Ο Παναθηναϊκός ήταν το θριαμβευτής του 5ου τελικού κατακτώντας τον τίτλο με μειονέκτημα έδρας . Βάσει εικόνας οι "πράσινοι" επέστρεψαν δίκαια στην κορυφή, όχι μόνο γιατί κέρδισαν καθαρά το τελευταίο παιχνίδι, αλλά διότι έδειξαν συνολικά καλύτερη εικόνα από τον αντίπαλο τους στους τελικούς. Η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ όχι μόνο ανέβηκε όσο κυλούσαν τα παιχνίδια, δείχνοντας σημάδια βελτίωσης (εν αντιθέσει με τον Ολυμπιακό που διαρκώς έπεφτε), αλλά χτύπησε και τα τρία ματς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Έχασε τα δύο πρώτα στις λεπτομέρειες και πήρε το τρίτο.

Αυτό το κατάφερε ακολουθώντας την επιτυχημένη συνταγή του 4ου παιχνιδιού, αλλά και η πιστή εκτέλεση του σχεδίου σε αυτό το νοκ-άουτ παιχνίδι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Παναθηναϊκός έκανε ότι χρειαζόταν για να αποδράσει με τη νίκη από μια δύσκολη έδρα:

α) Έλεγξε τον ρυθμό

Το μεγαλύτερο "+" του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι ήταν ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε το τέμπο. Προσπάθησε να πάει γρήγορα στις φάσεις που έπρεπε να πάει γρήγορα και προσπάθησε να πάει αργά στις φάσεις που έπρεπε να πάει αργά. Κι αν οι Παππάς-Τζέιμς φρόντισαν για το πρώτο, ο εξαιρετικός Καλάθης και ο πολύ ουσιαστικός Μπουρούσης έβαλαν την υπογραφή τους στο δεύτερο. Ο Καλάθης ήταν εκπληκτικός σε όλες τις εκφάνσεις του παιχνιδιού. Έβαλε το κορμί, τα χέρια και τα πόδια του στην άμυνα, σκόραρε 12 πόντους, μοίρασε 3 ασίστ, κέρδισε 2 φάουλ και έβαλε σε μια σειρά την επίθεση των "πρασίνων".

Όσο για τον Μπουρούση; Ειδικά μετά το κακό ξεκίνημα (3-11) του Παναθηναϊκού αποτέλεσε το αποκούμπι της ομάδας. Οι "πράσινοι" έβαλαν τη μπάλα στα χέρια του και εκείνος τους δικαίωσε. Δημιούργησε 8 πόντους από το post (από δικό του σκοράρισμα ή δημιουργία) στο πρώτο ημίχρονο, ισορροπώντας το παιχνίδι. Ο Τσάβι Πασκουάλ χρησιμοποίησε ποιοτικά τα λεπτά του Μπουρούση, που μετά τον τραυματισμό του στη μέση έπαιξε λιγότερο, ωστόσο, πήρε αρκετές μπάλες στην επίθεση όσο βρισκόταν στο παρκέ. Ο έμπειρος σέντερ που είχε αγωνιστεί 23 και λεπτά στα δύο πρώτα παιχνίδια, έπαιξε 14 στον τέταρτο και 15 στον πέμπτο τελικό, όπου ο Καταλανός προπονητής προσπάθησε να δώσει έναν αμυντικό τόνο στην ομάδα, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τον Τζέιμς Γκιστ, που αποδείχτηκε καταλυτικός.

Ο Μπουρούσης από τη δική του πλευρά, ωστόσο, έγινε πέρα από τον Καλάθη το δεύτερο "στήριγμα" της ομάδας, ένας άτυπος πλέι-μέικερ, που αποφόρτιζε την ομάδα πιάνοντας τη μπάλα στο low-post.

Χαρακτηριστικό του ελέγχου του ρυθμού είναι κι ο τρόπος με τον οποίο επιτέθηκε ο Παναθηναϊκός. Οι "πράσινοι" φρόντισαν να αποφύγουν τις ενδιάμεσες επιθέσεις, αυτές δηλαδή που γίνονται από τα 16 ως τα 8''. Αντίθετα έψαξαν γρήγορες φάσεις για ανοιχτά σουτ με καλές προϋποθέσεις (transition, επιθετικό ριμπάουντ) κι όταν δεν τις έβρισκαν προτιμούσαν να εκτελούν στο τέλος των 24''.

