Καυτό θέμα Νο1: ο τολμών νικά

Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός κέρδισαν τον Ερυθρό Αστέρα και τη Μπάγερν Μονάχου χάρις σε μια αντισυμβατική απόφαση του προπονητή τους.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης κατέφυγε στην τακτική του small-ball, παίζοντας έτσι το τελευταίο χαρτί που του είχε μείνει. Με τη διαφορά να γυροφέρνει τους δέκα πόντους και την τέταρτη περίοδο να έχει αρχίσει να κυλάει για τα καλά, ο προπονητής του Παναθηναϊκού έριξε στο παρκέ την πιο κοντή πεντάδα που είχε: τον Παππά, τον Διαμαντίδη, τον Μπράμος, τον Μασιούλις στο "4" και τον Γκιστ στο "5". Αργότερα ο Αμερικανός έκανε 5ο φάουλ και τη θέση του πήρε ο Στεφάν Λάσμε.

Η ίδια πεντάδα έμεινε ως το τέλος του αγώνα, με ελάχιστες διαφορές: ο Ούκιτς έδωσε κάποιες ανάσες στον Παππά και ο Μπατίστ πήρε τη θέση του Λάσμε όταν κι αυτός είδε πέντε φωτάκια δίπλα από το νούμερο του στον φωτεινό πίνακα.

Ήταν φανερό ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν κάτι δραστικό για να γυρίσει το παιχνίδι. Για να το πετύχαινε αυτό θα χρειαζόταν να σπάσει το ρυθμό των Σέρβων, μιας μέτριας ποιοτικά ομάδας που γίνεται επικίνδυνη μόνο όταν πάρει... φόρα και να βγάλει άμυνες. Έτσι κι έγινε. Ήταν το πρώτο βήμα. Το δεύτερο ήταν οι πολύ καλές αποφάσεις του Διαμαντίδη. Πέρα από το τρίποντο που έβαλε στην άστοχη βραδιά του, ο Διαμαντίδης του τελευταίου δεκαλέπτου δεν είχε καμία σχέση με αυτόν του υπόλοιπου αγώνα. Από δικές του πάσες σκόραρε ο Μπράμος για τρεις, ή ο Παππάς στον αιφνιδιασμό. Το τρίποντο που έκανε το -4, παιχνίδι ενός πόντου, ήταν το λιγότερο...

Καθοριστική αποδείχτηκε ασφαλώς η συνεισφορά του Παππά, που έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Σε προηγούμενο άρθρο είχε επαινεθεί ο Ρόκο Ούκιτς και η σημασία του σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, λόγω της ικανότητας του να παίξει με τη μπάλα στο παρκέ. Αυτό δίνει και ο Παππάς. Δημιουργεί ρήγματα στην αντίπαλη ρακέτα, την ώρα που ο Διαμαντίδης φαίνεται βαρύς και "δύσκολος" στο να φτάσε μέχρι μέσα και οι άλλοι περιφερειακοί δεν έχουν "ατού" το να ντριμπλάρουν δυνατά προς το καλάθι. Είναι κάτι που έχει ανάγκη δημιουργικά ο Παναθηναϊκός.

Και για τελευταία φορά: οι αντιδράσεις του Παναθηναϊκού απέναντι σε άμυνα ζώνης είναι πολύ καλή. Οι "πράσινοι" προσπαθούν να φτιάξουν φάσεις μες στο καλάθι (κυρίως στο high-post) και στη συνέχεια αν δεν έχουν σκορ από εκεί, να βρουν μια πάσα στην περιφέρεια. Το "σουτάρουν όλο τρίποντα" δεν στέκει, από τη στιγμή που αυτό είναι περισσότερο προϊόν της αντίπαλης άμυνας, που με τέτοια τακτική "θωρακίζει" τη ρακέτα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον Ερυθρό Αστέρα που κάθε φορά που έπαιζε αυτή τη "2-3" είχε ένα σκιάχτρο ύψους 2.21 στην καρδιά της ρακέτας.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας από την άλλη αποφάσισε να παίξει στο τέλος χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη. Για ένα ακόμη παιχνίδι (φάνηκε και κόντρα στον Παναθηναϊκό), η αντίπαλη άμυνα όταν βρίσκεται στο παρκέ ο MVP της διοργάνωσης έχει καλύτερο προσανατολισμό. Όταν ο 31χρονος κάθεται στον πάγκο, δεν υπάρχει σαφής δημιουργικός άξονας με τους άλλους περιφερειακούς να αναλαμβάνουν από ένα μικρό κομμάτι (Λο, Λοτζέσκι, Σλούκας, Μάντζαρης).

