5+5 αλήθειες για τον 5ο τελικό

Ίσως να μην είναι το πλέον κατάλληλο timing. Σαν να είναι άκυρο πήδημα, ή προσπάθεια για τάπα μετά από προσποίηση. Κάτι τέτοιο. Το θέμα πλέον δεν έχει να κάνει με το τι έγινε στο γήπεδο. Το βιβλίο της ιστορίας, εξάλλου, έγραψε "Πρωταθλητής 2014: Παναθηναϊκός" και η επικαιρότητα τρέχει γύρω από την επόμενη ημέρα του Ολυμπιακού και τις προεκτάσεις που θα έχει η απώλεια του πρωταθλήματος για τον Βασίλη Σπανούλη, αλλά και την υπόλοιπη ομάδα.

Για αυτά έχουμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι μπροστά μας. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν...

Πέντε αλήθειες για τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός έκανε το καλύτερο του παιχνίδι τη φετινή χρονιά με τον Ολυμπιακό. Ενδεχομένως να έκανε και ένα από τα καλύτερα σε όλη τη σεζόν, αν βάλουμε στο δείγμα τα ματς της Euroleague και τα "αιώνια" ντέρμπι σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Οι 82 πόντοι στα 40 λεπτά, οι 53 στο ημίχρονο είναι τα καλύτερα νούμερα που έχει πετύχει το "τριφύλλι" φέτος στα ματς απέναντι στους "ερυθρολεύκους", ενώ αποτελούν από τις καλύτερες φετινές τους επιδόσεις.

Συγκεκριμένα στην Euroleague ξεπέρασε τρεις φορές τους 82 πόντους, όλες στην κανονική περίοδο: 95 με την Λαμποράλ Κούτσα (στο ιστορικό ματς στην Κύπρο), 90 με τον Ερ. Αστέρα μετά από παράταση και 83 με τη Λιέτουβος Ρίτας. Οι δύο τελευταίες ομάδες να σημειωθεί ότι αποκλείστηκαν από την επόμενη φάση.

Παράλληλα νούμερα ρεκόρ για την ελληνική κόντρα είναι οι 19 ασίστ και το 57% στα δίποντα, νούμερα που μπορούν να χαρακτηριστούν και ως δείκτες "ποιότητας". Στην Euroleague οι "πράσινοι" έχουν ξεπεράσει το 57% πέντε φορές (με Μάλαγα, Λιέτουβος, Λαμποράλ Κούτσα - δύο φορές - και την ΤΣΣΚΑ) και τις 19 ασίστ άλλες τρεις (21 με Εφές, 21 με Μάλαγα, 31 με Λαμποράλ Κούτσα).

Ο Παναθηναϊκός έκανε το καλύτερο του πρώτο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός έχει πετύχει μόνο μια φορά τη φετινή σεζόν περισσότερους από 53 πόντους στα πρώτα 20 λεπτά ενός αγώνα. Αυτό είχε γίνει στην αρχή της σεζόν χρονιάς απέναντι στον ΚΑΟΔ. Με εξαίρεση αυτό το ματς οι "πράσινοι" δεν έχουν πετύχει τόσους πόντους, όσους σκόραραν στον 5ο τελικό. Αυτό που λέμε κράτησαν το καλύτερο για το τέλος.

Το κλειδί για να το πετύχει αυτό ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη η δεύτερη περίοδος και η βοήθεια που έδωσε σε εκείνο το διάστημα ο πάγκος και συγκεκριμένα ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης (6π) και ο Ρομέλ Κάρι. Έτσι έπιασε τόπο η επιλογή του Φραγκίσκου Αλβέρτη να ανοίξει το rotation , να κρατάει για μικρό διάστημα τους παίκτες στο παρκέ (εξαίρεση στον κανόνα του 1ου ημιχρόνου ο Γιόνας Ματσιούλις) και να εκμεταλλευτεί την εικόνα του ματς για να ξεκουράσει βασικούς παίκτες. Σε όλη αυτή τη διαδικασία ο Παναθηναϊκός εν αντιθέσει με προηγούμενα παιχνίδια, όχι μόνο δεν πτοήθηκε από την απουσία των Λάσμε-Διαμαντίδη, αλλά πάτησε το γκάζι σε αυτό το σημείο.

