Η κίνηση του Ολυμπιακού να ανανεώσει το συμβόλαιο του Ματ Λοτζέσκι ως το 2017 έχει ενδιαφέρον από όλες τις απόψεις, την αγωνιστική, αλλά και τη διοικητική.

Αγωνιστικά... η παραμονή του Λοτζέσκι είναι πολύ σημαντική, διότι είναι ένας από τους ποιοτικότερους περιφερειακούς της Euroleague, με κύριο χαρακτηριστικό την οικονομία. Δεν είναι μόνο ότι μπορεί να παίξει και στο "2" και στο "3" με την ίδια άνεση, αλλά περισσότερο το ότι μπορεί να ταιριάξει με όλα τα είδη back-court και με οποιονδήποτε συμπαίκτη. Είναι ένας παίκτης-μπαλαντέρ με άλλα λόγια, που λύνει τα χέρια του προπονητή σε ότι αφορά το rotation και τις επιλογές ανάλογα το σχήμα.

Τα δυνατά του σημεία αγωνιστικά είναι γνωστά, αν και έχει περισσότερο ενδιαφέρον να εξεταστούν άλλες παράμετροι που αφορούν την ανάλυση ενός παίκτη. Το πόσο σημαντικός είναι για μια ομάδα ο Λοτζέσκι δεν έχει να κάνει πχ με το πόσο καλός σουτέρ, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι είναι και καλός σουτέρ εν στάση και καλός σουτέρ μετά από ντρίμπλα (δεξιά) και ικανός στο να τρυπήσει την αντίπαλη άμυνα και αποτελεσματικός στο transition και δημιουργός στο pick-n-roll και αφοσιωμένος αμυντικός και οξυδερκής πασέρ. Μπορεί στην Euroleague να βρεθούν παίκτες με μεγαλύτερη ικανότητα στο 1on1, ή στο PnR, ή και στην άμυνα, αλλά σπανίζουν οι παίκτες που μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά σε τόσο υψηλό βαθμό και το κυρίως οι-κο-νο-μι-κά.

Για τις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό είναι σημαντικό ο παίκτης να μην χρειάζεται την ομάδα να παίξει για αυτόν προκειμένου να βρει ρυθμό. Είναι σημαντικό να μην παίζει εις βάρος του συνόλου, με πολλές προσπάθειες, ή πολλές ντρίμπλες. Αυτό που συνήθως λέγεται "καλός παίκτης, για καλή ομάδα".

Αυτά είναι τα κυριότερα προσόντα του Λοτζέσκι, που κέρδισαν τον Γιώργο Μπαρτζώκα, τον προπονητή που τον επέλεξε. Αυτά προσέλκυσαν και τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κλαμπ τους τελευταίους μήνες: την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, την ΤΣΣΚΑ που χτύπησαν την πόρτα του ατζέντη του και του Ολυμπιακού, αναγκάζοντας τον Ολυμπιακό να κινηθεί νωρίς για να τον "δέσει στο λιμάνι".

Διοικητικά... μιλάμε για την κίνηση-Ματ (ναι, ναι) της διοίκησης του Ολυμπιακού. Διότι σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υπολογίσουμε το κασέ του παίκτη (το αντικειμενικό κριτήριο με το οποίο πρέπει να κρίνονται -πέρα από το ρόλο- οι επιλογές των παικτών), το οποίο αφήνει τον Ολυμπιακό πολλαπλά κερδισμένο, όταν οι ανταγωνιστές του στην Ευρώπη ξοδεύουν εκατομμύρια σε παίκτης της ίδιας θέσης και του ίδιου ρόλου.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η εποχή-Λοτζέσκι ξεκίνησε μάλλον ανάποδα. Οι Πειραιώτες αποφάσισαν να πουλήσουν τον Κώστα Παπανικολάου στη Μπαρτσελόνα, σε μια κίνηση που είχε σχολιαστεί ποικιλοτρόπως. Προσωπικά θα επιμείνω στην αρχική μου άποψη ( ότι ήταν σωστή ), με τα αποτελέσματα και την έκβαση των πραγμάτων να την ενισχύουν.

