Είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την άποψη ότι το "μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών". Στα πλαίσια του "άσπρο-μαύρο" βέβαια (και του... κουβέντα να γίνεται), πολύ πιο πίσω από τη γενική εικόνα που θέλει την ισορροπία και το μέτρο να είναι τα κλειδιά της επιτυχίας.

Όσο πιο ψηλή είναι μια ομάδα τόσο μεγαλύτερο αβαντάζ έχει (σε άμυνα και κατοχές), αλλά από την άλλη όταν το ματς φτάνει στην κόψη του ξυραφιού, αυτοί που κρίνουν το αποτέλεσμα είναι οι γκαρντ. Αυτοί έχουν τη μπάλα στα χέρια τους. Αυτοί αποφασίζουν.

Ο Λάρι Μπερντ έλεγε ότι "δεν έχει σημασία το ποιος σκοράρει, αλλά το ποιος δίνει τη μπάλα στον σκόρερ". Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι και τον Ντίνο Ράτζα να έχει μια ομάδα μες στη ρακέτα, αν δεν υπάρχει αυτός με το καθαρό μυαλό που θα του δώσει τη μπάλα την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο σημείο, τότε ο ψηλός το μόνο που θα καταφέρει να κάνει είναι να... ρίξει μπινελίκια στους περιφερειακούς. Τίποτα παραπάνω.

Χρησιμοποιώντας αυτό το πρίσμα μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι στο φετινό Ευρωμπάσκετ υπάρχει... λειψανδρεία καλών και ποιοτικών "κοντών". Παικτών με κλάση και ικανότητα στη δημιουργία. Κι αυτο επιβεβαιώνεται από τις σημαντικές απουσίες στις θέσεις των περιφερειακών, στην ανάκληση βετεράνων, στην απουσία νέου αίματος, στη μαζική εισαγωγή "νατουραλιζέ" παικτών στις θεωρητικά αδύναμες ομάδες, στην αναζήτηση άλλων πηγών... δημιουργίας και στη συνηθισμένη πλέον φράση "αν είχαν έναν γκαρντ ακόμη θα πήγαιναν για το χρυσό".

Αναλυτικότερα...

• Αρκετές ομάδες ταλαιπωρούνται από προβλήματα στις θέσεις των γκαρντ. Τρανότερο παράδειγμα όλων η Ελλάδα, που θα παίξει χωρίς τους Σπανούλη, Διαμαντίδη και Παπαλουκά, το "άρμα μάχης" δηλαδή των προηγούμενων διοργανώσεων. Η Κροατία έχασε την Ρόκο Ούκιτς, ενώ η Ρωσία θα παραταχθεί χωρίς τον άνθρωπο που την οδήγησε στο χρυσό το 2007 (Χόλντεν). Εδώ ολόκληρη Ιταλία και περιμένει ακόμη και στο... παρά πέντε τον Μάρκο Μορτέντε να αποθεραπευτεί. Τον ίδιο παίκτη που τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ποιοτική αλλαγή. Και τώρα; Οι "ατζούρι" κρέμονται από το σορτσάκι του.

• Η "υπερπλήρης" περιφέρεια των Ισπανών παραμένει η ίδια, αλλά αυτό είναι λογικό καθώς "ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει". Το ίδιο, όμως, ισχύει για άλλες ομάδες όπως η Γερμανία, η Σλοβενία ή η Τουρκία που στηρίζεται στις ίδιες "παλιοσειρές" για να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Τα "νασιοναλμανσάφτ" του Ντιρκ Μπάουερμαν, βέβαια, είναι ξεχωριστή υπόθεση, καθώς έχει δεκαετίες να βγάλει καλούς "κοντούς". Ακόμη και τα χρόνια των επιτυχιών στηριζόταν σε παίκτες-ρόλων όπως ο Μιτάτ Ντεμιρέλ ή ο Πασκάλ Ρόλερ.

• Σε σχέση με το προηγούμενο Ευρωμπάσκετ μην περιμένετε και πολλά καινούργια πρόσωπα στις περιφερειακές θέσεις. Την εξαίρεση του κανόνα επιβεβαιώνουν: ο δικός μας Κώστας Σλούκας, ο Σβεντ της Ρωσίας, το πρωτοεμφανιζόμενο τρίδυμο της Φιλνανδίας (ο Ράνικο που παίζει πολλά χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο, ο Κόπονεν κι ο 20χρονος Σασού Σαλίν), ο Πόσιους που πήρε πέρσι το βάπτισμα του πυρός, ο Λετονός Στρέλνιεκς, ο "Ρωμαίος" Γκόρντιτς, ο Μιχαίλοβιτς του Μαυροβουνίου που έβγαλε μάτια στο U-20, ο Κστοφ (22 ετών, αλλά με αρκετές εμπειρίες ήδη), ο... βενιαμίν της Σλοβενίας, ο 18χρονος Λούπα Ρούπνικ, καθώς κι ο 22χρονος συμπαίκτης του Ζόραν Ντράγκιτς (αδερφός του Γκόραν) που πέρσι ήταν ο τελευταίος που κόπηκε.

