Μετά το τέλος του τουρνουά της Ξάνθης ο Φώτης Κατσικάρης επέλεξε την 12άδα της Εθνικής ομάδας . Το έπραξε σχετικά νωρίς, χωρίς να περιμένει τα παιχνίδια του "Ακρόπολις" προφανώς για δύο λόγους: α) ούτως ή άλλως είχε αποκρυσταλλωμένη εικόνα για το ποιοι πρέπει να παίξουν στο Ευρωμπάσκετ, β) η ομάδα τις επόμενες ημέρες πρέπει να δουλέψει στις λεπτομέρειες και στους ρόλους. Κοινώς, η περίοδος των πειραμάτων τελείωσε.

Κόπηκε τελικά ο Δημήτρης Αγραβάνης και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς. Θα παίξουν κανονικά οι Μάντζαρης και Καϊμακόγλου. Οπότε μπορεί να πει κανείς ότι ο ομοσπονδιακός τεχνικός επέλεξε τους 12 πιο έμπειρους παίκτες που είχε στη διάθεση τους. Αυτούς που γνωρίζουν τα κατατόπια των διεθνών διοργανώσεων και έχουν τις περισσότερες εικόνες στο υψηλότερο επίπεδο. Όσο για τη σύνθεση της ομάδας; Τελικά θα ταξιδέψει στο Ζάγκρεμπ με πέντε γκαρντ, πέντε φόργουορντ και δύο σέντερ, συνοδευόμενη από μια γερό δόση ρίσκο, θυμίζοντας την αντίστοιχη περίπτωση του 2013. Τότε ο κόουτς Τρινκιέρι θέλοντας να πάρει τους πιο έτοιμους παίκτες επέλεξε να πάρει λιγότερους χειριστές και τρία "4άρια". Ο Σπανούλης έπαθε διάστρεμμα, η Εθνική αποκλείστηκε άδοξα και ο προπονητής παραδέχτηκε το λάθος μετά το τέλος της διοργάνωσης.

Με την παρούσα σύνθεση όντως ο Φώτης Κατσικάρης επιλέγει την πιο "έτοιμη" 12άδα, έχοντας να αντιμετωπίσει την έλλειψη τρίτης λύσης στο "5" πίσω από Κουφό και Μπουρούση. Ίσως να παίξει αυτό το ρόλο ο Πρίντεζης με τον Καϊμακόγλου σε ένα σχήμα που είδαμε και πέρσι, χωρίς όμως θετικά αποτελέσματα. Ίσως η Εθνική να προσπαθήσει να καλύψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο (τραυματισμού, ασθένειας ή πρόβλημα με φάουλ ενός εκ των δύο σέντερ) με τον τρόπο παιχνιδιού της, που βλέπουμε ότι φέτος βασίζεται πέρα από τις συνηθισμένες καταστάσεις pick-n-roll σε συνεργασίες των περιφερειακών με τον πάουερ-φόργουορντ, με πλαϊνά ακόμη και κεντρικά pick-n-roll. Βέβαια, υπάρχει και μια σημαντική διαφορά: φέτος η ομάδα έχει δύο σέντερ-πρωταγωνιστές που μπορούν να παίξουν δηλαδή 25 λεπτά. Πέρσι υπήρχε ο Μπουρούσης και ο Βουγιούκας, ο οποίος δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή.

Το "ο προπονητής γνωρίζει καλύτερα" αποτελεί προσωπικό ευαγγέλιο. Κανείς από μας που βλέπουμε μόνο τα παιχνίδια δεν βρίσκεται στις προπονήσεις, ούτε γνωρίζει την πλήρη εικόνα για όσα συμβαίνουν στα αποδυτήρια. Μπορεί για παράδειγμα ρόλο στις επιλογές να μην παίζει μόνο η απόδοση στους αγώνες, αλλά η εικόνα στις προπονήσεις, ή αντίθετα να λειτούργησαν αρνητικά κάποια άσχημα περιστατικά (που ενδεχομένως στη συγκεκριμένη περίπτωση να έπαιξε ρόλο). Αυτά τα γνωρίζει το προπονητικό τιμ, το οποίο πήρε και την καλύτερη απόφαση βάσει των κριτηρίων του. Είναι εξάλλου ξεκάθαρο ότι υπάρχει μεγάλη υποστήριξη σε παίκτες που ακόμη δεν έχουν βρει το ρυθμό τους, όπως είναι ο Νικ Καλάθης και ο Κώστας Παπανικολάου.

