Η σεζόν 2016-17 έμοιαζε με "πιλότο" για τις περισσότερες ομάδες, καθώς και οι 16 επιχείρησαν να κολυμπήσουν σε αχαρτογράφητα νερά. Η "μαραθώνια" κανονική περίοδος των 30 αγωνιστικών, το round-robin σύστημα με τις 16 ποιοτικές ομάδες, και οι πέντε "διπλές" εβδομάδες άλλαξαν εντελώς τα δεδομένα. Και η πρώτη regular season πέρασε στην ιστορία, δίνοντας τη δυνατότητα να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα, τα οποία ενδεχομένως να αποτελέσουν βάση για τη συγγραφή του βιβλίου των οδηγιών για τις επόμενες.

1) Επιβεβαιώθηκαν οι καλοκαιρινές προβλέψεις για τις νίκες

Με βάσει τα προηγούμενα Top-16 (με τους δύο ομίλους των 8 ομάδων) είχαν υπολογιστεί το καλοκαίρι οι νίκες που θα χρειαζόταν μια ομάδα για να περάσει στα playoffs και να πάρει το πλεονέκτημα έδρας. Το πόρισμα; Πρόκριση στις 15 νίκες και πλεονέκτημα στις 20.

Εντέλει το μίνιμουμ για την 4άδα ήταν οι 19 νίκες (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός), ενώ το τελευταίο εισιτήριο για τα προημιτελικά σφραγίστηκε στις 16.

2) Μέτρησε η διάρκεια

Αν χωρίσουμε την κανονική διάρκεια των 30 αγωνιστικών σε τρία μέρη (ανά 10άδες αγώνων δηλαδή) μπορούμε να δούμε το πως εξελίχθηκε η φόρμα των ομάδων από τον Οκτώβριο ως τον Μάρτιο. Οι ομάδες που είχαν τη μεγαλύτερη διάρκεια ήταν αυτές που ξεχώρισαν, όπως έκανε δηλαδή η Ρεάλ Μαδρίτης. Οι Μαδριλένοι είναι η μοναδική ομάδα που δεν έπεσε από το 7-3 και στις τρεις αυτές περιόδους.

Παράλληλα καμία ομάδα με εξαίρεση την Εφές (δεύτερη 10άδα) από τις 8 που προκρίθηκαν δεν τέλειωσε 10άδα παιχνιδιών με αρνητικό πρόσημο, ρεκόρ δηλαδή χειρότερο του 5-5. Το έκαναν μόνο οι Τούρκοι που απάντησαν όμως με ένα εντυπωσιακό 8-2 και κάλυψαν χαμένο έδαφος.

Αντίστοιχα καμία ομάδα από αυτές που έμειναν εκτός δεν είχαν δύο 10άδες με θετικό πρόσημο. Για την ακρίβεια μόνο ο Ερυθρός Αστέρας (8-2) και η Ζαλγκίρις (6-4) είχαν πετύχει περισσότερες νίκες από ήττες. Μόνο και οι δύο είχαν από δύο φορές 4-6 στις άλλες περιόδους, χάνοντας το τρένο ως 9οι και 10οι αντίστοιχα.

Η πρώτη 10άδα

Θέση	Ομάδα	Ρεκόρ
1	ΤΣΣΚΑ	9-1
2	Ρεάλ	7-3
3	Φενέρ	7-3
4	Ολυμπιακός	6-4
5	Μπασκόνια	6-4
6	Μακάμπι	5-5
7	Παναθηναϊκός	5-5
8	Νταρουσάφακα	5-5
9	Εφές	5-5
10	Μπαρτσελόνα	5-5
11	Ζαλγκίρις	4-6
12	Ερ. Αστέρας	4-6
13	Μιλάνο	4-6
14	Ούνιξ	3-7
15	Γαλατάσαραϊ	3-7
16	Μπάμπεργκ	2-8

Η δεύτερη 10άδα

Θέση	Ομάδα	Ρεκόρ
1	Ρεάλ	8-2
2	Ολυμπιακός	8-2
3	Ερ. Αστέρας	8-2
4	ΤΣΣΚΑ	6-4
5	Μπασκόνια	6-4
6	Φενέρ	6-4
7	Παναθηναϊκός	6-4
8	Νταρουσάφακα	5-5
9	Μπάμπεργκ	5-5
10	Εφές	4-6
11	Ζαλγκίρις	4-6
12	Ούνιξ	4-6
13	Μπαρτσελόνα	3-7
14	Γαλατάσαραϊ	3-7
15	Μακάμπι	2-8
16	Μιλάνο	1-9

3η 10άδα

Θέση	Ομάδα	Ρεκόρ
1	Παναθηναϊκός	8-2
2	Εφές	8-2
3	Ρεάλ	8-2
4	ΤΣΣΚΑ	7-3
5	Νταρουσάφακα	6-4
6	Ζαλγκίρις	6-4
7	Ολυμπιακός	5-5
8	Φενέρ	5-5
9	Μπασκόνια	5-5
10	Γαλατάσαραϊ	5-5
11	Ερ. Αστέρας	4-6
12	Μπαρτσελόνα	4-6
13	Μπάμπεργκ	3-7
14	Μακάμπι	3-7
15	Μιλάνο	2-8
16	Ούνιξ	1-9

3) Όλα κρίνονται στα κλειστά παιχνίδια

Η Ρεάλ βρίσκεται στην πρώτη θέση της κατάταξης όχι επειδή πέτυχε τις περισσότερες άνετες νίκες επί των αντιπάλων της, αλλά κυρίως επειδή πήρε τα περισσότερα κλειστά παιχνίδια. Εκεί κρίνονται όλα. Για παράδειγμα η Μπάμπεργκ μετέτρεψε σε ντέρμπι τα 16 από τα 30 ματς που έδωσε, επειδή όμως ήταν αναποτελεσματική (2 μόλις νίκες) έμεινε πολύ μακριά από την διεκδίκηση της 8άδας. Γιατί αυτός είναι ο κανόνας, ότι τα περισσότερα ματς κρίνονται στο τέλος και η ομάδα που ξεχωρίζει είναι αυτή που τα κερδίζει.

