Ένα απλό αντίο στον Yoda του παγκόσμιου μπάσκετ

Ένα γράμμα ήταν αρκετό. Όσοι έχουν δει τον Πάμπλο Πριχιόνι να αγωνίζεται, δεν περίμεναν κάτι λιγότερο διακριτικό για "αντίο". Όπως και στο παιχνίδι του, έτσι και τώρα τη στιγμή που ανακοινώνει την αποχώρηση του ο Αργεντινός γκαρντ το κάνει με τον απέριττο τρόπο που τον χαρακτηρίζει.

"Το μυαλό μου και το σώμα μου βρίσκονται στην απόλυτη συμφωνία ότι τώρα είναι η στιγμή να σταματήσω. Αποσύρομαι από το επαγγελματικό μπάσκετ. Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Με τόσες πολλές καλές αναμνήσεις που σκεπάζουν τις κακές στιγμές αυτού του πολύτιμου σπορ. Θέλω να ευχαριστήσω όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα επειδή ακριβώς με εμπιστεύτηκαν. Αποχωρώ με μια αίσθηση ηρεμίας, γνωρίζοντας ότι έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα για οποιαδήποτε από αυτές.

Η Μπασκόνια πάντως αξίζει μια δική της ξεχωριστή παράγραφο. Είναι προφανές ότι τα αισθήματα μου για αυτή την ομάδα είναι πολύ δυνατά και βαθιά. Μεγάλωσα και έγινα παίκτης με τη φανέλα της και για αυτό νιώθω υπέροχα που την φόρεσα ακόμη μια φορά. Ευχαριστώ! Θα μου άρεσε να μπορώ να προσφέρω κι άλλα. Αλλά θα κρατήσω μέσα μου οτιδήποτε καλό έχω ζήσει σ' αυτή την υπέροχη πόλη.

Μπάσκετ, θα μου λείψεις".

Ο Πάμπλο Πριχιόνι αποχωρεί λίγο πριν γίνει 40 ετών. Λίγες ημέρες μετά το καλύτερο του φετινό παιχνίδι με την Μπασκόνια, όπου είχε 6 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα στην άνετη επικράτηση επί της Ούνιξ Καζάν. Στο παιχνίδι που έκανε αυτό:

Αποσύρεται ως το 5ος καλύτερος πασέρ (804) και 3ος καλύτερος κλέφτης (322) της διοργάνωσης. Κι αφού πρώτα διέγραψε τον τέλειο κύκλο. Έκανε το ντεμπούτο του στο ισπανικό πρωτάθλημα το 1999, την χρονιά που γεννήθηκε ο γκαρντ της Ρεάλ Μαδρίτης, Λούκα Ντόνσιτς. Ναι, είναι τόσο μεγάλος. Και σε ηλικία και σε ανάστημα.

Θα μπορούσαν να γραφτούν εκατοντάδες λέξεις για το μεγαλείο του. Για αυτά που έκανε με την ομάδα της Βιτόρια, για αυτά που πέτυχε με την εθνική ομάδα της Αργεντινής. Λίγα κατορθώματα, όμως, έχουν πιο έντονο συμβολισμό στο ταξίδι του από την Όμπρας Σανιτάριας, από την καριέρα του στο ΝΒΑ. Αποφάσισε να γίνει rookie στα 35 του χρόνια. Σε μια ηλικία που ο Δημήτρης Διαμαντίδης έμπαινε στην τελευταία σεζόν της καριέρας του και αντίστοιχα ο Θοδωρής Παπαλουκάς ετοιμαζόταν για το τελευταίο του φάιναλ-φορ και το δικό του αντίο, ο Πάμπλο Πριχιόνι επέλεξε να μπει στην πιο απαιτητική για το σώμα του λίγκα.

Έπαιξε τέσσερις γεμάτες σεζόν και συνολικά 270 παιχνίδια με τη φανέλα των Νικς, των Ρόκετς και των Κλίπερς. Είχε 3.5 πόντους, 2.8 ασίστ, 1.9 ριμπάουντ, 1.0 κλέψιμο και 17 λεπτά συμμετοχής. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Η πορεία του δεν ήταν απλά ένα πέρασμα που μετριέται σε νούμερα. Εξάλλου, ποτέ η δική του προσφορά δεν μπορούσε να αποτυπωθεί μόνο με ένα χαρτί στατιστικής. Ο "παίκτης Πριχιόνι" ήταν αυτός του 7ου αγώνα του 2015 μεταξύ των Ρόκετς και των Κλίπερς. Ημιτελικός Δύσης. Απέναντι του; Ο Κρις Πολ, ο για πολλούς καλύτερος πόιντ-γκαρντ του ΝΒΑ. Ο Πριχιόνι ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος του, αλλά και πολλούς μπασκετικούς αιώνες σοφότερος. Σαν να βλέπουμε τον Yoda απέναντι στον Luke Skywalker.

