Η απόκτηση των Αγραβάνη-Παπαπέτρου αποτελεί το φινίρισμα στις φετινές μεταγραφές του Ολυμπιακού, που όπως και ο Παναθηναϊκός (που προηγήθηκε) οριστικοποίησαν το ρόστερ τους. Πως ερμηνεύονται οι τελευταίες κινήσεις των "ερυθρολεύκων" και τι ρόλο διαδραματίζουν στον "πόλεμο γενεών" που μαίνεται τα τελευταία χρόνια μεταξύ "αιωνίων".

Ο Δημήτρης Αγραβάνης είναι ένας φόργουορντ με πολλές προοπτικές που κάνει ένα βήμα τη φορά. Από τις ευκαιρίες που πήρε στο "αποδεκατισμένο" Μαρούσι, στον βοηθητικό ρόλο στον Πανιώνιο και τώρα στον Ολυμπιακό. Ενδιάμεσα έκανε πολύ καλές εμφανίσεις με την Εθνική Νέων και αποτελεί έναν από τους ελπιδοφόρους Έλληνες στη θέση "4".

Το προσόν του είναι η μαχητικότητα και το παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι. Όταν βελτιώσει το μακρινό του σουτ (16% στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μόλις 2/15 πέρσι στην Basket League), θα μπορεί να αποτελεί ένα σύγχρονο 4άρι, καθότι διαθέτει τα πόδια και τα αθλητικά προσόντα να το κάνει.

Ο Παπαπέτρου από την άλλη είναι μια διαφορετική περίπτωση. Είναι πιο "έτοιμος" καθώς φάνηκε ότι η θητεία του στο Τέξας τον βοήθησε πολύ. Παίζοντας "πενταδάτος" σε ένα πολύ καλό μπασκετικό πρόγραμμα βελτίωσε το παιχνίδι του και κυρίως το κορμί του. Σε επίπεδο σωματικών προσόντων είναι έτοιμος, ακόμη και για το επίπεδο της Ευρωλίγκας.

Εξάλλου η θέση "3" είναι διαφορετική από τις άλλες και ο Παπαπέτρου πληροί από τώρα τις προϋποθέσεις., έχοντας τις προδιαγραφές να παίξει καλή άμυνα, αρκετά καλό περιφερειακό σουτ και μια έφεση στο transition. Το τελευταίο κομμάτι είναι και το "καλό" του , κρίνοντας από τα παιχνίδια του Πρωταθλήματος Νέων στην Εσθονία. Στο ανοιχτό γήπεδο είναι πολύ αποτελεσματικός, έχοντας το συνήθειο να τελειώνει πολύ δυνατά τις φάσεις.

Σε προδιαγραφές μοιάζει αρκετά με τον Παπανικολάου. Για να φτάσει, όμως, στο επίπεδο του νυν άσου της Μπαρτσελόνα (να έχει ρόλο στην Εθνική Ανδρών και να παίζει πεντάδα σε ομάδα που διεκδικεί την Ευρωλίγκα), έχει αρκετό δρόμο. Το καλό για αυτόν είναι ότι δεν θα... πέσει απευθείας στα βαθιά. Σε καμία περίπτωση δεν αποκτήθηκε για αντι-Παπανικολάου. Θα είναι ο 3ος σμολ-φόργουορντ του Ολυμπιακού. Όπως και ο Αγραβάνης θα είναι ο 4ος σμολ-φόργουορντ. Τι σημαίνει αυτό; Θα αποτελέσουν τους παίκτες που συμπληρώνουν την 15άδα της ομάδας και προοδευτικά θα διεκδικήσουν τη θέση τους στη 12άδα και εν συνεχεία το χρόνο τους σε κάποια παιχνίδια ελληνικού πρωταθλήματος.

Γιατί μην ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός έχει έξι ξένους (Λο, Λοτζίσκι, Σίμονς, Πέτγουεϊ, Ντάνστον, Μπέγκιτς), πέντε διεθνείς (Σπανούλη, Σλούκα, Πρίντεζη, Κατσίβελη) και τον Μάντζαρη -κι αυτός διεθνής- που επέστρεψε. Σύνολο 12, συν τον Δημήτρη Μαυροειδή.