Η Ρεάλ, λοιπόν, είχε 77% επιτυχία στα κλειστά ματς (σε εκείνα που η διαφορά δεν ήταν μεγαλύτερη των 5 πόντων στο 35'), το καλύτερο ποσοστό από οποιονδήποτε αντίπαλο. Όσο για τις ομάδες που έπαιξαν τα περισσότερα τέτοια ματς; Ήταν η Νταρουσάφακα και ο Παναθηναϊκός με 19.

Ομάδα	Κλειστά ματς	Συντελεστής
Ρεάλ	10-3	77%
Ολυμπιακός	7-4	63%
Μπασκόνια	5-3	62%
Ερ. Αστέρας	6-4	60%
Φενέρμπαχτσε	8-6	57%
Παναθηναϊκός	10-9	52%
Ζαλγκίρις	8-8	50%
Ούνιξ	6-6	50%
Μιλάνο	5-5	50%
Νταρουσάφακα	9-10	47%
ΤΣΣΚΑ	5-6	45%
Μακάμπι	4-6	40%
Γαλατάσαραϊ	5-8	38%
Εφές	4-7	36%
Μπαρτσελόνα	3-6	33%
Μπάμπεργκ	2-14	12%

4) Μέτρησαν οι διπλές αγωνιστικές

Οι ομάδες που είχαν το μεγαλύτερο βάθος, τις περισσότερες λύσεις και βρήκαν επομένως τα αποθέματα ενέργειας απέκτησαν το πάνω χέρι στη διαδικασία των διπλών αγωνιστικών. Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η ομάδα που βγήκε αλώβητη από την πρωτόγνωρη διαδικασία των δύο αγώνων σε διάστημα 48 ωρών. Οι Μαδριλένοι, που ούτως ή άλλως, τερμάτισαν στην πρώτη θέση είχαν ρεκόρ 8-2 σ' αυτές τις πέντε "φορτωμένες" εβδομάδες. Είχαν μάλιστα ρεκόρ 4-1 μόνο στο δεύτερο παιχνίδι, όταν χρειάστηκε δηλαδή να επανέλθουν σε σύντομο χρονικό διάστημα και να δώσουν ένα δεύτερο δύσκολο παιχνίδι.

Ακολουθούν με 7-3 η ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, οι ομάδες δηλαδή που έκελισαν την 4άδα. Επίσης είναι ενδιαφέρον ότι έπονται η Φενέρ και η Εφές, σε μια αναπαράσταση της συνολικής κατάταξης με άλλα λόγια.

Ομάδα	Ρεκόρ	Δεύτερο ματς
Ρεάλ	8-2	4-1
ΤΣΣΚΑ	7-3	4-1
Ολυμπιακός	7-3	3-2
Παναθηναϊκός	7-3	3-2
Φενέρμπαχτσε	6-4	4-1
Εφές	6-4	3-2
Ερ. Αστέρας	6-4	3-2
Μακάμπι	6-4	3-2
Μπασκόνια	5-5	2-3
Νταρουσάφακα	5-5	2-3
Ζαλγκίρις	5-5	2-3
Μπαρτσελόνα	3-7	3-2
Γαλατάσαραϊ	3-7	1-4
Ούνιξ	2-8	1-4
Μιλάνο	2-8	0-5

Έκπληξη προκαλεί η παρουσία της Μακάμπι που έχει 6-4, κάτι που δικαιολογείται από το "αμερικάνικο" χτίσιμο της.

5) Πέτυχαν οι ομάδες με τους λιγότερους τραυματισμούς

Οι τραυματισμοί έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην πορεία των ομάδων. Όσες δεν έχασαν πολύτιμα γρανάζια από τις μηχανές τους και δεν χρειάστηκε να μπουν στη διαδικασία των προσθαφαιρέσεων είχαν μεγάλο κέρδος σε βάθος χρόνου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι επιτυχημένες ομάδες όπως η Εφές και η Ζαλγκίρις, αλλά ακόμη και ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η Ρεάλ και από την άλλη αποτυχημένες όπως η Μπαρτσελόνα, η Ούνιξ και το Μιλάνο που χτυπήθηκαν κατάφορα από τραυματισμούς, αλλά και η Φενέρ που μπορεί να πει στην ίδια κατηγορία.

