Διαμαντίδης: ο καλύτερος όλων

Το 2001 (και πάλι στην Τουρκία) ήταν η τελευταία φορά που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έμεινε εκτός πρώτης 5άδας. Το 2002 ακολούθησε το «ρεπό» από το Μουντομπάσκετ της Ιντιανάπολις, πριν δηλαδή τη «χρυσή εποχή» της Εθνικής! Μια 7ετία γεμάτη επιτυχίες, διακρίσεις, τεράστιες «αναμνήσεις» και μετάλλια όλων των χρωμάτων.

Εκπληκτικό το χρυσό στο Βελιγράδι! Εντυπωσιακό το ασημένιο στην Ιαπωνία! Εμφατικό το χάλκινο στην Πολωνία. Αλλά τελικά αυτά είναι που μένουν; Θα επιμείνω ότι η λογική του «κρίνω εξ αποτελέσματος» είναι λανθασμένη, πρόχειρη και επιφανειακή.

Άποψη μου είναι ότι η ομάδα πρέπει να κρίνονται από την… αύρα τους. Από τα συναισθήματα που γεννάνε! Αν σκεφτείς το Ευρωμπάσκετ του 2005, θα το συνδέσεις με το τρίποντο του Διαμαντίδη. Το Μουντομπάσκετ του 2006 έχει γίνει… έννοια ταυτόσημη με το 101-95 επί της Αμερικής και ούτω καθεξής.

Στιγμές. Μεγάλες στιγμές. Καλές ή κακές. Αυτός είναι ο αθλητισμός. Κι από τέτοιες η «επίσημη αγαπημένη» μας χάρισε πάρα πολλές. Οπότε αυτό που μένει από αυτή την 7ετία δεν είναι μόνο τα μετάλλια κι οι θέσεις, αλλά η ταυτότητα της… ομάδας που αρνείται να χάσει. Που παλεύει ως το τέλος. Που δεν φοβάται.

Ε λοιπόν αυτός ο κύκλος έκλεισε στην Τουρκία, με εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο με την Τουρκία και τα τρία δεκάλεπτα κόντρα στην Ισπανία.

Και συνεχίζω… Από την ομάδα του 2003 μετά και την αποχώρηση των Διαμαντίδη-Τσαρτσαρή μόνο ο Αντώνης Φώτσης συνεχίζει. Οι υπόλοιποι της Εθνικής αποχώρησαν ένας-ένας. Παίκτες με μεγάλη προσφορά, λαμπρή καριέρα, πλούσιες περγαμηνές κι ελπίζω την κατανόηση να δεχτούν τη διαπίστωση ότι ο Διαμαντίδης ήταν ο παίκτης-σύμβολο αυτής της ομάδας.

Τεράστια προσωπικότητα ο Παπαλουκάς. Νικητής από τους λίγους ο Σπανούλης, όμως ο Διαμαντίδης διατύπωνε στο παρκέ όλα όσα… λατρεύει ο κόσμος σε αυτή την Εθνική ομάδα.

Διαμαντίδης ο καλύτερος όλων!

Το σκεφτόμουν όταν έβλεπα το παιχνίδι με την Ισπανία. Όταν ο Διαμαντίδης συνέχιζε εκεί που οι υπόλοιποι σταματούσαν. Είναι ο καλύτερος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών.

Υπερβολικό; Μπορεί.

Μου έκανε εντύπωση ότι η συγκεκριμένη πρόταση κέντρισε το ενδιαφέρον των αναγνωστών στο προηγούμενο άρθρο «Αποτυχημένη πλην… αγαπημένη», που σχολίασαν κατά κόρον αυτές τις λέξεις, αφήνοντας στην άκρη τον αποκλεισμό της Εθνικής, λίγο πριν ακολουθήσουν τα τηλέφωνα των φίλων μου για τις «μαλ… που έγραψες πάλι».

Πάταξον μεν, άκοσον δε

Καταρχήν για να συνεννοηθούμε πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τον ρομαντισμό της εποχής που… μεγαλώναμε. Αλλιώς βλέπει ένας 14χρονος τον Μάικλ Τζόρνταν κι αλλιώς ένας 34χρονος τον ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να παραδεχτούμε ότι το «σήμερα» είναι καλύτερο από το «χθες». Δεν μπορεί να συγκριθεί ο μπασκετμπολίστας του 2010 με τον μπασκετμπολίστα του 1980 από άποψη σωματικών προσόντων, τακτικής σκέψης, αλλά και τεχνικής κατάρτισης. Ναι και τεχνικής κατάρτισης! Μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις (π.χ Ντράζεν), αλλά αυτός είναι ο κανόνας.

Και μερικά παραδείγματα: ο Γκάλης έκανε αριστοτεχνικά ορισμένες κινήσεις (αυτές που αποτελούσαν το σήμα κατατεθέν του) όπως την ντρίμπλα μέσα-έξω ή τη reverse, ο Φάνης Χριστοδούλου ήταν αρτίστας με τη μπάλα στα χέρια, αλλά σκεφτείτε λίγο… Ο αξεπέραστος Φασούλας μπορεί να συγκριθεί από άποψη τεχνικής με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο;

Εδώ ολόκληρος Ντομινίκ Ουίλκινς (στην 10άδα των καλύτερων σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ) και δεν έκανε αριστερό μπάσιμο!

