Η άλλη όψη του νομίσματος

Ο Ολυμπιακός κερδίζει. Και αυτό είναι στα "συν". Δεν παύει όμως να προβληματίζει με την εικόνα του. Υπάρχουν δεδομένα που δεν μπορούν να παραβλεφθούν για αυτή την εικόνα, καθώς και διαφορετικές ερμηνείες που μπορεί να δώσει ο καθένας, όπως το ντεφορμάρισμα δύο συγκεκριμένων παικτών, αλλά και η αλλαγή στο αγωνιστικό στυλ της ομάδας που είναι ένα ρίσκο.

Να αρχίσουμε με τα δεδομένα:

Νο1: Ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται στην καλύτερη αγωνιστική του κατάσταση. Έχει κερδίσει και τα τρία πρώτα παιχνίδια της χρονιάς και αυτό είναι κάτι που πιστώνονται οι "ερυθρόλευκοι" (διότι είναι σημαντικό μια ομάδα να νικάει ακόμη κι αν δεν παίζει καλά), αλλά είναι φανερό ότι αντιμετωπίζει αγωνιστικό πρόβλημα. Έκανε μια μεγάλη νίκη στη Βαλένθια, επικράτησε ασθμαίνοντας της Λαμποράλ Κούτσα και χρειάστηκε παράταση αλλά και ένα ρεκόρ καριέρας από τον Βασίλη Σπανούλη για να περάσει αλώβητος από τη Λιθουανία.

Νο2: Τα προβλήματα του Ολυμπιακού οφείλονται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην απουσία του Τρεμέλ Ντάρντεν, του Ιωάννη Παπαπέτρου και σε αυτή του Γιώργου Πρίντεζη. Έχουν χάσει δηλαδή τον κορυφαίο τους περιφερειακό αμυντικό (Ντάρντεν), δύο παίκτες που δίνουν μέγεθος, ριμπάουντ και αξιόπιστο περιφερειακό σουτ, αλλά και τον μοναδικό low-post παίκτη της ομάδας, που θα μπορούσε να δώσει περισσότερη ισορροπία στην επίθεση.

Όχι, δεν θα διαβάσετε περί "προπονητικών σεναρίων". Ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει να δώσει τα ηνία της ομάδας στον Μίλαν Τόμιτς σ' αυτά τα παιχνίδια και όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Από εκεί και πέρα, όμως, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να αναλυθεί το "γιατί" πίσω από την αγωνιστική αστάθεια των "ερυθρολεύκων".

- Από τη στιγμή που οι τραυματισμοί αναφέρθηκαν παραπάνω, ένας καθοριστικός παράγοντας είναι το ντεφορμάρισμα συγκεκριμένων παικτών. Όπως του Μπρεντ Πέτγουεϊ και του Μπράιαν Ντάνστον.

Το πρόβλημα του Πέτγουεϊ ασφαλώς και είναι ψυχολογικό. Αρκεί κάποιος να παρατηρήσει τη γλώσσα του σώματος του κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Νεπτούνας για να το διαπιστώσει. Ο Αμερικανός έχει μπει στο παιχνίδι του να περιμένει να βάλει 1-2 σουτ για να "πάρει μπρος", που είναι και λάθος προσέγγιση, διότι ο πρωταρχικός του ρόλος είναι να καλύπτει τρύπες στην άμυνα και να βοηθάει στα ριμπάουντ.

Στη Λιθουανία ο Πέτγουεϊ είχε 9 πόντους, αλλά με 1/8 τρίποντα. Με τη Λαμποράλ έπαιξε 19 λεπτά και είχε 1 πόντο (0/2 σουτ), ενώ στη Βαλένθια μπορεί να έμεινε άποντος (0/4 τρίποντα), αλλά είχε 8 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 1 κλέψιμο, 1 κόψιμο σε 30 λεπτά κάνοντας ένα μεστό παιχνίδι. Συνολικά έχει 3.3 πόντους σε 26 λεπτά με 7% στο τρίποντο!

