Τελικά αποδείχτηκε ότι το +25 ήταν σημαντικότερο από το 25-0. Ή μήπως είναι 0-26; Από το 1993 που κρατάει το ρεκόρ, έχουμε χάσει το μέτρημα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η διαφορά των 25 πόντων του δεύτερου αγώνα έπαιξε πιο καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της σειράς, από το "απόλυτο" εντός έδρας σερί του Παναθηναϊκού σε τελικούς ως γηπεδούχους.

Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός κατάφερε να κάνει ένα από τα καλύτερα του παιχνίδια για τρία δεκάλεπτα και εντέλει να φύγει νικητής για πρώτη φορά από το ΟΑΚΑ σε τελικούς, δεύτερη επί εποχής Μπαρτζώκα και τρίτη σε πλέι-οφ (υπολογίζονται και οι προημιτελικοί της Ευρωλίγκας το 1997).

Σημασία έχει, όμως, να δούμε πως το κατάφερε από αγωνιστικής πλευράς, αφήνοντας στην άκρη την ψυχολογική ώθηση που του έδωσε η εμφατική νίκη του ΣΕΦ και τον αέρα υπεροχής που αυτή δημιούργησε.

- Ο Ολυμπιακός για ένα ακόμη ματς πήρε πολύ καλό βαθμό σε ότι αφορά την αμυντική του τακτική και απόδοση. Αν δεν είχε χάσει τόσες πολλές μάχες στα ριμπάουντ, θα μιλούσαμε για άριστα. Ο Παναθηναϊκός, όμως, έκανε πολύ καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι, έβγαλε ενέργεια, πήγε με δύναμη στη μπάλα και κατάφερε να χτυπήσει μέσω αυτής της οδού τα μις-ματς που προκλήθηκαν από την τακτική των αλλαγών, οι οποία κρατούσε τον Ντάνστον μακριά από το καλάθι και άφηνε τους περιφερειακούς να παλεύουν κάτω από το καλάθι. Αξίζει οπότε εδώ να τονιστεί η πολύ καλή δουλειά που είχε στον συγκεκριμένο (δύσκολο) τομέα στον πρώτο τελικό από τους Πειραιώτες.

Αμυντικά, λοιπόν, ο Ολυμπιακός επέλεξε για ένα ακόμη παιχνίδι να στερηθεί περιστροφών, προκειμένου να μην επιτρέψει στους σουτέρ (εκτελεστές) του Παναθηναϊκού να βρουν ρυθμό. Και για ένα ακόμη παιχνίδι είδαμε ότι δεν βρήκαν, ούτε ο Φώτσης (τρίτο ματς χωρίς να βρει σουτ), ούτε ο Μπράμος, ούτε ο Ματσιούλις, ούτε ο Κάρι.

Αντίθετα υποχρέωσε τους παίκτες του Παναθηναϊκού να καταφύγουν στο 1on1, που δεν είναι το δυνατό τους χαρτί. Ο Λάσμε να παίξει με πλάτη και ο Διαμαντίδης να παίξει ένας-ένας από την περιφέρεια. Παράλληλα φρόντισαν να προστατεύσουν αποτελεσματικά το καλάθι τους, αλλά και να παλέψουν περισσότερο στις φάσεις στο low-post, με αποτέλεσμα να μην πληγωθούν τόσο πολύ, ειδικά από τις φάσεις των περιφερειακών δηλαδή του Διαμαντίδη και του Ματσιούλις.

Στο τέλος μάλιστα οι "ερυθρόλευκοι" κατέφυγαν σε αλλαγές, χρησιμοποιώντας παίκτες που έχουν κατάλληλα χαρακτηριστικά όπως ο Μάντζαρης και ο Κόλινς, τακτική που απέδωσε. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Ολυμπιακός πλήρωσε τον Παναθηναϊκό με το ίδιο νόμισμα, αλλά αυτή θα ήταν η μισή αλήθεια, διότι στο παρελθόν αρκετές ομάδες χρησιμοποίησαν και τελειοποίησαν αυτή την τακτική: το έκανε πολύ καλά ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς (με μπροστάρη τον Βασιλόπουλο είχε πάρει διπλό στο ΟΑΚΑ την πρώτη του χρονιά), αλλά και ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς.

- Rotation και διαχείριση. Από την αρχή του αγώνα ο προπονητής του Ολυμπιακού έδωσε μεγάλο βάρος στο να ανοίξει το rotation και να κρατήσει φρέσκια την ομάδα του. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο προσπάθησε να μοιράσει το χρόνο συμμετοχής, για να κρατήσει τους παίκτες του μακριά από προβλήματα με φάουλ και να μην τους κουράσει με συνεχόμενα λεπτά στο παρκέ.

Είδαμε ότι αυτή η επιλογή απέδωσε, τόσο στο τρίτο δεκάλεπτο όταν αυξήθηκε η διαφορά, αλλά και στο τέλος, που ο Ολυμπιακός έδειχνε πιο φρέσκος εν αντιθέσει με συγκεκριμένους παίκτες του Παναθηναϊκού που έμοιαζαν πολύ κουρασμένοι.

