Αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα

Αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα.

Δεν είναι για σένα τον οπαδό. Δεν είναι για σένα τον κάφρο, για σένα που λες μπάσκετ και ποδόσφαιρο και εννοείς τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τους διαιτητές και τα ανοιγμένα κεφάλια στην κερκίδα.

Αυτό το κείμενο είναι για άλλους. Είναι για αυτούς που χτύπησαν τη μπάλα σε κάποιο μισοφωτισμένο ανοιχτό. Ή έκαναν τάκλιν σε ένα χωμάτινο γήπεδο. Για αυτούς που φόρεσαν τη φανέλα μιας γειτονιάς. Για αυτούς που τρέχουν ακόμη τα βράδια για να δουν έναν αγώνα μεταξύ παικτών που δεν βγάζουν εκατομμύρια, ούτε καρφώνουν τη μπάλα με δύναμη στο καλάθι. Αυτούς που περνούν τα μεσημέρια της Κυριακής σε τσιμεντένιες εξέδρες, σ' αυτές που ο πασατέμπος και οι πεταμένες εφημερίδες είναι περισσότερες από τους θεατές.

Αν δεν τα έχεις κάνει ποτέ αυτό, τότε να ξέρεις ότι αυτό το κείμενο δεν είναι για σένα. Στο περίπου, δηλαδή, όπως το τραγούδησαν τα "Διάφανα Κρίνα".

Πρωταγωνιστές στις γειτονιές

Είναι δύσκολη η εποχή μας. Στις συζητήσεις η βελόνα μοιάζει κολλημένη κι οι άνθρωποι -περισσότερο σκυφτοί και σκυθρωποί- περπατούν συνεχώς πιο γρήγορα στο δρόμο. Όλο και πιο πολλά βλέμματα κοιτούν κάπου αλλού. Όχι στα μάτια. Η συγκυρία (οικονομική - κοινωνική πες την όπως θες) μας έχει κάνει πιο κλειστούς από ποτέ. Ο ατομισμός και το παγκόσμιο ρεκόρ του.

Για αυτό κατάλαβα αμέσως ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει όταν το βράδυ της Κυριακής χάζευα στην τηλεόραση τους "Πρωταγωνιστές" . Είχα καιρό να νιώσω περήφανος για κάτι. Νέοι άνθρωποι (κι ο Μπέζος) μιλούσαν για την κρίση, τους πολιτικούς και την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν περίμενα να δω τον Δημήτρη Κυριακόπουλο στην οθόνη. Δεν περίμενα να ακούσω αυτά που είπε. Δεν περίμενα να αισθανθώ περήφανος.

Ο Κυριακόπουλος είναι πρόεδρος του -ιστορικού- Πρωτέα Αθηνών, μιας ομάδας που βολόδερνε στις τελευταίες κατηγορίες του αθηναϊκού μπάσκετ και έφτασε για να σωθεί - λάθος εκτίμηση όπως αποδείχτηκε - να συγχωνευτεί με τον γειτονικό Θρίαμβο. Ο Κυριακόπουλος είναι 26 ετών.

"Τους διώξαμε τους παλιούς και αναλάβαμε εμείς. Ένας, δύο, τέσσερις, οκτώ, δεκάξι και φτάσαμε να έχουμε τέσσερα τμήματα και 230 αθλητές" είπε στον Σταύρο Θεοδωράκη. Μια παρέα νέων ανθρώπων ανέλαβε τον Μάιο του 2010 τις τύχες μιας ομάδας που έπαιζε κάποτε στην Α2 για να την "αναστήσουν" με σύνθημα: "το μια παρέα, μια παρέα, μια γειτονιά".

"Η ομάδα δεν είχε ούτε σφραγίδα. Τα γήπεδα τα φτιάξαμε μόνοι μας. Ήταν γεμάτα τρύπες. Δεν μπορούσε να παίξει κανένας. Το κάναμε κρυφά και παραλίγο να μας πάνε στα δικαστήρια. Το φως είναι παράνομο. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

Δεν μας βοήθησε κανένας. Ο Δήμος μας έδωσε... δύο μπάλες. Η ΓΓΑ μας χρωστάει κάποιες χιλιάδες ευρώ και δεν τα δίνει γιατί λέει ότι καταργήθηκε ο λογαριασμός. Ναι, αλλά εμείς δεν καταργηθήκαμε. Υπάρχουμε ακόμα" είπε αρχικά.

