Η ανάλυση των ελληνικών προημιτελικών

Οι Αμερικάνοι περιγράφουν μια τέτοια κατάσταση ως "ο ελέφαντας στο δωμάτιο". Στην Ελλάδα, όμως, δεν έχουμε ελέφαντες (ούτε στην Αμερική έχουν, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία). Τι έχουμε; Φιλάθλους που λατρεύουν το παρασκήνιο και μια καλή θεωρία συνομωσίας.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η Ρεάλ δεν επέλεξε αντίπαλο. Δεν πήγε στο Κάουνας για να χάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πήγε για να παίξει "τελικό". Πήγε χαλαρή. Και το πλήρωσε. Στο πρώτο ημίχρονο ο Πάμπλο Λάσο άνοιξε το rotation περισσότερο από το συνηθισμένο, χρησιμοποιώντας σχεδόν όλους τους παίκτες του από 7 λεπτά, με αποτέλεσμα μια ομάδα ρυθμού, να μη βρει ρυθμό. Κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο προσπάθησε να ανατρέψει την κατάσταση, βρήκε απέναντι της έναν σεληνιασμένο Ντέμοντ, που την απέκρουσε. Επαναλαμβάνω: προσωπική άποψη.

Πέρασε αυτό, όμως, τα σημαντικά έρχονται. Και ξεκινούν σήμερα και αύριο. Οπότε ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο.

Ρεάλ-Ολυμπιακός

Η Ρεάλ μπορεί να τερμάτισε 2η στον όμιλο, αλλά παραμένει η ομάδα που έχει παίξει το πιο συναρπαστικό και το πιο ολοκληρωτικό μπάσκετ. Όχι μονο τη φετινή χρονιά, αλλά και συνολικά

Είναι πρώτη σε ranking (104.0) στο Top-16 και συνολικά έχει το καλύτερο (108.9) μετά τη θρυλική διετία της Μακάμπι (2003-2005). Ακόμη έχει την καλύτερη επίθεση (85.0) και το καλύτερο συντελεστή ασίστ/λάθους (197.6%).

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια ομάδα ρυθμού. Που θέλει να τρέχει περισσότερο από τον αντίπαλο της και γενικότερα θέλει να κάνει περισσότερα πράγματα από τον αντίπαλο της, ακριβώς γιατί έχει το ταλέντο να το κάνει. Και το παν απέναντι στη Ρεάλ είναι ο αντίπαλος να μην κάνει λάθη, ή να μην προσπαθήσει να μιμηθεί το παιχνίδι της.

Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι πέρσι στον τελικό ο Ολυμπιακός σε ένα γρήγορο παιχνίδι, κατάφερε να κερδίσει τη Ρεάλ με το ίδιο νόμισμα. Το ίδιο έκανε και φέτος απέναντι απέναντι στις ομάδες ρυθμού που αντιμετώπισε: νίκησε δύο φορές τη Μπάγερν και από τέσσερις φορές τη Μάλαγα και τη Λαμποράλ Κούτσα. Ομάδες που παίζουν με το ίδιο στυλ.

Η διαφορά είναι ότι η Ρεάλ μπορεί να υποστηρίξει αυτό το στυλ με πολλούς τρόπους και για μεγάλο χρονικό διαστημα διαθέτοντας ένα πολύ γεμάτο ρόστερ. Ο Πάμπλο Λάσο ξεκινάει πάντα την ίδια βασική πεντάδα (Γιουλ, Ρούντι, Ντάρντεν, Μίροτιτς και Μπουρούση) και συνήθως στο δεύτερο και στο τέταρτο δεκάλεπτο αντίστοιχα παραδίδει τη μπαγκέτα της ομάδας στον Σέρχιο Ροντρίγκεθ, κατά τη γνώμη μου στον MVP ως τώρα της διοργάνωσης.

Παράλληλα διαθέτει έναν ψηλό που αλλάζει την αμυντική ταυτότητα της ομάδας με την παρουσία του (Μάρκους Σλότερ). Και οι άλλοι δύο ξένοι που έχει (ο Κάρολ είναι τραυματίας), δηλαδή ο Ντάρντεν και ο Ντρέιπερ έχουν αντίστοιχα την ταυτότητα του ρολίστα κάνοντας τα μικρά πράγματα.