Οπότε ας μπούμε στο ζουμί της κουβέντας... στη μάχη γενεών

Πέρα από την ανάγκη (που τονίστηκε ακόμη περισσότερο την περσινή χρονιά με τη μακρά φάση του Top-16 της Ευρωλίγκας) μιας ομάδας να έχει 15 παίκτες, ο Ολυμπιακός εν προκειμένω προσπαθεί να χτίσει τον ελληνικό κορμό του. Είναι το νέο κεφάλαιο σε μια "μάχη" που κρατάει αρκετά χρόνια μεταξύ των δύο "αιωνίων" αντιπάλων.

Παλιότερα, στις εποχές των... παχιών αγελάδων, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός απλά σπαταλούσαν. Δεν επένδυαν. Με την έννοια ότι αγόραζαν όποιον ήθελαν. Οι "πράσινοι", ωστόσο, έφτασαν στο σημείο να έχουν δημιουργήσει έναν πολύ ισχυρό ελληνικό κορμό παίρνοντας τους παίκτες που ξεχώριζαν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πέρα από τον Φώτση που πήγε στο "τριφύλλι" σε μικρή ηλικία (όπως νωρίτερα οι Αλβέρτης , Οικονόμου) αποκτήθηκε ο Διαμαντίδης (24) και ο Χατζηβρέττας (26) από τον Ηρακλή (24 ετών), ο Παπαδόπουλος από τον Ηρακλή (22), ο Γιαννούλης από τον ΠΑΟΚ (26), ο Σπανούλης από το Μαρούσι (23 ετών), Περπέρογλου από τον Πανιώνιο (23 ετών), ο Τσαρτσαρής από το Περιστέρι (23), ο Βεργίνης από τον ΠΑΟΚ (21), ο Μπόγρης από τον Ηλυσιακό (20), ο Καϊμακόγλου από το Μαρούσι (27) και ο Καλάθης από το Φλόριντα (20).

Ενδιάμεσα αποκτήθηκαν κι άλλοι έμπειροι ή βοηθητικοί παίκτες όπως ο Μπαλογιάννης, ο Παπαπανικολάου, ο Σιούτης, ο Γκαγκαλούδης, ο Ντικούδης, ο Βουγιούκας, ο Ξανθόπουλος, που ανήκουν όμως σε μια διαφορετική κατηγορία παικτών από αυτούς που αναλύουμε, είτε γιατί είχαν γυρίσει αρκετές ομάδες, είτε γιατί αποκτήθηκαν για να "μπαλώσουν" τρύπες.

Οι παίκτες της πρώτης κατηγορίας προστέθηκαν στη μηχανή με μια διαφορετική λογική: είχαν κάνει καλά πρωταθλήματα και ήταν "έτοιμοι" να προσφέρουν, με εξαίρεση ενδεχομένως τον Μπόγρη που προερχόταν από την Α2 και τον Ηλυσιακό.

Παράλληλα με αυτούς πέρασαν κατά καιρό αρκετοί παίκτες από τα τμήματα υποδομής που απλά συμπλήρωναν την προπόνηση (Βιδάλης, Ταταρούνης, Καραμολέγκος, Μαραγκός, Ζούμπος παλαιότερα ο Γλυνιαδάκης), για τους οποίους δεν υπήρχε ποτέ πρόγραμμα ένταξης στον κορμό. Είτε γιατί δεν είχαν τα φόντα, είτε γιατί υπήρχε μια διαφορετική λογική του "παίρνω έτοιμους" και όχι του "ετοιμάζω".

Ο Ολυμπιακός στα τελευταία χρόνια του Κόκκαλη και μετά την "ανθελληνοποίηση" του Σούμποτιτς πήρε "έτοιμου" Έλληνες, οι περισσότεροι εκ των οποίων όμως δεν ήταν επιπέδου Εθνικής ομάδας, όπως οι Παπαμακάριος, Χατζής, Μπάρλος, Αργυρόπουλος, Χαρίσης, Καλαμπόκης, Αγαδάκος. Ο μοναδικός εξελίξιμος παίκτης που είχε αποκτηθεί ήταν ο Γιάννης Μπουρούσης από την ΑΕΚ.

