Το παιχνίδι της Κυριακής μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού τελικά τι είναι; Το 5 φετινό; Το 2 των τελικών; Το 27 για τους αήττητους στο ΟΑΚΑ «πράσινους»; Τίποτα από αυτά. Είναι το πρώτο. Κι όποια από τις δύο ομάδες το αντιμετωπίσει έτσι θα έχει το πάνω χέρι.

Το μεγαλύτερο όπλο των προπονητών σε μια σειρά πλέι-οφ θα ήταν το μαραφέτι που κουβαλούσε στο «Men In Black» ο Τόμι Λι Τζόουνς και έσβηνε τη μνήμη. Γιατί το πιο σημαντικό για μια ομάδα είναι να πηγαίνει σε ένα παιχνίδι χωρίς… μνήμες, χωρίς ταμπού, χωρίς παραδόσεις και με λευκό μητρώο. Με καθαρό τον Τειρεσία.

Για παράδειγμα οι Πειραιώτες πλήρωσαν, όπως έχουν πληρώσει και στο παρελθόν τη «συσσωρευμένες» αποτυχίες των τελευταίων ετών. Δεν είναι εύκολο για κανέναν, όσο καλός κι αν είναι, όσα χρήματα κι αν βγάζει να παίζει με αυτό το… βουητό. Είτε στην άμυνα, είτε στην επίθεση οι παίκτες του Ίβκοβιτς έπρεπε να βγάλουν από το κεφάλι τους αυτό το «σούσουρο» από την κερκίδα, που μπορεί να μην είναι τόσο ηχηρό όσο τα «εχθρικά» συνθήματα μιας αντίπαλης έδρας, αλλά τρυπάει πιο… βαθιά τον εγκέφαλο.

Την Τετάρτη είχαμε έναν ζωντανό «διάλογο» με τους αναγνώστες που αναφερόντουσαν συχνά στο 3-0 του Ολυμπιακού. Με την ίδια άνεση που τώρα ένας οπαδός του Παναθηναϊκού μπορεί να μιλήσει για το 1-0 και το «πάνω χέρι» στη σειρά. Οι σειρές, όμως, κρίνονται στις τρεις νίκες και τα σκορ, οι παραδόσεις κι η ψυχολογία αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού. Όχι μόνο μετά από ένα παιχνίδι (π.χ όπως έγινε τώρα με το «μπρέικ» του Παναθηναϊκού), αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο.

Ο Ολυμπιακός, με άλλα λόγια, απαλλαγμένος από το «βουητό» του ΣΕΦ, την πίεση του κόσμου δηλαδή που νιώθει στο πετσί του το περίφημο «στο ίδιο έργο θεατές» και το «μια από τα ίδια», έχει τη δυνατότητα να κάνει απελευθερωμένος το παιχνίδι του. Όπως είχε γίνει στην κανονική περίοδο όταν τα βέλη είχαν ως στόχο αποκλειστικά τον Σπανούλη, γεγονός που ζημίωσε τον ίδιο, αλλά αποφόρτισε όλους τους υπόλοιπους.

Χημεία και post

Το ζητούμενο, βέβαια, για τους «ερυθρολεύκους» είναι άλλο: πρέπει να βρουν τη χημεία τους. Φάνηκε ότι το σχήμα με τους τρεις έμπειρους γκαρντ, αυτούς που εμπιστεύτηκε –όπως είπε- ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στο φινάλε, δεν… περπατάει. Λόγω αγωνιστικού στυλ οι Σπανούλης, Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς είναι παίκτες που θέλουν τη μπάλα στα χέρια τους. Οι αποστάσεις, όμως, χαλάνε και το έργο του Παναθηναϊκού γίνεται ευκολότερο. Ειδικά ο Σπανούλης που ψάχνει το μεγάλο παιχνίδι, πρέπει να γίνει πιο απλός στο παιχνίδι του και να κάνει την πρώτη-εύκολη πάσα που έχει και να μην προσπαθεί να απειλεί συνέχεια ο ίδιος το καλάθι. Θα είναι ένα πρώτο βήμα.

Ένα άλλο ζητούμενο είναι η απουσία ενός 4αριού να σουτάρει από την περιφέρεια. Όπως γίνεται δηλαδή με τον Παναθηναϊκό που έχει τον Φώτση «αγκυροβολημένο» στα 6.75 και ουσιαστικά αναγάγει το παιχνίδι σε «τέσσερις εναντίον τεσσάρων». Ο παίκτης του δεν μπορεί να πάρει μέρος στις περιστροφές κι αν το κάνει, θα το πληρώσει όπως έγινε στην κρίσιμη φάση του πρώτου τελικού.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη ίσως χρειαστεί να παίξει με τον Μαυροκεφαλίδη στο «5», καθώς είναι ο καλύτερος low-post παίκτης όχι μόνο μεταξύ των δύο φιναλίστ, αλλά και σε ολόκληρο το ελληνικό πρωτάθλημα. Στην τέταρτη περίοδο πήρε μια μπάλα με πλάτη στο καλάθι, η οποία εξελίχθηκε σε κάρφωμα του Μπουρούση.