Βοήθησε βέβαια σε αυτό και η καλή κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι περιφερειακοί (ο Κόλινς έδωσε λύσεις από τον πάγκο όταν ο Μάντζαρης δεν βρισκόταν στο παρκέ, ενώ οι Πέτγουεϊ - Πρίντεζης συμπλήρωσαν υποδειγματικά ο ένας τον άλλο συνδυάζοντας από τη θέση "4" 25 πόντους και 10 ριμπάουντ.

- Υπερίσχυσε στους "κοντούς". Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι των κοντών, ειδικά τη σήμερον ημέρα που η δημιουργία παίζει τόσο σημαντικό ρόλο. Ο Ολυμπιακός κατ' επέκταση κέρδισε ξεκάθαρα αυτή τη μάχη της περιφέρειας, έχοντας τον Σπανούλη σε καλή ημέρα και τους Κόλινς, Λοτζέσκι και Μάντζαρη να δίνουν σημαντικές βοήθειες. Από την άλλη ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έψαχνε να βρει λύσεις. Χρησιμοποίησε για αμυντικό ρόλο τον Ζακ Ράιτ, αλλά ήταν φανερό ότι δεν υπήρχε στήριγμα δίπλα στον Διαμαντίδη, την ώρα που ο Ούκιτς ήταν και πάλι μακριά από τον καλό εαυτό του και ο Κάρι εκτός κλίματος αγώνα.

- Η ισορροπία του Σπανούλη. Η δουλειά του συγκεκριμένου παίκτη όταν αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό είναι πολύ δύσκολη. Η τακτική, τα mind games που έλεγε ο Αργύρης Πεδουλάκης προβλημάτισαν τον ίδιο και την ομάδα του τόσο καιρό, με την έννοια ότι θα ήταν παγίδα τόσο το να είναι τελείως παθητικός κατά τη διάρκεια του αγώνα, όσο και να είναι άκρως επιθετικός και να εκβιάζει προσπάθειες.

Στα τελευταία παιχνίδια ο διεθνής γκαρντ έχει βρει τη χρυσή τομή. Όταν επιλέγει να βάλει τη μπάλα κάτω το κάνει για να φτάσει μέχρι μέσα και σπάνια για να σουτάρει μετά από ντρίμπλα και στις περισσότερες φάσεις προτιμά να πασάρει γρήγορα τη μπάλα, δίνοντας την ευκαιρία σε κάποιον συμπαίκτη του να νικήσει την άμυνα του Παναθηναϊκού, που λόγω της δικής του παρουσίας ήταν "μπόσικη" μετά από μια γρήγορη πάσα του.

Βέβαια, θα πρέπει να τονίσουμε και πάλι εδώ δύο σημεία: α) η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν ήταν το ίδιο συνεπής στην προστασία της ρακέτας, κυρίως λόγω των καλών ποσοστών που είχαν οι "ερυθρόλευκοι" από το τρίποντο και τα οποία προκάλεσαν δεύτερες σκέψεις στους αμυντικούς μακριά από τη μπάλα β) η κατάσταση του Γκιστ αποδυνάμωσε τη συγκεκριμένη τακτική, όπως επίσης το γεγονός ότι πλην του Λάσμε δεν υπάρχει άλλος ψηλός για να υποστηρίξει αποτελεσματικά αυτή την άμυνα απέναντι στον Σπανούλη.

Στον 3ο τελικό είδαμε τον αρχηγό του Ολυμπιακού να μην κάνει υπερβολές. Πάσαρε γρήγορα, δεν εκβίασε φάσεις και στο τέλος δεν δίστασε να πάρεις τις φάσεις στα χέρια του, εκεί όπου η ομάδα του έδειχνε να χάνει τη συγκέντρωση της και να πετάει μπάλες στο τέλος των 24''. Αν μη τι άλλο το καλάθι που σημείωσε προ του Γκιστ ήταν αυτό που έκρινε το αποτέλεσμα. Χωρίς αυτό ίσως ο Ολυμπιακός να είχε δει ακόμη μια φορά την ιστορία να επαναλαμβάνεται.

Και ότι και να έχει ειπωθεί για τον συγκεκριμένο παίκτη, είναι πολύ σημαντικό για την ομάδα του, ότι σε εκείνο το σημείο δεν κρύφτηκε, αλλά ζητούσε επίμονα τη μπάλα, παρά το γεγονός ότι έχει δεχτεί σκληρή κριτική για τον τρόπο που τελειώνει τα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό.

- Επιθετικός προσανατολισμός. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε περισσότερο από κάθε άλλη φορά να χτυπήσει τα μις-ματς που δημιουργήθηκαν μετά τις αλλαγές των παικτών του Παναθηναϊκού. Κέρδισε φάουλ, σημείωσε πόντους και βρήκε δημιουργία με νέες πάσες που κατέληγαν ξανά στην περιφέρεια. Με τον Πρίνετζη να γίνεται και πάλι το σημειο αναφοράς στην επίθεση, παίζοντας από το low-post.