Ο Παναθηναϊκός είχε σε μεγάλη μέρα τον Δημήτρη Διαμαντίδη (11 πόντοι, 7 ασίστ, 3 κλεψίματα και 6 κερδισμένα φάουλ). Ξεκούραστο και φρέσκο στην επίθεση και πάνω από όλα με καθαρό μυαλό. Όταν χρειάστηκε, δηλαδή, στο σημείο που η διαφορά έπεσε στους 6 πόντους, πήρε τη μπάλα, πήρε τις σωστές αποφάσεις και η ομάδα του "σφράγισε" τη νίκη. Για αυτό τον χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Για να βγάζει στο παρκέ την εμπειρία του και την ποιότητα του. Αμυντικά έπαιξε και πάλι το ρόλο του λίμπερο όταν χρειάστηκε να μαρκάρει τον Μάντζαρη ή τον Κόλινς, αλλά αντιμετώπισε πρόβλημα στα close-out απέναντι στον απειλητικό Λοτζέσκι.

Ο Παναθηναϊκός βρήκε στηρίγματα στην περιφέρεια. Αυτό ίσως το κυριότερο "συν" για την ομάδα του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Ο Κάρι (5π, 4 ασίστ, 3 λεψίματα), ο Ούκιτς (9π, 3 ασίστ) και ο Ράιτ (7π) έκαναν τα καλύτερα τους παιχνίδια στη σειρά. Η δική τους βοήθεια ήταν καθοριστική ώστε να επέλθει ισορροπία στο επιθετικό παιχνίδι των "πρασίνων", να απελευθερωθεί ο Διαμαντίδης και να γίνει πιο πολύπλευρο το δημιουργικό/εκτελεστικό κομμάτι.

Ο Παναθηναϊκός ήταν άψογος τακτικά. Το παραδέχτηκε και ο Δημήτρης Πρίφτης μιλώντας στη SuperBasketball. Από τον 4ο τελικό και μετά οι "πράσινοι" βάζοντας ψηλό παίκτη στο μαρκάρισμα του Διαμαντίδη (τον Γκιστ δηλαδή), κατάφεραν να υποστηρίξουν ακόμη καλύτερα την άμυνα τους με αλλαγές, σταματώντας ακόμη μια φορά τον Βασίλη Σπανούλη (6 πόντοι, 1/7 σουτ, 3 ασίστ, 2 λάθη).

Παράλληλα στην επίθεση προσπάθησαν ξεκάθαρα για 2ο παιχνίδι να χτυπήσουν την αντίστοιχη άμυνα του Ολυμπιακού (με αλλαγές) βάζοντας τη μπάλα μέσα: στον Λάσμε, στον Μαυροκεφαλίδη και στον Γκιστ. Ειδικά ο Γκαμπονέζος έκανε ακόμη ένα πληθωρικό παιχνίδι (κερδίζοντας νομίζω τον τίτλο του MVP των τελικών), με 8 πόντους, 6 ριμπάουντ και 3 ασίστ, νούμερο πολύ σημαντικό, το οποίο μάλιστα επιδεικνύει την εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου, όπου ανέλαβε ρόλο δημιουργού.

Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός ήταν ξεκάθαρα καλύτερος στο 5ο και τελευταίο παιχνίδι των τελικών. Και όταν μιλάμε για σειρά αγώνων (5 μάλιστα), τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάπως αλλιώς εκτός από δίκαιο. Και πρέπει να πιστωθεί στα "συν" του τεχνικού τιμ ότι όσο κυλούσε η σειρά ο Παναθηναϊκός γινόταν καλύτερος, με το μεγαλύτερο παράσημο να ταυτίζεται με την εικόνα της ομάδας στον 4ο αγώνα που έγινε στο ΣΕΦ.