"Κι η ομάδα; Πως πάει" τον ρώτησε ο Θεοδωράκης με ένα πονηρό χαμόγελο. "Καλά, πολύ καλά! Είμαστε ενωμένοι". Η απάντηση, όμως, δεν αρκούσε. "Κανένα αποτέλεσμα" ήρθε η νέα ερώτηση. "Κερδίζει, αλλά... Και να έπαιζε δύο κατηγορίες ψηλότερα δεν θα την αγαπούσα παραπάνω. Αν, όμως, πρόσφερε αθλητισμό σε 20 οικογένειες μονογονειακές ή αν βοηθούσε 1.000 νοικοκυριά να κάνουν ανακύκλωση ναι θα την αγαπούσα περισσότερο". Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Σαν τάπα στο νικητήριο σουτ. Δεν είναι εύκολο -ειδικά σήμερα- να σηκώσεις το βλέμμα παραπέρα από τον μικρόκοσμο σου. Αν είσαι υπάλληλος να μη χάσεις τα λεφτά σου. Αν είσαι επιχειρηματίας τα κεκτημένα σου. Αν είσαι δημοσιογράφος την "κυκλοφορία" σου (ή τα "χτυπήματα" σου στον κόσμο του ίντερνετ). Αν είσαι προπονητής το παιχνίδι της επόμενης βδομάδας.

Κι ο Κυριακόπουλος συνέχισε. Αποκρίθηκε στη νέα απορία του Θεοδωράκη για τον απώτερο στόχο. "Στόχος; Το... ΝΒΑ" έκανε την πλάκα του. Και σοβαρεύτηκε ξανά: "ναι, αλλά με τα παιδιά της γειτονιάς".

Ξέρεις, ότι και να ακούσεις ή να διαβάσεις αυτές τις ημέρες είναι γεμάτα "κατηγορώ". Κραυγές - συνήθως άναρθρες- και χτυπήματα, πάνω ή κάτω από τη ζώνη, στους πολιτικούς, στους "νεοέλληνες", στην αστυνομία, στην Τρόικα, στο τραπεζικό σύστημα. Φωνές, αλλά όχι προτάσεις.

Κάποιος (άλλος) πρέπει πάντα να φταίει. Κι επειδή πολιτικός είχε πει το "δεν πρέπει να αναρωτιέσαι τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά το τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου", δεν το υιοθετώ. Προτιμώ τις ιδέες του Κυριακόπουλου. "Αν αναλάβουν νέα μορφωμένα παιδιά δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα" είπε για τα πολιτειακά αξιώματα. Όσο για το τι κάνει ο Πρωτέας για την πατρίδα του;

"Θέλουμε να φτιάξουμε τη γειτονιά μας. Να ψήσουμε κι άλλους να φτιάξουν τη γειτονιά τους. Αν φτιαχτούν οι γειτονιές τότε μπορούν να φτιαχτούν κι οι πόλεις. Κι αν φτιαχτούν οι πόλεις, θα μπορέσει να φτιαχτεί κι η Ελλάδα". Έτσι είναι. Για να βελτιωθεί μια ομάδα, πρέπει να βελτιωθούν οι παίκτες. Δεν γίνεται αλλιώς.

Το πλάνο έδειχνε πίσω το ανοιχτό του Νέου Κόσμου στην ανηφόρα απέναντι από το Α' Νεκροταφείο. Το ξέρω καλά αυτό το γήπεδο. Εκεί είχε κάνει το πρώτο του κάρφωμα -στα 16 του- ο Χρηστάκης που τώρα ετοιμάζεται για την Α2. Τον ξέρω τον Πρωτέα. Παίζουμε αντίπαλοι εδώ και πολλά χρόνια στα παιδικοεφηβικά και στα ανδρικά (συνήθως κερδίζουμε για όποιον αναρωτιέται).

Οι τσιμεντένιες στριμωγμένες ρακέτες δίπλα στο σχολείο είναι σαν όλα τα ανοιχτά που γίνονται οι αγώνες παίδων και εφήβων. Ο Πρωτέας είναι σαν όλες τις ομάδες της γειτονιάς. Αυτές που απαρτίζονται από τους τελευταίους "ρομαντικούς" των γηπέδων, αυτούς που εξακολουθούν να σπαταλούν το χρόνο τους για μια ομάδα, για μια παρέα, ή για μια χούφτα παιδιών που αφήνουν το play-station, βρίσκουν χρόνο μεταξύ των φροντιστηρίων και προλαβαίνουν ακόμη να σουτάρουν μια μπάλα στο καλάθι.