Αυτό έγινε και με τη Μπάγερν που εξουδετέρωσε τον Σπανούλη (10 πόντοι με 3/13 σουτ, 4 λάθη και μόλις 3 ασίστ), αλλά δεν κατάφερε να εξουδετερώσει τον Ολυμπιακό, που απέδειξε ότι μπορεί να καλύψει το κενό του αρχηγού του, όταν αυτός δεν βρίσκεται σε καλή μέρα.

Καυτό θέμα Νο2: το "deny"

Το "deny" της Μπάγερν. Το είπε στις δηλώσεις του ο Γιώργος Μπαρτζώκας, αναφερόμενος στην άμυνα της Μπάγερν. Συζητήθηκε αρκετά (σ.σ τουλάχιστον από τους φίλους μου, αρκετοί εκ των οποίων ζητούσαν εξηγήσεις του τι σημαίνει "άρνηση") καθώς είναι μια λεπτομέρεια καθαρά τακτική. Η "άρνηση" του σκριν (μακριά ή στη μπάλα) είναι μια τακτική που εφαρμόζουν αρκετά οι προπονητές από τη Σερβία, όπως ο Βουγιόσεβιτς, ο Ίβκοβιτς (την 1η χρονιά του), ο Ράντονγιτς στο παιχνίδι Ερυθρός Αστέρας-Παναθηναϊκός και καλή ώρα ο Πέσιτς.

Ουσιαστικά ο αμυντικός εμποδίζει τον παίκτη να πάει στην κατεύθυνση που θέλει, την ώρα που ο ψηλός που μαρκάρει τον σκρίνερ προστατεύει το καλάθι. Είναι μια τακτική που απαιτεί σωματική επαφή και αμυντική προσήλωση και αν είναι επιτυχημένη μπορεί να βγάλει εκτός ρυθμού την επίθεση, ειδικά μια σαν του Ολυμπιακού που στηρίζεται στο καλό timing, στις καλές αποστάσεις και στη γρήγορη μεταφορά της μπάλας.

Καυτό θέμα Νο3: Το φάουλ που δεν έκανε ο Παναθηναϊκός

Σε ότι αφορά τις ειδικές καταστάσεις στο σύγχρονο μπάσκετ και τα φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα υπάρχει ένας χρυσός κανόνας:

Δεν υπάρχει κανόνας.

Έχουν κερδίσει ομάδες που κάνουν φάουλ και έχουν κερδίσει ομάδες που δεν κάνουν φάουλ. Αυτή είναι και η ομορφιά του αθλήματος, ότι το ένστικτο παίζει και θα παίζει σημαντικό ρόλο. Άλλωστε η ομορφιά του αθλήματος είναι η εναλλαγή των φάσεων, από την άμυνα στην επίθεση μέσα που απαιτεί αποφάσεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Ο Παναθηναϊκός βρισκόταν στο -3 στα 25'' και δεν έκανε φάουλ. Αποδείχτηκε κακή επιλογή. Εξάλλου το αν μια απόφαση είναι σωστή, ή λάθος κρίνεται πάντα και αποκλειστικά από το αλάνθαστο κριτήριο του "εκ του αποτελέσματος".

Εκ του αποτελέσματος, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να κάνει φάουλ. Δεν έκανε όμως. Και υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα που δικαιολογούν αυτή την επιλογή.

α) Υπήρχε πολύς χρόνος. Το να κάνεις φάουλ τόσο νωρίς (ο Ερ. Αστέρας είχε 25'') πάει το ματς σε μια διαδικασία ελευθέρων βολών, που έχει πάντα ρίσκο.

β) Εν συνεχεία του "α" ο Παναθηναϊκός είχε στα τελευταία 50'' 3/6 βολές. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάνει φάουλ ο Ερυθρός Αστέρας μειώνει και στη συνέχεια δέχεται φάουλ. Θα τις βάλει; Η εικόνα του τελευταίου λεπτού έλεγε όχι. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και στον περίφημο τελικό του Κάνσας με το Μέμφις. Τότε ο Μάριο Τσάλμερς έβαλε το τρίποντο ισοφάρισης, όταν το Μέμφις είχε σπάσει τα στεφάνια στα τελευταία δευτερόλεπτα με την αστοχία του στις βολές, αναγκάζοντας τον προπονητή του να παίξει άμυνα από το να δει ξανά την ομάδα του να αστοχεί από τη γραμμή).

γ) Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με τις πιθανότητες. Το τελευταίο εντός πεδιάς καλάθι του Ερ. Αστέρα είχε σημειωθεί στο 33'. Για επτά λεπτά οι "πράσινοι" έβγαζαν άμυνες, οπότε ήταν λογικό να "υποστηρίξουν" την καλή τους αμυντική εικόνα. Μην ξεχνάμε ότι και το τρίποντο του Σιλμπ ήταν μαρκαρισμένο και δύσκολο.

Ξέρω ότι δεν θα συμφωνήσουμε, αλλά...