Για το "διαζύγιο" του Παναθηναϊκού με τον Αργύρη Πεδουλάκη μπορούν να γραφτούν πολλά. Για την ακρίβεια τα περισσότερα έχουν ήδη γραφτεί. Και τα συμπεράσματα που βγάζει ο καθένας παραμένουν διαφορετικά, ανάλογα την οπτική που τα εξετάζει. Οπότε αυτό το κείμενο δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ερμηνεία των όσων είδαμε 1 1/2 χρόνο στο "τριφύλλι", αλλά και των δεδομένων της απόφασης που πάρθηκε πριν μερικές ώρες.

Το σίγουρο είναι ότι η διοίκηση του Παναθηναϊκού πήρε μια γενναία απόφαση. Δεν είναι εύκολο να διώχνεις τον προπονητή σου, σε αυτό το σημείο της σεζόν, με δύσκολο πρόγραμμα στην Euroleague, χωρίς τη δυνατότητα για αλλαγές στην Ευρώπη (και μια στο πρωτάθλημα), με προβλήματα στην περιφέρεια (Κάρι, Ούκιτς) και κυρίως χωρίς να έχεις έτοιμο αντικαταστάτη. Οι "πράσινοι" πήραν ένα ξεκάθαρο ρίσκο, προφανώς θέλοντας να αλλάξουν την κατάσταση κυρίως στον όμιλο-φωτιά του Top-16, εκμεταλλευόμενοι παράλληλα το ρεπό λόγω του all-star game που τους δίνει μια μικρή πολυτέλεια χρόνου.

Από εκεί και πέρα το βασικό ερωτηματικό που προκύπτει έχει να κάνει με το αν ήταν επιτυχημένος ή όχι ο Πεδουλάκης και με το αν έπρεπε να αποχωρήσει τελικά ή όχι από τον πάγκο των "πρασίνων". Δεν θα διαβάσετε εδώ σχόλια για το επικρατέστερο σενάριο διαδοχής (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα) που θέλει τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να αναλαμβάνει προπονητής, καθότι ο... Φραγκίσκος Αλβέρτης δεν είναι προπονητής.

Επιστροφή, όμως, στη "σούμα" που αφήνει κάτω-κάτω ο Πεδουλάκης, η οποία και θα βγει αν υπολογίσουμε επιμέρους "κεφάλαια".

Ανασυγκρότηση: ο Πεδουλάκης ανέλαβε τον Παναθηναϊκό σε μια δύσκολη περίοδο. Όχι επειδή διαδέχτηκε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά κυρίως διότι παρέλαβε μια ομάδα με 2 μόνο συμβόλαια. Διόρθωση: μια ομάδα που είχε υψηλούς στόχους με 2 μόνο συμβόλαια. Οι "πράσινοι" αποδείχτηκαν άκρως ανταγωνιστικοί και ουσιαστικά αποτέλεσαν μια επιτυχημένη διάδοχη κατάσταση.

Χτίσιμο: Σε ένα κομμάτι που απέτυχε ο πρώην πλέον προπονητής του Παναθηναϊκού (όχι ότι ήταν εύκολο) είναι στη δημιουργία ενός κορμού πάνω στον οποίο μπορεί να χτίσει η ομάδα για τα επόμενα χρόνια. Με τον Ολυμπιακό να έχει "μαζέψει" την αφρόκρεμα των νέων παικτών, οι "πράσινοι" κινήθηκαν σε μικρότερες ηλικίες (Διαμαντάκος, Χαραλαμπόπουλος) και καλοκαίρι που μας πέρασε απέκτησαν τους δύο καλύτερους νεαρούς παίκτες του πρωταθλήματος, τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς.

Οι δύο τελευταίοι, ωστόσο, δεν αποτέλεσαν ποτέ μέρος του σφιχτού rotation. Πλην του Μπράμος, που βρίσκεται σε καλή ηλικία ο Παναθηναϊκός δεν έχει άλλον παίκτη που μπορεί να υπολογίζει ότι θα παίζει στην ομάδα σε 5 χρόνια. Ειδικά το καλοκαίρι οι μεταγραφές που έγιναν στους ψηλούς (Φώτσης, Μαυροκεφαλίδης, Μπατίστ) δείχνουν ότι ο στόχος ήταν αποκλειστικά βραχυπρόθεσμος. Η δημιουργία, δηλαδή, μιας ομάδας για να πάρει τίτλους.

Όλο αυτό, βέβαια, δεν χρεώνεται αποκλειστικά στον προπονητή, καθώς είναι και ευθύνη της εκάστοτε διοίκησης. Είναι φανερό, όμως, ότι ο Πεδουλάκης πλήρωσε και το γεγονός ότι δεν κατάφερε (είτε φταίει αυτός, είτε δεν φταίει μόνο αυτός) να βάλει τους μικρούς στο rotation.

Αποτέλεσματα: Ο Παναθηναϊκός που το καλοκαίρι του 2013 "διαλυόταν" σύμφωνα με την κοινή γνώμη, πήρε δύο τίτλους και κόντραρε μέχρι τελευταία στιγμή τη Μπαρτσελόνα για την πρόκριση στο φάιναλ-φορ. Φέτος πήρε το κύπελλο, είναι ζωντανός για την πρόκριση στους "8" και έχει εξασφαλισμένο το πλεονέκτημα έδρας στους ελληνικούς τελικούς.

