Έκπληξη; Όχι δα...

Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ και αποκλείστηκε (με 0-3) στα προημιτελικά της Euroleague, μια φάση που αποδεικνύεται για 4η συνεχόμενη χρονιά το "ταβάνι" της ομάδας. Η Λαμποράλ μπήκε στη σειρά ως η καλύτερη ομάδα , όχι μόνο επειδή είχε πάρει το πλεονέκτημα έδρας, αλλά κυρίως βάσει της εικόνας της μες στη σεζόν. Και απέδειξε σε αυτά τα τρία παιχνίδια ήταν ακριβώς αυτό: η ανώτερη ομάδα. Το έδειξε στη Βιτόρια, το έδειξε και στο ΟΑΚΑ, έχοντας για σύμμαχο την πίεση του "τριφυλλιού" και την "άχαστη" παράδοση που θέλει το 2-0 να σημαίνει πρόκριση.

Μετά το τέλος του αγώνα της Τρίτης αυτός που "χρεώθηκε" τον αποκλεισμό δεν ήταν άλλος από τον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Ο Σέρβος προπονητής απολύθηκε και για τρίτη συνεχόμενο χρονιά οι "πράσινοι" θα τελειώσουν την σεζόν με διαφορετικό προπονητή απ' αυτόν που την ξεκίνησε. Το 2014 ήταν ο Πεδουλάκης και πάλι μετά από μια εντός έδρας ήττα από τη Λαμποράλ, που έδωσε τη θέση του στον Φραγκίσκο Αλβέρτη και στον Δημήτρη Πρίφτη. Πέρσι ο Ιβάνοβιτς έφυγε μετά τον αποκλεισμό από την ΤΣΣΚΑ για να έρθει δίδυμο Μανωλόπουλου-Λυκογιάννη. Φέτος, ο Τζόρτζεβιτς αποχώρησε. Ο διάδοχος αναζητείται.

Η εξέλιξη με τον Τζόρτζεβιτς δεν ήταν έκπληξη. Από τη μια η πρόσφατη ιστορία έδειξε την ευαισθησία του Παναθηναϊκού στα ευρωπαϊκά αποτελέσματα. Και οι τρεις προηγούμενοι προπονητές αποχώρησαν επειδή δεν έκαναν την υπέρβαση, η οποία μάλιστα με τις υπάρχουσες συνθήκες φαινόταν ακόμη δυσκολότερη την περασμένη διετία. Μόνο που υπάρχει και μια μεγάλη διαφορά. Όταν στα μέσα του Top-16 ο προπονητής κλονίστηκε (πριν το ματς με τη Νταρουσάφακα οργίαζαν οι φήμες για αλλαγή), η διοίκηση αποφάσισε να τον στηρίξει ενισχύοντας το ρόστερ. Αυτή η στήριξη μεταφράστηκε σε τρεις προσθήκες: Έλιοτ Ουίλιαμς, Μαρκίς Χέινς και Βινς Χάντερ.

Από τη στιγμή που το χέρι μπήκε στην τσέπη οι προσδοκίες αυξήθηκαν. Μετά το τέλος του Top-16 όλοι - και ο Τζόρτζεβιτς - μιλούσαν για το φάιναλ-φορ. Ακόμη κι αν η εικόνα του Παναθηναϊκού δεν έδειχνε κάτι τέτοιο, υπήρχαν αρκετοί που έχριζαν τους "πράσινους" ως το φαβορί. Έστω κι αν στο γήπεδο η Λαμποράλ είχε καταθέσει και μάλιστα με το παραπάνω τα διαπιστευτήρια της: δεύτερη θέση στον όμιλο-φωτιά με τρεις εκτός έδρας νίκες (Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Κάουνας). Το "τριφύλλι" από την άλλη αν και βελτιώθηκε αισθητά από τον πρώτο γύρο (όπου κέρδισε δύσκολα για παράδειγμα στο ΟΑΚΑ τόσο τη Μάλαγα, όσο και την Νταρουσάφακα), έδειχνε αδυναμία εκτός έδρας. Κέρδισε μόνο την Τσεντεβίτα και την αδιάφορη Νταρουσάφακα χάρις στο τρίποντο του Ουίλιαμς, παίζοντας πραγματικά καλά μόνο στα ματς που έχασε (Κράσνονταρ, Κωνσταντινούπολη με Φενέρ), αν εξαιρέσουμε την ομολογουμένως πολύ καλή εμφάνιση στο Ζάγκρεμπ.