Πέντε αλήθειες για τον Ολυμπιακό

Ο Ολυμπιακός απέτυχε αμυντικά. Γράφτηκε και τις προάλλες: στο μπάσκετ σημασία δεν έχει το "τι", αλλά το "πως". Οι "ερυθρόλευκοι" έπαιξαν την ίδια άμυνα (τακτικά) με τα προηγούμενα ματς, αλλά δεν ήταν αποτελεσματικοί. Δεν πίεσαν τη μπάλα, δεν αντιμετώπισαν καλά τις συνεργασίες, δεν αμύνθηκαν καλά σε φάσεις 1on1. Οι 53 πόντοι παθητικό στο πρώτο ημίχρονο λένε τη μισή αλήθεια. Την άλλη μισή τη μαρτυρά η εικόνα στο ΟΑΚΑ.

Στο πρώτο 20λεπτο οι Πειραιώτες έφαγαν ότι καλάθι μπορούσαν να δεχτούν. Είχαν πρόβλημα δηλαδή σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Χαρακτηριστικό; Ότι ο Ματσιούλις σκόραρε με ντρίμπλα σε αυτό το διάστημα περισσότερες φορές από ότι έχει σκοράρει έτσι σε όλη τη σειρά. Σε κανένα άλλο ματς ο Ολυμπιακός δεν άφησε τόσο ανοχύρωτη τη ρακέτα του.

Ο Ολυμπιακός δεν πήρε σκορ από τους παίκτες που ήθελε. Σύμφωνα με τα προηγούμενα παιχνίδια ο κανόνας ήταν "σκοράρει ο Πέτγουεϊ και ο Μάντζαρης ---> κερδίζει ο Ολυμπιακός". Απλοϊκό βέβαια αυτό και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Η ουσία είναι ότι οι "ερυθρόλευκοι" δεν σούταραν καλά από την περιφέρεια (3/20 αν βγάλουμε τα σουτ του Λοτζέσκι), δεν πήγαν αποφασιστικά στο καλάθι (με εξαίρεση τους Λοτζεσκι-Κόλινς) και έχοντας εξουδετερωμένο τον Σπανούλη, είχαν ως μοναδική πηγή δημιουργίας τις low-post φάσεις του Γιώργου Πρίντεζη.

Προφανώς σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Βασίλης Σπανούλης, που έμεινε και πάλι στα ρηχά. Φαινόταν ότι ήταν επηρεασμένος ψυχολογικά και δεν κατάφερε να βρει ισορροπία στις επιλογές του, θυσιάζοντας την επιθετικότητα του, με αποτέλεσμα να μοιάζει παθητικός, χωρίς να παίρνει ρίσκο στις προσπάθειες του, ή ακόμη και στις πάσες του. Στο 4ο δεκάλεπτο, βέβαια, υστέρησε και στο αμυντικό κομμάτι, αντιμετωπίζοντας πρόβλημα τόσο στα mismatch μετά από αλλαγή, όσο και σε κάποιες φάσεις που ρίσκαρε με παγίδες που δεν του βγήκαν.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε σωστή αντίδραση στο πρώτο ημίχρονο. Όταν το παιχνίδι άρχισε να ξεφεύγει από τα χέρια του οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν αντέδρασαν όπως θα έπρεπε. Ο Περπέρογλου ήταν πολύ βιαστικός στις επιλογές του, ο Μάντζαρης και ο Πέτγουεϊ ήταν διστακτικοί και ο Σπανούλης συμβατικός), με αποτέλεσμα να μην μπορεί η ομάδα να βρει ρυθμό. Επίσης υπήρχαν αρκετοί παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο οι οποίοι δεν ήταν έτοιμοι για αυτό το ματς, όπως ο Σερμαντίνι για παράδειγμα. Δεν είναι φυσιολογικό με άλλα λόγια τρεις παίκτες να κρατούν τον παίκτη με τη μικρότερη συμμετοχή στους τελικούς για να μην επιτεθεί στον διαιτητή.

