Ο Ολυμπιακός επιστρέφει στο Μιλάνο με μια σημαντική νίκη στις αποσκευές . Η πρώτη φετινή εκτός έδρας σε ένα καθοριστικό σημείο που έβρισκε την ομάδα σε καθεστώς αμφισβήτισης.

Απέναντι στην Αρμάνι οι "ερυθρόλευκοι" έδειξαν να θυμούνται την παλιά συνταγή της επιτυχίας και κέρδισαν πόντους στο παιχνίδι της εμπιστοσύνης, όπως φαίνεται και από τις δηλώσεις του Γιώργου Αγγελόπουλου που έσπευσε να στηρίξει την φετινή προσπάθεια και να υψώσει μια ασπίδα προστασίας στους παίκτες και στο προπονητικό τιμ.

Δεν είναι ότι ο Ολυμπιακός ξεπέρασε μέσα σε λίγες ημέρες τα αγωνιστικά του προβλήματα και τις αδυναμίες που προκύπτουν σε ότι αφορά το ρόστερ. Διορθώνοντας όμως δύο σημαντικούς παραμέτρους στο παιχνίδι του, όπως είναι ο έλεγχος του ρυθμού και η αμυντική του συμπεριφορά, έδειξε ότι μπορεί μ' αυτόν τον τρόπο να κερδίζει και να καλύπτει αυτά τα προβλήματα και τις αδυναμίες. Όπως γινόταν και πέρσι κατά κάποιον τρόπο, όταν η ομάδα έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και στον τελικό της Euroleague.

Με άλλα λόγια οι Πειραιώτες σ' αυτό το ματς βρήκαν την ταυτότητα τους. Έκαναν καλύτερα τα πράγματα που κάνουν καλά.

Θα μπορούσε να σταθεί κάποιος στην σταθερή αξία που ονομάζεται Γιώργος Πρίντεζης, στο καθοριστικό καλάθι του Βασίλη Σπανούλη, στην τρομερή εμφάνιση του Πάτρικ Γιανγκ, αλλά για να γίνουν όλα αυτά και για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να τελειώσει το παιχνίδι με τον τρόπο που θέλει, χρειάστηκε η συμβολή των υπολοίπων παικτών, κάτι που δεν φαίνεται στη στατιστική.

Είναι πολύ σημαντικό ότι οι "ερυθρόλευκοι" στο διάστημα που χρειάστηκε να ξεκουράσουν για παράδειγμα τον Πρίντεζη, τον Σπανούλη και τον Γιανγκ δεν έχασαν έδαφος. Αντίθετα διατηρήθηκαν μέσα στο ματς για να φτάσουν να κάνουν το ξέσπασμα στο φινάλε και να πάρουν τη νίκη.

Τόσο ο Χάντερ στο πρώτο ημίχρονο, όσο και οι Στρόμπερι-Χάκετ έδωσαν λύσεις. Έκαναν την παρουσία τους αισθητή στο παιχνίδι, θα μπορούσε να πει κάποιος για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν. Ο Χάκετ για παράδειγμα παίζοντας σε ένα οικείο περιβάλλον και έχοντας έξτρα κίνητρο δεν ήταν διστακτικός όπως τις προηγούμενες φορές. Ήταν αποφασιστικός με τη μπάλα στα χέιρα (έστω κι αν έκανε λάθη), πήγε μέχρι το καλάθι και χρησιμοποίησε εξαιρετικά το μέγεθος του έναντι των αντιπάλων του.

Ο Στρόμπερι από την άλλη είχε πολύ καλή αμυντική παρουσία, η οποία θα είχε χαρακτηριστεί άψογη αν δεν είχε "τζογάρει" σε δύο φάσεις με τον Αλεσάντρο Τζεντίλε. Αυτές που επιχείρησε να κάνει κλέψιμο κι ο Ιταλός σκόρερ τον τιμώρησε. Μπορεί και πάλι να μην "μάτωσε" το καλάθι, ωστόσο, ήταν μια στιβαρή παρουσία. Με άλλα λόγια ήταν το πρώτο μεγάλο παιχνίδι που ο αντίπαλος τον αισθάνθηκε.