Ο παράγοντας Γκιστ

Από την άλλη ο Παναθηναϊκός έχει δεχτεί ένα ισχυρό πλήγμα λόγω της κακής κατάστασης βασικών του παικτών, όπως ο Ρόκο Λένι Ούκιτς που αντιμετωπίζει προβλήματα όλη τη χρονιά, αλλά και ο Τζέιμς Γκιστ που μπήκε στους τελικούς χωρίς να έχει προπονηθεί στο 100%. Ο Αμερικανός φόργουορντ που μαζί με τον Λάσμε αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους της αμυντικής ταυτότητας του "τριφυλλιού", αποτελεί σημαντική απώλεια για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, που δεν έχει χάσει μόνο έναν εξαιρετικό αμυντικό παίκτη που βγάζει ενέργεια, αλλά και τον δεύτερο σέντερ της ομάδας του. Όλη τη χρονιά εξάλλου ο Γκιστ έπαιζε ως δεύτερος ψηλός, μετά τον Λάσμε, ειδικά στα σημεία που ήθελε να πνίξει τον αντίπαλο με τις αλλαγές στα pick-n-roll.

Με τον Αμερικανό να μην είναι στο 100% ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να ξεζουμίσει τον Λάσμε (έπαιξε σχεδόν όλο το 2ο ημίχρονο), καθώς ο Μαυροκεφαλίδης δεν ταίριαζε αμυντικά στο παιχνίδι και ο Μάικ Μπατίστ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Το πόσο καθοριστικός είναι ο Γκιστ για τους "πράσινους" φαίνεται κιόλας από το γεγονός ότι ακόμη και σε αυτή την κατάσταση που βρίσκεται λόγω τραυματισμού, κατάφερε να αποτελέσει τον "Χ-Factor" που επέτρεψε στην ομάδα του να γυρίσει το ματς και να το διεκδικήσει στο τέλος.

Δεν είχε το βάθος

Αναφέρθηκαν παραπάνω οι περιορισμένες λύσεις που είχε ο Παναθηναϊκός στην περιφέρεια με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να ψάχνει στηρίγματα για τον Διαμαντίδη. Αν συνυπολογίσουμε και την κατάσταση στους ψηλούς (Γκιστ ανέτοιμος, Φώτσης εκτός ρυθμού, Μπατίστ στον πάγκο, Μαυροκεφαλίδης απενεργοποιημένος για αμυντικούς λόγους), τότε καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο οι γηπεδούχοι κατέληξαν να παίζουν με τόσο περιορισμένο rotation.

Και αυτό ήταν κάτι που τους στοίχισε, διότι είδαμε την πτώση που είχαν στον τομέα της ενέργειας οι βασικοί παίκτες όπως ο Λάσμε (31 λεπτά) και Διαμαντίδης (38.32'). Στο πρώτο ημίχρονο ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έφτανε μέχρι μέσα και σκόραρε προ του Ντάνστον, ενώ στο 2ο ημίχρονο, έβρισκε λύσεις μόνο μέσω του μπόνους των βολών. Αλλά αυτό έχει τονιστεί εδώ και πολλούς μήνες ότι είναι ένα από τα βασικά προβλήματα του Παναθηναϊκού.

Μπορεί να γυρίσει τη σειρά ο Παναθηναϊκός;

Στο ΣΕΦ φέτος οι "πράσινοι" μετρούν τρεις ήττες σε ισάριθμα ματς. Μόνο που τώρα οι συνθήκες θα είναι διαφορετικές, αφού υπάρχει η διαφορά στον ψυχολογικό τομέα λόγω του μπρέικ. Από την άλλη, όμως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα να χάσει και αυτό μπορεί να τον κάνει επικίνδυνο.

Κι αυτό που φαίνεται ότι χρειάζεται δεν είναι άλλο από το να βρει τον τρόπο να αυξήσει τους πόντους του. Να βάλει κυρίως το τρίποντο στο παιχνίδι του. Να είναι πιο δημιουργικός, να αναγκάσει τον Ολυμπιακό να δίνει περισσότερες βοήθειες για να βάλει τους σουτέρ στο παιχνίδι. Διότι ο απολογισμός των 27 πόντων σε τρεις τελικούς από τα τρίποντα είναι πολύ μικρός για αυτόν τον Παναθηναϊκό.

Παράλληλα θα πρέπει να κυριαρχήσει και πάλι στα ριμπάουντ, που αποκτούν έξτρα σημασία τη στιγμή που τα παιχνίδια μεταξύ των δύο ομάδων χαρακτηρίζονται περισσότερο από την αστοχία, παρά την ευστοχία. Και ενδεχομένως ένα ρίσκο που θα πρέπει να πάρει ο κόουτς Αλβέρτης είναι να αυξήσει το rotation και να προσπαθεί να κρατήσει την ομάδα του φρέσκια για τα τελευταία λεπτά, ειδικά τώρα που οι παίκτες του θα είναι έξτρα "φορτωμένοι" από το παιχνίδι που μόλις τελείωσε.

Τα υπόλοιπα την Κυριακή.