Ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε την απόκτηση του Έστεμπαν Μπατίστα , του δυναμικού σέντερ από το Μοντεβιδέο, που θα ενισχύσει την γραμμή των ψηλών, αυτή που μέχρι στιγμής συμπληρώνεται από τους Τζέιμς Γκιστ, Αντώνη Φώτση, Λουκά Μαυροκεφαλίδη και τους νεαρότερους Γιώργο Διαμαντάκο και Γιώργο Παπαγιάννη.

Θα γίνει ο τρίτος Ουρουγουανός που αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα, μετά τους Καπάμπλο και Μολτάντο που είχαν φορέσει τη φανέλα του Ηρακλή τα πρώτα χρόνια του φαινομένου "Μπόσμαν", αποτελώντας παράλληλα την 4η φετινή μεταγραφή του Παναθηναϊκού μετά τον Έι Τζέι Σλότερ και τους Παπαγιάννη-Λούντζη.

Η ιστορία του

Ο Μπατίστα ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ, παράλληλα με το ποδόσφαιρο, ουσιαστικά κατά λάθος. Τον είχε εντοπίσει σε ένα λεωφορείο ο Όσκαρ Μόλια, ο άνθρωπος που έγινε εν συνεχεία μέντορας και ατζέντης του. Είναι ο άνθρωπος που ο Μπατίστα αναγνωρίζει ως είδωλο (μαζί με τους Αντρές Νοτσιόνι και Φραμπίτσιο Ομπέρτο) και μάλιστα τον τίμησε σχετικά επιλέγοντας το Νο11 στους Ατλάντα Χοκς.

Ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά στην ομάδα της πατρίδας του την Ουέλκαμ (2001-2003), πριν τον εντοπίσει η Ρεάλ Μαδρίτης εν μέσω του πυρετού της αναζήτησης ταλέντων στην Λατινική Αμερική. Ήταν η εποχή που η Ταουγκρές είχε αποκτήσει τους Σκόλα, Πριτζιόνι, Νοτσιόνι και στη συνέχεια τον Σπλίτερ, θεσπίζοντας ένα μοντέλο το οποίο ακολούθησαν εν συνεχεία όλες οι ισπανικές ομάδες.

Η "Βασίλισσα" δεν τον κράτησε, αλλά αντίθετα τον έστειλε σε μια ομάδα της LEB 2 (3η κατηγορία), την Ποζουέλο. Την επόμενη συνέχισε τις μετακινήσεις μοιράζοντας τη χρονιά μεταξύ της Τρουβίγ και της Κάλπε Αγκούας (LEB), πριν μπει στο μάτι των ομάδων του ΝΒΑ. Συγκεκριμένα η ομάδα που τον επέλεξε ήταν οι Ατλάντα Χοκς, που εντυπωσιάστηκαν από το παιχνίδι του στο τουρνουά των Παναμερικανικών Αγώνων, όπου είχε 18.6 πόντους και 15.6 ριμπάουντ!

Στην Ατλάντα δεν στέριωσε και η συμμετοχή του περιορίστηκε σε μερικές μόνο ολιγόλεπτες εμφανίσεις. Είχε σε 57 παιχνίδια 101 πόντους (1.8) με 43% στα δίποντα και 62% στις βολές, καταφέρνοντας να έχει περισσότερα ριμπάουντ (144) από ότι σκορ. Είχε για ρεκόρ καριέρας τους 12 πόντους κόντρα στους Σανς και τα 12 ριμπάουντ απέναντι στους Νετς, κερδίζοντας ωστόσο τον άκρως τιμητικό τίτλου του "πρώτου Ουρουγουανού που αγωνίζεται στο ΝΒΑ".

