Η Εθνική ομάδα ηττήθηκε από την Κροατία και αποχαιρέτησε τόσο το Προολυμπιακό, όσο και τις ελπίδες για πρόκριση στο Ρίο. Άδοξα. Το να σταθούμε στο γεγονός ότι αυτή η ομάδα έχασε τρίτο συνεχόμενο νοκ-όαυτ παιχνίδι είναι η μια όψη του νομίσματος, αυτή που έχει τη μικρότερη σημασία αυτή τη στιγμή.

Στο Τορίνο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα απέτυχε. Χωρίς αμφιβολία. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση όσο ανταγωνστικό έπρεπε σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Από εκεί και πέρα, όμως, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τις ιδιαιτερότητες του τουρνουά (μικρή προετοιμασία, λίγα παιχνίδια), τις απουσίες (όπως αυτή του Κώστα Σλούκα) και τελικά σε ποιο βαθμό πέτυχε η ανανέωση που επιχειρήθηκε φέτος το καλοκαίρι, με 6 νέους παίκτες και έναν 22χρονο να έχει τον πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Για όλες αυτές τις κρίσεις, το μέτρο της ικανοποίησης και το ανάθεμα θα υπάρξει χρόνος στο μέλλον. Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή να αναλύσουμε το τι έγινε στο παιχνίδι με την Κροατία. Κι αν θέλουμε να έχουμε μια σαφή εικόνα του αγώνα, θα πρέπει να το εξετάσουμε σαν τρία διαφορετικά διαστήματα: α) το κακό ξεκίνημα β) την ανατροπή και γ) το φινάλε.

Το κακό ξεκίνημα

Η Κροατία κατάφερε με τον τρόπο που μπήκε στο ματς να κομπλάρει τους διεθνείς. Πρώτον γιατί τους έδωσε το σουτ, δεύτερον γιατί "ταμπουρώθηκε" στη ρακέτα και τρίτον γιατί κατάφερε να ματσάρει το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της ομάδας που είναι το μέγεθος. Είναι κάτι που είχε σημειωθεί και πριν το παιχνίδι, το γεγονός δηλαδή ότι οι Κροάτες διαθέτουν αντίστοιχο size σε όλες τις θέσεις.

Και η Ελλάδα έπεσε μέσα στην παγίδα. Ξεκινήσαμε το παιχνίδι υπερβάλλοντας στα σουτ. Παίρνοντας δηλαδή άμεσα και βιαστικά αυτό που είχε επιλέξει να μας δώσει η άμυνα. Από τη μια η δική μας Εθνική ξεκίνησε τον αγώνα με 5 τρίποντα και από την άλλη οι Κροάτες με 5/5 εύστοχες προσπάθειες.

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δέχτηκε 31 πόντους στην πρώτη περίοδο και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν αποτέλεσμα της κακής άμυνας. Αλλά αυτή είναι μια λανθασμένη προσέγγιση κατά τη γνώμη μου. Ήταν προϊόν κακής επίθεσης. Δεν είχαμε καλές επιλογές, κάναμε περισσότερες ντρίμπλες, λίγες πάσες, επιμένοντας σε δύσκολες προσωπικές ενέργειες τις οποίες οι Κροάτες κατάφεραν να τιμωρήσουν στο transition. Έτσι έχτισαν τη μεγάλη διαφορά. Και βρέθηκαν να προηγούνται με 24 πόντους!

Η ανατροπή

Ήταν ένα τυπικό παιχνίδι που η μια ομάδα ξεφεύγει νωρίς στο σκορ με μεγάλη διαφορά. Αυτό που 9/10 φορές γυρίζει. Γιατί; Διότι η μια ομάδα βγάζει μεγάλη ενέργεια και βρίσκει την ισορροπία της και η άλλη απλά σταματάει να παίζει, έχοντας το νου της περισσότερο στο σκορ και στο χρόνο, παρά στο τι συμβαίνει στο παρκέ. Και το θετικό για τη δική μας ομάδα είναι ότι δεν σταμάτησε να παίζει σκληρά παρά το γεγονός ότι συμπλήρωσε ομαδικά φάουλ στο 2ο λεπτό του δευτέρου δεκαλέπτου.

Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο έβγαλε ενέργεια και έδειξε να είναι ο πιο έτοιμος παίκτης για αυτό το νοκ-άουτ. Ο αδερφός του, Γιάννης, επέστρεψε στο παρκέ με πιο καθαρό μυαλό. Στο πρώτο δεκάλεπτο δεν κατάφερε να τιμωρήσει την κλειστή άμυνα των Κροατών και επιδόθηκε σε κακές επιλογές. Στη συνέχεια, όμως, είχε μεγαλύτερη επιμονή και κατάφερε να βρεις τις φάσεις του στο ένας-ένας.
Από εκεί και πέρα βοήθησαν τόσο ο Αγραβάνης και ο Παπαπέτρου, όσο και ο Κώστας Κουφός που έδεσε ακόμη περισσότερο την ελληνική άμυνα, για να φτάσουμε στην ανατροπή. Και από τη στιγμή που η Εθνική κατάφερε να μαζέψει τη διαφορά τόσο γρήγορα, ήταν σίγουρο ότι θα ισορροπήσει εντελώς την αναμέτρηση.