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν τυχερός. Θα ακουστεί περίεργο, αλλά δεν είναι. Ούτε αποτελεί δικαιολογία. Και τυχερός να ήταν σε συγκεκριμένες φάσεις και πάλι ίσως να μην κέρδισε κάτι περισσότερο από το να βάλει έξτρα πίεση στον Παναθηναϊκό. Δεν θέλετε να το πούμε τύχη; Να το πιστώσουμε -σωστά σε ένα βαθμό- στους γηπεδούχους; Ας είναι.

Η εξέλιξη του αγώνα ωστόσο κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό από μεμονωμένες φάσεις, τις οποίες πλήρωσαν οι Πειραιώτες. Το αποτυχημένο κάρφωμα του Ντάνστον που έγινε αντιαθλητικό φάουλ, η προσπάθεια του Σερμαντίνι που μεταφράστηκε σε 7 πόντους στο ταμπλό (2 που δεν μπήκαν και 5 που έβαλε ο Παναθηναϊκός), η καραμπόλα του Φώτση στους 6 πόντους, η τούμπα του Πέτγουεϊ που έγινε δύο βολές του Κάρι. Όχι δεν ήταν αυτή η αιτία, αλλά σίγουρα οι άτυχες φάσεις έκαναν τον βρεγμένο... μούσκεμα.

Ο Ολυμπιακός το πάλεψε. Κατά τη γνώμη μου ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε ένα από τα καλύτερα κοουτσαρίσματα που έχει κάνει τα δύο χρόνια που βρίσκεται στον Ολυμπιακό κάνοντας άνω-κάτω το παιχνίδι. Το σχήμα με τον Περπέρογλου στο "4" για παράδειγμα στο 1ο ημίχρονο έδωσε ανάσα ζωής στον Ολυμπιακό, έστω και προσωρινή. Η κίνηση του στο 3ο δεκάλεπτο να χρησιμοποιήσει ένα ψηλό σχήμα (Κόλινς-Λοτζέσκι-Περπέρογλου-Πέτγουεϊ-Σίμονς) ουσιαστικά άλλαξε το ρυθμό του παιχνιδιού, διότι με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να υποστηρίξει καλύτερα την άμυνα με αλλαγές βάζοντας ψηλά γκαρντ να σπρώχνουν κοντά στο καλάθι.

Στο τελευταίο 10λεπτο ρίσκαρε ακόμη περισσότερο. Όχι σε ότι αφορά την επιλογή να τελειώσει το ματς με τον Σπανούλη (δεν ξέρω αν είναι σωστή επιλογή, αλλά ξέρω ότι είναι αυτή που θα έπαιρναν οι περισσότεροι στη θέση του), αλλά στο ρίσκο να τον καλύψει βάζοντας τον να μαρκάρει τον Φώτση και ρίχνοντας τον Πρίντεζη στον Διαμαντίδη. Ρίσκαρε, δοκίμασε, έκανε ότι μπορούσε να κάνει ένας προπονητής για να γυρίσει ένα παιχνίδι.

Με λίγα λόγια ο Ολυμπιακός υστέρησε στον 5ο τελικό. Πνευματικά και αγωνιστικά. Πλήρωσε το 2ο δεκάλεπτο (περισσότερο από τα άλλα) και απέτυχε στον πρώτο και βασικό του στόχο: να βάλει πίεση στον αντίπαλο. Δεν σούταρε καλά, δεν διάβασε σωστά, δεν είχε παίκτες έτοιμους να παίξουν σε έναν τελικό των τελικών και δεν κατάφερε να ανακάμψει ψυχολογικά από την ήττα στο ΣΕΦ.