Πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από την πορεία της Ελλάδας στο U19; Ναι. Και όχι. Έτσι και έτσι. Δεν υπάρχει απάντηση. Απλούστατα διότι είναι λάθος ερώτηση. Δεν έχει σημασία η πορεία. Αλλά το πρόγραμμα. Η οργανωμένη προσπάθεια ανάδειξης ταλέντων. Και η προσπάθεια παραμονής στο δρόμο που οδηγείται το μπάσκετ. Πράγματα πιο δύσκολα από το να ζυγίσουμε μια θέση ή το χρώμα ενός μεταλλίου.

Η U19 πήρε την 4η θέση στο Παγκόσμιο που έγινε στην Κρήτη. Πήγε αήττητη ως τους "4", κάνοντας ένα εξαιρετικό παιχνίδι στους "8" απέναντι στην Ισπανία. Στον ημιτελικό έχασε από τις ΗΠΑ, την ομάδα που κατέκτησε το χρυσό κι ενώ βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ για 30 λεπτά. Στον μικρό τελικό δεν τα κατάφερε απέναντι σε μια άκρως ταλαντούχα ομάδα, την Τουρκία.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από αυτά τα τουρνουά είναι το έντονο συναισθηματικό στοιχείο. Απόδειξη η τραγική εικόνα της Τουρκίας στον ημιτελικό. Το ματς στράβωσε από την αρχή, οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν και τελικά ηττήθηκαν με 30 πόντους, παρότι ήταν φαβορί. Μιλάμε για 18χρονα παιδιά. Μην ξεχνιόμαστε.

Νομίζω το πιο σημαντικό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η Ελλάδα πλέον έχει μείνει πίσω στην παραγωγική διαδικασία. Συμπέρασμα που διέπεται από τη λογική, αν αναλογισθούμε την πορεία που έχει πάρει η χώρα συνολικά τα τελευταία χρόνια. Όταν ελάχιστα πράγματα λειτουργούν σωστά, ο αθλητισμός μοιάζει με πολυτέλεια. Δεν είναι, βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Θα ξεχωρίσω την κουβέντα του Ηλία Παπαθεοδώρου, του ομοσπονδιακού προπονητή, ότι η χώρα μας είναι πολύ σε ότι αφορά την αθλητικότητα των παικτών της. Θεωρώ το συγκεκριμένο συμπέρασμα πολύ σημαντικό, καθώς η αθλητικότητα όπως είδαμε και με την "χρυσή" πορεία της Αμερικής, καταλαμβάνει πλέον τεράστια σημασία στο άθλημα.

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ο ελληνικός σωματότυπος δεν είναι ο πλέον κατάλληλος για το μπάσκετ, όπως για παράδειγμα αυτός που συναντά κανείς στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας ή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Υπάρχουν, όμως, παιδιά με προδιαγραφές. Ακόμη και σ' αυτή την Εθνική. Ο Παπαγιάννης των 2.17 εντυπωσιάζει με την πλαστικότητα των κινήσεων, την ταχύτητα του κατά μήκος του γηπέδου, αλλά και τη συναρμογή του. Ο Τσαλμπούρης είναι ένας φόργουορντ με ύψους 2.16, ενώ και ο Μήτογλου διαθέτει ένα ολοκληρωμένο αθλητικό πακέτο. Για να μην συζητήσουμε για τον Ντόρσεϊ, που είναι εξαιρετικά προικισμένος αθλητικά παίκτης.

Μέρα νύχτα, όμως, σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τους Σέρβους, τους Κροάτες ή τους Τούρκους. Είμαστε πολύ πίσω σ' αυτό το κομμάτι, έστω και αν καλύπτουμε μεγάλη από τη διαφορά με την προηγμένη τεχνική και τακτική (κυρίως) σκέψη. Αν το δούμε πιο συγκεκριμένα οι Αμερικάνοι θριάμβευσαν λόγω της υπεροχής τους στο αθλητικό κομμάτι. Με ψηλούς περιφερειακούς (Τέιτουμ, Φέργκιουσον, Πικ) και δύο 5άρια ταυτόχρονα στο παρκέ, κυριάρχησαν στα ριμπάουντ, έβαζαν εξαιρετικά τα χέρια τους στη μπάλα και κέρδιζαν αρκετούς πόντους από τις (χαμένες) φάσεις που γλίτωναν πίσω και αυτές που μετέτρεπαν σε εύκολους πόντους μπροστά. Ήταν μια ομάδα με έναν εξαιρετικό πλέι-μέικερ (Μπράνσον) και περιφερειακούς που μπορεί να μην είχαν καλές επιλογές, αλλά είχαν προσόντα.

Για αυτό και οι Κροάτες κατάφεραν με δύο μόνα στοιχεία να τους κοντράρουν στα ίσα και να τους πάνε στην παράταση. Πρώτον έλεγξαν τον ρυθμό (τους βοήθησε σ' αυτό και η άμυνα ζώνης) και φρόντιζαν να ανοίγουν το γκάζι μόνο όποτε τους συνέφερε και δεύτερον άσκησαν τεράστια πίεση στο ριμπάουντ με τους Αράποβιτς και κυρίως τον Ζούπατς. Ένας και μόνο Κροάτης ψηλός τα έβαζε διαρκώς με τα εναλλασσόμενα δίδυμα των Αμερικάνων, κερδίζοντας δεύτερες ευκαιρίες (12 πήραν οι δύο τους) από τη μια και αποτρέποντας αιφνιδιασμούς από την άλλη.