Την επόμενη χρονιά έμεινε για μισή σεζόν στα "Γεράκια", πριν γίνει ανταλλαγή στους Σέλτικς. Η ομάδα της Βοστόνης τον έκοψε και την ίδια ημέρα υπέγραψε συμβόλαιο με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Στην πρώτη του χρονιά στην Euroleague είχε 10.3 πόντους (57% στα δίποντα και 64% στις βολές), 5.2 ριμπάουντ και 1.0 ασίστ ανά παιχνίδι. Ακολούθησε ένα σύντομο πέρασμα του από τη ρωσική Τρίουμφ (έφυγε μετά από ένα μήνα κάνοντας παράπονα για το ανυπόφορο κρύο), την Λιμπερτάντ ντε Σουνχάλες στην Αργεντινή (14.8 πόντοι, 10 ριμπάουντ) και ξανά την Μακάμπι όπου έπαιξε για 5 ευρωπαϊκά ματς έχντας μικρή συμμετοχή (3.6 πόντους και 2.2 ριμπάουντ).

Το καλοκαίρι του 2009 επέστρεψε στην Ισπανία υπογράφοντας 3ετές συμβόλαιο με τη Φουενλαμπράδα, την δική του "Ιθάκη", σύμφωνα με το κλισέ που θέλει κάθε παίκτη να έχει μια τέτοια στην καριέρα του. Έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις με 14.8 πόντους (58% στα δίποντα) και 8.3 ριμπάουντ την πρώτη χρονιά και 14.1 πόντους και 8.3 ριμπάουντ τη δεύτερη, η οποία όμως δεν κράτησε πολύ. Συγκεκριμένα μετά από 14 παιχνίδια η Κάχα Λαμποράλ αγόρασε το συμβόλαιο του και τον έφερε στη Βιτόρια. Εκεί συνεργάστηκε για πρώτη φορά (όπως αποδείχτηκε) με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς.

Στην Euroleague είχε 8.4 πόντους (54% στις βολές) και 6.3 ριμπάουντ, ενώ αντίστοιχα νούμερα σημείωσε και στο πρωτάθλημα (7.0 πόντους, 5 ριμπάουντ). Το επόμενο καλοκαίρι μετακόμισε στην Εφές, υπογράφοντας νέο 3ετές συμβόλαιο. Μόνο που μετά την πρώτη του χρονιά είδε το ρόλο του (και τον χρόνο του) να μειώνεται δραματικά. Την πρώτη σεζόν στην Τουρκία (2011-12) είχε 5.1 πόντους στην Euroleague και 7.6 στο τουρκικό πρωτάθλημα, ενώ τη δεύτερη έπαιξε ελάχιστα: 4 ευρωπαϊκά παιχνίδια και 3 στην εγχώρια λίγκα μπαίνοντας στον "πάγο" από τον Οκτάι Μαχμουτί, που είχε ρίξει στη Βόσπορο τις οποίες καλές σχέσεις έχει ένας προπονητής με τον παίκτη του.

Την περσινή χρονιά, όμως, έστω και από... καραμπόλα ο Μπατίστα κατάφερε να αναγεννηθεί. Παρότι η χρονιά του έμοιαζε να καταλήγει ίδια με την προηγούμενη, δηλαδή μεταξύ της αίθουσας του γυμναστηρίου και του πάγκου (όπως έγινε με τους Μπάρατς και Ερντέν), βρέθηκε η Καρσίγιακα η οποία ζήτησε τον παίκτη και κατάφερε να τον πάρει δανεικό, πληρώνοντας δηλαδή από κοινού το συμβόλαιο της με την Εφές.

Στην Καρσίγιακα έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του με 15.8 πόντους (62% στα δίποντα), 8.9 ριμπάουντ και 1.5 ασίστ, νούμερα πολύ υψηλά για παίκτη ρακέτας, που έγιναν ακόμη καλύτερα στο Eurocup: 17.8 πόντοι (67% στα δίποντα), 8.1 ριμπάουντ και 1.6! Με την τούρκικη ομάδα έφτασε στους "Last 32" της διοργάνωσης, κάνοντας μερικά εκπληκτικά ματς όπως οι 30 πόντοι απέναντι στην Καντού ή οι 29 απέναντι στην Ουλμ, ενώ κατέκτησε και το κύπελλο Τουρκίας!

