ΤΣΣΚΑ vs Λοκομοτίβ Κουμπάν

Η ιδιαιτερότητα του ζευγαριού δεν έχει να κάνει τόσο με την έννοια του ρωσικού "εμφύλιου", όσο με το γεγονός ότι στην άκρη του πάγκου κάθονται δύο Έλληνες προπονητές. Δεύτερο συνεχόμενο Final-Four για τον Δημήτρη Ιτούδη ως head-coach (10ο συνολικά), δεύτερο για τον Γιώργο Μπαρτζώκα, του μοναδικού Έλληνα προπονητή που το έχει κατακτήσει. Πέρα από αυτό το συγκεκριμένο ζευγάρι χαρακτηρίζεται περισσότερο από τις αγωνιστικές διαφορές του, παρά για οτιδήποτε άλλο.

Διαφορές στην...

1) Εμπειρία. Ο οργανισμός της ΤΣΣΚΑ είναι ο πλέον έμπειρος σε τέτοιες συνθήκες. Από το 2003 και έπειτα οι Μοσχοβίτες έχουν μείνει μόνο μια φορά μακριά από τους "4". Συν του ότι αποτελούν και το μοναδικό club που έχει κατακτήσει στο παρελθόν τον τίτλο, εν αντιθέσει με τη Λόκο, αλλά και τις Φενέρ-Λαμποράλ. Η ομάδα του Κράσντονταρ από την άλλη προκρίθηκε φέτος για πρώτη φορά τόσο στους "8", όσο και στα ημιτελικά της Euroleague.

Ο Δημήτρης Ιτούδης έχει στη διάθεση του παίκτες με εμπειρία από αυτές τις διοργανώσεις, όπως είναι ο Χάινς, ο Τεόντοσιτς, ο ΝτεΚολό, ο Κουρμπάνοφ, ο Βοροντσέβιτς, ο Φριτζόν και ο Νίκολς. Από την άλλη η Λοκομοτίβ έχει πάρει μέρος μόνο με τον Μπαρτζώκα, τον Ντρέιπερ και τον Βορόνοφ που είχε μια απλή συμμετοχή στη 12άδα (της ΤΣΣΚΑ τότε) και τίποτα περισσότερο.

Ακούστε και το podcast του Sport24.gr με τίτλο "Pick'n'Pop" στο οποίο οι Δημήτρης Ιτούδης και Γιώργος Μπαρτζώκας μιλούν για τον ημιτελικό

2) Προσδοκίες. Σύμφωνοι όλες οι ομάδες έχουν πίεση. Αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο βάρος βρίσκεται αυτή τη στιγμή στους ώμους των παικτών του Ιτούδη. Διότι είναι το μεγάλο φαβορί, είναι η ακριβότερη ομάδα της διοργάνωσης, είναι αυτή που έχει αποτύχει σε τέσσερα συνεχόμενα Final-Four να φτάσει στην πηγή. Στα δύο τελευταία μάλιστα οι Ρώσοι φάνηκαν να "λυγίζουν" στο τέλος. Να χάνουν δύο ματς που ήταν στα χέρια τους. Έκτοτε άλλαξαν αρκετά τα πρόσωπα, κυρίως σε ότι αφορά το ρώσικο στοιχείο, αλλά και πάλι είναι το μεγαλύτερο θέμα που χρειάζεται να διαχειριστεί το προπονητικό τιμ.

Από εκεί και πέρα υπάρχει το έξτρα κεφάλαιο που ονομάζεται "Μίλος Τεόντοσιτς". Ο χαρισματικός Σέρβος γκαρντ που διανύει την πιο παραγωγική διετία της καριέρας του, δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες σε επίπεδο Final-Four. Η συζήτηση για το πόσο "clutch" είναι δεν έχει καμία υπόσταση, διότι έχει αποδείξει ότι μπορεί να κυριαρχήσει στο φινάλε των αγώνων, όπως έχει κάνει τόσες και τόσες φορές. Απλά ως λαός οι Έλληνες συνηθίζουμε να εστιάζουμε στο αρνητικό και να παραμελούμε το θετικό. Ούτως ή άλλως το κριτήριο για τα τελευταία λεπτά, δεν είναι το αν μπαίνει ή όχι η μπάλα, αλλά για το πόσο "κρύβεται" ένας παίκτης, ή δέχεται να πάρει πρωτοβουλία.

