Ε όχι και χοντρός

Where amazing happens. Το μότο ανήκει στους Αμερικάνους, αλλά ταιριάζει γάντι στα φάιναλ-φορ. Ένας μικρός χαμός και φέτος στο Μιλάνο. Από τη μια το απίστευτο φινάλε της Μακάμπι και από την άλλη το διαστημικό δεύτερο ημίχρονο της Ρεάλ και η νίκη ρεκόρ επί της Μπαρτσελόνα.

Όχι όμως κι ότι η Μακάμπι δεν έγραψε ιστορία. Πέτυχε κάτι μοναδικό. Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα λεπτά του αγώνα βρισκόταν διαρκώς πίσω στο σκορ και προσπερασε στα τελευταία 5''. Όχι, όμως, ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά. Το εντυπωσιακό είναι ότι κέρδισε τελικά έναν ημιτελικό παρότι είχε αρκετά μικρότερο ranking από τον αντίπαλο (-12). Είναι η πρώτη φορά την τελευταία 10ετία που μια ομάδα νικήτρια έχει μικρότερο ranking από την ομάδα που κερδίζει. Η τελεταία ήταν πριν από 10 χρόνια στο Τελ Αβίβ, όταν η Κλιμάμιο Μπολόνια είχε νικήσει τη Σιένα στην παράταση (103-102), έχοντας 17 διαφορά (128-111).

Είναι η επιβεβαίωση αυτού ακριβώς που έλεγε μετά το τέλος του ματς ο Ντέιβιντ Μπλατ, ότι δηλαδή η ομάδα του κέρδισε έναν καλύτερο αντίπαλο. Εξάλλου κυνηγούσε το σκορ σε όλο το παιχνίδι. Και αυτό είναι παράσημο, διότι η Μακάμπι δεν κέρδισε απλά επειδή έτυχε να της δώσει τη μπάλα ο Βίκτορ Κριάπα, αλλά επειδή "απάντησε" στα καθοριστικά σημεία.

Να θυμήσω; Όταν η διαφορά πήγε ξανά στους 4 πόντους περίπου ένα λεπτό πριν τη λήξη, ο Ντέιβιντ Μπλατ έκανε μια έξυπνη αλλαγή. Έβαλε στο παρκέ τον Γκάι Πνίνι (αντί του Άλεξ Τάιους) προκαλώντας ένα μεγάλο μις-ματς, καθώς ο Καούν αναγκάστηκε να μαρκάρει έναν σουτερ και όχι έναν ψηλό. Η "ομάδα του λαού" αντέδρασε άμεσα βάζοντας τη μπάλα στο post, στον Στίβεν Σμιθ ο οποίος πέτυχε ένα εύκολο καλάθι, την ώρα που οι ψηλοί της ΤΣΣΚΑ είχαν πάρει "αγκαζέ" τον Μπλου και τον Πνίνι και δεν έδωσαν την παραμικρή βοήθεια. Βέβαια το τρικ του Μπλατ θα είχε ολοκληρωθεί πλήρως αν έβγαζε για την άμυνα τον Πνίνι, επαναφέροντας κάποιον ψηλό, όπως του έδειχνε με έντονες χειρονομίες ο έμπειρος Ισραηλινός φόργουορντ. Το είπε άλλωστε ο έμπειρος προπονητής, ότι στα τελευταία λεπτά είχε πάθει μπλακ-άουτ.

Δεν τον αδικεί κανείς. Ήταν λογικό να είναι αρκετά νευρικός σε ένα παιχνίδι μάλιστα που "στράβωσε" από το δεύτερο δεκάλεπτο και ο αντίπαλος ήταν διαρκώς μπροστά στο σκορ. Φαινόταν σαν να είναι ο πιο νευρικός άνθρωπος στο γήπεδο και κάπως έτσι μπορούν να δικαιολογηθούν οι συνεχείς αλλαγές του, σαν να "τιμωρεί" τους παίκτες του σε κάθε λάθος ή σε κάθε άστοχο σουτ.

Μελετώντας την τελευταία φάση

Παρόλα αυτά είχε τεράστια συμμετοχή στο παιχνίδι και στην εξέλιξη του. Μετά το τάιμ-άουτ και ενώ ενδιάμεσα ο Ουίμς είχε σκοράρει βάζοντας ξανά την πήχη στους 4 πόντους, η κομπίνα της Μακάμπι έπιασε: ο Ράις έδωσε τη μπάλα με hand-off στον Μπλου, ο οποίος ευστόχησε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Μπλατ έλεγε στη συνέντευξη Τύπου ότι ήθελε η ομάδα του να στείλει τη μπάλα στη δυνατή πλευρά για να γίνει παγίδα. Μελετώντας, όμως, τη φάση προσεκτικά βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης ανήκει στις τάσεις αυτοχειρίας της ρώσικης ομάδας.

