Ο Παναθηναϊκός κράτησε το καλύτερο για το πιο οριακό -για αυτόν- παιχνίδι, για τον τέταρτο τελικό και παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο, κατάφερε να ισοφαρίσει τη σειρά και να τη στείλει σε 5ο παιχνίδι, το οποίο θα γίνει μάλιστα στο ΟΑΚΑ.

Ο χαρακτηρισμός "καλύτερη εμφάνιση" σε ότι αφορά τη σειρά των τελικών, δεν αποτυπώνεται μόνο από την εικόνα της ομάδας στο γήπεδο, αλλά και από τους αριθμούς. Οι "πράσινοι" είχαν τα καλύτερα νούμερα σε ότι αφορά α) συνολική επιθετική συγκομιδή β) σκοράρισμα ημιχρόνου γ) ποσοστά στα σουτ εντός πεδιάς.

Αναλυτικά:

Τελικός	Πόντοι	Α' ημ.	Β' ημ.	Εντός πεδιάς	Δίποντα	Τρίποντα
1	59	35	24	18/50 (36%)	17/30 (56%)	1/20 (5%)
2	64	29	35	22/57 (38%)	18/45 (40%)	4/12 (33%)
3	64	28	36	22/61 (36%)	18/43 (41%)	4/18 (22%)
4	67	43	24	23/49 (46%)	18/37 (48%)	5/12 (41%)

Μελετώντας το παιχνίδι βγαίνουν συγκεκριμένα συμπεράσματα σχετικά με το τι έκανε καλύτερα ο Παναθηναϊκός σε αυτό το παιχνίδι.

• Rotation. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης προσπαθώντας να διορθώσει την εικόνα του 3ου τελικού, άνοιξε το rotation, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, θέλοντας προφανώς να κρατήσει πιο φρέσκια την ομάδα. Σε αυτά τα πλαίσια χρησιμοποιήθηκε τόσο νωρίς ο Βλάντο Γιάνκοβιτς, ο οποίος έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι με 8 πόντους, όντας αρκετά επιθετικός προς το καλάθι. Μάλιστα ο νεαρός φόργουορντ ενδεχομένως να αγωνιζόταν περισσότερο αν δεν είχε δεχτεί δύο συνεχόμενα καλάθια από τον Στράτο Περπέρογλου.

Στο δεύτερο ημίχρονο το τεχνικό τιμ του Παναθηναϊκού πήγε στις πιο σίγουρες λύσεις, δίνοντας μόνο μερικά δευτερόλεπτα ανάσας στον Διαμαντίδη και στον Λάσμε (που είχε και πρόβλημα με τα φάουλ).

• "Καταλύτης" ο Γκιστ. Ο Αμερικανός φόργουορντ με την παρουσία του έδειξε (ακόμη μια φορά) πόσο σημαντικός παίκτης είναι για αυτόν τον Παναθηναϊκό και πόσο στοίχισε ο τραυματισμός του στο 2ο και στο 3ο παιχνίδι. Δεν είναι μόνο τα στοιχεία που δίνει στην επίθεση, όσο κυρίως ο αμυντικός του ρόλος. Ο συγκεκριμένος παίκτης μαζί με τον Λάσμε αποτελούν τα δύο σημεία αναφοράς στην πράσινη τακτική.

Συν του ότι ο Γκιστ εκτός από από το βασικό 4άρι (μαζί με τον Φώτση) αποτελεί και το 2ο "5άρι" για τον Παναθηναϊκό. Έτσι χρησιμοποιήθηκε ξανά στο 2ο ημίχρονο, δίνοντας λύσεις και διατηρώντας σε υψηλό επίπεδο την άμυνα της ομάδας.

• Η γνωστή αμυντική συνταγή. Η άμυνα του Παναθηναϊκού θύμισε πολύ την άμυνα στους περσινούς τελικούς. Είχε, δηλαδή, τις αρχές οι οποίες αποτέλεσαν σήμα κατατεθέν της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια. Με συνεχείς αλλαγές, με τον Γκιστ να μαρκάρει τον Σπανούλη από την αρχή της κατοχής, με προστασία της ρακέτας, με μια "κλειστή" φιλοσοφία και τον Διαμαντίδη να δίνει εμφανώς το σουτ συγκεκριμένων παικτών, όπως για παράδειγμα ο Μάρντι Κόλινς.

Και στα προηγούμενα ματς η άμυνα του Παναθηναϊκού είχε τον ίδιο προσανατολισμό, ωστόσο, τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας των Πειραιωτών, κλόνισαν αυτό το πλάνο και έβαλαν αμφιβολία στους παίκτες. Τώρα, όμως, που ο Ολυμπιακός σουτάρε χειρότερα (4/22) τα πράγματα έγιναν ευκολότερα.

• Η άμυνα από μπροστά. Ως συνήθως στο μπάσκετ περισσότερο από το "τι", μετράει το "πως". Ο Παναθηναϊκός δεν θέλησε να αλλάξει την τακτική του, αλλά αντίθετα φρόντισε να την αποδώσει καλύτερα. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έδωσαν ομηρικές μάχες για να αποτρέψουν τη μπάλα από το να φτάσει στο low-post, είτε απευθείας στον Πρίντεζη, είτε μετά από αλλαγή και mismatch.