Επομένως το πρόβλημα του Τεόντοσιτς δεν είναι το αν είναι loser ή όχι (Ξέρετε κάτι; Δεν είναι...) , αλλά το γεγονός ότι το παρακάνει. Ότι επιδιώκει να μετατρέψει όλα τα ματς σε προσωπική του υπόθεση. Εξαίρεση ενδεχομένως ο ημιτελικός του 2014 όταν προσπάθησε να αφήσει το ματς να έρθει πάνω του , χωρίς να εκβιάσει καταστάσεις. Οπότε το ζητούμενο δεν είναι το τι θα κάνει ο Τεόντοσιτς, αλλά τι περιθώρια θα του δώσει ο προπονητής αν το ματς είναι κλειστό στο φινάλε.

Από εκεί και πέρα η Λοκομοτίβ βιώνει μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Η δική της χρονιά ήταν επιτυχημένη από την στιγμή της πρόκρισης στους "8" και έκτοτε η μια υπέρβαση διαδέχεται την άλλη. Συν του ότι υπάρχει και η ιδιαιτερότητα ότι η σεζόν για την ομάδα του Κράσντονταρ τελειώνει στο Βερολίνο. Έχοντας ήδη ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της από τη VTB πάει με τη λιγότερη δυνατή πίεση, έχοντας παράλληλα παίξει τον δικό της τελικό, που δεν ήταν άλλος από τη κλειστή και δύσκολη σειρά με τη Μπαρτσελόνα.

Ναι, μεν οι περισσότεροι παίκτες της σκέφτονται ήδη το πως θα εξαργυρώσουν τα συμβόλαια της επόμενης χρονιάς, αλλά από την άλλη υπάρχει και το σενάριο που θέλει την Euroleague να δίνει wild-card στους Ρώσους αν κατακτήσουν τον τίτλο. Οπότε μένει να δούμε πως θα αντιμετωπίσουν οι παίκτες της Λόκο τους αγώνες, γιατί δεν αποκλείεται να παραταχθούν χωρίς άγχος δίνοντας ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι επί γερμανικού εδάφους.

3) Στατιστική. Η καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης, απέναντι στην καλύτερη άμυνα. Η ΤΣΣΚΑ αποτελεί χωρίς αμφιβολία την πιο ποιοτική ομάδα της διοργάνωσης:

1η σε ranking (106 - 8η η Λοκομοτίβ με 85.9)

1η σε σκοράρισμα (90,7 - 10η η Λοκομοτίβ με 76.8)

1η σε πόντο/ανά κατοχή (1.085 - 8η η Λοκομοτίβ με 0.958)

1η σε ασίστ (19,7 - 14η η Λοκομοτίβ με 16.5)

1η σε ποσοστό 2Π (57% - 13η η Λοκομοτίβ με 51%)

1η σε ποσοστό 3Π (42% - 8η η Λοκομοτίβ με 37%)

Η Λοκομοτίβ αποτελεί την καλύτερη αμυντική ομάδα:

1η σε πόντους αντιπάλου (70,4 - 20η η ΤΣΣΚΑ με 81,1)

3η σε πόντους/ανά κατοχή σε επιθέσεις μισού γηπέδου (0.895 - 16η η ΤΣΣΚΑ με 0.958)

2η σε ranking αντιπάλου (70,8 - 11η η ΤΣΣΚΑ με 83,2)

1η σε δίποντα αντιπάλου (17,3 - 17η η ΤΣΣΚΑ με 20,8)

2η σε συντελεστή ασίστ/λάθη αντιπάλου στο Top-16 (14η η ΤΣΣΚΑ)

2η σε ποσοστό 3Π αντιπάλου (32% - 10η η ΤΣΣΚΑ με 36%)

Το τι θέλει να πετύχει με την άμυνα της η Λοκομοτίβ Κουμπάν έχει αναλυθεί. Ας κρατήσουμε όμως την άμυνα με αλλαγές, που είναι το σήμα κατατεθέν της και θα παίξει ένα τεράστιο ρόλο στην έκβαση του παιχνιδιού. Μην ξεχνάμε ότι και πέρσι οι Μοσχοβίτες απέναντι σε μια τέτοια άμυνα αντιμετώπισαν δυσκολίες στο φινάλε του ημιτελικού. Κυρίως επειδή είναι μια ομάδα που μπορεί να χτυπήσει μόνο στο εξωτερικό mismatch και όχι στο εσωτερικό.