Κι όσοι παραμένουν στην κατηγορία των non-believers που έλεγε κι ο Ρούντι Τομγιάνοβιτς σας προκαλώ να δείτε έναν αγώνα από τον μεγάλο Άρη του 1980. Συμπέρασμα; Μια πάσα σουτ! Ούτε άρνηση στην πρώτη πάσα δεν υπήρχε τότε. Σπουδαίες στιγμές, δε, λέω, υπέροχο θέαμα, αλλά με το σημερινό μπάσκετ ουδεμία σχέση. Τρεις ταχύτητες κάτω.

Αν υπολογίσουμε δηλαδή την αύξηση του ρυθμού, στην εμβάθυνση της τακτικής και στη βελτίωση της προπόνηση τότε πρέπει να παραδεχτούμε –επιτέλους- ότι οι μπασκετμπολίστες εκείνης της εποχής δεν θα είχαν καμιά… ελπίδα σήμερα.

(Παρένθεση: Λαμβάνοντας σωματικά και τεχνικά χαρακτηριστικά και μόνο από τη μεγάλη ομάδα του 1987 πρωταγωνιστικό ρόλο πιστεύω ότι θα είχαν ακόμη και σήμερα –αν έπαιζαν στην εποχή μας- ο Φασούλας λόγω ταχύτητας και αντίληψης κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης που ήταν δυνατός και συνεπής αμυντικός. Για τον… προπονημένο Φάνη ούτε λόγος. Θα έπαιζε 5άδα στο ΝΒΑ).

Συνεχίζω… Ο τίτλος «καλύτερος μπασκετμπολίστας» δεν σημαίνει «μπασκετμπολίστας με τη μεγαλύτερη προσφορά». Κανείς δεν θα βγάλει τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Παναγιώτη Φασούλα ή τον Φάνη Χριστοδούλου από τον μπασκετικό Όλυμπο όπου ανήκουν. Κανείς δεν θέλει να αμφισβητήσει το ταλέντο παικτών όπως ο Κολοκυθάς, ο Κόντος, ο Γκούμας ή ο Αμερικάνος. Από την άλλη, όμως, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση ο Δημήτρης Διαμαντίδης για να παραδεχτούμε το μεγαλείο του!

Ο καθένας έχει διαφορετικά κριτήρια για να «γουστάρει» έναν παίκτη. Μια κίνηση, μια αντίδραση, ένα χαρακτηριστικό. Προσωπικά από τους γκαρντ της Εθνικής προτιμούσα τον Σπανούλη. Αν, δε, το παιχνίδι πήγαινε στον πόντο θα ήλπιζα η μπάλα να καταλήξει στον Παπαλουκά. Κάθε χρόνο που περνούσε, όμως, άρχισα να εκτιμώ όλο και περισσότερο τον Διαμαντίδη, τον άνθρωπο για τον οποίο… σκίζει τα διπλώματα του ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Δεν είναι μόνο αυτά που κάνει, αλλά κι ο τρόπος που τα κάνει. Έδωσε στην άμυνα άλλη διάσταση, έχοντας… μονιμοποιηθεί στη θέση του «καλύτερου αμυντικού της Ευρωλίγκα». Δεν είναι μόνο τα εκπληκτικά του χέρια (ο τρόπος που τα χρησιμοποιεί ίσως είναι το μεγαλύτερο του προσόν), αλλά κυρίως η αντίληψη κι ο εντυπωσιακός συγχρονισμός του. Μαρκάρει πολύ καλά τη μπάλα, ψηλότερους αντιπάλους στο post, «διαβάζει» τις φάσεις για να κάνει το κλέψιμο και κυρίως είναι «ανίκητος» όταν δίνει βοήθεια.

Άλλοι παίκτες πετάνε τη μπάλα και μπαίνει στο καλάθι. Ε, ο Διαμαντίδης είναι σαν να έπαιζε… weak side τον γιατρό στο μαιευτήριο. Σαν να γεννήθηκε για την άμυνα. Είτε παίζει στην Α1, είτε παίζει με τους ΝΒΑερ της εθνικής Αμερικής, νομίζεις ότι παίζουν άμυνα «τέσσερις κι ο Διαμαντίδης».

Θα μπορούσε να παραφράσει κανείς δηλαδή την κλασσική φράση για την ποδοσφαιρική εθνική Γερμανίας λέγοντας ότι «δέκα παίκτες παλεύουν για τη μπάλα, για να την πάρει τελικά ο Διαμαντίδης». Dimitris Diamantidis Defense: 3D.

Δεν είναι, όμως, μόνο οι αρετές του στα... μετόπισθεν. Η ικανότητα του στην πάσα είναι γνωστή. Το ίδιο κι η ευκολία με την οποία τελειώνει φάσεις (και με τα δύο χέρια). Τα τελευταία χρόνια, δε, έχει αναπτύξει και φονικό σουτ.