Και η συζήτηση δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Λοτζέσκι κάλυψε και με το παραπάνω τον "Παπ", διότι ακόμη κι αν τα αντικειμενικά κριτήρια (στατιστική) το αποδεικνύουν, θα υπάρχει πάντα ο αντίλογος που είναι μη μετρήσιμος και υποκειμενικός και αφορά το "ελληνικό στοιχείο". Γιατί αν μη τι άλλο από αγωνιστικής και στατιστικής άποψης, οι αριθμοί δείχνουν "Λοτζέσκι". Ο Αμερικανός είχε 11.1 πόντους (φέτος 13.0) με 58% στα δίποντα, 43% στο τρίποντο, 4.0 ριμπάουντ, 2.0 ασίστ και 2 κερδισμένα φάουλ, ενώ ο Παπανικολάου τη σεζόν 2011-12 είχε 6.1 πόντους (60% στο δίποντο, 33% στο τρίποντο), 3.5 ριμπάουντ, 0.8 ασίστ, ενώ την τελευταία του αύξησε τα νούμερα του σε 8.7 πόντους, 47% στα δίποντα, 52% στο τρίποντο, 4.4 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ και 1.9 κερδισμένα φάουλ.

Βέβαια, η σύγκριση είναι λίγο άδικη, διότι το στυλ τους ήταν διαφορετικό. Ο Παπανικολάου όταν ήταν καλός γέμιζε το γήπεδο, απογείωνε το ΣΕΦ και μπορούσε να διαλύσει την αντίπαλη άμυνα (21 πόντοι με 6/6 τρίποντα απέναντι στην Κίμκι), ενώ ο Λοτζέσκι ήταν πιο σταθερός. Για τον "Παπ" υπήρχαν μήνες που σούταρε με εξωπραγματικά νούμερα (όπως το 60% που είχε στην κανονική περίοδο της σεζόν 2012-13) και άλλα που δεν άφηνε στίγμα στο παιχνίδι της ομάδας του. Όπως για παράδειγμα τα νούμερα που είχαν στις σειρές των πλέι-οφ: 6.8 πόντοι με 42% στο τρίποντο για τον Παπανικολάου κόντρα στην Εφές και 10.8 πόντοι με 47% για τον Λοτζέσκι απέναντι στη Ρεάλ. Οπότε περνάμε και πάλι στο υποκειμενικό κριτήριο του "παίκτη με το υψηλό ταβάνι" και του "παίκτη με τη σταθερότητα".

Η συζήτηση έχει να κάνει περισσότερο με το τι συνέβη: ο Παπανικολάου μετά από ένα χρόνο στη Μπαρτσελόνα μάζεψε τις βαλίτσες του για το ΝΒΑ, όπου μάλιστα έχει ξεκινήσει την καριέρα του με εντυπωσιακό τρόπο! Οπότε αν είχε μείνει στον Ολυμπιακό θα είχε αποχωρήσει ένα χρόνο αργότερα, ενώ μετά την πώληση ο Ολυμπιακός κέρδισε χρήματα, χωρίς να χάσει στο παρκέ.

Το άλλον ενδιαφέρον σημείο της κίνησης ανανέωσης του Λοτζέσκι έχει να κάνει με την ως τώρα φιλοσοφία των αδερφών Αγγελόπουλων, που ως τώρα προτιμούσαν να αφήνουν τις ανανεώσεις των παικτών για το καλοκαίρι. Έτσι έγινε με τον Χάινς, έτσι έγινε με τον Λο, έτσι έγινε με τον Σπανούλη, έτσι έγινε και με τον Μάντζαρη. Οι "ερυθρόλευκοι" συνηθίζουν να λύνουν τα προβλήματα τους πριν δημιουργηθούν (πριν γίνουν ελεύθεροι δηλαδή) όπως έκαναν για παράδειγμα με τον Βαγγέλη Μάντζαρη, απλά επιλέγουν το καλοκαίρι για κάτι τέτοιο.

Από τη μια είναι σωστή σκέψη διότι υπάρχει και το... δεδικασμένο, του "γιατί μ' αυτόν και όχι μ' αυτόν", το οποίο αν μη τι άλλο μπορεί να δημιουργήσει αναμπουμπούλα. Για παράδειγμα με το που έγινε γνωστή η είδηση της ανανέωσης, έχει εγερθεί το ερώτημα σχετικά με το συμβόλαιο του Σλούκα, που τελειώνει το καλοκαίρι.

Στην περίπτωση του Λοτζέσκι οι Πειραιώτες κινήθηκαν νωρίτερα και δεν περίμεναν το καλοκαίρι, ίσως επειδή είχαν δεχτεί ήδη τις κρούσεις από τις άλλες ευρωπαϊκές ομάδες. Ίσως επειδή έχουν ως φιλοσοφία να κρατούν τον ίδιο κορμό, να στηρίζουν τις επενδύσεις και να υποστηρίζουν τις επιλογές τους, ειδικά σε ότι αφορά παίκτες που έφεραν οι ίδιοι στη μεγάλη σκηνή. (Μάντζαρη, Σλούκα, Χάινς, Λο, Ντάνστον, Λοτζέσκι, Αγραβάνη, Παπαπέτρου).