4) Αγωνιστική. Η μεγαλύτερη διαφορά των δύο ομάδων είναι η χρήση του pick-n-roll. Η ΤΣΣΚΑ είναι μια εξαιρετική ομάδα σ' αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού, διαθέτοντας δύο εξαιρετικούς χειριστές (Τεόντοσιτς και ΝτεΚολό), έναν mobile-σέντερ υπόδειγμα (Χάινς) και μια γενικότερη λειτουργία που υποστηρίζει αυτό το παιχνίδι. Διαθέτει δηλαδή καλούς σουτέρ που ανοίγουν το γήπεδο και ξέρουν να τιμωρούν τα close-out. Βέβαια, δεν είναι ο Γάλλος και ο Σέρβος δεν είναι οι μοναδικοί χειριστές, αφού τέτοιες φάσεις παίρνει ο Τζάκσον, αλλά και ο Χίγκινς.

Pick-n-roll
ΤΣΣΚΑ	Κατηγορία	Λοκομοτίβ
1.101 (1)	Πόντοι ανά κατοχή	0.911 (13)
32.4	Πόντοι ανά παιχνίδι	25.1
0.983 (1)	Πόντοι χειριστών ανά κατοχή	0.819 (5)
15.3	Πόντοι χειριστών ανά ματς	10,4
1.052	Πόντοι ψηλών ανά κατοχή	0.859
4,2	Πόντοι ψηλών ανά ματς	5,8

Από την άλλη η Λόκο δεν είναι μια ομάδα Pick-n-roll. Αντίθετα έχοντας ψηλούς που μπορούν να παίξουν με πρόσωπο μακριά από το καλάθι ή να σουτάρουν (Σίνγκλετον και Ράντολφ) πηγαίνει το παιχνίδι περισσότερο σε καταστάσεις pick-n-pop. Έτσι συνηθίζει να παίζει με πέντε παίκτες μακριά από το καλάθι, δημιουργώντας ανισορροπία. Μην ξεχνάμε άλλωστε και το τελευταίο παιχνίδι των δύο ομάδων στην VTB, στο οποίο ο Ράντολφ σκόραρε 28 πόντους κερδίζοντας τον τίτλο του MVP εκείνης της αγωνιστικής, κυριαρχώντας του Χάινς στην προσωπική τους μονομαχία.

Ο βασικός PnR χειριστής της Λοκομοτίβ είναι ο Ντιλέινι, τον οποίο φροντίζουν να αποφορτίσουν οι Ντρέιπερ, Τζάνινγκ και ο Μπίκοφ. Άλλη μια ιδιαιτερότητα! Στο συγκεκριμένο παιχνίδι θα αναμετρηθούν οι τρεις περιφερειακοί που απαρτίζουν την περιφέρεια στην καλύτερη 5άδα της Euroleague !

Από τη μια ο Ντιλέινι και από την άλλη οι Τεόντοσιτς-ΝτεΚολό. Οι τρεις από τους τέσσερις πρώτους σκόρερ της διοργάνωσης (3ος ο Σβεντ), οι τρεις από τους τέσσερις πρώτους σε ranking (2ος ο Μπουρούσης), οι τρεις από τους εννιά πρώτους σε ασίστ, οι τρεις από τους πρώτους πέντε σε εύστοχα τρίποντα!

Κατηγορία	Ντιλέινι	Τεόντοσιτς	ΝτεΚολό
Πόντοι	15,6	21,0	18,4
Ranking	20,2	19,8	26,7
Ασίστ	6,2	5,4	4,9
Τρίποντα	2,21	2,86	2,17
Φάουλ	7,3	4,9	6,7
Pick-n-roll (πόντοι/ασ)	11,7	11,6	11,1
Isolation	2,6	0,6	2,0
Spot-up	2,6	3,3	2,5

Η δεύτερη μεγαλύτερη διαφορά τους έχει να κάνει με το γενικότερο στυλ. Η ΤΣΣΚΑ είναι μια ομάδα "ποιοτική", ενώ η Λοκομοτίβ μια ομάδα "hustle", που για να παίξει καλά, πρέπει να παίξει σκληρά.

5) Στις κατοχές. Η ΤΣΣΚΑ είναι μια ομάδα που αρέσκεται να εξαργυρώνει την ποιότητα της και αρέσκεται επί της ουσίας να πηγαίνει το ματς στις πολλές κατοχές (75). Ανεβάζει το τέμπο, χτυπάει γρήγορα στην κατοχή και εκτελεί με αυτοπεποίθηση. Από την άλλη η Λοκομοτίβ προτιμά να ρίχνει τον ρυθμό (71.5 κατοχές), ειδικά σε ότι αφορά την άμυνα της (βλέπε αλλαγές - τακτική με την οποία "παγώνει" τον ρυθμό).