Ο Κριάπα επιλέγει να δώσει την πρώτη πάσα που βλέπει μπροστά του, αυτή στον Μίτσοφ, ενώ ξεκάθαρα το play ήταν σχεδιασμένος για να την πάρει ο Τεόντοσιτς που έχει εξάλλου 90% στις βολές. Ο Μαυροβούνιος ίσως να μην την περίμενε, ίσως να ήθελε να αποφύγει και την ευθύνη και πέταξε γρήγορα τη μπάλα στον Κριάπα, αν και η πάσα πήγε χαμηλά, με αποτέλεσμα να τη χάσει.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος τη συγκεκριμένη φάση (μια από τις πολλές που ένα τάιμ-άουτ της ΤΣΣΚΑ κάνει μια τρύπα στο νερό) ήταν λάθος. Ναι μεν ο καλύτερος πασέρ της ομάδας κάνει το άουτ, ναι μεν ξεκινάει με τον Μίτσοφ ως δόλωμα για να πάρει τελικά τη μπάλα ο πιο εύστοχος παίκτης της ομάδας, ωστόσο, είναι απορίας άξια η παρουσία του Καούν (διάσημος για τα χαμηλά του ποσοστά στις βολές) σε εκείνο το σχήμα. Όσο περίεργη είναι (ξανά εκ του αποτελέσματος) η εξέλιξη της φάσης. Με το σκορ στο +1 είναι δεδομένο ότι ο αντίπαλος θα κάνει φάουλ. Γιατί όμως να πάρει τη μπάλα ο Μίτσοφ; Κι αν τελικά ήταν εντολή να πάρει τη μπάλα ο Μίτσοφ, γιατί να τη δώσει αμέσως. Οπότε είναι σίγουρο ότι έγινε κάποιο λάθος εκεί...

Τελικά μίλησε ο χοντρός...

Ο Μπλατ, ο πιο επικοινωνιακός προπονητής στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, εκτός του ότι μίλησε τρεις γλώσσες στη συνέντευξη Τύπου, είπε και την εξής φράση: "Δεν είδα ποτέ μια κουρτίνα να πέφτει. Ήξερα ότι τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν τραγουδήσει η χοντρή, αν καταλαβαίνεται τι εννοώ". Καταλάβαμε τι εννοείς. Εντάξει ο Μπλου έχει τα κιλάκια του, αλλά δεν τον λες και χοντρό...

Ο νατουραλιζέ Αμερικάνος της Μακάμπι επέδειξε την εμπειρία του, ήταν ο πιο έτοιμος από όλους τους παίκτες των Ισραηλινών. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι έμεινε τόση ώρα στο παρκέ (πάνω από 31 λεπτά), καθότι όπως αποδείχτηκε το ορθολογικό σχήμα ήταν αυτό που απέδωσε περισσότερο: με τον Μπλου στο "4" και όχι με κοντό σχήμα (Σμιθ ή Πνίνι στο "4").

Ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι

Ο άλλος ημιτελικός ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία. Η Ρεάλ μετά το 13-6 και το λεπτό που πάτησε στο πόδι του ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ δεν κοίταξε ξανά πίσω. Βρήκε πόντους με τον Μίροτιτς, αλλά και στη συνέχεια με τον Ρέγιες πριν πάρουν μπρος οι Ρούντ-Σέρχιο και μπουν τα πράγματα σε μια σειρά.

Το παιχνίδι δεν επιφέρει κριτικής. Το ματς κρίθηκε από το γεγονός ότι η Μπαρτσελόνα δεν είχε τίποτα άλλο να επιδείξει εκτός από την καλή συνεργασία του Χουέρτας με τον Τόμιτς. Ο Ναβάρο ήταν φανερά ανέτοιμος και τα πράγματα έγιναν σίγουρα χειρότερα από το γεγονός ότι δεν ξεκίνησε το παιχνίδι και οι αλλαγές αποδείχτηκαν κατώτερες του αναμενομένου, ειδικά ο Τζόι Ντόρσι που μπήκε δίχως ίχνος συγκέντρωσης στο παρκέ.

Επίσης ήταν ενδιαφέρον σημείο και το τρίτο δεκάλεπτο όταν ουσιαστικά άνοιξε το σκορ (από το -8 πήγε στο -25), η διαφορά στα ποσοστά τριπόντων. Η Ρεάλ σε εκείνο το διάστημα είχε 6/11 τρίποντα, ενώ η Μπαρτσελόνα είχε 0/5, τα περισσότερα εκ των οποίων αμαρκάριστα.

Που καταλήγουμε;

Σε ένα σκληρό συμπέρασμα. Ότι το μπάσκετ που ξέραμε πέθανε και πλέον κυριαρχεί το μπάσκετ του ρυθμού. Transition, πάνω-κάτω και ποιος θα καταφέρει να έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια παίζοντας στη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα (άρα και μεγάλο rotation). Η ΤΣΣΚΑ για ακόμη μια χρονιά προσπάθησε να πλασάρει την πρόταση του oversized σχήματος, που όπως είπε πολύ σωστά ο Μεσίνα για τρία δεκάλεπτα κατάφερε να κυριαρχήσει στα ριμπάουντ, στον ρυθμό και στη φιλοσοφία του low-post. Στο τέλος όμως, στο σημείο δηλαδή που συνήθως το παιχνίδι φεύγει από τους προπονητές και πάει στους παίκτες τι γίνεται; Όταν πρέπει δηλαδή να αποφασίσει ο Τεόντοσιτς, ο Σέρχιο, ο Σπανούλης ή ο Διαμαντίδης; Εκεί μετράει ο ρυθμός. Το πάνω-κάτω. Όχι τόσο το σετ.

Για να μην μπούμε καν στη διαδικασία του σχολιασμού γύρω από το λεγόμενο ελκυστικό μπάσκετ. Ότι και να λέμε ο κόσμος λατρεύει να βλέπει το μπάσκετ της Ρεάλ. Λατρεύει να βλέπει το μπάσκετ του ρυθμού. Η κουβέντα που ανοίγει είναι τεράστια και θα μου επιτρέψετε να τη συνεχίσουμε στο μέλλον. Έχουμε και τελικό για να μην ξεχνιόμαστε.