Από τότε που ανέλαβαν την ομάδα οι αδερφοί Αγγελόπουλοι στην προσπάθεια τους να σπάσουν την παντοκρατορία του Παναθηναϊκού, έκαναν αυτό ακριβώς: θέλησαν να αποκτήσουν έναν δικό του ελληνικό κορμό. Για αυτό και στράφηκαν αρχικά στη γενιά των 84-85, αποκτώντας μαζικά τους Βασιλειάδη, Βασιλόπουλο, Καλαϊτζίδη, Μαυροκεφαλίδη, Βουγιούκα (όλοι τους μέλη της ομάδας που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Νέων της Αργεντινής), ακόμη τον Σχορτσιανίτη, συν τον Πρίντεζη που είναι της ίδιας ηλικίας αν και είχε "μετακομίσει" στον Πειραιά αρκετά χρόνια νωρίτερα.

Από αυτούς ο Βασιλόπουλος έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι να τραυματιστεί, ο Μαυροκεφαλίδης καθιερώθηκε μετά το "ψήσιμο" του στο Μαρούσι, ο Βουγιούκας έπαιξε περισσότερο δανεικός παρά "ερυθρόλευκος", ο "Σόφο" έκανε μια ταραχώδη καριέρα με πολλά πάνω και περισσότερα κάτω, ενώ ο Βασιλειάδης έπαιξε μόνο μια χρονιά.

Ενδιάμεσα αποκτήθηκαν παίκτες που ανήκουν σε άλλη κατηγορία όπως ο "τσάρος" της ΤΣΣΚΑ, Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Μιχάληςε Πελεκάνος από την Ρεάλ, αλλά και έμπειροι ρολίστες σαν τον Καυκή και τον Γλυνιαδάκη.

Η νέα επένδυση -την οποία στήριξαν πολύ οι Αγγελόπουλοι- ήρθε με τη φουρνιά των 90άρηδων, αυτή των Παπανικολάου, Σλούκα, Μάντζαρη, συν τους Γιαννόπουλο (1989), Κατσίβελη (1991) και Γεωργάκη (1991). Οι τρεις 90άρηδες ήταν από τους πρωταγωνιστές του repeat του Ολυμπιακού, η βάση του ελληνικού κορμού που αποτελείται ακόμη από τους Σπανούλη, Πρίντεζη και πλέον τους Περπέρογλου-Μαυροειδή.

Κάπως έτσι ήταν η διαδρομή του χτισίματος του ελληνικού κορμού των δύο ομάδων, που γνωρίζουν πολύ καλά τη σημασία της ύπαρξης καλών γηγενών παικτών για το "σήμερα", αλλά και το "αύριο". Για αυτό και πλέον κάθε καλοκαίρι γίνεται ένας διαρκής πόλεμος για το ποιος θα πάρει τους καλύτερους Έλληνες που κυκλοφορούν. Κάπως έτσι δημιουργούνται σίριαλ τύπου Μαυροειδή, Καββαδά, Μαυροκεφαλίδη και Παπαπέτρου.

Η αντεπίθεση του Παναθηναϊκού

Το περσινό καλοκαίρι αποτέλεσε την οριστική ανατροπή του σκηνικού. Ο κορμός της Εθνικής που ήταν κατεξοχήν "πράσινος", είχε γίνει ξαφνικά "κόκκινος". Αυτό, άλλωστε, είναι κάτι που τόνιζε την περσινή χρονιά ο Αργύρης Πεδουλάκης. Και αυτό προσπάθησε να "ανατρέψει" τους τελευταίους μήνες στη θητεία του στον Παναθηναϊκό.