6) Στη δημιουργία. Η ΤΣΣΚΑ σε ότι αφορά το δημιουργικό της κομμάτι βασίζεται πάρα πολύ στους δύο γκαρντ (Τεόντοσιτς-ΝτεΚολό). Παράλληλα μπορεί να βρει mismatch μέσω του Κουρμπάνοφ με πλάτη στο καλάθι ως "3", ή και του Κριάπα περισσότερο για δημιουργία. Ταυτόχρονα χρησιμοποιεί παιχνίδια με screen για τον Φριτζόν και προσωπικές φάσεις για ΝτεΚολό, Χίγκινς και Τζάκσον. Η Λοκομοτίβ από την άλλη βασίζεται περισσότερο σε ένα kick-out παιχνίδι, στο να βρει δηλαδή τον αμαρκάριστο παίκτη για σουτ, ή στις συνεργασίες δύο παικτών με pop-out του ψηλού (κλαβέρ, Σίνγκλετον, Ράντολφ, Ζούμπκοφ). Δεν έχει στοιχεία low-post στο παιχνίδι της και η επίθεση της είναι αποκλειστικά από έξω προς τα μέσα.

Κοινό σημείο και των δύο ομάδων η παρουσία καλών σουτέρ. Από τη μια η Λόκο ευστοχεί στα περισσότερα τρίποντα (11,0 - έναντι 10,5) ανά ματς και από την άλλη η ΤΣΣΚΑ σουτάρει καλύτερα από κάθε άλλη: έχει τον υψηλότερο δείκτη σε catch-n-shoot ανά κατοχή (1.232), τον 2ο υψηλότερο (0.996) σε σουτ μετά από ντρίμπλα και τον υψηλότερο σε καταστάσεις spot-up (1.17) έχοντας πάρει τους περισσότερους πόντους από κάθε άλλη ομάδα (21,3 ανά παιχνίδι).

Όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις τα νοκ-άουτ παιχνίδια κρίνονται από στοιχεία όπως είναι το ποσοστό από το τρίποντο, το παιχνίδι των κατοχών (ριμπάουντ/λάθη/διεκδικήσεις), αλλά και ειδικούς παραμέτρους όπως είναι η "ημέρα" των δημιουργών, αλλά και των παικτών-κλειδί. Για τη Λοκομοτίβ παίζει ρόλο η "επιθετικότητα" του Κλαβέρ (ενός παίκτη που αλλάζει με το πληθωρικό του παιχνίδι τις ισορροπίες), αλλά και τα φάουλ του Σίνγκλετον.

Από την άλλη η ΤΣΣΚΑ έχει τους δικούς της παίκτες κλειδιά κυρίως στους φόργουορντ. Το ερωτηματικό βέβαια θα είναι το κατά πόσο θα μπορέσει να ξεκουράσει τον Χάινς, που είναι ο μοναδικός σέντερ πρώτης γραμμής. Τις ανάσες θα κληθεί να του δώσει ο Κορόμπκοφ, ο οποίος έχει πάρει αυξημένο χρόνο στα ματς της VTB. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο.

Επίσης να ακούσετε την ανάλυση του Δημήτρη Ιτούδη και του Γιώργου Μπαρτζώκα στο τελευταίο Pick-n-pop.

Φενέρμπαχτσε - Λαμποράλ

Όπως και ο άλλος ημιτελικός, έτσι κι αυτός μοιάζει περισσότερο με μια σύγκρουση Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Στο ρόλο του γίγαντα η Φενέρ. Η πιο σταθερή ομάδα της διοργάνωσης ως τώρα, ακόμη κι όταν κλήθηκε να καλύψει το κενό του πιο "καταλυτικού" της παίκτη, του Γιαν Βέσελι, απέναντι μάλιστα σε έναν δύσκολο αντίπαλο, όπως είναι η Ρεάλ. Οπότε αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε, θα λέγαμε ότι οι Τούρκοι ταξιδεύουν στο Βερολίνο ως το φαβορί για να πάρουν τον τίτλο.