Χρόνος	Κατοχές	Πόντοι	Λάθη	Πόντοι/ κατοχή
24''-16''	14	18	0	1.28
16''-8''	20	11	4	0.55
8''-0''	43	34	3	0.79

Τόσο οι 14 επιθέσεις στα πρώτα 8'' των 24'', όσο και οι 43 στα τελευταία 8'' των 24'' είναι μεγάλα νούμερα και δείχνουν την τήρηση ενός πλάνου, που δικαιώθηκε. Στις πρώτες φάσεις ο συντελεστής ήταν 1.28 και στις τελευταίες 0.79, που είναι αρκετά υψηλός και οφείλεται κατά κύριο λόγο στην καλή ημέρα των χειριστών (Καλάθη, Παππά, Τζέιμς), η οποία θα αναλυθεί παρακάτω.

Έχει αξία να δούμε και δύο ακόμη δείκτες που αποτυπώνουν τον έλεγχο του ρυθμού: τις ασίστ και τα λάθη. Ο Παναθηναϊκός είχε 10 ασίστ και 2 λάθη στο πρώτο ημίχρονο. Για την ακρίβεια είχε κάνει μια παράβαση 24'' και ένα λάθος του Σίνγκλετον που επιχείρησε μπάσιμο και έβγαλε τη μπάλα έξω. Το τρίτο λάθος του "τριφυλλιού" ήρθε στο τρίτο δεκάλεπτο όταν η διαφορά είχε φτάσει τους 20 πόντους. Εκεί σημειώθηκαν και τα άλλα 4, για να φτάσουμε στο σύνολο των 7! Ακριβώς: ο Παναθηναϊκός μοίρασε 17 ασίστ και έκανε μόλις 7 λάθη.

Οι 17 ασίστ στους 66 πόντους αποτελούν τη δεύτερη καλύτερη επίδοση (ασίστ σε σχέση με το σύνολο πόντων) συνολικά στη φετινή σεζόν. Εξαίρεση το παιχνίδι στο Βελιγράδι όπου οι "πράσινοι" είχαν 18 ασίστ στους 66 πόντους.

Όσο για τις 17 ασίστ; Αποτελούν την καλύτερη φετινή επίδοση του Παναθηναϊκού στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Είχε 17 ασίστ στον 4ο τελικό και άλλες 17 στον 5ο, δείγμα της καλής επιθετικής λειτουργίας του.

β) Πέτυχε τους αμυντικούς στόχους του

Στον 4ο τελικό ο Παναθηναϊκός είχε κρατήσει το δίδυμο Σπανούλη-Πρίντεζη στη λιγότερη παραγωγική του βραδιά (9 πόντοι) από το 2011 όταν και έσμιξε. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και το βράδυ της Κυριακής στο ΣΕΦ. Ο Σπανούλης σε 33 λεπτά τέλειωσε το ματς με 2/11 σουτ (1/3 δίποντα, 1/8 τρίποντα), 5 ασίστ και 4 λάθη, ενώ ο Γιώργος Πρίντεζης είχε μόλις 4 πόντους με 2/14 σουτ (2/11 δίποντα, 0/3 τρίποντα). Αυτό σημαίνει ότι οι "πράσινοι" σταμάτησαν και τους δύο go-to-guys του αντιπάλου.

Και από τη στιγμή που "σίγησε" ο Έρικ Γκριν, ο οποίος φάνηκε επηρεασμένος από την τενοντίτιδα που τον ταλαιπωρεί εδώ και καιρό και ο Νίκολα Μιλουτίνοφ δεν τροφοδοτήθηκε (εκτέλεσε 4 δίποντα, τα περισσότερα μετά τα 5 επιθετικά ριμπάουντ που πήρε, ενώ κέρδισε μόνο 2 φάουλ), ήταν μοιραίο ο Ολυμπιακός να μείνει στους 51 πόντους. Το συγκεκριμένο σκορ αποτελεί την ισοφάριση της χειρότερης συγκομιδής των τελευταίων ετών.

