Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο ΣΕΦ και συνέχισε το νικηφόρο σερί του. Μετά τις δύο δύσκολες νίκες στο Μιλάνο και στην Πυλαία, επικράτησε και της Λιμόζ χάρις στην "απόλυτη" εμφάνιση του στο δεύτερο ημίχρονο. Το "απόλυτο" έχει να κάνει με αυτό που έχει στο μυαλό του ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, όπως τόνισε ο ίδιος μετά το τέλος του αγώνα στη συνέντευξη Τύπου. Ο αγώνας με τους Γάλλους θύμισε αρκετά το αντίστοιχο ματς με την Τσεντεβίτα. Ο άστοχος και αδέξιος Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου, ξέφυγε στο δεύτερο ημίχρονο και τελικά πήρε τη νίκη με μια διαφορά που δεν προδίδει σε καμία περίπτωση ένα "δύσκολο" παιχνίδι.

Αν το δούμε και πιο ξεχωριστά το επιμέρους δεύτερο ημίχρονο αφήνει ικανοποιημένους τους Πειραιώτες, καθότι επικράτησαν με 47-20, ξεπερνώντας το όριο του ικανοποιητικού τόσο στο ενεργητικό, όσο και στο παθητικό . Καλά νέα για έναν Ολυμπιακό που προσπαθεί να βελτιώσει (και κυρίως να σταθεροποιήσει) τα καλά του και να βελτιώσει τις αδυναμίες του.

Αναλύοντας την αναμέτρηση με τους Λιμουζό θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει συγκεκριμένες παραμέτρους του παιχνιδιού:

1) Το παιχνίδι της ενέργειας. Σε πολλούς οι πολλές και συνεχόμενες αλλαγές που έκανε ο κόουτς Σφαιρόπουλος στο πρώτο ημίχρονο φαινόντουσαν υπερβολικές: 10 παίκτες στο δεκάλεπτο, 12 παίκτες ως το 14ο λεπτό. Ήταν μια επιλογή του προπονητή του Ολυμπιακού, που προτίμησε να ποντάρει υπέρ της ενέργειας και αντίστοιχα να ρισκάρει σε ότι αφορά τον ρυθμό. Και φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο ότι αυτό ήταν το σωστό.

Διότι όσο κυλούσε το παιχνίδι οι Πειραιώτες γινόντουσαν καλύτεροι και οι Γάλλοι γινόντουσαν χειρότεροι. Ακριβώς επειδή ο Ολυμπιακός "εκμεταλλεύτηκε" τους 12 παίκτες του. Χαρακτηριστικό; Όλοι έπαιξαν περισσότερα από 7 επτά, οι 10 από τους 12 πάνω από 11 και κανείς περισσότερο από 29, όσος ήταν δηλαδή ο χρόνος του Βασίλη Σπανούλη.

2) Οι λύσεις από τον πάγκο. Τα δύο τρίποντα του Γιάννη Αθηναίου ήταν για παράδειγμα αυτά που άλλαξαν άρδην την εικόνα του αγώνα στο πρώτο ημίχρονο. Ο Μιλουτίνοφ είχε μια καλή παρουσία στα 11 λεπτά που κλήθηκε να ξεκουράσει τον Πάτρικ Γιανγκ, ενώ ο Ντι Τζέι Στρόμπερι πραγματοποίησε το καλύτερο του παιχνίδι. Ο Αμερικανός είχε 12 πόντους, 2 ασίστ και 2 κλεψίματα σε 16 λεπτά συμμετοχής. Έβαλε καλά τα χέρια του στην άμυνα και βρήκε τις αγαπημένες του φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο. Έστω κι αν δοκιμάστηκε ξανά στο περιφερειακό του σουτ (χωρίς επιτυχία), ήταν πολύτιμος για την ομάδα του, ανεβάζοντας πολύ το επίπεδο της ενέργειας της απέναντι σε μια αθλητική περιφέρεια.

