Ο Ολυμπιακός επιστρέφει από την Κωνσταντινούπολη με μια "κακή" ήττα. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον τώρα, αφενός γιατί είναι η μοναδική ομάδα που "γκέλαρε" στο γήπεδο της Γαλατάσαραϊ και αφετέρου γιατί μπαίνει με ένα οριακό ρεκόρ 3-3 σε μια πολύ καθοριστική βδομάδα, με δύο δύσκολα παιχνίδια (Μπαρτσελόνα εντός και Παναθηναϊκός εκτός).

Το μάθημα που μας έχει δώσει η φετινή διοργάνωση, όμως, είναι ότι δεν πρέπει να προτρέχουμε. Και πως το προηγούμενο ματς με το επόμενο δεν έχει καμία με καμία σχέση. Αυτό φαίνεται από τα πολλά κλειστά παιχνίδια που κρίνονται στο τέλος και από τα συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα που έχουν οι ομάδες.

Οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επικεντρωθούμε αποκλειστικά στην αναμέτρηση με την Γαλατάσαραϊ για να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας. Είναι ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός ήταν αμυντικό. Και κατά κύριο λόγο εντοπίζεται στην περιφερειακή του άμυνα. Δεν κατάφερε να σταματήσει ούτε τον Ντέντμοντ, ούτε τον Γκιουλέρ, που δημιούργησαν πολλά προβλήματα. Ο πρώτος έβαλε την Γαλατάσαραϊ ξανά στο παιχνίδι και ο δεύτερος μοίρασε 12 ασίστ. Για να προστεθεί στο τέλος και ένας ακόμη πρωταγωνιστής, ο Τζον Ντίμπλερ, που ευστόχησε σε 5/5 τρίποντα, κόβοντας τα πόδια των "ερυθρολεύκων".

Ο γενικός (ενδεχομένως αφοριστικός) απολογισμός επομένως είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να αποτρέψει τους περιφερειακούς του αντιπάλου από το να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν. Δεν τους "χάλασε" το παιχνίδι. Ο Ντίμπλερ που είναι ένας εξαιρετικός catch-n-shoot παίκτης, δεν υποχρεώθηκε να κάνει ντρίμπλερ. Ο Ντέντμοντ που είναι ένας εξαιρετικός σουτέρ, αλλά μέτριος στο να πάρει αποφάσεις μέσα στη ρακέτα, έβρισκε συνεχώς ανοιχτά σουτ. Και ο Γκιουλέρ; Ο βασικός δημιουργός των Τούρκων έκανε ρεκόρ με τελικές πάσες.

Στο παρελθόν ο Γκρεγκ Πόποβιτς μιλώντας στους παίκτες του κατά τη διάρκεια ενός τάιμ-άουτ τα έβαλε με τους παίκτες του που ήταν πολύ σοφτ. "Give me some nasty" τους είπε, εννοώντας ότι πρέπει να γίνουν πιο κακοί. Πιο σκληροί. Ο Ολυμπιακός δεν είναι "κακός", όπως στα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι το ίδιο physical, δεν είναι το ίδιο συγκεντρωμένος στο να κάνει τη ζωή του αντιπάλου δύσκολη. Αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη διαφορά του σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την άμυνα, έχει να κάνει με τις διεκδικήσεις και όλες τις επαφές.

Δεν φταίνε οι αλλαγές, αλλά οι παίκτες που έγιναν αλλαγή

Οπότε ο Ολυμπιακός που κατάφερε να σκοράρει 87 πόντους εκτός έδρας, φεύγει με άσχημο αποτέλεσμα. Να συμφωνήσουμε ότι οι παίκτες του Αταμάν είχαν υψηλά ποσοστά (βέβαια είναι μια ομάδα που σουτάρει καλά με 37% στη διοργάνωση και 10 εύστοχα τρίποντα σε κάθε παιχνίδι) και ότι έκαναν πολύ καλύτερο παιχνίδι από ότι είχαν κάνει ως τώρα, ωστόσο, αυτό δεν είναι δικαιολογία. Διότι από τη μεριά τους έκαναν αυτό που έπρεπε, ειδικά στην επίθεση. Το αγωνιστικό τους πλάνο ήταν να "χτυπήσουν" τον Βασίλη Σπανούλη, δίνοντας φάσεις στον παίκτη που μάρκαρε κάθε φορά. Και κατάφεραν έτσι να προκαλέσουν μεγάλη φθορά.