Πέρα από τους 51 πόντους υπάρχουν πολλοί τρόποι που αποδεικνύουν το βαθμό αποτελεσματικότητας της άμυνας του "τριφυλλιού". Όπως το 34% που σούταρε στα δίποντα ο Ολυμπιακός και κυρίως οι μόλις 7 ασίστ! Οι "ερυθρόλευκοι" στον 5ο τελικό τέλειωσαν το δεύτερο και το τρίτο δεκάλεπτο χωρίς να μοιράσουν ούτε μια τελική πάσα, σκοράροντας συνολικά 20 πόντους σε αυτό το 20λεπτο!

Οι 7 ασίστ που μοίρασαν αποτελούν τη χειρότερη επίδοση τους στα φετινά ντέρμπι και η χειρότερη επίδοση των τελευταίων 4 ετών σε τελικούς. Ο Ολυμπιακός είχε μοιράσει ξανά 7 ασίστ σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό: στο ματς της κανονικής περιόδου (2013-14) στο ΟΑΚΑ, αλλά και στον 2ο τελικό του 2013.

Σε ότι αφορά την αμυντική τακτική του ο Παναθηναϊκός κατάφερε να επιβληθεί κυρίως χάρις στην άμυνα με αλλαγές. Για ακόμη ένα παιχνίδι ο Τσάβι Πασκουάλ προτίμησε ένα ψηλό σχήμα (με τον Γκάμπριελ να παίζει "3" στην άμυνα και τον Σίνγκλετον "3" στην επίθεση), το οποίο υποστήριζε απόλυτα τις αλλαγές. Για αυτό εξάλλου κι όταν ο Τζέιμς Γκιστ χρεώθηκε με φάουλ, προτιμήθηκε να παίξει στο "5" και ο Σίνγκλετον, κάτι που δεν είχε γίνει στη σειρά.

Οι "πράσινοι" κατέφυγαν και πάλι στη λύση της τριπλής αλλαγής, μειώνοντας έτσι τη διαφορά ύψους στο mismatch μες στο καλάθι, αυτό δηλαδή που κατά κύριο λόγο ψάχνει ο Ολυμπιακός στα τελευταία παιχνίδια. Έτσι σταμάτησαν την pick-n-roll δημιουργία του Σπανούλη και κατάφεραν να "παγώσουν" το παιχνίδι του αντιπάλου. Ο Σπανούλης βρήκε σουτ μόνο με τραβηγμένες προσπάθειες και οι μοναδικές καλές του στιγμές ήταν όταν επιτέθηκε στο καλάθι και κέρδισε φάουλ από τον Γκιστ. Ο Πρίντεζης δεν κατάφερε να σκοράρει με πλάτη στο καλάθι (Σίνγκλετον-Φώτσης έκαναν πολύ καλή αμυντική δουλειά) και η δουλειά των "πρασίνων" έγινε ευκολότερη.

Για να επιτευχθεί αυτή η καλή αμυντική λειτουργία χρειάστηκε τόσο η αφύπνιση του Τζέιμς Γκιστ, όσο και η προσπάθεια των περιφερειακών που αποδείχτηκαν σκληρότεροι σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια. Ο Καλάθης, ο Τζέιμς, ο Παππάς και ο Ρίβερς έδωσαν μάχες στη ρακέτα για να σπρώξουν ψηλότερους αντιπάλους. Και δεν είναι τυχαίο ότι όσο κυλούσε η σειρά οι πόντοι του Ολυμπιακού μειωνόντουσαν (34, 36, 30). Στα δύο τελευταία παιχνίδια ο Παναθηναϊκός επέτρεψε 20 και 22 πόντους αντίστοιχα.

Θα πρέπει να γίνει (ξανά) ειδική μνεία στον Τζέιμς Γκιστ. Αυτός και ο Καλάθης ήταν ο βασικός λόγος που του peak που έκανε στα δύο τελευταία ματς ο Παναθηναϊκός. Είναι εξάλλου γνωστό αυτό που λένε για τη σημασία της θέσης "1" και "5" στο μπάσκετ. Οπότε δεν είναι μόνο η μεταξύ τους συνεργασία στην επίθεση, αλλά κυρίως η παρουσία τους στην άμυνα, αυτή που έδωσε την ώθηση στον Παναθηναϊκό. Και ίσως να πρέπει να τονιστεί ξανά ο καταλυτικός ρόλος που παίζει ο Αμερικανός σέντερ τόσα χρόνια στο "τριφύλλι", βάσει της ενέργειας που βγάζει στο παρκέ και της καλής αμυντικής του παρουσίας.

