Πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση τα ερωτήματα είναι τα ίδια. Η θεωρία αλλάζει κι η απάντηση έρχεται αποκλειστικά στο γήπεδο. Πάντα; Πάντα... Αν και αυτή τη φορά η ιστορία είναι λίγο διαφορετική για την Εθνική Ελλάδος.

Η ομάδα που ξεκίνησε το 2004 από τον Παναγιώτη Γιαννάκη κάνει σιγά-σιγά τον κύκλο της. Αν αυτό έγινε άδικα, δίκαια, άδοξα ή άκομψα, λίγες ώρες πριν το τζάμπολ δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Ο Φώτσης κι ο Ζήσης είναι οι μόνοι που έκαναν παρέλαση στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Μαζί με τον τρίτο... Ιταλό της παρέας είναι οι μοναδικοί που πάτησαν την ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Βελιγράδι. Αντίθετα στα γήπεδα της Λιθουανίας θα πάρουν γεύση από μεγάλη διοργάνωση για πρώτη φορά έξι παίκτες (Μπράμος, Σλούκας, Παπανικολάου, Μαυροειδής, Ξανθόπουλος, Βασιλειάδης).

Ο αρχικός "τρόμος" των απουσιών (Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σχορτσιανίτης, Περπέρογλου, Τσαρτσαρής, Μαυροκεφαλίδης), προηγήθηκε του ενθουσιασμού για την -καλύτερη του αναμενομένου- εικόνα που έδειξε η ομάδα στα φιλικά παιχνίδια. Τα δύσκολα, όμως, αρχίζουν τώρα, όταν μπαίνει δηλαδή η πίεση για το αποτέλεσμα.

Το ενθαρρυντικό για την ελληνική ομάδα είναι αφενός το βατό πρόγραμμα και αφετέρου ο "μανδύας του αουτσάιντερ". Είναι σημαντικό ότι μια νέα ομάδα θα έχει την πολυτέλεια να παίξει με θεωρητικά αδύναμες ομάδες στην πρώτη φάση, όπου θα έχει την ευκαιρία να "μάθει" μέσα από τυχόν λάθη, να προλάβει τα διορθώσει αν γίνουν και κυρίως να "χτιστεί" αγωνιστικά και κυρίως πνευματικά μέσα από τα πρώτα αυτά "τεστ".

Όποια κι αν είναι η συζήτηση η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. " Που μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα"; Αυτό δεν μπορεί να το προδικάσει κανείς. Ειδικά με αυτό το σύστημα διεξαγωγής που προβλέπει το ψυχοφθόρο παιχνίδι των προημιτελικών. Για αυτό πρέπει σε αυτό το σημείο να διαχωρίσουμε την έννοια της "επιτυχίας" και της "αποτυχίας". Είναι -κατά τη γνώμη μου λάθος- να πει κάποιος ότι μια ομάδα πετυχαίνει επειδή πήρε την τάδε θέση. Κι είναι νωπό το παράδειγμα του 2009, όταν η Εθνική δεν ξεπέρασε το "μέτριο" στην απόδοση της, αλλά έκανε μια πολύ καλή νίκη με την Τουρκία και επέστρεψε με το χάλκινο μετάλλιο.

Οπότε το ζητούμενο είναι άλλο... Κι ο στόχος της Ελλάδας θα πρέπει να είναι διπλός. Αφενός η πρόκρισης στην επόμενη διοργάνωση (πρωταρχικός σκοπός κάθε ομάδας που σέβεται τον εαυτό της) κι αφετέρου να κάνει μια ομαλή μετάβαση στον νέο της κύκλο. Μέσω δηλαδή της ανανέωσης να έχει μια συνέχεια, μια διάρκεια και να νικήσει το νομοτελειακό υπόδειγμα της "ακμής" και της "παρακμής".

Μέχρι στιγμής τα πρώτα δείγματα είναι θετικά. Η Ελλάδα, αν και έχει χτυπητές αδυναμίες, ακολουθεί το αμυντικό της δόγμα, κρατά την ομαδική της φιλοσοφία και διατηρεί το πνεύμα του μαχητή. Αυτά χάρισαν επιτυχίες και μετάλλια. Αυτά είναι η "κληρονομιά" της "επίσημης αγαπημένης".

Εξάδα, λοιπόν; Έτσι θα μπορούσε να... ερμηνεύσει κανείς όλα τα παραπάνω. Είπαμε, ο στόχος πρέπει να είναι η πρόκριση στο επόμενο τουρνουά, δηλαδή στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Μόνο έτσι θα μπορέσει η ομάδα να έχει συνέχεια, να παίζει στο υψηλότερο επίπεδο, να παραμένει ανταγωνιστική και να γίνεται καλύτερη.

Πέρα από αυτά να κρατήσουμε και την καλύτερη υπόσχεση την έδωσε τη Δευτέρα ο Νικ Καλάθης που τόνισε "ότι θα κάνουμε περήφανους τους Έλληνες". Κι αυτό το συναίσθημα δεν μετριέται σε θέσεις.

*Μπορείτε να ακολουθήσετε τον Στέφανο Τριαντάφυλλο στο Twitter ( Stefanos_Rose )