Η Λαμποράλ από την άλλη είναι το απόλυτο αουτσάιντερ. Κάτι που κρίνεται και από τη σύγκριση των μπάτζετ, αν και σ' αυτή τη φάση της διοργάνωσης θα ήταν προτιμότερο να την αφήσουμε εκτός πλάνου. Ισχύει ότι και στο προηγούμενο ζευγάρι, ότι η Φενέρ θα πρέπει να διαχειριστεί τώρα την πίεση.

Αγωνιστικά οι Τούρκοι είναι μια ομάδα που μπορεί να προσαρμοστεί και να παίξει διαφορετικού στυλ μπάσκετ. Έχοντας ωστόσο ως βάση την παρουσία δύο καλών αθλητών στη φροντ-λάιν, του Βέσελι και του Ούντο. Οι δυο τους όχι μόνο αυξάνουν την αθλητικότητα της ομάδας, αλλά παίζουν και το ρόλο του "τερματοφύλακα", έχοντας παράλληλα την ικανότητα να αμυνθούν αποτελεσματικά στο pick-n-roll. Για παράδειγμα όταν η Φενέρ αμύνεται με αλλαγές κι ο ένας ψηλός μαρκάρει τον κοντό στην περιφέρεια, ο άλλος θωρακίζει τη ρακέτα.

Γενικά η Φενέρ που βασίζεται πολύ στην άμυνα και στο hustle παιχνίδι, διαθέτει μέγεθος και αθλητικότητα. Παίζει συχνά μια άμυνα με αλλαγές και βγάζει τον αντίπαλο εκτός ρυθμού. Για αυτό και έχει πολύ υψηλές επιδόσεις στους αμυντικούς δείκτες: 2η σε defensive rating (98.8) και 2η σε eFG% αντιπάλου (49.8%).

Η Λαμποράλ από την άλλη επίσης είχε πολύ καλές αμυντικές επιδόσεις, έχοντας κατά κύριο λόγο καλούς αθλητές στην περιφέρεια. Τυπική ομάδα Περάσοβιτς που αρέσκεται να πιέζει τη μπάλα και τις πρώτες πάσες. "Επιθετική" ακόμη και στην άμυνα της. Με σαφή διάθεση να τρέξει περισσότερο από τον αντίπαλο. Εξ ου κι η πρωτιά της στον δείκτη του "pace", δηλαδή του αριθμού των κατοχών στα 40 λεπτά: 76.2 ο δείκτης της, εμφανώς μεγαλύτερος από αυτόν της Φενέρ (72.1), που βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο της λίγκας.

Το παιχνίδι της ωστόσο χαρακτηρίζεται από την παρουσία του Μπουρούση, τόσο θετικά, όσο και αρνητικά. Τι σημαίνει το "αρνητικά", ότι είναι φανερή η διαφορά όταν αυτός δεν βρίσκεται στο παρκέ. Ούτε ο Πλάνινιτς, ούτε ο Τζοπ μπορούν να καλύψουν το κενό του όσο βρίσκεται στον πάγκο, οπότε από τώρα γνωρίζουμε ότι ο συγκεκριμένος παίκτης θα αποτελέσει τον Νο1 στόχο στην επίθεση της Φενέρ. Έχοντας μάλιστα το δύσκολο έργο να "χτυπιέται" με έναν παίκτη που κυνηγάει όλες τις φάσεις και ρολάρει γρήγορα στο καλάθι, τον Γιαν Βέσελι (1.453 πόντους ανά κατοχή ως ψηλός που ρολάρει - 3ος στη λίστα).

Ο Μπουρούσης όπως είδαμε ξεκάθαρα στη σειρά με τον Παναθηναϊκό είναι ο βασικός άξονας των Βάσκων στο παιχνίδι μισού γηπέδου. Το αποκούμπι της ομάδας όταν κάτι πηγαίνει στραβά. Αφενός διότι έχει ικανότητα στο σκοράρισμα (8,5 πόντοι έρχονται από τα χέρια του όταν βρίσκεται στο low-post - 1ος σε όλη τη διοργάνωση) και αφετέρου διότι συνολικά η Λαμποράλ λειτουργεί εξαιρετικά σ' αυτή την κατάσταση. Το επονομαζόμενο split the post. Η κίνηση των υπολοίπων παικτών είναι υποδειγματική, περιλαμβάνοντας δυνατά κοψίματα και κίνηση των καλών σουτέρ όπως είναι οι δύο Αμερικανοί γκαρντ, αλλά και ο Μπέρτανς.