3) Η διαρκής βελτίωση του Πάτρικ Γιανγκ. Δεν υπήρξε ποτέ αμφιβολία για τον Πάτρικ Γιανγκ. Ο Αμερικανός σέντερ δεν έχει ταίρι σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε ότι αφορά τα αθλητικά του προσόντα. Σ' αυτά επένδυσε ο Ολυμπιακός που θέλησε να τον "δέσει" με διετές κλειστό συμβόλαιο, αντίθετα με ότι είχε γίνει για παράδειγμα με τον Κάιλ Χάινς και τον Μπράιαντ Ντάνστον. Το ζητούμενο για τον συγκεκριμένο παίκτη ήταν να περάσει το "φροντιστήριο" της Euroleague. Να κερδίσει πόντους στη μάχη της συγκέντρωσης, αλλά και στο κομμάτι της τεχνικής (footwork, ισορροπία, spacing), τα σημεία του παιχνιδιού δηλαδή που υστερεί. Μην ξεχνάμε ότι οι προκάτοχοι του είχαν γράψει την δική τους προϋπηρεσία (στην Α2 Ιταλίας, στη Γερμανία και στο Eurocup ο Χάινς, στον Άρη, στο Ισραήλ, στην Κορέα και στην Ιταλία ο Ντάνστον), ενώ αυτός μετράει μόνο 6 μήνες ευρωπαϊκού μπάσκετ στη Γαλατάσαραϊ.

Όταν βελτιωθεί και σ' αυτά (σε 2-3 χρόνια δηλαδή) θα είναι ο κυρίαρχος σέντερ στην Ευρώπη. Ως τότε θα είναι πολύ καλός στις καλές του ημέρες, όπως για παράδειγμα απέναντι στη Λιμόζ που είχε 13 πόντους, 10 ριμπάουντ και 5 κοψίματα. Ο κόσμος τον αποθέωσε , καθώς ως γνωστόν το κοινό λατρεύει το αφύσικο, όπως είναι τα σωματικά του προσόντα. Θα πρέπει, όμως, να περιμένει και τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του, ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια (βλέπε Βιτόρια). Είναι μια απαιτούμενη διαδικασία. Όπως επίσης από την άλληι είναι δεδομένο ότι όσο κυλάει η χρονιά θα γίνεται καλύτερος, γιατί την "πρώτη ύλη" την έχει και με το παραπάνω.

4) Το σουτ πλέον έχει γίνει "ψυχολογικό". Γράφεται κατά κόρον από την αρχή της χρονιάς ότι το μεγάλο πρόβλημα, ή έστω το μεγάλο στοίχημα για τον φετινό Ολυμπιακό είναι το περιφερειακό σουτ. Το μαρτυρούν και οι αριθμοί. Ο Ολυμπιακός είναι από τις ομάδες που αντλούν τους λιγότερους πόντους τους από το τρίποντο. Συγκεκριμένα το 27% (84 πόντοι από 311), που τον φέρνει στην 5η θέση από το τέλος. Λιγότερους πόντους από τα 6.75 παίρνουν μόνο η ΤΣΣΚΑ (24%), ο Ερυθρός Αστέρας (23%), η Καρσίγιακα (23%) και η Τσεντεβίτα (22%).

(Και) Κόντρα στην Λιμόζ φάνηκε, όμως, ότι πλέον έχει γίνει ένας παράγοντας που "βαραίνει" και επομένως επηρεάζει το παιχνίδι των "ερυθρολεύκων". Κάτι που επιβεβαίωσαν και οι πρωταγωνιστές λέγοντας ότι έχασαν την συγκέντρωση τους όταν είδαν τα σουτ να βρίσκουν σίδερο.

Στο πρώτο ημίχρονο για παράδειγμα οι Πειραιώτες είχαν 0/9 ως στο 16' και βρισκόντουσαν μοιραία πίσω στο σκορ με 6 πόντους, χάνοντας όμως και δικές τους φάσεις στην άμυνα. Μόλις μπήκε το πρώτο σουτ (και ακολούθησε και το επόμενο του Αθηναίου) ο Ολυμπιακός μεταμορφώθηκε. Χρειάστηκε ένα κλείσιμο του βλεφάρου για να μετατραπεί το -6 σε "ερυθρόλευκο" προβάδισμα, κάτι που είδαμε και στο δεύτερο ημίχρονο. Όταν ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με 2/2 σουτ από τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά. Δεν είναι ότι απλά πήρε τους πόντους που του έλειπαν, αλλά ξαφνικά άρχισε να γίνεται καλύτερος τόσο στην άμυνα, όσο και στη συνολική επιθετική του λειτουργία (λογικό διότι το σουτ δημιουργεί χώρους και φτιάχνει τις αποφάσεις).