Σε όλη τη διαδρομή φρόντισε να εκδικηθεί την Εφές Πίλσεν με όποιο τρόπο μπορούσε: πέτυχε 16 και 19 πόντους στα μεταξύ τους ματς στο πρωτάθλημα και 25 στον πρώτο προημιτελικό, στο πρώτο ματς δηλαδή των playoffs, που βρήκαν την ομάδα του να πετάει έξω αυτή του Βαγγέλη Αγγέλου.

Το αγωνιστικό του στυλ

Ο Μπατίστα είναι ένας old-school ψηλός, που θα μπορούσε να φέρει τον χαρακτηρισμό "Ουρουγουανός" -που υπάρχει στο ποδόσφαιρο- και στο μπάσκετ, δηλαδή σκληρός, δυναμικός, ένας ψηλός που δεν χαρίζεται σε κανέναν και δεν τσιγκουνεύεται τα δυνατά φάουλ.

Το καλύτερο σημείο στο παιχνίδι του είναι η ικανότητα του να σκοράρει από το low-post. Ακριβώς! Είναι από τους λίγους παίκτες που έχουν μείνει στην Ευρώπη και έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν το παιχνίδι με την ικανότητα τους να επιτεθούν με πλάτη στο καλάθι.

Αν και αριστερόχειρας δεν είναι από τους παίκτες που περιορίζονται στην κίνηση από την μια μόνο πλευρά, αλλά αντίθετα "γυρνάει" και από τους δύο ώμους, ψάχνοντας κατά κύριο λόγο να επιτεθεί με τη baseline και να ψάξει να τελειώσει τη φάση χρησιμοποιώντας τη δύναμη του και το ταμπλό.

Μπορεί να είναι αρκετά δυνατός, αλλά δεν είναι από τους παίκτες που ψάχνουν κατ' εξοχήν τις φάσεις για "κλείδωμα" κοντά στο καλάθι και προτιμά να τροφοδοτείται στο low-post και να παίζει 1on1 με τον προσωπικό του αντίπαλο.

Δεν έχει παιχνίδι μακριά από το καλάθι και τα ποσοστά τους στις βολές σε όλη του την καριέρα κινούνται από μεταξύ 65-70%. Αντίθετα είναι πάρα πολύ καλός ριμπάουντ, εκμεταλλευόμενος κατά κύριο λόγο τις καλές του τοποθετήσεις και τον δυνατό του κορμό.

Στην Καρσίγιακα την τελευταία χρονιά βελτιώθηκε πάρα πολύ στην επιθετική συνεργασία του pick-n-roll, συνθέτοντας ένα πολύ αξιόλογο δίδυμο με τον Μπόμπι Ντίξον, έναν μικρόσωμο και δαιμόνιο Αμερικανό με μεγάλη έφεση στην πάσα.

Το επιθετικό του μειονέκτημα έχει να κάνει κυρίως με το διάβασμα του παιχνιδιού (στοιχείο που έχει αμβλυνθεί λόγω της εμπειρίας), όπως για παράδειγμα στην πάσα: ενώ μπορεί να βρει με άνεση τον αμαρκάριστο συμπαίκτη του από το low-post με το που υποδεχτεί τη μπάλα, δεν είναι το ίδιο καλός στο να πασάρει όταν τη βάλει στο παρκέ.

Αμυντικά διακρίνεται για την άμυνα-θέσης, δηλαδή το να αντιμετωπίσει έναν ψηλό μες στο καλάθι. Εκεί που υστερεί είναι στην pick-n-roll άμυνα, καθώς είναι ένας παίκτης με βαρύ κορμί και δυσκολία στις πλάγιες μετακινήσεις. Η Καρσίγιακα για παράδειγμα σε τέτοιες καταστάσεις τον άφηνε μες στη ρακέτα, στέλνοντας τον αμυντικό της μπάλας είτε πάνω, είτε κάτω από το screen.