Από την άλλη οι νεαροί Παμούλα (21 ετών - Πολωνία), Στέινμπαχ (22 - Βέλγιο), Μπέρτανς (22 -Λετονία), ο Χότζτιτς (Βοσνία - 21), Μίσουλα (19 - Ουκρανία) και Αβράμοφ (21 - Βουλγαρία), αναμένεται να πάρουν ελάχιστες ευκαιρίες στο τουρνουά.

• Οι "νατουραλιζέ" έγιναν μόδα και πλέον οι περισσότερες ομάδες θα παρατάξουν κι ένα Αμερικανάκι. Οι περισσότερες, δε, ομάδες επέλεξαν περιφερειακούς παίκτες, αποδεικνύοντας την έλλειψη καλών Ευρωπαίων δημιουργών. Χαρακτηριστικά το Μαυροβούνιο έχει τον Ομάρ Κουκ, η Βουλγαρία τον Ερλ Ρόουλαντ, η Κροατία τον Ντόντεϊ Ντρέιπερ, τα Σκόπια τον Μπο ΜακΚάλεμπ, η Ουκρανία τον Στιβ Μπαρτ κι η Γεωργία τον Τορίν Γκριν. Αν προσθέσουμε και τους σουτέρ Ντόμερκαντ (Βοσνία), Φεσόν (Βέλγιο) και Κελάτι (Πολωνία) ενισχύεται ακόμη περισσότερο η διαπίστωση.

Μόνο το Ισραήλ (Μπλού), η Πορτογαλία (Έβανς), η Φινλανδία (Λι) και Γερμανία (Κέιμαν) προτίμησαν ψηλό, με τη διαφορά ότι ο Έβανς κι ο Λι γεννήθηκαν με το διαβατήριο και δεν το απέκτησαν στην πορεία.

• Η Εθνική μας άφησε στην Ελλάδα -μαζί με τους απόντες- τη φιλοσοφία του πικ-εν-ρολ. Η Ρωσία κατεφεύγει περισσότερο σε άλλες επιλογές (σκριν μακριά από τη μπάλα, hand-off), ενώ οι Ιταλοί βάζουν έναν "άσο" να κουβαλάει τη μπάλα και στη συνέχεια την βάζουν στα χέρια του Μπελινέλι για να δημιουργήσει. Οι προπονητές έχουν βρει διαφορετικές λύσεις για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους.

• "Αν οι... είχαν έναν ακόμη γκαρντ θα πήγαιναν για το χρυσό". Η φράση ταιριάζει απόλυτα στην σκληρή Ιταλία των τριών ΝΒΑερ (Μπελινέλι, Γκαλινάρι, Μπαρνιάνι), στη Ρωσία την πιο αθλητική ομάδα του τουρνουά, στην Τουρκία που έχει μεγάλα κορμιά και ποιότητα μες στο καλάθι, στη Γερμανία με το καλύτερο δίδυμο ψηλών στη διοργάνωση (Νοβίτσκι-Κέιμαν). Οπότε όλα αυτά τα ονόματα μπορούν να προστεθούν στο κενό.

Από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι ομάδες που έχουν δημιουργούς θα έχουν και τον πρώτο λόγο για την επιτυχία. Η Ισπανία δηλαδή με την πληθώρα των γκαρντ που δημιουργούν και εκτελούν, η Γαλλία των Πάρκερ-Ντε Κολό, η Σερβία του Τεόντοσιτς, η Σλοβενία, η Κροατία παρά το κενό του Ούκιτς, καθώς κι η Λιθουανία που πλην του "Σάρας", έχει βρει εναλλακτικούς κινητήριους μοχλούς (άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο) στα πρόσωπα των Καλνιέτις, Ντελινκάιτις, του Πόσιους και του Καουκένας.

Το 'πε εξάλλου κι ο Λάρι Μπερντ. Καλάθι μπορούν να βάλουν όλοι αν υποδεχτούν τη μπάλα στο κατάλληλο (για αυτούς) σημείο. Ένας ψηλός μπορεί π.χ να κάνει 5 καρφώματα από ασίστ ή ένας σουτέρ να ευστοχήσει σε πέντε αμαρκάριστα τρίποντα. Κάποιος, όμως, πρέπει να τους τροφοδοτήσει. Με την εξέλιξη της άμυνας πλέον τα παιχνίδια με σκριν εξουδετερώνονται εύκολα και έτσι απαιτείται η δημιουργία "ρηγμάτων" με διαφορετικό τρόπο: με ένας-εναντίον-ενός, με πικ-εν-ρολ ή με παιχνίδι στο low post. Λίγοι, όμως, είναι αυτοί που μπορούν να δημιουργήσουν κατ' αυτούς τους τρόπους. Κι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά.

ΥΓ. Τελείως άστοχο το σχόλιο του Γιώργου Μπόγρη που σχολίασε αρνητικά την παρουσία τριών Ελληνοαμερικανών στην 12άδα της Εθνικής. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψης του. Κι η δική μου είναι ότι ο καθένας είναι ότι νιώθει. Κι αν κάποιος θέλει να λέγεται, να αισθάνεται Έλληνας και πολύ περισσότερο να παίζει στην Εθνική Ελλάδος, μαγκιά του.

*Μπορείτε να ακολουθήσετε τον Στέφανο Τριαντάφυλλο στο Twitter ( @stefanos_rose )