Σύμφωνοι, οι φετινές μεταγραφές γέννησαν μια προσδοκία ειδικά στα μάτια του κόσμου, αλλά και στα λόγια της διοίκησης για ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε ότι οι "πράσινοι" για παράδειγμα δεν έχουν ένα από τα τρία τουλάχιστον καλύτερα ρόστερ της διοργάνωσης.

Ο Παναθηναϊκός άργησε να παίξει καλά (ουσιαστικά φορμαρίστηκε μετά το Κουμπάν) και έκανε δύο κακές ήττες: στη Μάλαγα και την Παρασκευή κόντρα στην Λαμποράλ Κούτσα, παθαίνοντας ζημιά από τον έναν ανέτοιμο και απροπόνητο παίκτη που μετά από ένα μήνα αποχή μπήκε για να δώσει ανάσες και εξελίχθηκε σε δήμιο.

Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι η σκέψη για αντικατάσταση δεν γεννήθηκε ξαφνικά μετά το παιχνίδι με τους Βάσκους. Υπήρχε καιρό στο μυαλό της διοίκησης. Και τελικά έγινε πράξη μετά από αυτή την πράγματι κακή ήττα, έστω και σε αυτό το ιδιαίτερο σημείο της χρονιάς.

Μπάσκετ: Εδώ είναι το κεφάλαιο που σηκώνει αρκετή κουβέντα και δεν επιλέχτηκε τυχαία τελευταίο, καθώς έχει να κάνει με τις περσινές συνθήκες, με το περιορισμένο μπάτζετ του Παναθηναϊκού και την ανάγκη για νίκες και αποτελέσματα.

Ο φαύλος κύκλος της απάντησης ξεκινά από τον προπονητή, που επέλεξε συγκεκριμένους παίκτες για να παίξουν το μπάσκετ που του αρέσει: μεγάλα κορμιά, με διάθεση για άμυνα και εκτελεστές να πλαισιώνουν έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς της Ευρώπης, τον Διαμαντίδη.

Χτίστηκε, λοιπόν, μια ομάδα με αμυντικό προσανατολισμό που προσδιόρισε την ταυτότητα του πάνω στην ικανότητα του Μασιούλις να μαρκάρει στο "4" και των Γκιστ-Λάσμε να μαρκάρουν στην περιφέρεια, με στόχο να μην τρώει εύκολο καλάθι, που στον αντίποδα είχε περιορισμένη δημιουργία και σημεία αναφοράς στην επίθεση.

Ο Μασιούλις παίζει στο post, αλλά όχι με τη μπάλα στο παρκέ. Ο Λάσμε μαρκάρει όποιον παίκτη θέλει στα πόδια, αλλά δεν έχει 1on1 παιχνίδι, ο Ούκιτς είναι εκπληκτικός στο ένας-ένας, αλλά δεν δημιουργεί για τους άλλους από pick-n-roll. Κάτι πήρε, κάτι έχασε ο Παναθηναϊκός που τελικά εξελίχθηκε σε μια ομάδα που χάνει πολύ δύσκολα. Αλλά και κερδίζει πολύ δύσκολα.

Ο Πεδουλάκης προσπάθησε να αξιοποιήσει πλήρως τους παίκτες που είχε μέσω ενός απόλυτα σεταρισμένου και στοχευμένου παιχνιδιού. Ναι, αλλά ο αντίλογος α πει ότι "αυτός τους διάλεξε". Θα μπορούσε να έχει δηλαδή χειρότερο ψηλό στην pick-n-roll άμυνα, που να μπορεί για παράδειγμα να παίξει με πλάτη στο καλάθι. Τυχαίο παράδειγμα.

Αυτός ο Παναθηναϊκός φτιάχτηκε για να παίρνει τα αποτελέσματα. Με δεδομένο ταλέντο, με αυτοσκοπό να "φάει ένα λιγότερο από αυτό που θα βάλει". Αυτό δεν άρεσε σε αρκετούς φιλάθλους, που "χτυπούσαν" τη μικρή επιθετική παραγωγή, κάποια άσχημα αποτέλεσμα ή το γεγονός ότι ο Διαμαντίδης χρειαζόταν πολλές φορές "να καθαρίσει τη μπουγάδα".

Ναι, μόνο που όλο αυτό που συζητάμε είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Άλλα στάνταρ έχει ο καθένας και άλλες βλέψεις. Δεν ξέρω αν η φιλοσοφία του Πεδουλάκη ήταν η καλύτερη, σίγουρα όμως την υποστήριζε.

Όπως γίνεται αντιληπτό ξεκάθαρη απάντηση για το αν ο Πεδουλάκης πέτυχε, ή για το αν ορθώς αποχώρησε δεν υπάρχει. Αυτά είναι λίγο ως πολύ (από τη δική μου τουλάχιστον σκοπιά) τα δεδομένα και η ερμηνεία τους.

Περιμένω και τη δική σας γνώμη επί του θέματος.