Δίκαια οι μεν, άδοξα οι δε

Το βράδυ της Τετάρτης βρήκε τον Παναθηναϊκό πίσω στο θρόνο του πρωταθλητή και το ελληνικό μπάσκετ να κάνει βουτιά ακόμη πιο βαθιά στο βόθρο. Συγγνώμη, αλλά όχι.... Δεν γίνεται. Τουλάχιστον για μερικές εκατοντάδες λέξεις οι δεκάδες που διέκοψαν τον 3ο τελικό 87'' πριν το τέλος του και οι εκατοντάδες που το πήραν πάνω τους και αποφάσισαν να μην ολοκληρωθεί το παιχνίδι (καθώς και οι όμοιοι τους που φορούν πράσινα, ακόμη και... κουστούμια) δεν θα σπιλώσουν αυτό που μας κάνει περήφανους.

Δεν μας επέτρεψαν να καταλάβουμε ότι στο παρκέ είχαμε δύο από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, αλλά εμείς για λίγο δεν θα τους αφήσουμε. Έστω κι αν είναι μια θλιβερή πραγματικότητα ότι τελικά το αγωνιστικό επίπεδο και η ποιότητα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, των δύο τελευταίων πρωταθλητών Ευρώπης, αποτελεί παραφωνία στην τραγελαφική ελληνική κοινωνία.

Κλείνει η παρένθεση και αρχίζει το... μπάσκετ. Για τα άλλα θα γραφτούν άλλα κείμενα, που θα τα λένε καλύτερα.

Ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Τετάρτης επιβεβαίωσε την υπεροχή του σε αυτή τη σειρά τελικών και κατέκτησε δίκαια το πρωτάθλημα. Στο 39' βρισκόταν μπροστά στο σκορ με 4 πόντους, έχοντας πάρει το πάνω χέρι στο πρώτο από τα παιχνίδια τίτλου που του... είχε στραβώσει. Διότι κατά τη διάρκεια του αγώνα οι "πράσινοι" κλήθηκαν να ξεπεράσουν προβλήματα όπως τα φάουλ του Γκιστ και του Λάσμε και να βρουν απαντήσεις στις διαφορετικές άμυνες που δοκίμαζε ο Ολυμπιακός.

Κι όπως λέει το κλισέ "Τσαρτσαρής ήταν η απάντηση, όποια κι αν ήταν η ερώτηση". Ο 34χρονος φόργουορντ έκανε μια ακόμη σπουδαία εμφάνιση σε ένα παιχνίδι που σημαίνει τίτλο. Σημείωσε 14 πόντους (κι ενώ είχε 15 συνολικά στα πλέι-οφ), μοίρασε 6 ασίστ (!), κάλυψε με την ποιότητα και την εμπειρία του τα λεπτά που οι δύο συμπαίκτες του (Γκιστ-Λάσμε) έμειναν στον πάγκο φορτωμένοι με φάουλ και ουσιαστικά επιβεβαίωσε πόσο σημαντικοί είναι οι βετεράνοι παίκτες. Ο κόσμος δεν το βλέπει, γιατί απλά δεν φαίνεται. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, έστω κι αν οι φωνές τους στα αποδυτήρια δεν μπορούν να ακουστούν, όπως δεν μπορώ να αποτυπωθεί με νούμερα η παρουσία ενός ετοιμοπόλεμου και μπαρουτοκαπνισμένου παίκτη είτε κληθεί να κάνει τη δουλειά του για 2 λεπτά, είτε για 22'.

Για ένα ακόμη παιχνίδι ο Παναθηναϊκός έμεινε πιστός στο αμυντικό του πλάνο (προστασία της ρακέτας, έλεγχος του ρυθμού και των ριμπάουντ, περιορισμός του Σπανούλη με πολυπρόσωπη άμυνα) και δικαιώθηκε. Τα "mind games" που έλεγε ο Αργύρης Πεδουλάκης απέδωσαν καρπούς. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με την... πίεση που ένιωθε ο Ολυμπιακός (και η οποία αποτυπώνεται με ποσοστά), ρίσκαρε και δικαιώθηκε. Πήγε το ματς στα δικά του μέτρα και αφού ο αντίπαλος του δεν κατάφερε να επιβάλει διαφορετικούς κανόνες, γνώρισε την ήττα.

