Εκ των ων ουκ άνευ

Η μοίρα έφερε έτσι τα πράγματα ώστε ο Ολυμπιακός να δώσει τον πιο σημαντικό ως τώρα αγώνα του στο Top-16 χωρίς τον MVP της Euroleague, τον Βασίλη Σπανούλη. Θα αντιμετωπίσει λαβωμένος και προερχόμενος από δύο ήττες (ΟΑΚΑ, Κωνσταντινούπολη) μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της διοργάνωσης. Είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που οι "ερυθρόλευκοι" βρίσκονται στην αγαπημένη της -σε όλη τη διάρκεια της περσινής χρονιάς- θέση: με την πλάτη στον τοίχο. Με τα προγνωστικά να είναι εναντίον τους.

Το ουσιαστικό ερώτημα πριν το ντέρμπι αφορά την απουσία του Σπανούλη. Και τώρα τι γίνεται; Ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να καλύψει το κενό του βασικού του δημιουργού και πρώτου σκόρερ, μοιράζοντας την ευθύνη. Κάτι που είδαμε, δηλαδή και στην Κωνσταντινούπολη. Ο Κώστας Σλούκας αναμένεται να έχει πιο ενεργό ρόλο, όπως είδαμε κόντρα στη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ.

Ο διεθνής γκαρντ έχει άλλωστε τα τελευταία χρόνια την αντίστοιχη ευθύνη στον Ολυμπιακό (παράλληλα με τον Λο), αλλά και στην Εθνική ομάδα. Παράλληλα θα πάρουν περισσότερες φάσεις δημιουργίας ο Μάρντι Κόλινς και ο Ματ Λοτζέσκι, τον οποίο λογικά θα δούμε αρκετά στο "2". Οι συγκεκριμένοι παίκτες μαζί με τον Βαγγέλη Μάντζαρη και τον Δημήτρη Κατσίβελη θα καλύψουν το rotation της περιφέρειας. Θα έχουν, άλλωστε, δύσκολη δουλειά καθώς αντιμετωπίζουν το πιο επικίνδυνο back-court της Euroleague.

Κι όμως έτσι είναι! Οι Ιταλοί διαθέτουν μια περιφερειακή γραμμή φωτιά. Χάκετ, Τζέρελς Λάνκφορντ, Μος και Τζεντίλε. Με τον Λούκα Μπάνκι να χρησιμοποιεί μονίμως τους τρεις από τους πέντε, συν τον Τσερέλα, που εκτέλεσε τον Παναθηναϊκό στην κρίσιμη επίθεση. Αυτό είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα των Ιταλών, έχουν ταυτόχρονα παίκτες στο παρκέ που μπορούν να δημιουργήσουν είτε για τους ίδιους, είτε για την υπόλοιπη ομάδα.

Η παλιά καλή Σιένα

Ο Χάκετ αποτέλεσε τον παίκτη που "κόλλησε" την περιφέρεια και βελτίωσε τη χημεία των Μιλανέζων. Και πλέον το αγαπημένο παιχνίδι τους στην επίθεση πέρα από τις ορισμένες επιθέσεις συνέχειας (η συνταγή της παλιάς καλής Σιένα), είναι το "σημάδι" με τον αμυντικό που θεωρούν πιο αδύναμο. Έτσι οι μπάλες μοιράζονται στους παίκτες που δημιουργούν και οι επιθέσεις ξεκινούν νωρίς στα 24''.

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το Μιλάνο μοιάζει αρκετά με την Σιένα , τουλάχιστον στην αμυντική της λογική. Διαθέτει γρήγορους ψηλούς (Λαβάλ, Σάμιουελς, Μέλι και Κανγκούρ), ικανούς να αντιμετωπίσουν με δυναμικό τρόπο τα pick-n-roll, βγαίνοντας δηλαδή μακριά από το καλάθι και να λειτουργήσουν με ταχύτητα στις περιστροφές.

Παράλληλα δίνεται μεγάλη έμφαση στην άμυνα στη μπάλα. Ο παίκτης που μαρκάρει είναι πιεστικός, οι υπόλοιποι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις επαφές και να επιβάλουν τη φυσική τους παρουσία, ενώ επικρατεί ο γενικός κανόνες "ένα σώμα μπροστά από τη μπάλα", είτε μιλάμε για την ατομική άμυνα, είτε για τις βοήθειες.

Ο Μπάνκι...

Η διαδρομή του είναι αξιοσημείωτη. Την περασμένη 10ετία είχε δουλέψει ως χεντ-κόουτς στην ιταλική Α1 (κάνοντας μια πολύ καλή χρονιά με την Τριέστε και τον... Γιώργο Γιαννουζάκο), αν και τελικά συνέδεσε το όνομα του με τη Σιένα. Όταν αποχώρησε ο Ρεκαλκάτι και ο Πιανιτζιάνι αναβαθμίστηκε, η διοίκηση της Μοντεσπάσκι θέλησε να το "οχυρώσει" το εγχείρημα της, τοποθετώντας δίπλα του έναν ασίσταντ κόουτς, που είχε την εμπειρία του πρώτου προπονητή.

Είχε πολύ σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία της Σιένα, την οποία και εξαργύρωσε με την περσινή καλή χρονιά του, την πρώτη ως head coach στη συγκεκριμένη ομάδα, αλλά και την μετακίνηση του στο Μιλάνο.

Πέρσι είχε καταφέρει να κερδίσει τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, βγάζοντας άσο από το μανίκι στο φινάλε την άμυνα "box-and-1": τέσσερις παίκτες έπαιξαν ζώνη και ένας κυνηγούσε man-to-man τον Σπανούλη. Τώρα;