Ας σταθούμε όμως στους δύο σημαντικότερους παράγοντες του αγώνα:

Πρώτον: η άμυνα του Ολυμπιακού. Το μαρτυρούν και οι 66 πόντοι παθητικό. Είναι πολύ σημαντικό για οποιαδήποτε ομάδα να δέχεται τόσο λίγους πόντους εκτός έδρας. Οι "ερυθρόλευκοι" που επέτρεψαν 23 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο, έδωσαν στον αντίπαλο άλλους 43 στα υπόλοιπα 30 λεπτά.

Συνολικά το μοναδικό του πρόβλημα ήταν ο Αλεσάντρο Τζεντίλε, ένας παίκτης με εκπληκτική ικανότητα στο ένας-εναντίον-ενός, η οποία γίνεται ακόμη πιο δύσκολη να αντιμετωπισθεί λόγω της απόλυτης ελευθερίας που έχει στο φετινό Μιλάνο. Ο Ολυμπιακός άλλαξε παίκτες πάνω του και μπορεί να δέχτηκε 24 πόντους, αλλά επί της ουσίας η φθορά που προκάλεσε ο Ιταλός δεν ήταν αντίστοιχη. Δεν κέρδισε πολλά φάουλ και "πάγωσε" τους συμπαίκτες του. Μπορεί να είχε για παράδειγμα 7 ασίστ, αλλά οι περισσότερες ήταν σε ψηλό και όχι στους άλλους περιφερειακούς που έμειναν να "κοιτούν" αμέτοχοι το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού.

Δεύτερον (και σημαντικότερον): Ο Ολυμπιακός έλεγχε το ρυθμό, κάτι που δεν έκανε απέναντι στην Λαμποράλ Κούτσα. Κάτι που δεν έκανε ούτε το πρώτο δεκάλεπτο, όταν επέτρεψε στους γηπεδούχους να τρέξουν και κατέφυγε κι αυτός σε βιαστικές επιθέσεις στα πρώτα δευτερόλεπτα των 24''.

Επί της ουσίας το "κλειδί" για την επιβολή του τέμπο που του ταιριάζει ήταν ο τρόπος επίθεσης. Οι "ερυθρόλευκοι" δεν επέμειναν αποκλειστικά σε ένα pick-n-roll παιχνίδι, δηλαδή μια προσπάθεια δημιουργίας μόνο από έξω προς τα μέσα, αλλά αντίθετα έβαλαν τη μπάλα στο low-post. Όχι μόνο στον Πρίντεζη όπως παραδοσιακά κάνουν, αλλά και σε άλλους στόχους, όπως τον Πάτρικ Γιανγκ.

Ο Αμερικανός σέντερ δεν φημίζεται για την ικανότητα του στο παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, αλλά και πάλι ήταν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την εξέλιξη του αγώνα. Διότι η επίθεση από το low-post "ξεκουράζει" την ομάδα, δημιουργεί μια διαφορετική εικόνα επίθεσης, τρώει χρόνο από το ρολόι των 24'' και "κατεβάζει" την άμυνα πιο χαμηλά.

Είναι κάτι που ο Ολυμπιακός έκανε αρκετά και την περσινή σεζόν, πάλι χωρίς να έχει τους κλασσικούς post παίκτες. Ωστόσο, παρόλα αυτά ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επειδή ακριβώς ήθελε να ελέγχει το τέμπο και τις κατοχές του παιχνιδιού, κατέφευγε σε επιθέσεις με δημιουργία από παίκτη με πλάτη στο καλάθι. Γιατί μ' αυτόν τον τρόπο η ομάδα του αποκτούσε και μια ακόμη διάσταση, πέρα από το pick-n-roll.

Καταλήγοντας, η αποτίμηση της νίκης μετριέται περισσότερο σε μονάδες εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης. Με τέτοια αποτελέσματα ο Ολυμπιακός μαθαίνει να νικάει και θυμάται τον τρόπο που το κάνει. Το να εστιάζουμε σ' αυτά που δεν κάνει είναι λάθος προσέγγιση κατά την ταπεινή μου γνώμη. Διότι σημασία έχει τι κάνει και τι προσφέρουν αυτά που κάνει.