Με "σκούπισμα" μάλιστα. Για πρώτη φορά στην ιστορία των πλέι-οφ μια ομάδα με μειονέκτημα έδρας κάνει το 3-0. Κι οι "πράσινοι" αν μη τι άλλο το χρωστάνε και στον αρχηγό τους, τον Δημήτρη Διαμαντίδη που πέτυχε 18 πόντους, εκμεταλλεύτηκε στο φινάλε το μπόνους των βολών και έβαλε δύο κολλητά μεγάλα τρίποντα για να δώσει σημαντικό "αέρα" στην ομάδα του. Από κοντά και ο Ούκιτς που έβαλε και πάλι προσωπικά καλάθια υπό πίεση χρόνου και παίκτη, αυτά που "πληγώνουν" πολύ την ομάδα, αλλά και το δίδυμο Γκιστ-Λάσμε, με τον τελευταίο να κερδίσει (προσωπική άποψη) τον τίτλο τοu MVP των τελικών.

Τα προβλήματα του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός από την άλλη δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα δικά του προβλήματα και έτσι φάνηκε ανέτοιμος να διεκδικήσει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα. Οι ρόλοι στις ομάδες είναι συμπληρωματικοί, οπότε οι Πειραιώτες δεν είδαν τον έναν, να τραβάει τον άλλον. Ο Σπανούλης είχε απέναντι του μια ολόκληρη άμυνα, κατάφερε να κάνει το καλύτερο του παιχνίδι στους τελικούς (έχοντας διάθεση να πασάρει γρήγορα τη μπάλα), αλλά η υπόλοιπη περιφερειακή γραμμή δεν ήταν εκεί να τον βοηθήσει. Ή για την ακρίβεια δεν ήταν εκεί στο μεγαλύτερο μέρος του ματς, διότι στο πρώτο ημίχρονο ο Έισι Λο έδωσε λύσεις, μέχρι να μείνει ουσιαστικά από... βενζίνη, λόγω του γνωστού προβλήματος που τον ταλαιπωρεί.

Ο Σλούκας συνέχισε να είναι άστοχος με 1/6 σουτ (3/16 σουτ συνολικά στους τελικούς), ο Κατσίβελης δεν μπορούσε μόνος του να κάνει τη διαφορά και ο Μάντζαρης κοιτούσε με πολιτικά από την άκρη του πάγκου, με αποτέλεσμα οι Πειραιώτες να χάσουν την περιφερειακή μάχη, που στο σύγχρονο μπάσκετ είναι και η πιο σημαντική.

Τα σουτ μπήκαν στο πρώτο μόνο ημίχρονο και στη συνέχεια οι "ερυθρόλευκοι" έγιναν πρωταγωνιστές στο ίδιο έργο, χτυπώντας περισσότερες φορές το σίδερο ακόμη και από τον τύπου στον Αστερίξ που πλακώνεται κάθε λίγο και λιγάκι με τον ψαρά. Ο Πρίντεζης αν και ξεκίνησε καλά έχασε στη συνέχεια τη συγκέντρωση του και ο Άντιτς φώναξε για τρίτο συνεχόμενο "απών" σε οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με "γκρίνια" στους διαιτητές. Κι έτσι έμεινε να παλεύει μόνος του ο Χάινς, που και αυτός έπαιξε πολύ χρόνο -περισσότερο από ότι "σηκώνει"- και μοιραία έμεινε από δυνάμεις στο τέλος, χάνοντας κάποιες δικές του προσωπικές φάσεις.

Οι παίκτες του Μπαρτζώκα λύγισαν από την πίεση και από το γεγονός ότι δεν μπορούσαν ο ένας να τραβήξει τον άλλον. Έλειπε αυτή η ώθηση που θα έκανε τον Ολυμπιακό να αρχίσει να ρολάρει και να πάρει εν συνεχεία τη μορφή χιονοστιβάδας, όπως γινόταν σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Και τώρα θα πρέπει να ζει με το "αν"... Αν δηλαδή οι οπαδοί του του έδιναν την ευκαιρία να διεκδικήσει τις πιθανότητες του να κερδίσει το ματς με το σκορ στο -4 και το ρολόι να δείχνει 1.27'.

Αλλά εδώ θα ανοίξουμε πάλι την μεγάλη παρένθεση και δεν έχω καμία όρεξη...