Αυτό έγινε στην 3η περίοδο. Με μπροστάρη τον Στράτο Περπέρογλου που σκόραρε, πήγε στο ποστ και προκάλεσε φθορά αλλά και τον Γιάννη Μπουρούση που βρήκε τα 2-3 σουτ που έψαχνε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα κατάφερε να περάσει και μπροστά στο σκορ. Την ώρα μάλιστα που στο ίδιο διάστημα οι Κροάτες ήταν αρκετά άστοχοι, ακόμη και σε ανοιχτά σουτ. Φανερά επηρεασμένοι από την εξέλιξη του ματς.

Το φινάλε

'Όσο "λογική" έμοιαζε η ανατροπή, τόσο "λογική" μπορεί να κριθεί και η συνέχεια. Είναι συνηθισμένο μια ομάδα που παίζει στο "κόκκινο" για μεγάλο διάστημα ,υπερβάλλοντας εαυτούς, για να κλείσει μια μεγάλη διαφορά να αντιμετωπίζει δυσκολίες να πατήσει ξαφνικά φρένο, να ρίξει σφυγμούς και να παίξει ένα διαφορετικό παιχνίδι. Τυπικό δείγμα; Οι δύο αβίαστες λάθος πάσες στην προσπάθεια να βάλουμε τη μπάλα στο post που κατέληξαν απευθείας άουτ.

Και κατά τη γνώμη μου το πιο καθοριστικό για την τελική έκβαση σημείο του αγώνα, δεν ήταν ούτε το κακό ξεκίνημα, ούτε το φινάλε. Ήταν το διάστημα προς το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου και στην αρχή του τετάρτου που η Ελλάδα "κόλλησε" στο σκορ. Και οι Κροάτες κατάφεραν να ξεφύγουν και πάλι.

Σε εκείνο το διάστημα οι παίκτες που είχε δείξει να εμπιστεύεται ο Φώτης Κατσικάρης να τελειώσουν το ματς (Περπέρογλου-Αντετοκούνμπο-Μπουρούσης) έδειχναν να μένουν από ανάσες και να χάνουν την φρεσκάδα τους, λόγω της προηγούμενης υπερπροσπάθειας.

Ταυτόχρονα προσπαθήσαμε να χτυπήσουμε από το ποστ, που είναι η πιο σίγουρη επιθετική μας επιλογή στο παιχνίδι μισού γηπέδου, αλλά οι Κροάτες με την κλειστή τους άμυνα κατάφεραν να εξουδετερώσουν αυτό το όπλο. Όπως έκαναν σε όλη τη διάρκεια του ματς, ρίχνοντας αρκετά σώματα στη ρακέτα. Δίχως περιφερειακό σουτ, δίχως καλές αποστάσεις, δεν ήταν εύκολο να τους τιμωρήσουμε. Και όταν οι πρώτες επιλογές βρήκαν σίδερο, μετά χάθηκε και η αυτοπεποίθηση.

Για να φτάσουμε στο τέλος του αγώνα που μια κουρασμένη ομάδα, χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και υπό την πίεση του αποτελέσματος, προσπαθούσε να γυρίσει για ακόμη μια φορά το παιχνίδι απέναντι μάλιστα σε έναν αντίπαλο που ήταν καλύτερος.

Οι Κροάτες έπαιξαν με το ρολόι, αλλά κατάφεραν χάρις στην ικανότητα του Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς να βρουν τις ένας-'ένας φάσεις που έψαχναν και να διατηρήσουν μια διαφορά ασφαλείας.
Οπότε τι έμεινε; Η πίκρα του αποκλεισμού. Όχι ότι δεν ξέραμε ότι δεν ήμασταν το αουτσάιντερ σε αυτό το Προολυμπιακό. Αλλά το "όχι έτσι" νομίζω ότι ταιριάζει αρκετά στην περίσταση. Τουλάχιστον θα έχουμε τα αρκετά νέα πρόσωπα και τον μικρό μέσο όρο ηλικίας για να μας δίνουν ελπίδα για τα χρόνια που έρχονται. Αρκεί η ελπίδα; Η αλήθεια είναι πως όχι, διότι ελπίδα είχαμε σταθερά κάθε καλοκαίρι από το 2009 και μετά.

Δικαιολογίες υπάρχουν. Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε επί ώρες πόσο έλειψε το περιφερειακό σουτ, που έχει εξελιχθεί σε βασικό παράγοντα στο σύγχρονο μπάσκετ. Ή να σταθούμε στην απουσία του Κώστα Σλούκα, του Έλληνα παίκτη που έχει παίξει τους περισσότερους τελικούς φάιναλ-φορ από τους εν ενεργεία παίκτες, είναι μαθημένος σε τέτοιες καταστάσεις και αποτελεί τον μοναδικό που μπορεί να προσφέρει το σουτ μετά από ντρίμπλα.

Αλλά αν μείνουμε σ' αυτά χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Το σημαντικό είναι ότι δεν υπήρχε ο χρόνος, ενδεχομένως και ο σωστός τρόπος, για να παντρευτούν οι διαφορετικές γενιές και οι διαφορετικές σχολές. Διότι κακά τα ψέμματα στο μπάσκετ η χημεία είναι το Νο1. Και η χημεία δεν είναι κάτι που λύνεται μόνο εντός γηπέδου.

Photo Credits: Actionimages