Μέσα σε ένα διήμερο απολαύσαμε τις επιδόσεις δύο σπουδαίων παικτών, δύο εκ των κορυφαίων της Ευρώπης. Βασίλης Σπανούλης και Δημήτρης Διαμαντίδης σε ένα μοναδικό two-men-show. Για αυτό, λοιπόν, το μόνο που πρέπει να κάνουν όσα παιδάκια γουστάρουν να χτυπούν μες στο κρύο μια μπάλα μπάσκετ είναι να ανοίξουν καλά τα μάτια τους, να τους απολαύσουν και να τους κάνουν πρότυπα.

Η κουβέντα που μπορεί να ξεκινήσει είναι μεγάλη. Αν δηλαδή στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ένας ακριβοπληρωμένος αθλητής μπορεί να γίνει πρότυπο. Κατά τη γνώμη μου η απάντηση είναι θετική στο εκατό τοις εκατό. Για αυτό επαναλαμβάνω: κλείστε το στόμα και ανοίξτε καλά καλά τα μάτια σας. Είμαστε τυχεροί που έχουμε στα... πόδια μας δύο εκ των κορυφαίων στο είδος τους, δύο παραδείγματα προς μίμηση, δύο αληθινούς νικητές, δύο αθλητές που έσκυψαν το κεφάλι, δούλεψαν, πέτυχαν και παρέμειναν ταπεινοί.

Την Τετάρτη ο Σπανούλης πήρε από το χέρι τον Ολυμπιακό (όπως κάνει δηλαδή όλη τη χρονιά) κι είχε 29 πόντους με 8/12 σουτ και 11/12 βολές, σκοράροντας 18 στην τελευταία περίοδο. Συνολικά φέτος έχει 92% στις βολές, 62% στα δίποντα και 48% στα τρίποντα.

Την Πέμπτη ο Διαμαντίδης είχε 23 πόντους με 7/11 τρίποντα, σημειώνοντας δύο στα τελευταία 11 δευτερόλεπτα. Συνολικά φέτος έχει 100% στις βολές, 50% στα δίποντα και 64% στα τρίποντα.

Κι όλα αυτά δύο παίκτες που όταν ξεκίνησαν την καριέρα τους έλεγαν όλοι "πολύ καλοί παίκτες, αλλά δεν σουτάρουν..."

Αυτό είναι το πραγματικά σημαντικό. Αυτό είναι το "παράσημο". Ο ένας πατάει στα 31 του κι ο άλλος στα 29, αλλά αμφότεροι συνεχίζουν να βελτιώνονται. Συνεχίζουν να γίνονται καλύτεροι. Δεν παραμένουν απλά στην κορυφή, αλλά χτίζουν μόνοι τους μια ακόμη πιο ψηλή.

Για αυτό λοιπόν όσα παιδιά προτιμούν να αφήσουν το facebook και το χειριστήριο του play-station για να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι μπάσκετ ή ακόμη καλύτερα να πάνε να ιδρώσουν στο ανοιχτό της γειτονιάς τους, θα πρέπει να διδαχθούν από τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη. Όχι για το πως σουτάρουν ή το πως πασάρουν. Για το πως δουλεύουν. Κι οι δύο γεννήθηκαν "επαγγελματίες": είχαν τον απαραίτητο εγωισμό, την απαιτούμενη πειθαρχία και τη δίψα να πετύχουν. Χωρίς λόγια, αλλά με πολύ προπόνηση.

Έτσι λοιπόν ο ένας από αναπληρωματικός στον Ηρακλή, έγινε βασικός και στη συνέχεια ηγέτης. Έτσι έπαιξε στην Εθνική, προστέθηκε ως γρανάζι στη μηχανή του Παναθηναϊκού, ξαναέγινε ηγέτης και έφτασε στην κορυφή του. Το... 3άρι που δεν σουτάρει έγινε "κομπιούτερ". Ο άνθρωπος που παίρνει πάντα τη σωστή απόφαση. Ο άνθρωπος που τιμωρεί την άμυνα ότι κι αν αυτή επιλέξει να ρισκάρει ή να δώσει.

Ο άλλος, πρωταθλητής με τον Κεραυνό Λάρισας στα εφηβικά, πέτυχε νικητήρια σουτ ως "αμούστακος" στον Γυμναστικό για να καταλήξει στον πάγκο του Αμαρουσίου. "Τσαμπουκάς που δεν σουτάρει" κι αυτός έγινε από τέταρτος πλέι-μέικερ, τρίτος. Κι από τρίτος, δεύτερος. Για να γίνει τελικά μέσα σε μια 3ετία ο ηγέτης των "κιτρινόμαυρων" και μέλος της Εθνικής. "Τον πήρε ο Γιαννάκης επειδή τον έχει στο Μαρούσι" είπαν οι κακεντρεχείς το 2004. Η συνέχεια γνωστή: Παναθηναϊκός, ΝΒΑ ξανά Παναθηναϊκός, πρωτάθλημα Ευρώπης, αμέτρητα κρίσιμα καλάθια, χάλκινο μετάλλιο το 2009 και τώρα Ολυμπιακός. Ο γκαρντ που τα κάνει όλα: παίζει ένας-ένας, πιέζει τη μπάλα, φτάνει μέχρι μέσα, σουτάρει μετά από ντρίμπλα, βάζει κρίσιμα σουτ, κερδίζει φάουλ.

Τίποτα δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Προπονήθηκαν, ήταν τυχεροί γιατί δεν είχαν σοβαρούς τραυματισμούς (σ.σ αν κι ο Σπανούλης απέκτησε από τα εφηβικά ένα πρόβλημα στον αστράγαλο), έπαιξαν για την ομάδα, εμπιστεύτηκαν τους προπονητές τους και κυρίως κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Ο τελευταίος αν και δεν φοβήθηκε ποτέ κανέναν, ήταν πάντα "βαρετός" στις δηλώσεις του. Ο Διαμαντίδης σε ακόμη χειρότερο βαθμό εκεί που κόβει... κεφάλια στο παρκέ, εκτός των τεσσάρων γραμμών αποφεύγει τις κάμερες σαν να είναι το χειρότερο νταμπλ-τιμ.

Κι οι δύο αν και θα... σκότωναν τη μάνα τους για να πάρουν μια διεκδικούμενη μπαλιά, ποτέ δεν έπαιξαν για την πάρτη τους. Εξαντλούν τον εγωισμό τους στον αριθμό των νικών κι όχι στα νούμερα της στατιστικής. Για αυτό και ουδέποτε αρνήθηκαν να αναλάβουν το μαρκάρισμα του πιο επικίνδυνου αντιπάλου για να μείνουν "φρέσκοι" ή να γλιτώσουν κάποιο φάουλ. Αντίθετα έπαιξαν πάντα για το σύνολο και δίνοντας το παράδειγμα στους υπόλοιπους απέκτησαν μόνοι τους τον τίτλο του "ηγέτη". Το έκαναν με τις πράξεις τους, όχι με τα λόγια τους στα αποδυτήρια.

Για αυτό λοιπόν επαναλαμβάνω (2): Ανοίξτε τα μάτια και απολαύστε τους. Όπως έκανε η προηγούμενη γενιά με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Κι εμείς είμαστε τυχεροί που μεγαλώνουμε στην εποχή του Σπανούλη και του Διαμαντίδη.

* Θυμίζω απλά ένα παλιότερο κείμενο για τον Διαμαντίδη, για το οποίο άκουσα πολλά.

*Αφήστε τη γνώμη σας ή κάντε ερώτηση στα σχόλια του κειμένου και στο Twitter ( @Stefanos_Rose )