Αν και είναι από τους παίκτες που δεν χαρίζονται στο να κάνουν σκληρά φάουλ και να δώσουν μάχες σώμα-σώμα, υστερεί πολύ στο παιχνίδι κοντά στη στεφάνη. Δεν είναι αλτικός, ούτε καλός μπλοκέρ, ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κυνηγήσει αποτελεσματικά μακριά από το καλάθι.

Συμπερασματικά: Έχει δείξει να κάνει σπουδαίες χρονιές σε ομάδες που είχε χρόνο και ρόλο (Φουενλαμπράδα, Καρσίγιακα), αλλά όχι σε αυτές που κλήθηκε να είναι συμπληρωματικός και να έρθει από τον πάγκο (Εφές, Μακάμπι).

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε ψηλό με αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Είναι ένας παίκτης που παραπέμπει περισσότερο σε ένα στυλ που φέρνει σε αυτό του Ίαν Βουγιούκα (ο διεθνής σέντερ ήταν πιο αργός και λιγότερο δυναμικός) και των Μάριτς-Σχορτσιανίτη (ο Μπατίστα είναι καλύτερος στο low-post, ενώ οι δύο άλλοι σέντερ περισσότερο "κλείδωναν τον αντίπαλο τους), παρά σε αυτό του Στεφάν Λάσμε. Για την ακρίβεια είναι ένας παίκτης ακριβώς "αντίθετος". Τα δυνατά σημεία του ενός είναι τα αδύνατα του άλλου κοκ.

Η σύνθεση της φροντ-λάιν

Οι μεταγραφικές κινήσεις των ομάδων ερμηνεύονται με μεγαλύτερη ακρίβεια αν ληφθούν ως κομμάτι μιας ευρύτερης εικόνας. Με άλλα θα πρέπει να αναλυθεί ο ρόλος που θα έχει ο Μπατίστα σε σχέση με την υπόλοιπη φροντ-λάιν.

Ο Μπατίστα ως το "βαρύ 5άρι" μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο "δάσκαλο" για τους νεαρούς Παπαγιάννη και Διαμαντάκο (ίσως όμως να τους κλείσει οριστικά το δρόμο της συμμετοχής στην 12άδα) και να συμπληρώσει επιθετικά τον Μαυροκεφαλίδη, που είναι πιο γρήγορος και με καλύτερη επαφή από μέση απόσταση.

Το κενό που παρατηρείται στο συγκεκριμένο σχήμα είναι αυτό που άφησε ο Στεφάν Λάσμε - αφού όπως αναφέρθηκε ο Μπατίστα πρόκειται για τελείως διαφορετικό παίκτη - σε τομείς όπως είναι η άμυνα στο pick-n-roll. Σίγουρα αυτή τη στιγμή στο μυαλό του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, που ξέρει πολύ καλά τι να περιμένει από τον Μπατίστα με τον οποίο έχει συνεργστεί στο παρελθόν, θα είναι το αν θα πρέπει να αποκτηθεί και ένας ακόμη παίκτης με πλούσια αθλητικά προσόντα, γρήγορα πόδια και στυλ που παραπέμπει σε αυτό του Γκαμπονέζου.

Εκτός αν έχει κι αυτός στο μυαλό του τη συμμετοχή του Τζέιμς Γκιστ στο rotation για τη θέση "5", όπως έκαναν τόσο ο Πεδουλάκης, όσο και ο Αλβέρτης. Όπως και να 'χει το ερώτημα παραμένει ανοιχτό στο μυαλό του προπονητή του Παναθηναϊκού, που εκτός αυτού αναζητεί και δύο πρόσωπα για ενίσχυση της περιφερειακής γραμμής.