Πριν τους τελικούς των πλέι-οφ ο προπονητής του Παναθηναϊκού έλεγε ότι "προσπαθούμε να χτίσουμε τον ελληνικό μας κορμό". Πέρσι οι "πράσινοι" έχοντας ένα ολόκληρο ρόστερ να γεμίσουν δεν είχαν περιθώρια για πολλές κινήσεις. Πήραν δύο Έλληνες του εξωτερικού (Μπράμος, Σχορτσιανίτη) και για βοηθητικό ρόλο τους Ξανθόπουλο, Γιαννόπουλο και Σκορδίλη. Παράλληλα οι "πράσινοι" κοίταξαν όχι απλά το αύριο, αλλά το... μεθαύριο αποκτώντας από το Αιγάλεω τον 15χρονο τότε Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος έπαιξε τελικά στο Παιδικό, στο Εφηβικό και στο Ανδρικό.

(Παρένθεση: ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια έχει χτίσει τη δική του δυναστεία στα παιδικο-εφηβικά, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνδεθεί άμεσα, καθότι η διαφορά αυτών των πρωταθλημάτων, σε σχέση με το επίπεδο του ανδρικού είναι χαώδης και οποιαδήποτε συστηματοποίηση αυτής της παραγωγικής διαδικασίας, με την υπάρχουσα δομή θα πέσει στο κενό.

Κοινώς μιλάμε για δύο παράλληλες διαδρομές, που συνδέονται σε ελάχιστα σημεία. Για παράδειγμα ο τελευταίος παίκτης που έπαιξε παιδικοεφηβικό στον Παναθηναϊκό και καθιερώθηκε στην πρώτη ομάδα ήταν ο Φώτσης).

Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι ένας προπονητής με αρκετό πάθος για τους νέους παίκτες, για αυτό και είχε "ανεβάσει" στην ανδρική ομάδα τόσο τον Χαραλαμπόπουλο, όσο και τον ύψους 2.14 Διαμαντάκο. Ο πρώτος έπαιξε σε ένα ματς στην Ευρωλίγκα (με τη Μάλαγα) και πέντε ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ ο δεύτερος για δύο λεπτά στο πρωτάθλημα. Οι δυο τους άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις με την Εθνική Παίδων και Εφήβων αντίθετα και αποτελούν δύο "επενδύσεις" του Παναθηναϊκού για τα επόμενα χρόνια.

Αν ληφθούν όλα αυτά υπόψη, τότε γίνεται ξεκάθαρη και η φετινή λογική πίσω από τις μεταγραφές των "πρασίνων". Αποκτήθηκαν δύο διεθνείς Έλληνες παίκτες (Μαυροκεφαλίδης, Φώτσης) και οι δύο καλύτεροι Έλληνες του πρωταθλήματος (Γιάνκοβιτς, Παππάς), με στόχο αυτό ακριβώς: να φτιαχτεί ο ελληνικός κορμός που θα κουβαλήσει την ομάδα τα επόμενα χρόνια.

Οι δύο τελευταίοι θα αποκτήσουν προοδευτικά ρόλο (για τον Γιάνκοβιτς τα πράγματα είναι ευκολότερα, αφού η θέση του πλέι-μέικερ που παίζει ο Παππάς είναι πιο απαιτητική) στην ομάδα, με τη φετινή χρονιά να μοιάζει περισσότερο με τη σεζόν προσαρμογής.

Και το "φίνις" του Ολυμπιακού

Ήταν οπότε λογικό οι "ερυθρόλευκοι" να κινηθούν προς μια ανάλογη κατεύθυνση. Να "θωρακίσουν" κι αυτή την επόμενη ημέρα, έχοντας πουλήσει τον Παπανικολάου και έχοντας χάσει τον Μαυροκεφαλίδη. Αποκτώντας δύο πολύ καλούς 20χρονους (Παπαπέτρου, Αγραβάνη), ουσιαστικά "σπέρνουν" για την επόμενη ημέρα, θέλοντας να συνεχίσουν την (πετυχημένη) φιλοσοφία τους.

Αυτή η "μάχη των γενεών", το παιχνίδι του "ποιος θα πάρει τους καλύτερους μικρούς" αναμένεται να συνεχιστεί. Εις βάρος των υπόλοιπων ομάδων που έχουν καταντήσει "φυτώρια" των μεγάλων, αλλά αυτό είναι μια τελείως διαφορετική (και μεγάλη) ιστορία...