Για να αναλύσουμε την κατάσταση σφαιρικά πρέπει να αναφερθούμε στις περιπτώσεις παικτών, που πριν μερικές βδομάδες είχαμε χαρακτηρίσει ως "καταλύτερους" (οι απαραίτητοι, οι παίκτες κλειδιά με άλλα λόγια), οι απουσίες των οποίων είναι βαρόμετρο. Για παράδειγμα η Μπασκόνια είχε ρεκόρ 2-7 χωρίς τον Σενγκέλια και ρεκόρ 15-6 με τον Γεωργιανό στο παρκέ. Ο Παναθηναϊκός μετά την επιστροφή του Γκιστ έτρεξε το καλύτερο του σερί (5-0). Η ΤΣΣΚΑ είχε μόλις μια ήττα πριν αρχίσουν τα προβλήματα των Τεόντοσιτς-ΝτεΚολό. Η Φενέρμπαχτσε πληγώθηκε πολύ από την απουσία του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς (είχε ρεκόρ 12-5 με αυτόν στο παρκέ και ρεκόρ 5-7 με τον Σέρβο γκαρντ εκτός), ενώ ο Ερυθρός Αστέρας επί της ουσίας έχασε το τρένο των προημιτελικών μετά τον τραυματισμό του Στέφαν Γιόβιτς.

Ας δούμε όμως αναλυτικά τι συνέβη με την injury list των 16 ομάδων.

Εφές

Η Εφές είναι η δεύτερη ομάδα με τους περισσότερους παίκτες που δεν έχασαν ούτε ένα παιχνίδι (6). Συγκεκριμένα κανείς από τους 7 παίκτες του βασικού κορμού (Γκρέιτζερ, Ερτέλ, Χάνεϊκατ, Οσμάν, Τόμας, Μπράουν, Ντάνστον) έχασαν κάποιο ματς. Επί της ουσίας οι μοναδικές "απώλειες" αφορούν τις αλλαγές παικτών, δηλαδή αυτή του Κότον με τον Πολ και αυτή του Όμιτς με τον Κερκ, που έγιναν για διαφορετικούς λόγους και όχι για λόγους τραυματισμούς. Ο Κότον αποχώρησε λόγω της κατάστασης στην Κωνσταντινούπολη και ο Όμιτς δεν ταίριαζε στα πλάνα του Περάσοβιτς.

Πέρα από τον παράγοντα τύχη παίζει ρόλο και το recruiting. Η Εφές όχι μόνο είχε αμερικάνικη βάση, αλλά και μικρό μέσο όρο ηλικίας. Ο βασικός κορμός έχε μέσο όρο ηλικίας 27.2 έτη.

Μπασκόνια

Μια ενδιάμεση κατάσταση για την Μπασκόνια. Ξεκίνησε χωρίς τον Μπομπουά, αλλά ο Γάλλος γκαρντ δεν έχασε ούτε ένα ματς στη συνέχεια (27 στα 27). Αντιμετώπισε προβλήματα με τον Αντρέα Μπαρνιάνι, ο οποίος έπαιξε μόλις 15 ματς, αλλά -αν είμαστε ειλικρινής- ο Ιταλός σούπερ-σταρ δεν έγινε ποτέ πραγματικό σημείο αναφοράς στην ομάδα. Από εκεί και πέρα το μεγάλο της πρόβλημα ήταν ο Τόκο Σενγκέλια που έχασε 9 παιχνίδια, αν και οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν ανθεκτικοί: Λάρκιν (30), Λουζ (29), Χάνγκα (30), Μπλάζιτς (30), Τιλί (29), Βόιτμαν (30), Τζοπ (30). Ακόμη και ο Μπάντιντζερ που ήρθε στα μέσα της σεζόν έπαιξε σε όλα τα ματς (26 στα 26).

Μπάμπεργκ

Υγιής, παρά το μεγάλο μέσο όρο ηλικίας, αποδείχτηκε και η Μπάμπεργκ. Οι Γερμανοί δεν έχασαν κάποιο βασικό τους γρανάζι κατά τη διάρκεια της χρονιάς, αν εξαιρέσουμε τον Στρέλνιεκς, που είχε 8 απουσίες. Από εκεί και πέρα μια μέτρησε ο Κοζέρ, 2 ο Ραντόσεβιτς, 4 ο Μάουντο Λο που έχει ωστόσο βοηθητικό ρόλο και 5 ο Βερεμένκο. Κατά τα άλλα το 30 στα 30 έκαναν οι Ζήσης, Μίλερ, Μέλι και Τάις.

Ερυθρός Αστέρας

Δύο ήταν τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Σέρβοι κατά τη διάρκεια της χρονιάς, αν και το ένα τους στοίχισε. Ο λόγος για τον Γιόβιτς, τον βασικό δημιουργό και βαρόμετρο της ομάδας όπως αποδείχτηκε. Ο διεθνής γκαρντ απουσίασε από 7 παιχνίδια (3-4 ρεκόρ σ' αυτά τα ματς), αφήνοντας ένα πολύ μεγάλο κενό στην περιφέρεια της ομάδας. Από εκεί και πέρα οι Ντάνγκουμπιτς (4), Μίτροβιτς (2) και Γκούντουριτς (1) έχασαν μεν ματς, αλλά όχι τόσα ώστε να αλλάξουν οι ισορροπίες. Όσο για τους υπόλοιπους; Έκαναν το απόλυτο: Λάζιτς (30), Τζένκινς (30), Κούζμιτς (30), Σιμόνοβιτς (30), Μπιέλιτσα (30) και Γουόλτερς (27 στα 27). Μόνο ο Τόμπσον έπαιξε στα 13 από τα 15 ματς που είχε δικαίωμα, καθώς ήρθε στη μέση της σεζόν από τη Γαλατάσαραϊ.

