Ας είμαστε Ρεαλ-ιστές

Δύο ερωτήματα ψάχνουν απάντηση. Το αν δηλαδή είναι η φετινή Ρεάλ η καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ στην Euroleague και το τι την κάνει τελικά τόσο (ΜΑ ΤΟΣΟ) αποτελεσματική.

Ως προς το πρώτο υπάρχουν αρκετά σοβαρά επιχειρήματα που υποδεικνύουν πως "ναι είναι η καλύτερη ομάδα που πάτησε το πόδι της στην Euroleague", τουλάχιστον σε ένα διάστημα 11 αγώνων, καθότι δεν εξετάζουμε επί του παρόντος αν αυτή η ομάδα θα κατακτήσει τελικά τον τίτλο, ή αν είναι το απόλυτο φαβορί για να το κάνει (είναι).

Στο δείγμα για τη σύγκριση συμπεριλαμβάνονται οι υπόλοιπες ομάδες που ξεκίνησαν αήττητες την κανονική περίοδο της Euroleague: ο φετινός Ολυμπιακός, η ΤΣΣΚΑ του Αντρέι Κιριλένκο, η Μπαρτσελόνα του 2010 και η ΤΣΣΚΑ του Ίβκοβιτς (2005-05). Ναι, ισχύει: από όλες τις παραπάνω μόνο οι "μπλαουγράνα" κατέκτησαν τον τίτλο, στην πιο ισχυρή και ανταγωνιστική -κατά γενική ομολογία- διετία της Euroleague.

1) Η Ρεάλ έχει 11 νίκες σε 11 παιχνίδια. Ναι, μόνο που συγκριτικά με τις άλλες "απόλυτες" ομάδες κερδίζει τα παιχνίδια με τις μεγαλύτερες διαφορές! Συγκεκριμένα με 23.7 πόντους στην πρώτη φάση και με 23.0 συνολικά!

Το δεύτερο καλύτερο goal average -σε δείγμα 11 παιχνιδιών- είχε η Μπαρτσελόνα του 2009-2010, με 20.8 πόντους διαφορά στην κανονική περίοδο και 19.8 συνολικά. Αντίστοιχα η ΤΣΣΚΑ του 2012 είχε 14.1 πόντους και 13.5, η ΤΣΣΚΑ του 2005 8.6 πόντους στα 11 ματς (τότε η κανονική περίοδος είχε 14 ματς), ενώ ο φετινός Ολυμπιακός κέρδιζε με 7.8 πόντους στα πρώτα δέκα ματς, βελτιώνοντας τη διαφορά του στο 8.2 μετά τη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ.

2) Το "κερδίζω εύκολα" ενισχύεται από την αντίστοιχη ευρεία διαφορά που "καθαρίζει" τα ματς στο ισπανικό πρωτάθλημα (επίσης αήττητη έχοντας διαφορές 18.3 πόντων), αλλά και από το γεγονός ότι έχει περισσότερες διαφορές των +10 πόντων, αλλά και περισσότερες των +20 πόντων από τις άλλες ομάδες του δείγματος.

Ομάδα	Διαφορές +10	Διαφορές +20
Ρεάλ 2014	10	8
Μπαρτσελόνα 2010	9	5
ΤΣΣΚΑ 2012	7	2
ΤΣΣΚΑ 2005	4	1
Ολυμπιακός 2014	4	0

3) Ο πειστικότερος δείκτης για την "ποιότητα" μιας ομάδας στο σύγχρονο μπάσκετ είναι το ranking. Σύμφωνα, οπότε, με αυτόν αυτή η Ρεάλ σπάει όλα τα κοντέρ, συγκεντρώνοντας τον καλύτερο μέσο όρο στην ιστορία του θεσμού!

Η "βασίλισσα" έχει 115.8, νούμερο με το οποίο συγκρίνεται μόνο η Μακάμπι Τελ Αβίβ του Σάρας, του Βούισιτς, του Πάρκερ και του Μπαστόν (αλλά και του Γκέρσον) της σεζόν 2004-2005 με 114.2! Στη λίστα συμπεριλαμβάνεται η προηγούμενη "ομάδα του λαού" που είχε κερδίσει δια περιπάτου το τρόπαιο στο "Γιαντ Ελιάου", η Μπαρτσελόνα του 2010, η Μπενετόν του Μεσίνα που το 2003 είχε φτάσει στον τελικό της Βαρκελώνης και ο Ολυμπιακός του Κλέιζα , του Τσίλντρες και του Παναγιώτη Γιαννάκη που τερμάτισε στη 2η θέση στο φάιναλ-φορ του Παρισίου.