γ) Είχε σε καλή ημέρα τους χειριστές

Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού φέτος στηρίχτηκε πολύ στο on-ball παιχνίδι, στις προσωπικές φάσεις παικτών που προσπαθούσαν να βγάλουν έτσι την ομάδα από το δημιουργικό της αδιέξοδο. Ειδικά στους τελικούς ο Ολυμπιακός πάτησε πάνω σε αυτό το στοιχείο, προσπαθώντας να μεταφέρει το παιχνίδι στον χειριστή, αποφεύγοντας τις πολλές περιστροφές και τις πάσες που θα έβαζε στο παιχνίδι τους καλούς σουτέρ (Σίνγκλετον, Φώτση, Ρίβερς, Φελντέιν).

Ειδικά στο πρώτο παιχνίδι οι Πειραιώτες κέρδισαν μέσω αυτής της επιλογής, καθώς πλην του Ρίβερς (που χειρίζεται τη μπάλα λιγότερο από τους άλλους), οι γκαρντ σκόραραν 11 πόντους. Βλέπουμε όμως ότι στο τελευταίο ματς η περιφερειακή 4άδα του Τσάβι Πασκουάλ έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Και η δική τους καλή προσωπική εμφάνιση έλυσε το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας απέναντι σε μια σκληρή άμυνα, όπως είναι αυτή του Ολυμπιακού.

Παίκτης	1ος	2ος	3ος	4ος	5ος
Καλάθης	5	8	11	14	12
Τζέιμς	6	14	16	13	11
Παππάς	0	16	8	2	10
Ρίβερς	16	9	4	3	13
Σύνολο	27	47	39	32	46
Πόντοι/ συνόλου	46%	56%	63%	45%	70%

Ο Καλάθης ήρθε από τον πάγκο και σκόραρε 12 πόντους. Ο Παππάς πρόσθεσε 10 πόντους, οι 7 σε καθοριστικό σημείο στο δεύτερο ημίχρονο όταν ο Ολυμπιακός έκανε την αντεπίθεση του. Ο Τζέιμς άγγιξε το τριπλ-νταμπλ με 11 πόντους, 10 ριμπάουντ και 6 ασίστ, ενώ τέλος ο Ρίβερς που ισορρόπησε το ματς στο σημείο που η ομάδα του βρισκόταν πίσω στο σκορ, σημείωσε επίσης το τρίποντο στο 34' που επί της ουσίας έκρινε την αναμέτρηση (ο Ολυμπιακός είχε μειώσει στους 12 πόντους).

Και οι τρεις γκαρντ είχαν ως βασικό στόχο να "χτυπήσουν" τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος αποδείχτηκε ο αδύναμος κρίκος αμυντικά. Από τις ένας-ένας φάσεις του προσωπικού του αντιπάλου ήρθαν πολλές καλές στιγμές για τον Παναθηναϊκό, που φρόντισε παράλληλα να γυρίσει τη μπάλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι 6 ασίστ του Τζέιμς, που δεν μονοπώλησε τη μπάλα.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα με την επίθεση στα πόδια του Σπανούλη και την πάσα του Τζέιμς:

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Παναθηναϊκός είχε απάντησε όποιο πρόβλημα κι αν του έβαζε ο αντίπαλος. Αρχικά ήταν ο Μπουρούσης που ισορρόπησε από το post την αναμέτρηση. Εν συνεχεία ήταν οι χειριστές. Και όταν χρειάστηκε -απέναντι στις αλλαγές δηλαδή- οι "πράσινοι" βρήκαν φάσεις βάζοντας τη μπάλα κοντά στο καλάθι.

Η καθίζηση του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων στους τελικούς. Επί της ουσίας δεν ήταν καθαρά καλύτερος σε κανένα παιχνίδι της σειράς. Οι δύο πρωταγωνιστές του, οι παίκτες που κουβάλησαν την ομάδα όλη τη χρονιά, ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης δεν ήταν στην καλύτερη τους κατάσταση. Μάλιστα ο 35χρονος γκαρντ αντιμετώπισε και πρόβλημα χάνοντας το 2ο ματς της σειράς, εκεί που οι "ερυθρόλευκοι" είχαν την καλύτερη τους ευκαιρία να "κλειδώσουν" τον τίτλο (σε περίπτωση break).

