Φαβορί. Η λέξη κλειδί. Τόσος ντόρος γίνεται εξάλλου γύρω από αυτή πριν από κάθε φάιναλ-φορ. Άλλοι προσπαθούν να την αποφύγουν και άλλοι να την επιβεβαιώσουν. Οπότε η ερώτηση που αφορά τη φετινή διοργάνωση στο Μιλάνο, δεν είναι εντέλει ποιος είναι το φαβορί, αλλά το αν τελικά έχει σημασία.

Στους "4" προκρίθηκαν τέσσερις ομάδες. Οι τρεις εκ των οποίων έκαναν επίδειξη δύναμης στη μεγαλύτερη διάρκεια του τουρνουά και μια άλλη (η Μακάμπι), που οχι μόνο πάτησε το γκάζι στο 2ο μισό (όπως και πέρσι), αλλά πήρε και το εισιτήριο παρότι είχε μειονέκτημα έδρας.

Ο ισπανικός ημιτελικός

Αν έπρεπε να διαφωνήσουμε με τον Ομπράντοβιτς που έλεγε ότι σε κάθε φάιναλ-φορ οι ομάδες έχουν 25% (δεν είναι ποτέ καλό να ξεκινάς ένα επιχείρημα με τη φράση "να διαφωνήσουμε με τον Ομπράντοβιτς" - ειδικά αν μιλάμε για φάιναλ φορ- αλλά θα πάρω το ρίσκο), θα λέγαμε ότι το φετινό φαβορί είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Μια ομάδα που μέχρι να παίξει με τον Ολυμπιακό, φορούσε μια γυαλιστερή και άσπιλη πανοπλία. Για μένα είναι το απόλυτο φαβορί, έστω κι αν από τις τέσσρεις φιναλίστ αυτή που μπήκε με την μεγαλύτερη ταχύτητα στην τελευταία στροφή πριν το Μιλάνο ήταν η Μπαρτσελόνα.

Για την ποιότητα της Ρεάλ δεν χρειάζεται να μιλήσουμε. Είναι αδιαπραγμάτευτη. Διαθέτει την καλύτερη περιφέρεια της Euroleague και ένα ρόστερ γεμάτο με παίκτες που μπορούν να παίξουν ένας-ένας. Έχει μεγαλύτερο βάθος και καλύτερη χημεία. Ακόμη κι όσοι κατηγορούν τον Λάσο, δεν μπορούν να του κατηγορήσουν ότι "μπερδεύει" τα πράγματα από τον πάγκο, αντίθετα έχει βαλει σε μια σειρά τα "εγώ" των Μαδριλένων.

Η Μπαρτσελόνα από την άλλη 2-3 στοιχεία που είναι πάντα πολύ χρήσιμα σε νοκ-άουτ παιχνίδια. Όπως για παράδειγμα το ειδικό βάρος των Ναβάρο και του Όλεσον, με τον τελευταίο να αποτελεί κατά τη γνώμη μου τον πιο "clutch" παίκτης της διοργάνωσης. Σε ότι αφορά τον ημιτελικό ο επιθετικός άξονας των "μπλαουγράνα" στο παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι από τη θέση "4" (αδυναμία του Μίροτιτς) μπορεί να αποτελέσει έναν σημαντικό παράγοντα, αν και στην τελική αυτό που ενδεχομένως να έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η άμυνα του Τζόι Ντόρσι σε καταστάσεις πικ-εν-ρολ στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης.

Ναι, η Μπαρτσελόνα είναι η ομάδα που έχει την καλύτερη ισορροπία είτε μιλάμε για άμυνα-επίθεση, είτε για γρήγορο τέμπο - παιχνίδι μισού γηπέδου. Αν, όμως, η Ρεάλ κάνει αυτό που κάνει όλη τη χρονια, θα προκριθεί.

ΤΣΣΚΑ-Μακάμπι

Ας μιλήσουμε ξανά για φαβορί. Για την ΤΣΣΚΑ δηλαδή. Έχοντας δεχτεί ήδη δύο συνεχόμενα χαστούκια από τον Ολυμπιακό, οι Ρώσοι ετοιμάζονται από μια διαφορετική βάση να κυνηγήσον τον τίτλο. Παίζουν στη θεωρια με την πιο αδύναμη ομάδα του φάιναλ-φορ, κρίνοντας από το ρεκόρ με το οποίο ήρθε στο Μιλάνο, τη στατιστική της, αλλά και τη γενικότερη εικόνα της.

Ναι, η Μακάμπι είναι μια ομάδα για τα δύσκολα, αλλά αρκεί αυτό; Αρκούν πχ τα αμυντικά τρικ του Ντέιβιντ Μπλατ και η καλή κατάσταση των Χίκμαν και Τάιους (η αποκάλυψη των playoffs).

Η ΤΣΣΚΑ έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα όταν αντιμετωπίζει μια ομάδα σαν τη Μακάμπι. Κάτι που απέδειξε και στα δύο μεταξύ τους παιχνίδια στο Top-16. Στο ένα οι Μοσχοβίτες έβαλαν 100 και στο άλλο κέρδισαν στο Τελ Αβίβ σκοράροντας 81. Πως εξηγείται αυτό; Με απλά λόγια στο ότι η ομάδα του Μεσίνα με τον απλουστευμένο (πλην σεταρισμένο και απόλυτα ελεγχόμενο) τρόπο που επιτείθεται εκθέτει την αδυναμί των Ισραηλινών σε ατομικό επίπεδο. Δηλαδη, πχ η match-up θα μπορούσε να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα σε μια ομάδα ρυθμού, παρά σε μια ομάδα με συγκεκριμένο στόχο και τόσο έντονο τον χαρακτήρα του 1on1 (με πλάτη, ή πρόσωπο).

Συγγνώμη, αλλά σε αυτό το τουρνουά δεν θα πάει με τα αουτσάιντερ, ούτε με τα extreme προγνωστικά. Ίσως τώρα που λείπουν οι ελληνικές ομάδες να πρυτανεύσει η λογική. Ποιος ξέρει...