Κατώτεροι του αναμενομένου

Για να μπούμε στη σειρά με τη Λαμποράλ, η οποία έφτασε στην πορεία να παίζει χωρίς τρεις βασικούς και με ένα περιορισμένο rotation. Οι Βάσκοι έχασαν τον παίκτη με το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής (και τα αστείρευτα αποθέματα ενέργειας) τον Χάνγκα. Έχασαν τον εμπειρότερο γκαρντ τους, τον Κοζέρ, αλλά και τον ποιοτικό τους φόργουορντ, τον Σενγκέιλα. Έστω κι αν η τελευταία ήταν μια μόνιμη απουσία, καθώς έμεινε εκτός μετά τα πρώτα ματς του Top-16. Παρότι ο Περάσοβιτς έπαιζε με ελάχιστους παίκτες (Άνταμς, Τζέιμς, Μπλάζιτς, Μπέρτανς, Καρμπάτσο, Τιγί, Πλάνινιτς, Μπουρούση) αποδείχτηκε απροσπέλαστο εμπόδιο.

Οι "πράσινοι" υστέρησαν. Δεν υπάρχει ομάδα που παίζει καλά - ειδικά όταν μιλάμε για τους "8" - όταν δεν παίζουν καλά οι παίκτες. Ο Καλάθης τέλειωσε τη σειρά με 5 πόντους μέσο όρο έχοντας 0/9 τρίποντα, αποτυγχάνοντας παράλληλα να παίξει το ρόλο που είχε από την αρχή της χρονιάς, αυτόν του defensive-stopper. Ο Άνταμς είχε 20 ή παραπάνω πόντους και στα τρία ματς μετρώντας 22.7 ανά παιχνίδι.

Ο Φελντέιν επίσης στα ρηχά. Κάτι που ήταν αναμενόμενο, διότι η έλευση του Ουίλιαμς ήταν ουσιαστικά το δικό του μπλόκο . Ο σταθερότερος παίκτης του Παναθηναϊκού (11.1 πόντοι στην κανονική περίοδο, 8 πόντοι στον πρώτο γύρο του Top-16) είχε 2,3 πόντους ανά παιχνίδι στους προημιτελικούς με 3/16 σουτ συνολικά. Ο Γκιστ είχε επίσης 1/7 τρίποντα στα τρία ματς, δείχνοντας εν ολίγοις το πρόβλημα των "πρασίνων" στη σειρά: το περιφερειακό σουτ. Η ταυτόχρονη παρουσία του Γκιστ και του Καλάθη, βοήθησε τους Βάσκους να κλείσουν τους χώρους και να κάνουν τη ζωή των αντιπάλων δύσκολη.

Συνολικά στη σειρά οι "πράσινοι" είχαν 16/68 τρίποντα (23%), ενώ πιο συγκεκριμένα οι Φελντέιν-Καλάθης-Γκιστ-Φώτσης-Πάβλοβιτς είχαν 2/30, δηλαδή 6% (!!!)

Κατώτερος των περιστάσεων και των προσδοκιών (εν μέσω μάλιστα των συζητήσεων για ανανέωση του συμβολαίου του) ο Έλιοτ Ουίλιαμς, που είχε μόνο ξεσπάσματα, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα τον ασταμάτητο παίκτη του Top-16. Ίσως όμως και αυτός πέρα από την έλλειψη εμπειρίας, να πλήρωσε το γεγονός ότι βρήκε απέναντι του μια πολύ κλειστή άμυνα.