Αναλυτικά

Ομάδα	Σεζόν	Ranking
Ρεάλ	2013-14	115.8
Μακάμπι	2004-05	114.2
Μακάμπι	2003-04	107.8
Μπαρτσελόνα	2009-10	106.8
Μπενετόν	2002-03	106.5
Ολυμπιακός	2009-10	104.4

4) Η Ρεάλ κάνει... πλάκα σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες. Η διαφορά της στο Ranking (113.8) είναι χαώδες με αυτή της 2η Φενέρ (95.2), ενώ ακόμη κυριαρχεί στην επίθεση (1η με 88.3 πόντους), στα ριμπάουντ (2η με 37.5), στις ασίστ (1η με 19.7), στις βολές (1η με 84%) και στα τρίποντα (1η με 41.6%).

5) Το εντυπωσιακό, δε, είναι ότι έχει τα ίδια επιβλητικά νούμερα και στις αμυντικές κατηγορίες: στο παθητικό (καλύτερη άμυνα με 65.1), καλύτερη στον συντελεστή ασίστ/λαθών αντιπάλου (53%), καλύτερη στο ποσοστό διπόντων αντιπάλου (44.9%), 1η στο ποσοστό τριπόντων αντιπάλου (29%).

Ερώτημα 2ο: Γιατί η Ρεάλ είναι τόσο καλή;

1) Είναι μια ομάδα που κράτησε τον κορμό και τον προπονητή της. Δεν είναι πολλές οι ομάδες της φετινής διοργάνωσης που συνεχίζουν το περσινό τους έργο και η Ρεάλ είναι μια από αυτές. Έχτισε λοιπόν στην περσινή επιτυχημένη σεζόν (πρωτάθλημα Ισπανίας και τελικός φάιναλ-φορ), έκανε διορθωτικές κινήσεις και πλέον παίζει σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή.

Από το περσινό ρόστερ οι αλλαγές ήταν ελάχιστες: έφυγαν οι Μπέγκιτς-Σουάρες και αποκτήθηκαν ο Γιάννης Μπουρούσης (η μόνη αλλαγή 5άδας), ο Τρεμέλ Ντάρντεν και ο Σαλάχ Μεϊρί.

2) Παίζει απλά... Ο Πάμπλο Λάσο έχοντας αφουγκραστεί το πλούσιο ταλέντο της ομάδας έχει επιλέξει μια απλοϊκή τακτική στην επίθεση, που βασίζεται πολύ στη δημιουργία των περιφερειακών. Τα plays των Μαδριλένων είναι τα πιο απλά που μπορεί να συναντήσει κανείς στην Euroleague, περιλαμβάνοντας παιχνίδια με screen για τους σουτερ (Ρούντι-Κάρολ), πολλά pick-n-roll για τους Σέρχιο Ροντρίγκεθ, Σέρχιο Γιουλ, Ρούντι Φερνάντεθ και συνθήκες για 1on1 (iso) για παίκτες όπως ο Ντάρντεν και ο Μίροτιτς. Κατά τα άλλα ελάχιστο παιχνίδι στο post (Μπουρούσης, Ρέγιες) και μεγάλη έμφαση στο "πάνω-κάτω".

3) Το μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο του τουλάχιστον έχει εξελιχθεί σε ένα παιχνίδι ρυθμού. Και η Ρεάλ έχει τον τρόπο να υποστηρίξει αυτό το up tempo παιχνίδι, που δεν περιορίζεται μόνο στο πόσο γρήγορα τρέχει μια ομάδα στον αιφνιδιασμό, αλλά πόσο νωρίς εκδηλώνει τις επιθέσεις της και με ποια ταχύτητα εκτελούν και αποφασίζουν οι παίκτες. Σε αυτό το κομμάτι η Ρεάλ αποτελεί τη τέλεια εξέλιξη του παραδοσιακού ισπανικού μοντέλου, αυτού που λάνσαρε η Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ και εν συνεχεία η εθνική Ισπανίας.

4) Δεν έχει τραυματισμούς. Καλά όλα αυτά, αλλά πάντα παίζει ρόλο και η τύχη. Η Ρεάλ έχει αποφύγει να χάσει παίκτες, ρυθμό ή ισορροπία από τραυματισμούς και προβλήματα. Έχει ένα σφιχτό ρόστερ, το οποίο μέχρι στιγμής δουλεύει στην εντέλεια. Ενδεχομένως να παίζει ρόλο και το γεγονός ότι -σύμφωνα με πληροφορίες- ο Πάμπλο Λάσο επιλέγει να ελέγχει την ένταση της προπόνησης και να μην... κουράζει την μηχανή της Ρεάλ με μαρσαρίσματα, αλλά να την πιέζει μόνο στους αγώνες, αποφεύγοντας κατά αυτόν τον τρόπο την καθημερινή επιβάρυνση.

