοιπόν, είναι έτοιμοι να κάνουν το βήμα παραπέρα. Αυτό το βήμα που απαιτούν οι μεγάλες νίκες: μια βουτιά, 2-3 άλματα παραπάνω, περισσότερη εμπιστοσύνη στον δίπλα.
Και φάνηκε από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Φάνηκε ξεκάθαρα από τον τρόπο που μπήκε ο Ολυμπιακός, πραγματοποιώντας την καλύτερη φετινή του εμφάνιση. Διότι έτσι αποδεικνύεται α) από την αξία του ηττημένου β) από το γεγονός ότι σε ένα παιχνίδι με τετοιο ρυθμό έκανε μόλις 4 λάθη γ) από την ποιότητα που έβγαλε στα καθοριστικά σημεία δ) από τον τροπο που ξεπέρασε τα εμπόδια που συνάντησε. Ένας σημαντικός λόγος οπότε που κέρδισε ο Ολυμπιακός ήταν ο χαρακτήρας του, όπως παραδέχτηκε και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Και σύμφωνα με τον Μάτζικ Τζόνσον "ο χαρακτήρας μιας ομάδας είναι ο χαρακτήρας του καλύτερου του παίκτη", εννοώντας ότι αν ο καλύτερος σου παίκτης ειναι αδιάφορος, τότε κι η ομάδα θα είναι αδιάφορη. Αν ο καλύτερος σου παικτης είναι σκληρός και μαχητής, το ίδιο θα κάνει και το σύνολο.
Να συνεχίσω για τον Σπανούλη; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται. Μπήκε πολύ αποφασιστικά στο πρώτο ημίχρονο, εξέθεσε την αντίπαλη άμυνα, που όταν του επιτρέπει να περνάει τόσες φορές ανάποδα (σήμα κατατεθέν του) δεν μπορεί να έχει βλέψεις για εκτός έδρας νίκη. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού εκανε το καλύτερο ημίχρονο που μπορώ να θυμηθώ προσωπικά και δεν ήταν τελικός φάιναλ-φορ. Τόσο καλός. Το αποδεικνύει και το τελικό ranking του (39), που αποτελεί και προσωπικό ρεκόρ.
Τόσο αυτός όσο κι ο Περπέρογλου βρέθηκαν σε πολύ μεγάλη μέρα. Ο τελευταίος κάνοντας... διπλοβάρδια και στο "3" και στο "4", παίζοντας ένα ολόκληρο ημίχρονο (το 2ο) συνεχόμενα. Έβαλε κρίσιμα σουτ, χτύπησε τα μις-ματς, πήρε φάουλ, πάλεψε στα ριμπάουντ απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους. Έκανε με λίγα λόγια όλα τα μικρά ή μεγάλα πράγματα που απαιτούνται σε τέτοια παιχνίδια.
Μέρος δεύτερο
--- Ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε τη μεγάλη αδυναμία της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ, που είναι μια ομάδα με αρκετό ταλέντο, αλλά χτυπητές αδυναμίες κυρίως στην ισορροπία της. Δεν έχει ούτε έναν κανονικό πλέι-μέικερ, έχει έναν καλό πικ-εν-ρολ παίκτη (Πρέλζιτς) και διαθέτει μια ομάδα με μεγάλο μέσο όρο ύψους που γεμίζει το γήπεδο, αλλά έχει αργά πόδια.
Ο Μπογκντάνοβιτς είναι 2.00, ο Πρέλζιτς 2.06, όσο και ο Κλέιζα, ο Μπιέλιτσα 2.10, ο Ζόριτς το ίδιο, ο Βίντμαρ 2.13. Όλοι τους, όμως, έχουν πρόβλημα στα πόδια. Εκεί τους "χτύπησε" ο Ολυμπιακός, που προσπαθούσε να σημαδεύσει τον πιο αργό της 5άδας, δηλαδή τον Κλέιζα ή τον Ζόριτς και να πάρει από εκεί πόντους ή δημιουργία. Ειδικά με τον Περπέρογλου στο "4" οι Πειραιώτες απέκτησαν ένα τεράστιο πλεονέκτημα, καθώς άνοιξαν ακόμη περισσότερο το γήπεδο και είχαν μια σημαντική απειλή από αυτή τη θέση.