Το "είναι νωρίς για συμπεράσματα" δεν είναι ένα απλό κλισέ. Είναι η πραγματικότητα.

Πρωτίστως αναζητείται η σπίθα

Από εκεί και πέρα είναι πλέον στα χέρια του προπονητικού τιμ να βρει τους ρόλους και τους χρόνους ανάμεσα στους παίκτες. Υπάρχει πληθώρα επιλογών στα γκαρντ και στο "3-4". Πέντε παίκτες για δύο θέσεις από τη μια, πέντε παίκτες για δύο θέσεις από την άλλη. Και πλέον στο "Ακρόπολις" θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και πιο εκτενώς τα συγκεκριμένα ζευγάρια. Το πάντρεμα δηλαδή του "χρόνου" και του "ρόλου", το κομμάτι το οποίο προβληματίζει περισσότερο ως τώρα. Έτσι μεταφράζεται και το "αρχίζουμε να βρίσκουμε ρόλους" του ομοσπονδιακού τεχνικού, που παραδέχτηκε από την άλλη ότι έχει μείνει ικανοποιημένος από την ισορροπία της ομάδας, το παιχνίδι μέσα και έξω από το καλάθι.

Θα ήταν λάθος να πούμε ότι πρόκειται για την ίδια ομάδα με την περσινή. Δεν μπορεί να είναι έτσι όταν υπάρχουν δύο καινούργιοι παίκτες πεντάδας (Σπανούλης-Κουφός) κι ένας ταλαντούχος 21χρονος με διαφορετικό ρόλο και εικόνα (Αντετοκούνμπο). Το πάντρεμα των ΝΒΑer, με την παλιά φρουρά και τους νεαρούς δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Το φίλτρο παραμένει το ίδιο. Όπως μετά τα πρώτα φιλικά σε Βέλγιο και Τουρκία το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία, το ίδιο ισχύει και τώρα. Η εικόνα της Εθνικής στα παιχνίδια με Τσεχία, Βοσνία και Ρωσία, δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τον βαθμό που θεωρείται ικανοποιητικός. Με τη Ρωσία για παράδειγμα φάνηκαν μεγάλες αδυναμίες στην pick-n-roll άμυνα (πρόβλημα που προκάλεσε κατά κύριο λόγο ο Αντόνοφ με την ευστοχία του, μπερδεύοντας στη συνέχεια τον προσανατολισμό), αν και αυτή τη στιγμή το ερωτηματικό δεν αφορά τακτικά ζητήματα, αντιμετωπίσεις ή τη φόρμα των παικτών. Αφορά περισσότερο τον διακόπτη που παραμένει κλειστός. Το compact πρόγραμμα και η επίδραση της προπόνησης φυσικής κατάστασης ενδεχομένως να είναι δικαιολογία. Ενδεχομένως, όμως και να είναι άλλοθι.

Οι διεθνείς δεν στερούνται μόνο φρεσκάδας, κάτι που ίσως να μην αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά στερούνται -στα δικά μου τουλάχιστον μάτια- της απαιτούμενης σπίθας, που χαρακτηρίζει τις ομάδες που πετυχαίνουν. Μοιάζουν μπερδεμένοι. Μοιάζουν να μην το ευχαριστιούνται. Το καλό νέο; Αυτό αλλάζει. Πολλές φορές και μέσα σε μια μέρα. Μετά από μια νίκη, μια ήττα, ή ένα μεμονωμένο περιστατικό. Το κακό νέο; Πολλές φορές η χημεία δεν είναι σαν τα μαθηματικά. Ένα και ένα δεν κάνουν απαραίτητα δύο.

Θα είναι κρίμα αυτή η ομάδα να μην πετύχει τη διάκριση σ' αυτή τη διοργάνωση, διότι δεν θα γίνει επειδή στερείται ταλέντου.