5) Από τον Ρούντι στον Σέρχιο... Παρατηρώντας κανείς τα παιχνίδια της Ρεάλ και θέτοντας το απλοϊκά διαπιστώνει ότι ο Πάμπλο Λάσο επιλέγει να αφήνει την ομάδα εναλλάξ στα χέρια του Ρούντι Φερνάντεθ και στη συνέχεια του Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν πάντα ο πρώτος παίζει στο 1ο και στο 3ο δεκάλεπτο, ενώ ο δεύτερος στο 3ο και στο 4ο. Μοιράζονται κατά αυτόν τον τρόπο οι μπάλες, οι πρωτοβουλίες κι η Ρεάλ διατηρεί τον ίδιο δαιμονιώδη ρυθμό για 40 αγωνιστικά λεπτά.

6) Το μπάσκετ που... τσακίζει νεύρα (των αντιπάλων). Η παλιά ΤΣΣΚΑ, αυτή του Κιριλένκο, κυριαρχούσε στο παιχνίδι μέσω των κατοχών. Εξασφάλιζε είτε λόγω ρυθμού, είτε λόγω μεγέθους παικτών, είτε λόγω του Κιριλένκο (μόνος του άλλαζε 10 κατοχές σε επίθεση και άμυνα με επιθετικά ριμπάουντ, με διεκδικήσεις, με αλλοιώσεις) κέρδισε από εκεί πόντους. Γέμιζε το γήπεδο και άφηνε λίγα περιθώρια στον αντίπαλο. Η παλιά Μακάμπι μέσω της επίθεσης της προκαλούσε τον αντίπαλο να της βάλει περισσότερους πόντους για να την κερδίσει. Αυτή η Ρεάλ, όμως, είναι μια άλλη υπόθεση, ίδια με το μπάσκετ που έπαιζε -όπως προαναφέρθηκε- η Μπαρτσελόνα και η εθνική Ισπανίας.

Εκείνες οι ομάδες έχοντας μια σταθερά στην άμυνα, έπαιρναν τις νίκες στηριζόμενες σε ξεσπάσματα που ουσιαστικά άλλαζαν το παιχνίδι. Έπαιζαν σε έναν τέτοιο ρυθμό, που όταν για παράδειγμα έμπαιναν τα 2-3 σουτ που... δεν μπαίνουν, καταρράκωναν την ψυχολογία του αντιπάλου, που χάνοντας την υπομονή του και την πίστη στο πλάνο, παραδινόταν σε αυτόν τον ρυθμό.

7) Στο ρόστερ της αγωνίζονται τρεις παίκτες που βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του. Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ, ο Ρούντι Φερνάντεθ και ο Νίκολα Μίροτιτς. Ειδικά ο τελευταίος παίζει... εξωπραγματικά καλά, ακόμη και στο φινάλε των αγώνων όπως έκανε κόντρα στη Μπαρτσελόνα στο πρόσφατο "Κλάσικο". Τα νούμερα του ζαλίζουν: 86% στις βολές, 61% στα δίποντα και 60% στα τρίποντα. Πως;

8) Διαθέτει τον καλύτερο πλέι-μέικερ της διοργάνωσης. Πλέι-μέικερ με την αυστηρή έννοια του όρου, την "παλιά". Ο Σέρχιο Ροντριγκεθ είναι αυτός που κάνει αυτή την πολύ καλή ομάδα, πάρα πολύ καλή. Είναι ο άνθρωπος που την ξελασπώνει στα δύσκολα, αυτός που δίνει το τέμπο, έστω κι αν δεν χρειάζεται να σολάρει διαρκώς (όπως για παράδειγμα ο Ρούντι). Και τα νούμερα του: 13.2 πόντοι, με 92% στις βολές, 56% στα δίποντα, 54% στα τρίποντα, 2.8 κερδισμένα φάουλ, 5.3 ασίστ και 1.5 κλεψίματα σε 21 λεπτά συμμετοχής, λένε τη μισή αλήθεια.

Δηλαδή;

Αν γινόταν αύριο το φάιναλ-φορ η Ρεάλ θα ήταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση της Euroleague. Σημαίνει πολλά, σημαίνει και τίποτα. Εξάλλου το απόλυτο φαβορί ήταν επίσης η Μπαρτσελόνα το 2011, το απόλυτο φαβορί ήταν κι η ΤΣΣΚΑ το 2012. Αλλά...

Να συνεχίσω ή μπήκατε στο νόημα;