Η λογική, λέει, πάντως ότι η ομάδα του Ίβκοβιτς θα διατηρήσει την ίδια πικ-εν-ρολ άμυνα που έχει «αναχαιτίσει» τον Παναθηναϊκό, με μια φιλοσοφία «άρνησης και αλλαγής», που ουσιαστικά «χαλάει» τη δημιουργία.

Ακόμη κι έτσι, όμως, το δίδυμο Διαμαντίδη-Μπατίστ βρίσκει σκορ και λύσεις, με τη συνεργασία των δύο να έχει ανακηρυχθεί σε «επιστήμη». Ίσως, λοιπόν, ο Ολυμπιακός πέρα από το αμυντικό του πλάνο, να πρέπει να… χτυπήσει τους δύο παίκτες στη δική του επίθεση, να βάλει το πρόβλημα των φάουλ στο μυαλό του Ομπράντοβιτς και να αλλάξει τα δεδομένα του αγώνα.

Είναι άλλωστε σημαντικό ότι στα κρίσιμα παιχνίδια της χρονιάς με τη Μπαρτσελόνα, στον τελικό κυπέλλου, αλλά και στο φάιναλ-φορ οι Διαμαντίδης-Μπατίστ αντιμετώπισαν πρόβλημα με φάουλ, μόνο για ένα ημίχρονο (ο αρχηγός του «τριφυλλιού», δηλαδή, στο πρώτο ημίχρονο του 4αγώνα με τη Μπάρτσα). Οπότε ο Ομπράντοβιτς είχε να διαχειριστεί μόνο το κομμάτι της κούραση, ή καλύτερη της ξεκούρασης τους μες στο παιχνίδι. Όταν γινόταν κι αυτό οι δυο τους, είχαν τη δυνατότητα να είναι φρέσκοι και άφθαρτοι στο τέλος, για να κάνουν το παιχνίδι τους.

Απλός και.... πολυπρόσωπος

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη βάζει κι άλλους παίκτες στο rotation (Μάριτς, Τέπιτς, Καϊμακόγλου) και γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνος. Άλλωστε δεν χρειάζονται… πολλά-πολλά σε μια τόσο καλοστημένη ομάδα. Ένα γρήγορο ρολάρισμα κι η μάχη για το επιθετικό ριμπάουντ, μια απλή δουλειά δηλαδή, αναγάγει τον Μάριτς σε καθοριστικό. Ή τα γρήγορα πόδια και τα κοψίματα στην πλάτη της άμυνας, δίνουν τη δυνατότητα στον Καλάθη να μένει στο παρκέ για ώρα.

Το πιο εντυπωσιακό με τον Παναθηναϊκό, «παράσημο» του προπονητή στο 100% είναι ότι κανείς από τους παίκτες δεν χρειάζεται, αλλά ούτε και κάνει κάτι παραπάνω από αυτά που μπορεί. Οι «πράσινοι» δεν ζητούν από τον Καλάθη να παίξει πικ-εν-ρολ σε σταθερή βάση, δεν ζητούν από τον Φώτση να βάλει πλάτη ή τον Μπατίστ να σουτάρει τρίποντα. Το πλάνο είναι ξεκάθαρο, δεδομένο, απλό και άρα αποτελεσματικό.

Το στοιχείο που επέστρεψε στο παιχνίδι του «τριφυλλιού» ήταν το post των περιφερειακών, κυρίως με τον Καϊμακόγλου. Στο ΣΕΦ, βέβαια, χρησιμοποιήθηκε για έναν έξτρα λόγο: επειδή το παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι «ξεκουράζει» την ομάδα, τις δίνει ένα ακόμη σημείο αναφοράς στην επίθεση και της επιτρέπει να ελέγξει το ρυθμό, στοιχείο απαραίτητο σε εκτός έδρας αναμέτρηση.

Η ιστορία αλλάζει λίγο τώρα, καθώς η σειρά μεταφέρεται στο ΟΑΚΑ, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός θέλει να κάνει απλά το παιχνίδι του κι ο Ολυμπιακός να βρει τη χημεία του στην περιφέρεια.