Πολύς λόγος μετά το παιχνίδι έχει γίνει για την πτώση της απόδοσης του Ολυμπιακού στο τέλος της πρώτης περιόδου και μετά από το 6-20. Το rotation είναι μέρος του παιχνιδιού και γίνεται σε κάθε παιχνίδι. Πλέον στους ρυθμούς που παίζεται το μπάσκετ, δεν γίνεται οι παίκτες να παίζουν πάνω από 8-10 λεπτά συνεχόμενα. Αυτό είναι το ταβάνι τους. Το πρόβλημα οπότε του Ολυμπιακού δεν ήταν ότι έγιναν αλλαγές, αλλά ότι οι παίκτες που μπήκαν αλλαγή δεν ήταν έτοιμοι για ένα τέτοιο παιχνίδι. Κυρίως ο Χάκετ (που ζέστανε τον Ντέντμοντ) και ο Γιανγκ.

Βλέποντας αυτή την εικόνα ο κόουτς Σφαιρόπουλος προτίμησε να κρατήσει ένα σφιχτό rotation δίνοντας πάνω από 29 λεπτά συμμετοχής σε τέσσερις παίκτες (Σπανούλη, Πρίντεζη, Μάντζαρη και Μπιρτς). Κάτι που προφανώς θα φέρει πίσω την ομάδα αν συνεχιστεί, ειδικά τώρα που μπαίνουμε σε μια βδομάδα με διπλά ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Ζητείται ισορροπία και λύση στο "5"

Το μεγάλο θέμα, ωστόσο, που καλείται να διαχειριστεί ο Ολυμπιακός είναι η ισορροπία του. Είναι λογικό σ' αυτή τη φάση της σεζόν να χρειάζεται χρόνος για να δέσουν οι παίκτες, για να βρουν όλοι τους ρόλους τους και είναι σίγουρο ότι απαιτείται μια διαδικασία. Μην ξεχνάμε ότι αυτό ήταν στο παρελθόν το μεγάλο όπλο της ομάδας. Το βάθος του πάγκου που επέτρεπε στην ομάδα να διατηρεί πολύ υψηλό επίπεδο ενέργειας. Κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε στην παρούσα χρονική περίοδο.

Κι αυτό γιατί φαίνεται ότι ο προπονητής δεν μπορεί να εμπιστευτεί συγκεκριμένους παίκτες. Ο Αγραβάνης για παράδειγμα είχε μπει στον πάγο λόγω του αγώνα με τη Ρεάλ και της αντίδρασης του σε μια προπόνηση, ακόμη δεν έχει βρεθεί η ισορροπία στην περιφέρεια μεταξύ των Γκριν-Χάκετ-Μάντζαρη, ενώ ίσως το μεγαλύτερο θέμα που αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός είναι η κατάσταση του Πάτρικ Γιανγκ. Ο 24χρονος σέντερ παίζει "ταβάνι" 4 λεπτά στα τελευταία ματς. Δεν είναι σε θέση να βοηθήσει την ομάδα, όπως φαίνεται. Και έτσι μένει μόνος του να παλεύει ο Κεμ Μπιρτς, ο οποίος καλύπτει τώρα το κενό διότι βρίσκεται σε καταπληκτική κατάσταση. Αν κάνει φάουλ όμως; Αν βγει εκτός φόρμας; Αν τραυματιστεί;

Διαισθητικά και μόνο (δεν είναι σκέψη που βασίζεται σε πληροφόρηση) ο Ολυμπιακός θα εξετάσει πολύ σοβαρό το μέλλον της θέσης "5" μετά τα διπλά αυτά παιχνίδια, που έχουν κομβική σημασία για την ομάδα. Εξάλλου, μετά το πέρας των 8 αγωνιστικών θα έχουν ξεκαθαρίσει σε μεγάλο βαθμό και οι "ταχύτητες" της διοργάνωσης.