Πριν το παιχνίδι φαινόταν λογικό η παράμετρος των τριών αγώνων σε πέντε ημέρες να παίξει καθοριστικό ρόλο. Τελικά η ομάδα που την πλήρωσε δεν ήταν αυτή που είχε το μικρότερο rotation, αλλά αυτή που έπαιξε περισσότερη ώρα στο κόκκινο. Ο Ολυμπιακός μετά την υπερπροσπάθεια της Δευτέρας και της Τετάρτης πήγε στη Μαδρίτη με... λαμπάκι.

Η Ρεάλ, που ως γηπεδούχος ήταν αναμενόμενο να έχει αβαντάζ στο κομμάτι της ενέργειας, το έβγαλε αυτό στο γήπεδο. Όχι επειδή είναι περισσότερο αθλητική ομάδα ή πιο γυμνασμένη. Απλά είχε μια μηχανή που δεν ζοριζόταν, σαν και αυτή του Ολυμπιακού που ήταν για δύο 40λεπτα στους "κόφτες".

Φάνηκε αυτό ξεκάθαρα με τον Μπράιαν Ντάνστον, ο οποίος είχε μείνει από ανάσες. Και δυνάμεις. Δεν έγινε αντιληπτό μόνο στο επιθετικό κομμάτι, αλλά κυρίως στα άλματα που έκανε για τα ριμπάουντ, αυτά που σε προηγούμενα ματς θα ήταν "δικά του", τώρα κατέληγαν στα χέρια των Ισπανών χωρίς κόπο.

Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους παίκτες του Ολυμπιακού, που φάνηκαν χωρίς ενέργεια και χωρίς αποφασιστικότητα. Αυτό έβλαψε αντίστοιχα πολύ την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, απέναντι σε μια Ρεάλ που είχε προσαρμόσει την άμυνα της περισσότερο από ποτέ πάνω στον Βασίλη Σπανούλη.

Ας κομματιάσουμε το παιχνίδι, όμως, πιο διεξοδικά αναλύοντας τα σημεία που έκριναν το αποτέλεσμα:

- Ενέργεια. Ο Σέρχιο Γιουλ πρέπει να πάρει ειδικό βραβείο, ή να μπει στο βιβλίο Γκίνες. Ξεκίνησε το 5ο παιχνίδι ως ο παίκτης με τα περισσότερα λεπτά στο παρκέ σε αυτό το ζευγάρι και αντί να παρουσιαστεί επηρεασμένος, έμοιαζε φρέσκος και ξεκούραστος. Το αποτέλεσμα; Έπαιξε και πάλι τα περισσότερα λεπτά (36') από τις δύο ομάδες.

Ο Ισπανός γκαρντ έδωσε το σύνθημα στο ξεκίνημα του αγώνα, την ώρα που η υπόλοιπη Ρεάλ έμοιαζε νευρική και κατάφερε να σκοράρει 15 πόντους παίζοντας σχεδόν ολόκληρο το ημίχρονο. Στο τρίτο δεκάλεπτο έδειξε να ρίχνει ρυθμό, αλλά και πάλι στην κρίσιμη τέταρτη περίοδο έβγαλε προσωπικές φάσεις που καθάρισαν το παιχνίδι.

Όλο αυτά έχοντας τον πιο δύσκολο ρόλο στο παρκέ: το μαρκάρισμα του Βασίλη Σπανούλη, το οποίο μοιράστηκε μαζί με τον Ντάρντεν και τον νεαρό Ντίεζ. Βέβαια, ο Γιουλ ήταν αυτός που αναλάμβανε τον αρχηγό του Ολυμπιακού, στο καλό σχήμα της Ρεάλ με τον ίδιο, τον Σέρχιο και τον Ρούντι στην περιφέρεια.

- Ριμπάουντ... Αν έπρεπε κάποιο να κυκλώσει το πιο εντυπωσιακό νούμερο της στατιστικής αυτό θα ήταν τα 17 επιθετικά ριμπάουντ των Μαδριλένων. Ο Φελίπε Ρέγιες έκανε και πάλι θραύση με 5 το ίδιο και ο Γιάννης Μπουρούσης (4). Ειδικά στο 4ο δεκάλεπτο αυτό το στοιχείο ήταν καθοριστικό για τη διατήρηση της διαφοράς υπέρ των γηπεδούχων.