ΤΣΣΚΑ

Εδώ σημειώνεται η ιδιαιτερότητα σε ότι αφορά τις απουσίες. Γιατί ναι μεν συνολικά το απουσιολόγιο του Δημήτρη Ιτούδη δεν ήταν γεμάτο, ωστόσο, τα ονόματα που γράφτηκαν πάνω θεωρούνται κλειδιά. Για παράδειγμα οι παίκτες που έχασαν τα περισσότερα ματς ήταν ο ΝτεΚολό (7) και ο Τεόντοσιτς (6), οι δύο κορυφαίοι παίκτες της ομάδας και ενδεχομένως της διοργάνωσης συνολικά. Όταν η ΤΣΣΚΑ έχασε και τους δύο, κατάφερε να βρει εκ των έσω τις λύσεις. Όταν όμως επέστρεψε ο Γάλλος γκαρντ, αλλά συνεχίστηκαν τα προβλήματα του Τεόντοσιτς, τότε ήρθαν οι επιπλοκές στην χημεία και στην απόδοση της ομάδας. Το "μπες-βγες" μπέρδεψε τους Ρώσους που κατέληξαν να έχουν 2 νίκες σε 5 χωρίς τον Τέοντοσιτς. Όταν επέστρεψαν και οι δύο και αποκαταστάθηκε η τάξη έκλεισαν τη σεζόν με ρεκόρ 7-2 και τη δεύτερη θέση.

Συνολικά το παρουσιολόγιο της ΤΣΣΚΑ: Τεόντοσιτς (24), ΝτεΚολό (23), Χίγκινς (27), Τζάκσον (29), Φριτζόν (30), Κουρμπάνοφ (30), Βοροντσέβιτς (30), Κριάπα (28), Χάινς (30), Όγκαστιν (29).

Νταρουσάφακα

Η ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ μπορεί να υπέστη ένα ισχυρό πλήγμα με τον τραυματισμό του Μάρκους Σλότερ (έπαιξε τελικά μόνο 9 παιχνίδια), αλλά αφενός κάλυψε το κενό του με τον Ζίζιτς και αφετέρου συνέχισε την πορεία της με ελάχιστα προβλήματα. Τα μοναδικά επί της ουσίας προβλήματα αποδείχτηκαν τα δύο χαμένα ματς του Μπέρτανς, τα τρία του Ουίλμπεκιν και τα 5 του Χαρανγκόντι. Κατά τα άλλα ο αμερικάνικος κορμός άντεξε όλη την πίεση: Ουναμέικερ (30), Άντερσον (30), Κλάιμπερν (30), Μόρμαν (29), Ζίζιτς (16 στα 16).

Η ΤΣΣΚΑ και η Νταρουσάφακα πάντως ήταν -μετά τη Ζαγκίρις- οι ομάδες με τους περισσότερους παίκτες με περισσότερα από 27 παιχνίδια. Είχαν οκτώ.

Μιλάνο

Μπορεί να μην έγινε αισθητό, λόγω της κακής πορεία της ομάδας, ωστόσο και οι Μιλανέζοι χτυπήθηκαν από τραυματισμούς. Είχαν μάλιστα (μαζί με την Ούνιξ) τους λιγότερους παίκτες με περισσότερα από 27 ματς (4). Οι μοναδικοί παίκτες που δεν έχασαν ματς ήταν οι Ρίκι Χίκμαν και Τζαμέλ ΜακΛιν. Από εκεί και πέρα 9 ματς έχασε ο Σιμόν, 7 ο Τσιντσιαρίνι, 7 ο Ντράγκιτς, 6 ο Σάντερς, 4 ο Καλνιέτις, 2 ο Μάτσβαν και 1 ο Ραντούλιτσα.

Μπαρτσελόνα

Αν υπήρχε Όσκαρ ατυχίας η Μπαρτσελόνα θα είχε περπατήσει στο κόκκινο χαλί και θα το είχε παραλάβει. Οι "μπλαουγράνα" τα έπαθαν όλα φέτος από τροχαίο μέχρι και εγχείριση σκωληκοειδίτιδας. Όχι μόνο έχασαν έναν παίκτη για όλη τη σεζόν (Πάου Ρίμπας), αλλά υποχρεώθηκαν να φέρουν δύο Αμερικάνους (Χολμς και Μάμφορντ) για να "μπαλώσουν" τα κενά που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Συνολικά μόνο 5 παίκτες της Μπαρτσελόνα έπαιξαν περισσότερα από 27 ματς. Ο λόγος για τον Ράις (30), τον Βεζένκοφ (30), τον Τόμιτς (29 έχασε ένα ματς λόγω τιμωρίας), τον Κλαβέρ (27) και τον Κοπόνεν (27).

Από εκεί και πέρα οι Ντόλμαν και Ναβάρο έπαιξαν συνολικά 31 ματς, ενώ πολλά προβλήματα αντιμετώπισαν και παίκτες όπως Όλεσον (6 ματς) και Περπέρογλου (8 ματς). Αν αθροίσουμε τις απουσίες βασικών στελεχών της ομάδας μας βγάζει 53 ματς, νούμερο που αποτελεί ρεκόρ μεταξύ των ομάδων! Οι απουσίες και τα προβλήματα δημιούργησαν ένα τεράστιο αγωνιστικό πρόβλημα στον Γιώργο Μπαρτζώκα που σε όλο αυτό το διάστημα είδε παίκτες του να επιβαρύνονται, αλλά και τη χημεία να διαταράσσεται διαρκώς με το "μπες-βγες".