Οι μοναδικοί επί της ουσίας που έπαιξαν στα στάνταρ τους ήταν ο Διαμαντίδης (που και αυτός έκανε κακό πρώτο παιχνίδι) και ο Όγκγιεν Κούζμιτς, που πήγε πολύ καλά απέναντι στον Γιάννη Μπουρούση. Ακόμη και ο Ραντούλιτσα που φόρτωσε το αντίπαλο καλάθι με πόντους, είχε τρομερά προβλήματα στην άμυνα. Όχι τόσο απέναντι στον διεθνή σέντερ, όσο στις συνεργασίες δύο παικτών. Οπότε με 1 1/2 άντε 2 1/2 παίκτες να αποδίδουν είναι δυνατόν μια ομάδα να σπάσει το πλεονέκτημα έδρας και να προκριθεί;

Εις βάρος του Τζόρζεβιτς το 3ο ματς

Σαν να μην έφτανε αυτό η θέση του προπονητή επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο όταν για παράδειγμα στο τελευταίο ματς διακρίθηκαν δύο παίκτες που είχαν μείνει στον πάγ(κ)ο στα πρώτα ματς: ο Αντώνης Φώτσης και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς. Οι δύο παίκτες εξέθεσαν αν μη τι άλλο τον Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Τι πλήρωσε ο Παναθηναϊκός; Αφενός τη διαφορά στο επίπεδο ενέργειας απέναντι στους Βάσκους. Αφετέρου το γεγονός ότι βρέθηκαν στη δυσμενή θέση (το 0-2) και δεν κατάφεραν να διαχειριστούν την εις βάρους τους κατάσταση. Για παράδειγμα στο 3ο ματς του ΟΑΚΑ οι "πράσινοι" κυριάρχησαν στα ριμπάουντ, κάνοντας θραύση στα επιθετικά, ωστόσο, ήταν "off" επιθετικά. Η αστοχία (λόγω πίεσης) έφερε τις κακές επιλογές. Και μοιραία στο δεύτερο ημίχρονο οι μοναδικές καλές φάσεις να έρχονται από τα χέρια του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Κι όταν η Λαμποράλ κατάφερε να βάλει πίεση στον Παναθηναϊκό ήρθε ο Ντάριους Άνταμς να "σκοτώσει" τον αντίπαλο. Οι προσωπικοί του πόντοι ήταν το παράγοντας που έκρινε το παιχνίδι. Από τη στιγμή μάλιστα που μετά το πρώτο ματς η ομάδα του Τζόρτζεβιτς κατάφερε να περιορίσει τη ζημιά που έκανε το low-post παιχνίδι της Λαμποράλ: οι πόντοι του Μπουρούση, αλλά και η κίνηση των υπολοίπων που δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα.

Χαρακτηριστικό της εικόνας και του "βάρους" που είχε πέσει στον προπονητή η σκηνή του 3ου λεπτού. Όταν ο Γιάνκοβιτς έχασε τις ανάσες του έγινε αλλαγή. Έδωσε τη θέση του στον Σάσα Πάβλοβιτς και όλο το γήπεδο αποδοκίμασε. Τόσο τον μοιραίο στο δεύτερο παιχνίδι Πάβλοβιτς, όσο και τον Τζόρτζεβιτς. Ήταν μια σκηνή που δεν συναντάμε εύκολα στα γήπεδα. Ήταν μια σκηνή που έδειχνε ότι υπάρχει πρόβλημα.

Ο Παναθηναϊκός με τους 8 ξένους έμοιαζε με ομάδα μιας χρήσης, που έπρεπε να πετύχει. Έπρεπε να φέρει το πρώτο φάιναλ-φορ στη νέα εποχή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, που αποφάσισε μάλιστα να βάλει στην άκρη το σχέδιο ελληνοποίησης και να επενδύσει. Όταν αποκτήθηκαν οι τρεις Αμερικάνοι η εικόνα έμοιαζε με παιχνίδι πόκερ. Ο Παναθηναϊκός, που έκανε θυσίες φέτος, έπαιξε τα ρέστα του. Και έχασε. Ή τουλάχιστον χάνει, γιατί ας μην κρυβόμαστε το πρωτάθλημα έχει μεγάλη βαρύτητα. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι οι προσθήκες έγιναν μετά το άσχημο παιχνίδι στο ΣΕΦ. Κάτι που ισχύει ακριβώς και για τον αιώνιο αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Η τελευταία γεύση είναι αυτή που μένει.