Θα αναρωτηθεί κανείς "εδώ ο κόσμος καίγεται με το μπάσκετ θα ασχολούμαστε"; Εύλογη απορία, δε λέω. Την απάντηση δεν τη δίνω, όμως, εγώ. Μου την έδωσαν άλλοι. Ο 36χρονος Αλέξης που κάνει δύο δουλειές και περιμένει σε λίγους μήνες το πρώτο του παιδί, αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να πατήσει λίγο το παρκέ. Ο 34χρονος Γιώργος -παντρεμένος κι αυτός- που κάνει χιλιόμετρα κάθε μέρα για να μυρίσει λίγο τον αέρα των αποδυτηρίων, να γευτεί την αίσθηση αυτή που μόνο όσοι έχουν περάσει από εκεί τη γνωρίζουν.

Το είπαν πρώτοι οι παλιοί: Αφού φοράς σορτσάκι (κοντό παντελονάκι δηλαδή) είσαι παιδί. Είτε είσαι μαθητής, είτε φοιτητής, είτε 40 χρονών. Κι είναι πολύ σπουδαίο -αυτήν την εποχή περισσότερο από ποτέ- να έχεις αυτή την ευκαιρία. Να έχεις την πολυτέλεια (πόσες τέτοιες μας έμειναν άραγε;) να μπεις για 2 ώρες στο γήπεδο για να μη νοιάζεσαι για τίποτα. Να ξεχνιέσαι. Να ξεσκάς. Να γίνεσαι πάλι 15 χρονών. Να ελπίζεις. Ότι θα μπει το επόμενο σουτ. Ότι θα νικήσεις.

Ο Κυριακόπουλος, λοιπόν, μου τα θύμησε όλα αυτά. Όταν είδα έναν "ρομαντικό" σαν τους δικούς μας (σαν τον Κώστα που δουλεύει μέχρι τις 20.00 και ξυπνάει χαράματα για να προπονήσει τους 5χρονους, μικρότερους από τη μπάλα) αισθάνθηκα περήφανος. Για την ομάδα του, για τη γειτονιά του, για την παρέα του Πρωτέα, για την ομάδα μου, για τη γειτονιά της, για την παρέα μας.

Όχι ο αθλητισμός δεν μπορεί να μας βγάλει από την οικονομική κρίση. Μπορεί, σίγουρα όμως, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Να μας κάνει μέρος μιας γειτονιάς, μιας κοινωνίας, μιας ευρύτερης ομάδας. Οι σύλλογοι έχουν τη δυνατότητα να παράξουν παίκτες, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες και πάνω από όλα φιλάθλους. Ανθρώπους πιο ομαδικούς, πιο ισορροπημένους, πιο έτοιμους να νιώσουν την απογοήτευση (της ήττας) ή να γευτούν τη χαρά (της νίκης). Πήγαινε στο γήπεδο. Ακόμη και τώρα που μετράς τη βενζίνη σταγόνα-σταγόνα. ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ. Όχι για να βρίσεις και να πλακωθείς. Για να τρέξεις, να παίξεις, να χειροκροτήσεις, να παθιαστείς (και πάλι), να δεις την ομάδα της γειτονιάς σου, να ξεχαστείς. Δεν είναι και λίγο: δύο ώρες δικές σου. Που θα σε νοιάζει αν θα μπει ή όχι το καλάθι. Τίποτα περισσότερο. Αυτή είναι η δική μου πρόταση.

Αυτά "είπε" σε μένα η εκπομπή της Κυριακής. Δεν ήταν όλα λόγια του Δημήτρη Κυριακόπουλου. Ο 26χρονος πρόεδρος (οξύμωρο έτσι δεν ειναι;) μίλησε και για άλλα: για τους πολιτικούς, τα κόμματα και τη λογική του ρουσφετιού. Δεν θα τα αναφέρω. Μπορείτε να δείτε εδώ (στο τέλος του 1ου μέρους, στην αρχή του 2ου και στο τέλος του 3ου). Δεν τα αναλύω, γιατί υπάρχουν άλλοι που τα ξέρουν καλύτερα. Αν έγραφα για αυτά, τότε αυτό το κείμενο δεν θα ήταν για μένα.

"Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
Μιλάει για αυτούς αυτούς που μένουν πάντα παιδιά
....
Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
Μιλάει για φίλους παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες
για μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς"

Για σχόλια και ερωτήσεις υπάρχει το Twitter ( @stefanos_rose )