Από εκεί και πέρα η αθλητικότητα και η ηλικία του ρόστερ σίγουρα παίζει ρόλο. Ο βασικός κορμός της Μπαρτσελόνα είναι 30.6 ετών, ο μεγαλύτερος δηλαδή στη διοργάνωση. Και αυτό δεν αφορά μόνο την αντοχή των παικτών, αλλά επηρεάζει την ευπάθεια τους σε τραυματισμούς, ακόμη και το διάστημα της αποθεραπείας τους.

Φενέρμπαχτσε

Η Φενέρ κατέχει το ρεκόρ: είναι η μοναδική ομάδα με μόνο έναν παίκτη να συμπληρώνει τα 30 ματς τη φετινή σεζόν. Αυτός ήταν ο νεοφερμένος Τζέιμς Νάναλι. Κατά τα άλλα το ήδη "μαζεμένο" ρόστερ της Φενέρ χτυπήθηκε από προβλήματα, ειδικά στην περιφέρεια. Ο Μπογκντάνοβιτς έχασε συνολικά 13 ματς, ενώ ο Κώστας Σλούκας άλλα έξι. Αναλυτικά το παρουσιολόγιο του Ομπράντοβιτς: Ντίξον (29), Σλούκας (24), Μπογκντάνοβιτς (17), Νάναλι (30), Ντατόμε (28), Βέσελι (29), Ούντο (26), Άντιτς (27), Κάλινιτς (28). Οι τραυματισμοί έπαιξαν σίγουρα ρόλο στην πορεία της Φενέρμπαχτσε, που είχε πάρει εξ αρχής το ρίσκο να πορευτεί με ένα ρηχό πάγκο.

Γαλατάσαραϊ

Το πρόβλημα χημείας της ομάδας του Εργκίν Αταμάν δεν είχε να κάνει τόσο με τραυματισμούς, όσο με τις επιλογές των ξένων. Το γεμάτο ρόστερ της πρώτης περιόδου δεν βρήκε ποτέ χημεία και επί της ουσίας οι Τούρκοι άρχισαν να παίζουν καλά όταν "άδειασαν" (Σμιθ, Ντέντμοντ, Τόμπσον). Κατά τα άλλα ο βασικός κορμός (πλην του Ντέι που έχασε 5 ματς) έχει βγάλει τη σεζόν χωρίς προβλήματα, όπως φαίνεται και τα νούμερα: Γκιουλέρ (30), Ντίμπλερ (29), Μίτσοφ (29), Σιλμπ (27), Ντέι (25), Τάιους (30), Πλάις (28), Κοκσάλ (28).

Μακάμπι

Η Μακάμπι ήταν από τις ομάδες που χτυπήθηκαν από τους τραυματισμούς με την ιδιαιτερότητα ότι αυτό συνέβη στο τέλος της κανονικής περιόδου, όταν είχε χάσει ήδη το τρένο. Η περίπτωση της μοιάζει περισσότερο με αυτή της Γαλατάσαραϊ, αλλάζοντας δηλαδή παίκτες για αγωνιστικούς λόγους ή λόγους συμπεριφοράς, όπως έγινε στην περίπτωση του Ζίρμπες και του Ουίμς. Αν δούμε τον βασικό κορμό τα βασικά προβλήματα ήταν ο τραυματισμός του Αλεξάντερ (έπαιξε 17 ματς) και του Γκάουντλοκ (20 ματς). Αν και οι περισσότεροι παίκτες πλην του Ραντ (30) και του Άιβερσον (30) είδαν το όνομα τους να γράφεται στο απουσιολόγιο του εκάστοτε προπονητή. Αναλυτικά: Γκάουντλοκ (20), Μέκελ (24), Σίλεϊ (26), Πνίνι (29), Οχαγιόν (27), Σμιθ (28), Αλεξάντερ (17), Άιβερσον (30), Λάντσεσμπεργκ (23), Ραντ (30).

Ολυμπιακός

Ναι μεν ο Ολυμπιακός έχασε τον Ντάνιελ Χάκετ για όλη τη σεζόν (τον αντικατέστησε με τον Ντόμινικ Ουότερς), αλλά από την άλλη είχε μόνο λίγες απουσίες. Οι 10 παίκτες για παράδειγμα που απαρτίζουν τον βασικό κορμό έπαιξαν όλοι πάνω από 24 ματς, έστω και αν υπήρχαν μεμονωμένα ματς που έλειψε ο Σπανούλης (4), ο Πρίντεζης (5), ο Γιανγκ (6) και ο Λοτζέσκι (4). Ο Σπανούλης για παράδειγμα έχασε μόνο μια φορά δύο συνεχόμενα ματς, ενώ ο Πρίντεζης έχασε τρία συνεχόμενα. Η λίστα αναφέρει τα εξής: Μάντζαρης (30), Σπανούλης (26), Γκριν (29), Λοτζέσκι (26), Παπανικολάου (30), Πριντεζης (25), Παπαπέτρου (29), Μπιρτς (30), Γιανγκ (24 ), Μιλουτίνοφ (29).

