Η 5άδα του 2.07 και του transition

Στο φιλικό με την Τουρκία έγιναν τα αποκαλυπτήρια της νέας Εθνικής. Ή έστω ενός μέρους, διότι θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ο βαθμός ανετοιμότητας (μιας ομάδας που κάνει προπόνηση μόνο 10 ημέρες μαζί), αλλά και οι σημαντικές απουσίες του Κώστα Σλούκα και του Στράτου Περπέρογλου. Εξάλλου, όπως δήλωνε μπροστά στην κάμερα πριν το παιχνίδι ο assistant coach, Θανάσης Σκουρτόπουλος, το ζητούμενο για το προπονητικό τιμ ήταν να δει ενέργεια, διάθεση και μαχητικότητα.

Στοιχεία που είχε αναμφίβολα η Εθνική μας ομάδα. Είχε κι άλλα, βέβαια, όχι μόνο αυτά. Το κυριότερο; Ότι είναι μια ομάδα που μπορεί να μεταφράσει τα αθλητικά της προσόντα στο παιχνίδι της. Το "καλό" της κομμάτι είναι το γεγονός ότι διαθέτει μέγεθος και αθλητικότητα για να παίξει καλή άμυνα και να βρει πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Για αυτό και καταφεύγει πολλές φορές σε zone-press για να ανεβάσει το τέμπο του παιχνιδιού και να καταφέρει να εκμεταλλευτεί την ικανότητα της στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά και τα προσόντα των παικτών της.

Την καλή άμυνα και το καλό transition έδειξε ότι μπορεί να τα κάνει καλά από την πρώτη κιόλας μέρα. Εξάλλου, το δείχνουν κι οι αριθμοί. Στο πρώτο ημίχρονο η Εθνική μας ομάδα πήρε 20 από τους από τους 42 πόντους της (σχεδόν το 50% δηλαδή) στο transition: δέκα στο πρώτο δεκάλεπτο και δέκα στο δεύτερο. Με κοινό παρανομαστή τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος αλλοιώνει φάσεις στην άμυνα και μπορεί να κουβαλήσει με άνεση και αποτελεσματικότητα τη μπάλα στο άλλο μισό του γηπέδου. Όπως έκανε χαρακτηριστικά δηλαδή στο πρώτο δεκάλεπτο καρφώνοντας δύο φορές τη μπάλα με coast-to-coast.

Συνολικά η Ελλάδα είναι μια ομάδα με πλούσια αθλητικά προσόντα. Απέναντι μάλιστα στην Τουρκία που είτε στερείται προσόντων (Χερσέκ, Μπατούκ, Μαχμούτογλου) στο 2-3-4 η διαφορά ήταν τεράστια. Ακόμη και οι αθλητικοί της περιφερειακοί (Οσμάν, Κορκμάζ) έμοιαζαν να υστερούν απέναντι στην ψηλή γραμμή φόργουορντ του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Και αυτό φάνηκε στα ριμπάουντ και περισσότερο στην άμυνα.

Η Ελλάδα προσπαθεί να παίξει άμυνα και με τα πόδια και με τα χέρια. Να κλείσει δηλαδή τις γραμμές πάσες, να κάνει deflections και να χαλάσει τα ποσοστά του αντιπάλου στα τελειώματα κοντά στο καλάθι. Είναι ένα στοιχείο που προσπαθεί να βάλει στο παιχνίδι της ομάδας το προπονητικό τιμ εδώ και χρόνια, ένα στοιχείο που το είδαμε χαρακτηριστικά φέτος στην ομάδα του Άρη, που είχε την καλύτερη άμυνα του ελληνικού πρωταθλήματος (κοινός παρανομαστής ο Δημήτρης Πρίφτης).

Το δεύτερο κομμάτι αφορά την άμυνα με αλλαγές. Έχοντας παίκτες που συνδυάζουν ταχύτητα και μέγεθος η Εθνική ομάδα μπορεί να ακολουθήσει την μοντέρνα τακτική των αλλαγών στα screen στη μπάλα, δημιουργώντας προβλήματα στην άμυνα. Και πάλι ραχοκοκκαλιά της άμυνας είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ένας παίκτης με μπόι στα 2.11 που μπορεί να παίξει άμυνα οποιονδήποτε αντίπαλο. Παράλληλα είναι μια τακτική που μπορούν να υποστηρίξουν όλοι οι υπόλοιποι παίκτες, ειδικά οι φόργουορντ (Παπαπέτρου, Αγραβάνης).