Είδαμε, λοιπόν, την εθνική Αμερικής ακόμη και αυτή των U19 να ακολουθεί το μοντέλο των "μεγάλων". Με δύο παίκτες ρακέτας (όπως προστάζει και η μόδα στο ΝΒΑ) και πλούσια αθλητικά προσόντα. Εκπληκτική προσπάθεια προσομοίωσης αν θέλετε τη γνώμη μου.

Πίσω στο θέμα μας, όμως. Με απενεργοποιημένο τον σχολικό αθλητισμό, με τα παιδικοεφηβικά πρωταθλήματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και τις ομάδες να μην κοιτούν πέρα από το "σήμερα", οι νεαροί Έλληνες παίκτες είναι αφημένοι στο έλεος του Θεού. Για αυτό και βλέπουμε να έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια η ατομική προπόνηση, είτε αφορά την τεχνική, είτε τη σωματική βελτίωση. Ο καθένα για τον εαυτό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Σε ελάχιστες ομάδες γίνεται συστηματική δουλειά σε μικρή ηλικία κι έτσι οι περισσότεροι παίκτες αρχίζουν να επενδύουν πραγματικά στο κορμί τους, είτε όταν φτάσουν σε ένα υψηλό και απαιτητικό μπασκετικό πρόγραμμα, είτε όταν ανακαλύψουν τη σημασία του.

Τα λόγια δεν ανήκουν σε μένα, αλλά σε νεαρό αθλητή της Α2 (και τώρα της Α1) που γυμνάζεται σε ατομικό προπονητή. "Στα 20 έμαθα πως πρέπει να δουλεύω. Φαντάσου να είχα ξεκινήσει από τα 16 μου". Δεν έχει άδικο. Αν και αυτό το "κατηγορώ" δεν πάει αποκλειστικά στις ομάδες. Τις αγγίζει ελάχιστα. Πάει συνολικά στο περιβάλλον που μεγαλώνουν οι νεαροί παίκτες. Από τα μαζεμένα φροντιστήρια, στο αδύναμο εφηβικό πρωτάθλημα και στα ανδρικά τμήματα που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις ανάγκες τους. Θέλετε απόδειξη; Πόσες ομάδες πιστεύετε από την Α1 και την Α2 έκαναν προπόνηση κατά τη μεταβατική περίοδο; Εκμεταλλεύτηκαν δηλαδή την πιο περίοδο χωρίς αγώνες, που θεωρείται η πιο εποικοδομητική για να δουλέψουν οι παίκτες τις αδυναμίες τους; Πέντε, το πολύ έξι. Αυτό, όμως, γίνεται όταν μιλάμε διαρκώς για μονοετή συμβόλαια και κοντόφθαλμη λογική.

Οπότε αυτό πρέπει να κοιτάξουμε. Την παραδοχή του ομοσπονδιακού τεχνικού (που προφανώς ξέρει καλύτερα από τον καθένα) ότι είμαστε πίσω σε αθλητικότητα. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο και όχι το αν ήρθαμε 4οι επειδή για παράδειγμα στο πιο κρίσιμο παιχνίδι χάσαμε 17 βολές ή επειδή ο πιο έμπειρος παίκτης μας τραυματίστηκε πριν το τουρνουά.

Αν τώρα δούμε ειδικότερα την εικόνα της ομάδας μπορούμε να απομονώσουμε αρκετά θετικά στοιχεία και αρκετούς παίκτες που έδειξαν ότι διαθέτουν όλα τα φόντα για να κάνουν λαμπρή καριέρα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι μόνο. Την παράσταση έκλεψε όπως ήταν αναμενόμενο ο Τάιλερ Ντόρσεϊ. Πέρα από τα προφανή αυτό που εντυπωσίασε ήταν η συνολική εικόνα του παίκτη του Όρεγκον. Ο τρόπος που προσπαθούσε να ακολουθήσει την τακτική, να πάρει μόνο τα καλά σουτ, αυτά που έπρεπε να πάρει και πως προσπάθησε να βοηθήσει σε όλους τους τομείς.

Από την άλλη αν θα μπορούσαμε να έχουμε ένα παράπονο από την εθνική U19 αυτό αφορά την συναισθηματική διαχείριση. Αποδείχτηκε ότι η έδρα γύρισε μπούμερανγκ σε μια ομάδα που έμοιαζε αγχωμένη μπροστά στο δικό της κοινό, με παίκτες που έδειξαν να πνίγονται από την ανάγκη να αναδειχτούν. Φταίει κι η τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα: οι ατζέντηδες και τα ΜΜΕ έχουν ασκήσει μεγάλη πίεση σε παιδιά που βρίσκονται σε άγουρη ηλικία και επομένως είναι εύκολο να μπερδευτούν.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δούμε τα καλά και τα κακά αυτής της ομάδας και αυτής της προσπάθειας. Και να συνεχίσουμε παρακάτω. Όχι τυχαία, αλλά στοχευμένα.