Παναθηναϊκός

Αντίστοιχη περίπτωση και ο Παναθηναϊκός. Υπέστη ένα γερό σοκ με τον τραυματισμό του Τζέιμς Γκιστ, αλλά από την άλλη αντιμετώπισε ελάχιστα προβλήματα. Για παράδειγμα οι Καλάθης, Φελντέιν, Ρίβερς, Σίνγκλετον, Μπουρούσης, αλλά και οι Γκάμπριελ-Τζέιμς όταν μπήκαν στην ομάδα έπαιξαν όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια. Οι μοναδικοί που είχαν απουσίες ήταν οι Παππάς και Νίκολς, αλλά στη δική τους περίπτωση οι λόγοι δεν ήταν υγείας, αλλά απόφαση του προπονητή.

Επί της ουσίας ο Παναθηναϊκός είχε μόνο ένα σοβαρό πρόβλημα, τον τραυματισμό του Γκιστ που έλειψε 18 παιχνίδια. Για αυτό και αποκτήθηκε ο Γκάμπριελ για να καλύψει το κενό του.

Ρεάλ Μαδρίτης

Από τις "ατρακάριστες" ομάδες της διοργάνωσης. Επί της ουσίας οι Μαδριλένοι βασίστηκαν στο βαθύ τους ρόστερ και απογειώθηκαν από τη στιγμή που δεν αντιμετώπισαν ούτε ένα σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού. Υπήρχαν ορισμένες απουσίες, αλλά δεν χρειάστηκε ούτε σε ένα σημείο της σεζόν να μπουν σε διαδικασία αλλαγών για να καλύψουν κάποιο πρόβλημα που προέκυψε. Τα περισσότερα ματς τα έχασε ο Τέιλερ (6) και ο Ματσιούλις (5). Αναλυτικά: Ντόνσιτς (29), Γιουλ (30), Κάρολ (30), Φερνάντεθ (26). Τέιλορ (24), Μασιούλις (25), Ρέγες (27), Ράντολφ (28), Χάντερ (30), Αγιόν (30).

Ούνιξ Καζάν

Μετά την Μπαρτσελόνα είναι σίγουρα η πιο άτυχη ομάδα της διοργάνωσης. Ενδεικτικό το γεγονός ότι είχε μόλις 4 παίκτες που έπαιξαν περισσότερα από 27 ματς (Ουίλιαμς, Παραχούτσκι, Αντίποφ και Λάνγκφορντ). Από εκεί και πέρα έχασαν για μεγάλο μέρος της σεζόν τον Πονκρασόφ (πήρε τη θέση του προσωρινά ο Στολ), τον Κλαρκ (αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον Τζόνσον), αλλά και τον Καϊμακόγλου που απουσίασε από 11 ματς. Χαρακτηριστικό το παρουσιολόγιο του Πασούτιν: Κολόμ (25), Λάνγκφορντ (28), Πονκρασόφ (10), Αντίποφ (28), Πανίν (26), Καϊμακόγλου (19), Βορόνοφ (23), Ουίλιαμς (30), Παραχούτσκι (29).

Ζαλγκίρις Κάουνας

Αν υπήρχε τίτλος "υγείας" θα τον είχε κερδίσει η Ζαλγκίρις. Η ομάδα του Σάρας είχε τους περισσότερους παίκτες με το απόλυτο "30 στα 30" (9) και τους περισσότερους με πάνω από 27 ματς. Επί της ουσίας ο μοναδικός από τους βασικούς που έχασε παιχνίδι (και αυτό ένα) ήταν ο Καβαλιάουσκας. Οι Λεκαβίτσιους, Πάνγκος, Βέστερμαν, Σεϊμπούτις, Μιλάκνις, Ουλανόβας, Μότουμ, Γιανκούνας και Λίμα έκαναν αντίθετα το "όλα στα όλα".

6) Το βάθος του πάγκου και το στοιχείο της εντοπιότητας

Η απόδοση των ομάδων σε βάθος παιχνιδιών κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό από δύο παραμέτρους που δεν αφορούν την ποιότητα. Η μια ήταν το βάθος του πάγκου, το οποίο έπαιξε τεράστιο ρόλο αν κρίνουμε από την τελική θέση που κατέκτησαν η Ρεάλ Μαδρίτης, η ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Πρόκειται για τις τέσσερις πιο "γεμάτες" ομάδες της διοργάνωσης σε ότι αφορά τον βαθμό των ετοιμοπόλεμων παικτών.