Από εκεί και πέρα από τη στιγμή που οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν κατάφεραν να τραβήξουν πάνω τους όλη την προσοχή της άμυνας, δεν δημιουργήθηκαν οι φάσεις και οι χώροι για τους εκτελεστές (Μάντζαρης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Ουότερς) να βρουν σουτ. Έτσι απέμεινε μόνο ο οίστρος του Έρικ Γκριν, ο Μιλουτίνοφ που εξελίχθηκε σε μεγάλο πρωταγωνιστή και η μαχητικότητα (πολλές φορές χωρίς ουσία) του Αγραβάνη.

Οι Πειραιώτες με εξαίρεση το δεύτερο παιχνίδι σκόραραν 59 πόντους κατά μέσο όρο στους τελικούς. Δεν είχαν ούτε πόντους από επιθετικό ριμπάουντ, ούτε από αιφνιδιασμό, κάτι που πρέπει να πιστωθεί στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Σε αντίστοιχες φάσεις μες στη χρονιά οι "ερυθρόλευκοι" πήραν πόντους από το ανοιχτό γήπεδο, είτε με τους αθλητικούς φόργουορντ, είτε με σουτ των Λοτζέσκι-Γκριν. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνέβη στην προκειμένη περίπτωση.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μετά το τέλος του αγώνα μιλούσε για ενεργειακό "άδειασμα" , αναφερόμενος στο γεγονός ότι η ομάδα του έπαιξε 12 τελικούς. Οι δηλώσεις του έρχονται σε αντίθεση με την προηγούμενη τοποθέτηση του κατά τη διάρκεια των τελικών, όταν είχε τονίσει ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όντως υπήρχε μεγάλη επιβάρυνση σε παίκτες με καταλυτική συμμετοχή, όπως είναι ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης. Ο 35χρονος Σπανούλης έπαιξε 34' στον 1ο τελικό και 33' στον 5ο. Ο Πρίντεζης με εξαίρεση το 4ο ματς που κρίθηκε νωρίς και επομένως είχε την ευκαιρία να προφυλαχθεί έπαιξε σε όλα τα ματς πάνω από 27'29''.

Το μοναδικό άλλοθι είναι η μεγάλη ηλικία των δύο πρωταγωνιστών. Αυτή είναι η ουσιαστικά διαφορά με τον Παναθηναϊκό που στηρίζεται σε έναν αμερικάνικο (άρα αθλητικότερο) κορμό με μικρότερη ηλικία. Διότι ο Ολυμπιακός κατά τα άλλα είναι η ομάδα που στηρίζεται σε μεγάλο αριθμό παικτών, κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες ευρωπαϊκές ομάδες σε επίπεδο Euroleague. Το μικρό rotation επομένως έγινε από επιλογή, όχι από ανάγκη, με μοναδική εξαίρεση τον τραυματισμό του Λοτζέσκι. Ήταν επομένως ένα ρίσκο που θέλησε να πάρει το προπονητικό τιμ για τους δικούς του τακτικούς λόγους. Ο Ουότερς, που δεν ήταν καλός στη σειρά, δεν έπαιξε δευτερόλεπτο αφήνοντας τον Ολυμπιακό επί της ουσίας με τρία γκαρντ σε όλο το παιχνίδι. Ο Μπιρτς, ο αθλητικότερος σέντερ της ομάδας, είχε βγει από το πλάνο, παίζοντας κάτι περισσότερο από 6 λεπτά στον τελικό.