Το ριμπάουντ, βέβαια, δεν ήταν θέμα των ψηλών αυτή τη φορά. Η πρωταρχική ευθύνη πέφτει στους περιφερειακούς, που έχαναν τον παίκτη τους και υποχρέωναν τον συμπαίκτη τους μέσα από τη ρακέτα να δώσει βοήθεια και ουσιαστικά να χάσει την επαφή με τον προσωπικό του αντίπαλο. Και κάπως έτσι το box-out πήγε περίπατο.

Αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά ότι το σχήμα που πλήγωσε περισσότερο τον Ολυμπιακό ήταν αυτό με τον Ρέγιες στο "4" και τον Μίροτιτς στον πάγκο.

- Έλλειψη αποφασιστικότητας. Ειδικά στο πρώτο και στο τρίτο δεκάλεπτο οι Πειραιώτες δεν ήταν αποφασιστικοί. Η άμυνα της Ρεάλ σε κάθε pick-n-roll του Σπανούλη αμυνόταν σχεδόν σαν... ζώνη, με τον παίκτη του Βαγγέλη Μάντζαρη ή του Μάρντι Κόλινς να δίνει βοήθεια στους Γιουλ/Ντάρντεν, ανακόπτοντας το δρόμο στον 32χρονο γκαρντ. Ο Σπανούλης χωρίς διάθεση να κάνει κατάχρηση ντρίμπλας, μοίραζε τη μπάλα, αλλά η φάση εξελισσόταν σε κάτι παθητικό, χωρίς ιδιαίτερη απειλή που δημιουργούσε ανισορροπία στη Ρεάλ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μοναδικός περιφερειακός που δεν είχε αυτό το στοιχείο και ήταν τουλάχιστον αποφασιστικός στις επιλογές του ήταν ο Μάρντι Κόλινς, που έκανε ένα ακόμη καλό παιχνίδι στη σειρά. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου ότι το καλό του διάστημα ο Ολυμπιακός το έκανε με τον Αμερικανό και τον Παπαπέτρου στην 5άδα.

- Δεν σταμάτησε τον αντίπαλο... Για μεγάλα διαστήματα του αγώνα ο Ολυμπιακός δεν κατάφερνε να σταματήσει τον αντίπαλο του. Δεν το πέτυχε με τον Γιουλ, δεν το έκανε ούτε με τον Ρούντι στο 3ο δεκάλεπτο, όταν ο Ισπανός σταρ μπήκε ξεκούραστος έχοντας περάσει σχεδόν ολόκληρο το ημίχρονο στον πάγκο με 2 φάουλ.

Αυτό, όμως, ταιριάζει περισσότερο στο κομμάτι της ενέργειας, καθώς από τακτικής άποψης η επιλογή των αλλαγών κρίνεται και πάλι επιτυχημένη.

- Συγκέντρωση... Ο Ολυμπιακός δεν φάνηκε έτοιμος για να κάνει το κάτι παραπάνω. Ειδικά στο πρώτο μέρος οι παίκτες που ερχόντουσαν από τον πάγκο δεν ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι στην τακτική, κάνοντας λάθος εκτιμήσεις. Το ίδιο συνέβη και με τα φάουλ. Οι Πειραιώτες δεν τα χρησιμοποίησαν καλά και κατέληγαν να πηγαίνουν από νωρίς στο μπόνους, χωρίς να γλιτώνουν τελικά φάσεις, ή να σπάνε τον ρυθμό του αντιπάλου. Σε σύγκριση με τα ματς του ΣΕΦ σε αυτόν τον τομέα οι "ερυθρόλευκοι" ήταν σαν τη μέρα με τη νύχτα.

Δεν είναι τώρα η ώρα του απολογισμού για τη χρονιά του Ολυμπιακού. Η ουσία είναι ότι οι Πειραιώτες έπαιξαν με μια ομάδα που ήταν καλύτερη (ranking, στατιστικά, ρεκόρ), πάλεψαν τη σειρά ως το τέλος και αποδείχτηκαν ανταγωνιστικοί. Κατά την προσωπική μου άποψη το πρόσημο είναι θετικό, αλλά αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα σχολιάσουμε τις επόμενες ημέρες όταν στεγνώσει ο ιδρώτας από το ματς της Μαδρίτης.