Η Ρεάλ για παράδειγμα χρησιμοποιεί από λίγο εως καθόλου τον Ντί Ντρέιπερ, έναν παίκτη που πέρσι ήταν ο βασικός πλέι-μέικερ της ομάδας που έφτασε στο φάιναλ-φορ (Λοκομοτίβ Κουμπάν). Επίσης βάζει επιλεκτικά στο rotation παίκτες όπως ο Αντρές Νοτσιόνι και ο Τρέι Τόμπκινς. Ακριβώς επειδή μπορεί. Η ΤΣΣΚΑ διαθέτει τους καλύτερους Ρώσους διεθνείς που παίζουν στην Ευρώπη (πλην του Σβεντ) μια εξαιρετική περιφερειακή γραμμή (Τεόντοσιτς, ΝτεΚολό, Τζάκσον, Χίγκινς) και τρεις σέντερ (Χάινς, Όγκαστιν, Φρίλαντ). Ο Ολυμπιακός έχει χτιστεί πάνω στον ελληνικό κορμό που αποτελεί τη βάση της εθνικής ομάδας (Σπανούλης + Πρίντεζης, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Αθηναίου) και παράλληλα διαθέτει μεγάλο βάθος σε όλες τις θέσεις (Γκριν, Ουότερς, Λοτζέσκι στην περιφέρεια, Μπιρτς-Μιλουτίνοφ-Γιανγκ στη ρακέτα), προσφέροντας στον Γιάννη Σφαιρόπουλο τη δυνατότητα να έχει τρεις παίκτες σε κάθε θέση. Όσο για τον Παναθηναϊκό; Πορεύεται με 7 ξένους (Σίνγκλετον, Τζέιμς, Νίκολς, Φεντέιν, Γκιστ, Ρίβερς, Γκάμπριελ), πρόσθεσε κατά τη διάρκεια της σεζόν τον Τζεντίλε που τελικά έκρινε ως περιττό και έχει τη δυνατότητα να αφήνει έναν βετεράνο όπως ο Αντώνης Φώτσης στην κατηγορία "DNP".

Το κοινό σημείο των παραπάνω ομάδων είναι ο γηγενής κορμός. Όπως συμβαίνει με την Ρεάλ (Γιουλ, Ρούντι, Ρέγες) και τον Παναθηναϊκό (Καλάθης, Παππάς, Μπουρούσης, Φώτσης). Η Φενέρ για παράδειγμα πλήρωσε το γεγονός ότι βασίζεται σε έναν κορμό 7 παικτών, χωρίς να έχει την παραμικρή βοήθεια από Τούρκους παίκτες. Το ίδιο συμβαίνει και με ομάδες όπως η Μακάμπι, η Ούνιξ και η Νταρουσάφακα.

Παράλληλα είδαμε ομάδες που χαρακτηρίζονται ως ευχάριστες εκπλήξεις (Ερυθρός Αστέρας - Ζαλγκίρις) να ποντάρουν στο γεγονός ότι βασίζονται σε γηγενείς παίκτες και άλλες να βελτιώνουν την εικόνα τους όταν κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση. Παράδειγμα η Γαλατά που έβαλε τους Κοκσάλ, Κορκμάζ και Αράρ στο rotation και το Μιλάνο που έκανε ακριβώς το ίδιο με τους Τσιντσιαρίνι, Αμπάς και Πάσκολο. Ακριβώς την αντίθετη πορεία ακολούθησε η Μπαρτσελόνα που έχασε τους δικούς τους ισπανικούς πυλώνες (Ναβάρο, Ρίμπας) κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

Η μοναδική εξαίρεση του βάθους είναι η Εφές και της εντοπιότητας η Μπασκόνια. Οι Τούρκοι είχαν ένα μικρό rotation και δύο Τούρκους (Οσμάν, Μπαλμπάι) καθαρά σε πόστο ρολίστα. Όσο για τους Βάσκους; Συνεχίζουν να παίζουν χωρίς ισπανικό στοιχείο στο ρόστερ, αλλά αυτή είναι μια κατάσταση που επικρατεί εδώ και χρόνια στη συγκεκριμένη ομάδα.

7) Η σημασία του δεσίματος και της χημείας

Η κανονική περίοδος δικαίωσε της ομάδες που έκαναν λίγες και καλές κινήσεις σε ότι αφορά το recruiting. Αυτές ήταν που τερμάτισαν στην κορυφή της κατάταξης. Η ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα αποφάσισε να κρατήσει τον βασικό κορμό που της χάρισε τον τίτλο. Πόνταρε στην ομοιογένεια και προτίμησε να δαπανήσει αρκετά χρήματα σε ανανεώσεις, παρά να κινηθεί δυναμικά στην αγορά όπως έκανε στην προ-Ιτούδη εποχή. Αντίθετα διέγνωσε τη μοναδική της αδυναμία στο back-up του Κάιλ Χάινς και χτύπησε γρήγορα φέρνοντας τον Τζέιμς Όγκαστιν. Η άλλη της κίνηση ήταν η απόκτηση του Σεμέν Αντόνοφ, ο οποίος όμως δεν μπήκε ποτέ σε πρώτο πλάνο.

Αντίστοιχα κινήθηκε και η Ρεάλ Μαδρίτης. Η ομάδα του Πάμπλο Λάσο παρότι έχασε τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ αποφάσισε α) να προωθήσει τον Λούκα Ντόνσιτς β) να φέρει έναν ρολίστα που ήξερε πρόσωπα και πράγματα, τον Ντρέιπερ, που είχε φορέσει και στο παρελθόν τη φανέλα της ομάδας. Παράλληλα διέγνωσε το πρόβλημα της μες στο καλάθι και ενισχύθηκε με τον Οθέλο Χάντερ, τον οποίο έκλεισε πριν τελειώσει η σεζόν, καθώς την εξυπηρετούσε το γεγονός ότι είχε διαβατήριο Κοτονού. Όσο για τον Ράντολφ; Αρχικά προοριζόταν για αντικαταστάτης του Γκουστάβο Αγιόν, αλλά όταν ο Μεξικανός αποφάσισε να μείνει και να μην πάει στην Κωνσταντινούπολη, μετακόμισε στο "4". Η πολυκοσμία στη φροντ-λάιν που αρχικά παρουσιαζόταν ως πρόβλημα, τελικά αποδείχτηκε όπλο της Ρεάλ, που αποφάσισε να κρατήσει τους έμπειρους κοινοτικούς της (Τέιλορ, Ματσιούλις, Κάρολ) αντί να ψάξει αλλού λύσεις. Ήταν ξεκάθαρη η επιθυμία του Πάμπλο Λάσο να συνεχίσει πάνω στις βάσεις που χτιζόντουσαν εδώ και χρόνια.