Σε εκείνο το παιχνίδι ο Πριχιόνι είχε 4 ασίστ, 3 κλεψίματα και 1 ριμπάουντ. Πέτυχε και 4 πόντους. Στα 20 λεπτά που αγωνίστηκε, όμως, παρέδωσε ένα μάθημα στον Κρις Πολ για το πως παίζεται η θέση. Ακόμη και το μοναδικό του ριμπάουντ το πήρε μέσα από τα χέρια του "σούπερμαν" Μπλέικ Γκρίφιν. Σε όλο το υπόλοιπο ματς έγινε η σκιά του Πολ. Έβαλε τα χέρια του, έβαλε το σώμα του, έβαλε την ψυχή του, για να σταματήσει τα pick-n-roll του σούπερ-σταρ αντιπάλου του. Έκανε ακόμη και τις πάσες εισαγωγής να μοιάζουν δύσκολες. Κάθισε τελικά στον πάγκο με ένα πελώριο +20 δίπλα από το όνομα του. Τόσοι ήταν οι πόντοι που κέρδισαν οι Ρόκετς τους Κλίπερς όσο αυτός βρισκόταν απέναντι στον Κρις Πολ. Το 2015 ο Πάμπλο Πριχιόνι ήταν 38 ετών.

Ξεκίνησε από τη Φουενλαμπράδα και την Αλικάντε, πριν καταλήξει στην Μπασκόνια του Ντούσκο Ιβάνοβιτς το 2003. Επί ημερών του οι Βάσκοι" πήραν μέρος σε τέσσερα συνεχόμενα φάιναλ-φορ. Αν δεν υπήρχε η ΤΣΣΚΑ αυτό θα ήταν το καλύτερο σερί οποιασδήποτε ομάδας. Το 2009 μετακόμισε στη Ρεάλ, όπου πήγε σε ένα ακόμη φάιναλ-φορ, αυτό της Βαρκελώνης, πριν επιστρέφει στην Κάχα Λαμποράλ για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και αγωνιστεί στο ΝΒΑ.

Με την Αργεντινή κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2008 και το χρυσό μετάλλιο στους Παναμερικανικούς αγώνες του 2011. Έπαιξε στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 2006, του 2010 και του 2014 και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, που ήταν και το τελευταίο του μεγάλο τουρνουά. Κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας (2008), το Copa Del Rey (2005, 2006 και το 2008 μοιράζοντας 15 ασίστ που αποτελεί ρεκόρ ως και σήμερα). Έκανε τόσα πολλά και τα έκανε τόσο απλά. Σαν τον Yoda. Μεγάλη ήταν η δύναμη μέσα του.

Μιλάμε για έναν θρύλο της Euroleague, που όμως δεν είχε ποτέ πάνω από 7.3 πόντους μέσο όρο καριέρας. Αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ στο να ενσαρκώνει τον ορισμό του "πλέι-μέικερ". Ο τελευταίος μεγάλος "άσος", με την παλιά σημασία της λέξης. Αυτός που βγήκε από το καλούπι ακριβώς πριν σπάσει. Οργανωτής. Εγκέφαλος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να σκοράρει. Τέλειωσε την καριέρα του με 35% στα τρίποντα, ευστοχώντας σε μερικά από τα πιο ιστορικά για τους "Βάσκους". Ποιος μπορεί να ξεχάσει το μεγάλο σουτ που είχε πετύχει στον προημιτελικό του 2006 στην Αθήνα, όταν άφησε σύξυλο το ΟΑΚΑ, οδηγώντας την Τάου σε απόδραση και πρόκριση στο φάιναλ-φορ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ρόλο που έπαιξε στο πιο επικό φινάλε αγώνα μπάσκετ που έχουμε δει;

Το παιχνίδι του δεν ήταν η δημιουργία. Ήταν να "τρέξει" την επίθεση της ομάδας του. Να βάλει στο παιχνίδι τους συμπαίκτες του, να τους ζεστάνει. Να δώσει το κατάλληλο τέμπο και να κάνει την ομάδα του να παίξει καλύτερα. Και παράλληλα να παίξει άμυνα. Να βάλει τα χέρια του και το σώμα του. Να βάλει το μυαλό του, αυτό που τον έχει ανακηρύξει ως τον πλέον σεσημασμένο "κλέφτη" του ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Το μεγαλύτερο όπλο του Πριχιόνι δεν ήταν ο τρόπος που έσκιζε την αντίπαλη άμυνα μετά από pick-n-roll. Δεν ήταν οι πάσες που περνούσε μέσω από το μάτι της βελόνας. Ήταν το timing. Έδινε τη μπάλα στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Ήξερε να βρίσκει τον Λουίς Σκόλα εκεί που του άρεσε να παίρνει τη μπάλα. Ήξερε να πασάρει στον Άρβιντας Ματσιγιάουσκας ακριβώς εκείνο το κλάσμα που τον βοηθούσε να βρει τον παλμό για να σουτάρει. Κι η μπάλα; Έφευγε από τα χέρια του σαν κεραυνός. Σίγουρα ο Τεόντοσιτς δίνει καλύτερες ασίστ από τον Πριχιόνι. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν δίνει καλύτερες πάσες. Κανείς δεν έδινε.

Πάμπλο Πριχιόνι, θα μας λείψεις.