Τα προβλήματα της Εθνικής ομάδας έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο α) με τα λάθη β) την αποτελεσματικότητα στο σετ παιχνίδι. Ειδικά το δεύτερο κομμάτι θα είναι το μεγάλο στοίχημα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, που καλείται μέσα σε λίγο χρόνο να "παντρέψει" διαφορετικές σχολές και να λύσει ένα πρόβλημα: την παρουσία τουλάχιστον ενός παίκτη που δεν απειλεί από μακριά.

Για αυτό και είδαμε τον Γιάννη να παίζει κατά κύριο λόγο εναλλάξ με τον αδερφό του, Θανάση. Οι διεθνείς προσπαθούν να μην επιτρέψουν στον αντίπαλο να εκμεταλλευτεί την έλλειψη σουτ με κινητικότητα. Αυτό βέβαια θέλει χρόνο και υπομονή, αλλά και καλύτερες αποστάσεις, που αποτελεί και το παράπονο του Φώτη Κατσικάρη, όπως ακουγόταν πολλές φορές να λέει στους παίκτες του. Στο μισό γήπεδο, οπότε, θα πρέπει να περιμένουμε αρκετά κοψίματα ειδικά από τους Καλάθη και Θανάση Αντετοκούνμπο, με τον τελευταίο μάλιστα να αφήνει καλές εντυπώσεις σε ότι αφορά τη συνέπεια με την οποία κυνηγούσε το επιθετικό ριμπάουντ.

Σε ότι αφορά τους άξονες δημιουργίας τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Η Ελλάδα προσπαθούσε να επιτεθεί με συγκεκριμένους τρόπους: να χτυπήσει στο ανοιχτό γήπεδο ή σε κατάσταση δευτερεύουσας επίθεσης, με τον Γιάννη (είτε σε pick-n-roll, είτε post-up), με τον Μπουρούση, με παιχνίδια πολλαπλών επιλογών. Έφυγε δηλαδή από την pick-n-roll τακτική, διατηρώντας παράλληλα κάποια από τα plays που χρησιμοποιεί σταθερά τα τελευταία χρόνια.

Ο Μπουρούσης φάνηκε να είναι και πάλι μια σταθερή λύση σε ότι αφορά τη δημιουργία. Κόντρα στην Τουρκία έπαιξε λίγο, αλλά είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει σημείο αναφοράς από το post, ή από την περιφέρεια, καθώς σε αρκετές φάσεις έκανε pop-out για να σουτάρει ή να μεταφέρει τη μπάλα.

Σε ότι αφορά το rotation να σημειωθεί ότι το σχήμα που ξεκίνησε ήταν αυτό με Καλάθη - Αντετοκούνμπο - Χαραλαμπόπουλο - Αγραβάνη - Κουφό. Ένα σχήμα με μέσο όρο ηλικίας 23,2 χρόνια (!) και μέσο όρο ύψους τα 2.07! Κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Αν και είναι ένα από τα πρώτα φιλικά μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους παίκτες που ανήκουν στους "βασικούς" στο μυαλό του προπονητή και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Καλάθη, Μάντζαρη, Γιάννη, Θανάση, Παπαπέτρου, Αγραβάνη, Κουφό και Μπουρούση. Που λογικά σ' αυτούς θα προστεθεί ο Σλούκας (αν ξεπεράσει το πρόβλημα τραυματισμού) και ο Περπέρογλου.

Όσο για τη θέση του Γιάννη; Έπαιξε ως δεύτερος γκαρντ, είτε ως τρίτος. Ο αδερφός του Θανάσης αγωνίστηκε και στο "3" και στο "4", ενώ το ίδιο συνέβη και με τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Επίσης είδαμε και τον Μπόγρη να παίζει με τον Καββαδά και τον Χαραλαμπόπουλος να αγωνίζεται αποκλειστικά στο "3", όπως συνέβη στους τελικούς των Playoffs.