Αποτελεί με άλλα λόγια έναν μπασκετμπολίστας που παίζει στις τέσσερις θέσεις της πεντάδας. Έναν ολοκληρωμένο παίκτη.

Αυτός είναι…

Γενικότερα είναι άνθρωπος που αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας. «Δεν μιλάει πολύ, αλλά είναι σπουδαίος παίκτης» όπως είπε κι ο Ρούμπιο. Το ότι δεν μιλάει δεν είναι βέβαια ακριβές, γιατί μες στο… παρκέ «μεταμορφώνεται». Και κανένα μπινελίκι θα ρίξει στους αντιπάλους και θα γκρινιάξει στους διαιτητές. Απλά δεν μιλάει μπροστά στις κάμερες. Κι όταν το κάνει –όπως το βράδυ του Σαββάτου- σπάνια θα αναφερθεί στον εαυτό του.

Ακόμη και την ημέρα που ανακοίνωσε με αυτόν τον… άβολο –προς όλους- τρόπο την απόφαση του, οι περισσότερες δηλώσεις του αφορούσαν τα «παιδιά» και την «ομάδα». Τον ρωτούσαν για το τρίποντο στο Βελιγράδι κι έλεγε «Έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές. Ήμασταν τυχεροί που φέραμε επιτυχίες με το εθνόσημο»… Παίκτης-ομάδα σε εκνευριστικό σημείο!

Αρκούν αυτά για να κερδίσει τον τίτλο του «κορυφαίου όλων των εποχών». Φυσικά κι όχι. Οι (πολλοί) έξτρα πόντοι έρχονται από τον χαρακτήρα του: λατρεύει την προπόνηση και μισεί τα φώτα της δημοσιότητας. Αγαπάει να κάνει όλες τις δουλειές στο γήπεδο κι ας μη σουτάρει ούτε μια φορά στη διάρκεια του αγώνα. Υπάρχουν βράδια που είναι πρώτος σκόρερ. Άλλα που έχει μοιράσει 10 ασίστ. Ορισμένα που έχει κατεβάσει 10 ριμπάουντ ή έχει "κολλήσει" δύο μπάλες στο ταμπλό. Σαν να βρίσκεται παντού, "μεταμορφώνοντας" την ομάδα του προς το καλύτερο.

Κι αν μπούμε στη λογική του φίλου μου του Γιάννη Ντ. που λέει ότι ο "καλός παίκτης φαίνεται από την κακή βραδιά του", τότε επαυξάνω! Πόσα άσχημα βραδια είχε στην καριέρα του ο Διαμαντίδης; Υπήρχαν φορές που δεν ήταν καλός. Αλλά ελάχιστες που ήταν αρνητικός.

Υπόδειγμα

Και θα σταθώ σε δύο κλασσικές σκηνές… Διαμαντίδη, που τον κάνουν ξεχωριστό: α) στον τρόπο με τον οποίο… σπριντάρει για να σηκώσει όποιον συμπαίκτη του πέσει στο παρκέ β) και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στον πάγκο: έτοιμος να χειροκροτήσει, να δώσει το χέρι του, να τρέξει προς τον πάγκο όταν τον φωνάξει ο προπονητής για αντικατάσταση. Είναι λίγα τα μεγάλα ονόματα μιας ομάδας που μπαίνουν αλλαγή στο 37’ κι όταν το ματς είναι στους 30 πόντους χωρίς αισθανθούν «προσβεβλημένοι»; Ε, ο Διαμαντίδης όχι μόνο δεν θα πει κουβέντα, αλλα΄θα κάνει και σπριντ για να πατήσει το παρκέ.

Αυτά μπορεί να τα κάνει κι ο τελευταίος παίκτης του πάγκου θα μου πει κανείς. Μα αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Είναι ηγέτης. Όχι με τα λόγια. Με τις πράξεις. Δίνει το παράδειγμα. Αναγκάζει τους πάντες να παίξουν δυνατά σαν κι αυτόν. Τους υποχρεώνει να συμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο.

Επομένως μετά από όλα αυτά θα επιμείνω: ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ο καλύτερος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών. Σε 10 χρόνια μακάρι να βρεθεί κάποιος που θα τον ξεπεράσει, όπως είναι σίγουρο ότι το μπάσκετ του 2020 θα ξεπεράσει το μπάσκετ του 2010.

Κι όσοι συνεχίζουν να διαφωνούν με την υπερβολική –ενδεχομένως- διαπίστωση μου, δεν μπορούν να αρνηθούν τουλάχιστον ότι είναι «ο καλύτερος Έλληνας συμπαίκτης όλων των εποχών».

ΥΓ. Σχόλια του τύπου "για να τα λες αυτά πρέπει να είσαι Παναθηναϊκός" προσβάλλουν (εκτός από μένα) το αθλητικό και πνευματικό σας επίπεδο. Νομίζω ότι είμαστε κι είστε καλύτεροι από οπαδικές βλακείες.