Αυτό ήταν ένα σημείο κλειδί, καθώς σε σχέση με το 2ο ματς κατάφεραν να εξαλείψουν τη μεγαλύτερη πηγή κινδύνου για την άμυνα τους. Εξάλλου ο Παναθηναϊκός είναι σχεδιασμένος για κάτι τέτοιο έχοντας παίκτες που μπορούν να σπρώξουν χαμηλά στο καλάθι, είτε μιλάμε για περιφερειακούς, είτε για ψηλούς.

• Χτυπώντας τις αλλαγές. Σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός επέλεγε - όπως είχε κάνει και ο Ολυμπιακός νωρίτερα στη σειρά - να χτυπήσει τις αλλαγές που κάνει ο αντίπαλος σε καταστάσεις pick-n-roll, βάζοντας τη μπάλα μες στο καλάθι στον ψηλό που έχει mismatch. Ο Μαυροκεφαλίδης στο πρώτο ημίχρονο και κυρίως ο Λάσμε στο 2ο έκανε εξαιρετική δουλειά σκοράροντας με πλάτη στο καλάθι και κερδίζοντας φάουλ (7).

Για να υποστηρίξουν αυτή την τακτική οι "πράσινοι" επέλεξαν και μια συγκεκριμένη διάταξη για να δυσκολέψουν την άμυνα του Ολυμπιακού.

Κάθε φορά που οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν την ευκαιρία έκαναν αλλαγή στην αλλαγή, αφήνοντας ουσιαστικά έναν πιο δυνατό παίκτη (και όχι πχ τον Σπανούλη ή τον Σλούκα) να παλεύει με τον ψηλό. Όπως έγινε εδώ:

Για αυτό και ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να βάλει τον "4" του Ολυμπιακού (Πέτγουεϊ και Πρίντεζη) σε ένα σημείο (τη δυνατή πλευρά) για να μην μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία.

• Απειλητικός στο καλάθι. Είδαμε ειδικά στο πρώτο ημίχρονο τους παίκτες του Παναθηναϊκού να είναι ιδιαιτέρως επιθετικοί και να "τρυπούν" την άμυνα του Ολυμπιακού. Ένα από τα δυνατά σημεία των "ερυθρολεύκων" είναι η προστασία της στεφάνης και επομένως η πτώση των ποσοστών του αντιπάλου στα δίποντα. Κάτι τέτοιο δεν το είδαμε. Παρά το γεγονός ότι οι δύο κατ' εξοχήν τέτοιοι παίκτες (Ούκιτς και Ράιτ) ήταν ανέτοιμοι και ή εκτός ρυθμού, οι υπόλοιποι παίκτες του Φραγκίσκου Αλβέρτη φρόντισαν να καλύψουν το κενό. Είδαμε στο πρώτο ημίχρονο τον Διαμαντίδη να κερδίζει τον Ντάνστον σε φάσεις 1on1, τον Μασιούλις να βάζει τη μπάλα στο παρκέ και να κερδίζει γκολ-φάουλ, τον Γιάνκοβιτς να φτάνει μέχρι το λέι-απ σε δυο φάσεις.

Αυτό ήταν και το στοιχείο που δεν είχε ο Παναθηναϊκός στα προηγούμενα ματς, δεδομένου ότι και πάλι δεν βρήκε λύσεις ούτε από pick-n-roll (παρά μόνο στο πρώτο δεκάλεπτο), ούτε αμαρκάριστα σουτ.

Διστακτικός και χωρίς ρυθμό ο Ολυμπιακός

Από την άλλη ο Ολυμπιακός έκανε την Πέμπτη τη χειρότερη του εμφάνιση, αν εξαιρέσουμε και το πρώτο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ. Και δεν είναι τυχαίο ότι και τότε και τώρα είχε τα ίδια "σημάδια": νευρικότητα, διστακτικότητα, κακές επιλογές στην επίθεση, λιγότερη ενέργεια στην άμυνα.

Νευρικότητα και έλλειψη ρυθμού

Το βασικό πρόβλημα που είχε να διαχειριστεί ο Ολυμπιακός ήταν ο ρυθμός του στην επίθεση. Ίσως γιατί έπεσαν στην παγίδα του Παναθηναϊκού (με την κλειστή άμυνα που έδινε το σουτ σε συγκεκριμένους παίκτες), ίσως γιατί το παιχνίδι ήταν εντός έδρας και υπήρχε αρχικός ενθουσιασμός, οι "ερυθρόλευκοι" έκαναν περισσότερες ντρίμπλες από ότι πάσες. Δεν γύριζαν γρήγορα τη μπάλα για να ανοίξουν την άμυνα, δεν είχαν δημιουργία από το low-post και ουσιαστικά έπαιζαν εντελώς σπασμωδικά.