Το κακό για τη Φενέρ είναι ότι η ομάδα του Περάσοβιτς είναι άστατη. Έχει κάνει μεγάλες νίκες (εκτός έδρας με Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Παναθηναϊκό, ή εντός με ΤΣΣΚΑ) και γενικότερα παίζει συχνά ένα γρήγορο παιχνίδι πρωτοβουλίας το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Η παρουσία τριών ικανών on-ball παικτών όπως είναι ο Άνταμς, ο Μπουρούσης, αλλά και ο Τζέιμς την καθιστούν πάρα πολύ επικίνδυνη. Τι σημαίνει on-ball παίκτης; Είναι αυτός που κυριαρχεί όταν έχει τη μπάλα στα χέρια του. Ίσως το δίδυμο Άνταμς-Μπουρούσης είναι το πιο "φονικό" σ' αυτό το κομμάτι στο φάιναλ-φορ, αντίστοιχα αποτελεσματικό με τους Ντιλέινι και Ράντολφ της Λοκομοτίβ.

Οπότε τα ερωτηματικά που αφορούν την αναμέτρηση έχουν να κάνουν με το χρόνο που θα μείνει ο Μπουρούσης στο παρκέ, ή τις φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο που θα βρει η Λαμποράλ. Εξαρτάται από τον Δαυίδ όμως; Ναι, εξαρτάται και από αυτόν. Διότι το βασικότερο πρόβλημα του Γολιάθ είναι να αντέξει την πίεση του φαβορί που βαραίνουν τις πλάτες του, μια πίεση που έχει παίξει σημαντικό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια.

Οι παίκτες που ξεχωρίζουν:

Κώστας Σλούκας: Η ποιότητα του φάνηκε στη σειρά με τους Μαδριλένους (1ος πασέρ με 3.7 ασίστ). Σε μια ομάδα με μικρή εμπειρία από φάιναλ-φορ (μόνο οι Βέσελι, Μπογκντάνοβιτς, Άντιτς και ο Μαχμούτογλου που παίζει λίγο) ο 26χρονος γκαρντ μοιάζει ο πιο μπαρουτοκαπνισμένος. Έδειξε και πέρσι στη Μαδρίτη ότι είναι ο παίκτης για αυτά τα ματς.

Τζίτζι Ντατόμε: μέλος της 2ης καλύτερης πεντάδας, έχει 12.2 πόντους και 46% στο τρίποντο. Παίκτης που ανοίγει το γήπεδο ως "3", αλλά και παίρνει προσωπικές φάσεις για να σουτάρει.

Νίκολα Κάλινιτς: Ο παίκτης - κλειδί στη σειρά με τη Ρεάλ γιατί έπαιξε στο "3", στο "4" και στο "5". Είχε 11.3 πόντους και 6.7 ριμπάουντ παίζοντας 25 λεπτά. Ο πιο hustle παίκτης. Θα έχει ενδιαφέρον το ματσάρισμα του με τον Άνταμ Χάνγκα, που έχει αντίστοιχο στυλ.

Το δίδυμο Ούντο - Βέσελι: Δίνουν στη Φενέρ 24.4 πόντους, 12 ριμπάουντ και 3.1 κοψίματα. Η ασπίδα και το δόρυ της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Το δίδυμο Άνταμς-Τζέιμς: Παίζει ο ένας αντί του άλλου, αλλά και ταυτόχρονα. Δύο εκρηκτικοί γκαρντ (22.6 πόντοι, 6,6 ασίστ), που χαρακτηρίζονται όμως ως streaky.

Γιάννης Μπουρούσης: Μέλος της καλύτερης 5άδας και αυτός! Πως να μην είναι με 14.6 πόντους, 8.9 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ, ο ψηλός με την πιο έντονη επιθετική παρουσία σε όλη τη λίγκα.

Άνταμ Χάνγκα: Δεν είναι τυχαίο ότι είναι πρώτος σε χρόνο συμμετοχής (28 λεπτά). Είναι ο παίκτης που δίνει το στίγμα με την ενέργεια που βγάζει στο παρκέ. Η απάντηση στην "ενέργεια" της Φενέρ.

Ντάβις Μπέρτανς: Ο Λετονός κάνει πολύ καλές εμφανίσεις μετά το Top-16. Γίνεται συχνά στόχος σε παιχνίδια μισού γηπέδου. Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει έναν παίκτη που σουτάρει με 50% από το τρίποντο.