--- Η Φενέρμπαχτσε ξεκίνησε αντιμετωπίζοντας τεράστιο πρόβλημα στην πικ-εν-ρολ άμυνα, το οποίο είχε όνομα και επώνυμο: Βασίλης Σπανούλης. Αναγκαστικά ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, βλέποντας παράλληλα και την ομάδα του να γεμίζει φάουλ, άλλαξε τακτική και κατέφυγε σε στιγμιαίες άμυνες ζώνης και κυρίως σε αλλαγές, προσπαθώντας να χαλάσει τον ρυθμό του Ολυμπιακού.
Οι "ερυθρόλευκοι", ωστόσο, ειδικά στην αρχή αντέδρασαν υποδειγματικά "τιμωρώντας" τις αλλαγές μέσα στο καλάθι, εκεί δηλαδή όπου ο κοντός της Φενέρ κατέληγε να μαρκάρει ψηλό παίκτη των γηπεδούχων. Πήραν φάουλ, έβγαλαν φάσεις και προκάλεσαν νέο πονοκέφαλο. Στο τελευταίο δεκάλεπτο, δε, ήρθαν οι προσωπικές φάσεις από έξω προς τα μέσα, δηλαδή με τον ντριμπλέρ και τα μεγάλα σουτ του Σπανούλη για να ολοκληρώσουν τη διαδικασία.
--- Το τελικό σκορ μπορεί να λέει το αντίθετο, ωστόσο, η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ καλή άμυνα στο συγκεκριμένο παιχνίδι, το οποίο είχε μεγάλη ποιότητα και υψηλό ρυθμό. Το σημαντικό κομμάτι της "ερυθρόλευκης" τακτικής ήταν η άμυνα στο low-post, το πως δηλαδή ο Ολυμπιακός απέτρεψε να πάει η μπάλα μες στη ρακέτα (στον Μπογκντάνοβιτς, στον Κλέιζα και στον Ζόριτς) και από εκεί και πέρα "χάλασε" και το εναλλακτικό σχέδιο των Τούρκων να μεταφέρουν τη μπάλα στο high-post (για το λεγόμενο high-low), πιέζοντας πολύ καλά και αυτή την πάσα με τον "5".
Ήταν το πρώτο βήμα για να εγκλωβιστεί η Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ, που στη συνέχεια έπαιξε περισσότερο πικ-εν-ρολ από ότι συνηθίζει (αν και ομάδα Ομπράντοβιτς), χάνοντας ωστόσο το βασικότερο στοιχείο του παιχνιδιού της.
Και bonus: τρίτο μέρος
Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός τέλειωσε το παιχνίδι με 20 ασίστ και μόλις 4 λάθη, μαρτυρά πολλά για το βαθμό συγκέντρωσης της ομάδας. Και γίνεται πολύτιμο συμπέρασμα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι το παιχνίδι είχε ιδιαίτερα γρήγορο ρυθμό.
Να σημειωθεί ότι αυτό το 20-4 στο assist/turnover ratio αποτελεί την 4η καλύτερη επίδοση στην ιστορία της Euroleague!
Η καλύτερη ανήκει στην Μπενετόν Τρεβίζο απέναντι μάλιστα στον Ολυμπιακό από τη σεζόν 2004-2005, όταν είχε 23 ασίστ και μόλις 4 λάθη. Ακολουθούν το 21-4 που έχουν σημειώσει τόσο ο Παναθηναϊκός (σεζόν 2011-12 στο "διπλό" επί της Ζαλγκίρις), όσο και η Μακάμπι (τη σεζόν 2007-2008 απέναντι στη Μάλαγα).