Υπήρχε χαρακτηριστική νευρικότητα και αστοχία με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου, όπου ο ένας έκανε πάσα στον άλλο χωρίς κανείς να θέλει να πάρει την ευθύνη του σουτ. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπάθησε να επιστρατεύσει σε συγκεκριμένα σημεία τους πιο έμπειρους και μπαρουτοκαπνισμένους από τέτοια παιχνίδια παίκτες, όπως για παράδειγμα ο Πρίντεζης, ο Περπέρογλου και ο Σπανούλης.

Έμειναν χαμηλά τα "βαρόμετρα"

Ο Ολυμπιακός στηρίζεται ιδιαίτερα στον ελληνικό κορμό του. Και σε αυτό το παιχνίδι πήρε λιγότερα από ότι θα περίμενε. Και δεν είναι μόνο ο Βασίλης Σπανούλης που έκανε τον χειρότερο του τελικό (1 μόλις πόντους με 1/10 σουτ), αλλά και οι υπόλοιποι. Ο Μάντζαρης έχοντας πρόβλημα με τα φάουλ δεν βρήκε ποτέ ρυθμό, ο Πρίντεζης δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματικός παρά τους 11 πόντους (2/7 σουτ) και τα 7 κερδισμένα φάουλ, ενώ και ο Περπέρογλου ουσιαστικά φάνηκε μόνο στο 2ο δεκάλεπτο με τα δύο συνεχόμενα σουτ.

Τελικός	1	2	3	4
Σπανούλης	7 (2/10)	12 (3/9)	14 (4/12)	1 (0/10)
Περπέρογλου	15 (6/13)	5 (2/6)	2 (1/8)	4 (2/7)
Σλούκας	2 (1/8)	5 (1/3)	0 (0/2)	11 (4/8)
Πρίντεζης	6 (3/8)	18 (7/10)	13 (6/10)	11 (2/7)
Μάντζαρης	0 (0/2)	11 (4/7)	8 (3/8)	0 (0/1)

Παρατηρώντας τον παραπάνω πίνακα βλέπουμε πόσο "σχετική" είναι η απόδοση των Σπανούλη-Πρίντεζη-Μάντζαρη με το αποτέλεσμα για τον Ολυμπιακό. Στις νίκες οι τρεις παίκτες έχουν 41 πόντους (14/26 σουτ) και 35 πόντους (13/30 σουτ), ενώ στις ήττες 13 (5/20 σουτ) και 12 (3/18).

Ως συνήθως τα περισσότερα βέλη πέφτουν στον ηγέτη του Ολυμπιακού τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε εντέλει στους δύο πόντους έμεινε χωρίς καλάθι, έχοντας μια λάθος προσέγγιση στο παιχνίδι. Δεν ήταν καθόλου απειλητικός προς το καλάθι και δεν πήρε τις σωστές αποφάσεις. Και έτσι μέσα σε λίγες ώρες ο "ήρωας" του ΟΑΚΑ με το καλάθι που ενδεχομένως να χάριζε τίτλο, έγινε ο μοιραίος. Αυτή είναι η μοίρα του "μπροστάρη", μια μοίρα βέβαια που ποτέ ο Βασίλης Σπανούλης δεν φοβήθηκε ή προσπάθησε να αποφύγει.

Χειρότερος αμυντικά

Αμυντικά ο Ολυμπιακός δεν έφτασε τα προηγούμενα στάνταρ του. Μπορεί η τακτική του να απέτρεψε και πάλι τα αμαρκάριστα περιφερειακά σουτ και συνολικά η ομάδα να απέφυγε τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ (5 μόλις ανανεώσεις οι "πράσινοι", παρά το γεγονός ότι υπήρχαν συνεχώς mismatch), ωστόσο, οι παίκτες έχασαν προσωπικές μάχες και δεν κατάφεραν να παίξουν δυνατά στη μπάλα και να ανοίξουν τον ρυθμό του παιχνιδιού. Ίσως βέβαια για το τελευταίο να έπαιξε ρόλο και το ότι γέμιζαν από νωρίς με ομαδικά φάουλ και πήγαιναν στο μπόνους.

Καθοριστικά σημεία

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε συγκεκριμένες "μάχες" που είχαν σημαντικό ρόλο στο momentum του αγώνα, όπως για παράδειγμα η φάση που ο Φώτσης ευστόχησε σε τρίποντο στον αιφνιδιασμό (έβαλε 3 μόνο πόντους, αλλά ήταν τόσο σημαντικοί), ο συνδυασμός 0/4 άστοχων βολών στο 4ο δεκάλεπτο την ώρα που ο Λάσμε ευστοχούσε δύο συνεχόμενα σουτ από τα 6 μέτρα ή η στιγμή που θα μπορούσε να "κλέψει" το ματς, όταν δηλαδή ο Σλούκας σούταρε στον αιφνιδιασμό πάνω στην αναμπουμπούλα των χαμένων βολών.

Η φάση που τον πόνεσε βέβαια περισσότερο ήταν η τελευταία στην οποία προσπάθησε να κάνει φάουλ, με τον Παναθηναϊκό να κατορθώνει να κερδίσει πολύτιμα δευτερόλεπτα.

Όσο για τον 5ο τελικό; To be continued.