Ακριβώς το ίδιο πλάνο ακολούθησε και ο Ολυμπιακός, που ούτως ή άλλως ποντάρει στον σταθερό κορμό του. Οι Πειραιώτες με μια ψύχραιμη ματιά αποφάσισαν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της περασμένης χρονιάς, έχοντας την πολυτέλεια της προσθήκης του Παπανικολάου, που ήρθε στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς, αλλά επί της ουσίας "βγήκε" φέτος. Τα αγωνιστικά προβλήματα της αποτυχημένης περσινής σεζόν (που συνοδεύτηκε με τον αποκλεισμό από τα προημιτελικά) ήταν η έλλειψη σουτ από την περιφέρεια και η απουσία δεύτερου αξιόπιστου αθλητικού σέντερ. Σε αυτά τα πλαίσια ο Ολυμπιακός αποφάσισε να προσθέσει στο ρόστερ τον Έρικ Γκριν και εν συνεχεία τον Ντόμινικ Ουότερς (αντί του Χάκετ), ακριβώς λόγω αυτού του χαρακτηριστικού και να περιμένει υπομονετικά την επιστροφή του Γιανγκ, ώστε να κάνει δίδυμο με τον Μπιρτς.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Φενέρμπαχτσε που δαπάνησε αρκετά χρήματα για να κρατήσει τους παίκτες χωρίς συμβόλαιο και να αποκρούσει τις σειρήνες του ΝΒΑ. Οι μοναδικές αλλαγές ήταν ο Νάναλι αντί του Χίκμαν και η προσθήκη του Ντουβερίογλου.

Ο κανόνας οπότε -που έχει ως εξαίρεση τον Παναθηναϊκό- αναφέρει ότι λίγες αλλαγές στο ρόστερ, σημαίνουν επιτυχία. Αυτό επιβεβαιώνεται από τον παρακάτω πίνακα που αναφέρει τις αλλαγές που έκαναν οι ομάδες σε σχέση με το περσινό τους ρόστερ και οι αλλαγές που σημειώθηκαν στα βασικά τους σχήματα. Τι καταλαβαίνουμε; Ότι σταθερότητα ίσον καλό!

Ομάδα	Αλλαγές στο ρόστερ	Αλλαγές στην 5άδα
ΤΣΣΚΑ	2	0
Ολυμπιακός	2	1
Ρεάλ	3	1
Φενέρ	3	0
Μπαρτσελόνα*	3	2
Εφές	4	1
Μπάμπεργκ	4	1
Ερ. Αστέρας	5	4
Ζαλγκίρις	5	3
Ούνιξ	6	1
Παναθηναϊκός	7	3
Μπασκόνια	7	4
Μιλάνο	8	4
Γαλατά	8	2
Μακάμπι	9	2
Νταρουσάφακα	9	4

*Η χρονιά ξεκίνησε με μοναδικά νέα πρόσωπα τους Ράις, Κοπόνεν και Κλαβέρ, αλλά στη συνέχεια προστέθηκαν λόγω των τραυματισμών οι Ρένφρο, Μάμφορντ, Χολμς, Φαβεράνι, αλλά και η προώθηση παικτών που δεν ήταν στο rotation όπως ο Βεζένκοφ, ο Έρικσον, ο Πένο και ο Ντιανιέ.

Συμπέρασμα

Το νέο format της Euroleague θα πρέπει να βρει τις ομάδες έτοιμες. Οι εικασίες για τη νέα τάξη πραγμάτων πλέον έγιναν δεδομένα και το καλοκαίρι που κανείς δεν ήξερε τίποτα γίνεται μπούσουλας. Η νέα διοργάνωση ήταν άκρως απαιτητική σωματικά και πνευματικά τόσο για τους παίκτες, όσο και για τα προπονητικά τιμ και τις διοικήσεις. Επομένως το πρώτο βήμα είναι η καλύτερη οργάνωση σε επίπεδο recruiting, γιατί φαίνεται διακαώς η λογική των έτοιμων λύσεων κατά τη διάρκεια της χρονιάς - βλέπε Ουότερς, Γκάμπριελ και επίπεδο υποδομών: από το πούλμαν ως το τσάρτερ και από το προπονητήριο ως το πρόγραμμα ταξιδίων.

Οι ομάδες θα πρέπει να κινηθούν στα πρότυπα του ΝΒΑ, καθώς πλησιάζουμε στη λογική των διαρκών αγωνιστικών υποχρεώσεων, σε ότι αφορά το τεχνοκρατικό κομμάτι και σε αυτό της στελέχωσης και των εγκαταστάσεων. Παράλληλα σε ότι αφορά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι στοιχεία όπως η αθλητικότητα, το εγχώριο στοιχείο, το βάθος του πάγκου και η εμπειρία της διοργάνωσης κρίνονται ως τα κεφάλαια του εγχειριδίου της επιτυχίας.