Πολύ άσχημα νούμερα αν αναλογισθεί κανείς ότι πέρσι είχε 6.1 πόντους με 42% στο τρίποντο παίζοντας λιγότερο χρόνο μάλιστα (19 λεπτά έναντι 26). Μάλιστα υπήρχαν σημεία της χρονιάς που ήταν αρκετά καλύτερος, όπως η σειρά των playoffs με τη Ρεάλ, στην οποία είχε 7.6 πόντους και 53% στο τρίποντο. Και το παράδοξο είναι ότι αυτό συμβαίνει τη στιγμή που ο Πρίντεζης τραυματίστηκε. Θα περίμενε κανείς ο Πέτγουεϊ να αισθανθεί περισσότερη αυτοπεποίθηση από τη στιγμή που δεν παίζει πίσω από κάποιον (το είδαμε πέρσι με τη Ρεάλ), αλλά στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο.

Ο Μπράιαν Ντάνστον από την άλλη δεν θυμίζει σε τίποτα τον περσινό εξαιρετικό εαυτό του. Έχει 6.7 πόντους, 4.7 ριμπάουντ και 43% στα δίποντα, την ώρα που πέρσι τέλειωσε τη χρονιά με 10.3 πόντους, 5.3 ριμπάουντ και 68% στα δίποντα! Οι αριθμοί, ωστόσο, δεν λένε την απόλυτη αλήθεια στην περίπτωση του Αμερικανού σέντερ, ο οποίος φάνηκε χθες να αντιμετωπίζει σοβαρά πρόβλημα στην άμυνα, με τον Μίλαν Τόμιτς να υποχρεώνεται να αλλάξει στα τελευταία λεπτά τον "αμυντικό της χρονιάς" για το 2014, επαναφέροντας τον Οθέλο Χάντερ. Ο Ντάνστον επέστρεψε υποχρεωτικά στο παρκέ επειδή ο Χάντερ έκανε 5ο φάουλ και αποβλήθηκε, γεγονός που δείχνει πολλά για το πόσο "πεσμένος" είναι ο παίκτης που πέρσι έβγαλε μάτια με τη φανέλα του Ολυμπιακού, πετυχαίνοντας το αδύνατο: να κάνει τον Κάιλ Χάινς να ξεχαστεί.

- Η αλλαγή στον τρόπο παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός του Μίλαν Τόμιτς έχει κάνει μεγάλη στροφή στον τρόπο που παίζει στην επίθεση και πλέον δεν θυμίζει σε τίποτα το στυλ που είχε επιβάλει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Η επιλογή του Τόμιτς ήταν να δώσει μια κατεύθυνση που θυμίζει αρκετά τη φιλοσοφία του Ντούσαν Ίβκοβιτς κι η οποία δίνει μεγάλη ελευθερία σε συγκεκριμένους παίκτες.

Για αυτό και για άλλους αυτό που φαίνεται ως λύση, για άλλους παρουσιάζεται ως πρόβλημα. Ο τρόπος που παίζει ο Ολυμπιακός θυμίζει αρκετά τον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα του 2012 και του 2013. Ολόκληρη η ομάδα να περιστρέφεται γύρω από τον Βασίλη Σπανούλη, τους υπόλοιπους περιφερειακούς να έχουν ελάχιστη συμμετοχή στο δημιουργικό κομμάτι και την επίθεση μισού γηπέδου να έχει λιγότερη κίνηση, μικρότερη ταχύτητα και να είναι πιο στατική.

Και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός φτάνει στο σημείο να χρειάζεται το ρεκόρ καριέρας του Βασίλη Σπανούλη για να κερδίσει την αδύναμη Νεπτούνας. Φαίνεται ότι οι Πειραιώτες θα πορευτούν με αυτή την αγωνιστική σφραγίδα, διότι είναι μια εικόνα που φάνηκε στα τελευταία παιχνίδια με Βαλένθια, Κηφισιά, Λαμποράλ και Νεπτούνας.

Η αποτελεσματικότητα του στυλ θα κριθεί όταν επιστρέψουν οι υπόλοιποι παίκτες και θα δοκιμαστεί απέναντι σε ομάδες με τους ίδιους στόχους: την διεκδίκηση μιας θέσης στο φάιναλ-φορ. Τότε μόνο θα γνωρίζουμε αν είναι πιο αποτελεσματικό ή όχι, διότι αν μη τι άλλο και ο Σπανούλης έχει αυτή την ικανότητα κι η υπόλοιπη ομάδα βάσει σχεδιασμού (γρήγοροι ψηλοί, αμυντικογενείς περιφερειακοί που παίζουν χωρίς τη μπάλα) μπορεί να το υποστηρίξει.