Ο Λοτζέσκι είναι σημαντική απουσία, αλλά μην ξεχνάμε ότι ήταν εκτός τόσο στην σειρά με την Εφές, όσο και στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Από την εποχή της πρόκρισης στην Κωνσταντινούπολη, ως τώρα δεν άλλαξε κάτι, πέρα από την επιβάρυνση των πολλών αγώνων. Αν όμως κάποιος ρωτούσε πριν τη σειρά ποια από τις δύο ομάδες θα βρει τα ψυχολογικά και πνευματικά αποθέματα να επικρατήσει, όλοι θα πόνταραν στον Ολυμπιακό. Μόνο που δεν συνέβη αυτό. Η ουσία των παραπάνω συμπερασμάτων έχει να κάνει με το γεγονός ότι μπροστά μας είναι το ίδιο ποτήρι. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά των "ερυθρολεύκων", αυτά είναι τα θετικά και τα αρνητικά του. Τα ίδια ήταν όταν πετύχαινε στην Euroleague, τα ίδια τώρα που απέτυχε στη σειρά των τελικών.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εντέλει στα playoffs το μεγαλύτερο ρόλο παίζει η διαχείριση των συναισθημάτων και των δυσκολιών. Διότι τα προβλήματα πάντα υπήρχαν. Όπως το 2015 οι τραυματισμοί του Γκιστ και του Παππά. Ή το 2013 η απουσία του Έισι Λο. Επομένως η απόλυτη αλήθεια κρύβεται πίσω από μια άλλη φράση του προπονητή του Ολυμπιακού, που μίλησε για ντεφορμάρισμα. Ο Παναθηναϊκός στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Είχε τις λεπτομέρειες με το μέρος του. Για αυτό και κέρδισε.

Επιτυχία ή αποτυχία;

Τελικά η σεζόν για τον Ολυμπιακό πως κρίνεται; Οι "ερυθρόλευκοι" τέλειωσαν τη σεζόν συμμετέχοντας στον τελικό της Euroleague, αλλά από την άλλη δεν κατέκτησαν κάποιον τίτλο. Είναι δεδομένο ότι ο Παντελής Διαμαντόπουλος, με τη μεγαλύτερη εμπειρία του και όχι μόνο, μπορεί να εκφράσει καλύτερα το "ερυθρόλευκο" αίσθημα, αν και η προσωπική μου άποψη είναι αντίθετη. Στο δικό μου βιβλίο απολογισμού η χρονιά για τους "ερυθρολεύκους" ήταν επιτυχημένη. Είχαν πολύ μεγάλη σταθερότητα στην Euroleague, έφτασαν ως τον τελικό που συνιστά τεράστια επιτυχία και έπαιξαν πολύ καλύτερο μπάσκετ μετά την περσινή κακή σεζόν. Παράλληλα συνεχίζουν να χτίζουν σε γερές βάσεις το δρόμο της σταθερότητας και της συνέπειας, στηριζόμενοι στον βασικό τους κορμό. Η χρονιά μπορεί να μην είχε τίτλους, αλλά δεν είχε και πληγές.

Αλλά αυτή δεν είναι η λογική του φιλάθλου. Είναι η λογική ενός ανθρώπου που του αρέσει το μπάσκετ. Ο κάθε φίλαθλος έχει το δικαίωμα του στην κρίση. Αρκεί να δεχτούμε ότι στην Ελλάδα (στα Βαλκάνια, αλλά και στη Μεσόγειο συνολικά) είμαστε φίλαθλοι της νίκης της ομάδας μας και όχι της ίδιας της ομάδας μας. Για αυτό ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα παγκοσμίως που οι φίλαθλοι ποστάρουν στα social media φωτογραφίες των προέδρων.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως η φετινή σεζόν κρίνεται αποτυχημένη και η περσινή της παταγώδους αποτυχίας στην Euroleague επιτυχημένη. Ναι, το πρωτάθλημα είναι πρωτάθλημα, αλλά αν είναι έτσι να ασχολούμαστε μόνο με τους τελικούς και με τα ντέρμπι των δύο ομάδων.

Δεν μπορεί για παράδειγμα το πρωί της Κυριακής η χρονιά για τον Παναθηναϊκό να είναι αποτυχημένη και για τον Ολυμπιακό επιτυχημένη και να ισχύει ακριβώς το αντίθετο λίγες ώρες μετά. Από ένα και μόνο παιχνίδι. Το ίδιο και σε ότι αφορά την κρίση των προπονητών. Το δικό μου κριτήριο είναι η συνέπεια, η διάρκεια, τα "ψηλά" και τα "χαμηλά" της ομάδας, η ταυτότητα της, το μπάσκετ που έπαιξε, τα στοιχεία που κληροδοτεί η κάθε χρονιά ενόψει συνέχειας. Η λογική του "αποτελέσματος" κατά τη γνώμη μου είναι ρηχή και επιφανειακή.

Προσωπική άποψη έτσι. Να περάσει, δεν βρίζω.