Συνολικά η Ρεάλ παίζει ελεύθερα, με απλά plays που αφήνουν την πρωτοβουλία κα την ικανότητα των παικτών. Δηλαδη του Ρούντι (σκριν μακριά από τη μπάλα), Σέρχιο (pick-n-roll), Μίροτιτς (1on1) και Γιουλ (transition).

Το μεγάλο ερώτημα είναι το πως θα αντιδράσει η Ρεάλ αν κοντραριστεί. Αν τα βρει σκούρα. Αν δηλαδή ο αντίπαλος της βάλει πρόβλημα στο μυαλό και στο σώμα. Ο Ολυμπιακός στο Top-16 έχει μεταμορφωθεί σε μια εξαιρετική αμυντική ομαδα (2η καλύτερη άμυνα - 1η ομάδα σε αμυντικά ριμπάουντ - 1η σε ποσοστό διπόντων αντιπάλο), η οποία σκεπάζει τη ρακέτα, αλλοιώνει σουτ και δυσκολεύει την άλλη ομάδα να κάνει αυτο που θέλει.

Εδώ είναι και το μεγάλο στοίχημα. Αφενός η αποτελεσματικότητα του σε φάσεις pick-n-roll (θυμόμαστε όλοι τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο του περσινού τελικού) και αφετέρου το κατά πόσο θα δεχτεί τα καλάθια που έχει επιλέξει.

ΤΣΣΚΑ-Παναθηναϊκός

Η ΤΣΣΚΑ μοιάζει αρκετά στη γενικότερη φιλοσοφία στον Παναθηναϊκό. Με την έννοια ότι ο κόουτς Μεσίνα είναι ένας προπονητής που επιλέγει πάντα να ελέγξει τον ρυθμό, να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις στο μισό γήπεδο και από εκεί και πέρα να περιορίσει τον αντίπαλο.

Ίσως για αυτό και στον Παναθηναϊκό να προτιμούσαν τη Ρεάλ, μια ομάδα με διαφορετικό στυλ, μια ομάδα που θα μπορούσαν να φέρουν στα μέτρα τους και να της χαλάσουν το παιχνίδι, όπως έκαναν με πολύ επιτυχημένο τρόπο τέσσερις φορές πέρσι (και μιλάμε για δύο ομάδες που έμειναν πρακτικά ίδιες).

Εκεί όπου υπερέχει η ΤΣΣΚΑ έναντι του Παναθηναϊκού είναι στο μέγεθος μες στο καλάθι, αν εξαιρέσουμε τον Αντώνη Φώτση στο "4", ο οποίος λογικά θα έχει διπλοβάρδια και τριπλοβάρδια στα συγκεκριμένα ματς, καθώς είναι από αυτούς που ματσάρουν καλά.

Οι Ρώσοι από πέρσι παρουσιάζουν ένα σχήμα με πολύ μεγάλα κορμιά, που γίνεται... δάσος από χέρια, όταν παίζουν ο Τεόντοσιτς στο "1", ο Ουιμς στο "2", ο Κριάπα στο "3", ο Κρστιτς στο "4" και ο Καούν στο "5". Γενικότερα είναι μια ομάδα που ποντάρει στο παιχνίδι από το low-post και παίζει πολύ στοχευμένα. Κάθε play δηλαδή έχει κατεύθυνση και "όνομα": φάσεις για 1on1 του Ουίμς και του Πάργκο, pick-n-roll του Τεόντοσιτς ή post-up για τον Κρστιτς.

Ο παίκτης-κλειδί είναι ο Κριάπα, καθώς είναι αυτός που αλλοιώνει φάσεις στην άμυνα με τα μακριά του χέρια, που κυριαρχεί στα ριμπάουντ, που ανοίγει το γήπεδο με το σουτ του και πασάρει πολύ καλά τη μπάλα όταν η άμυνα μπαίνει σε περιστροφές. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι είναι ο πρώτος πασέρ της ομάδας στο Top-16 με 4.8 ασίστ.

Το γεγονός ότι δεν θα παίξει ο Τεόντοσιτς στα πρώτα δύο ματς είναι πολύ σημαντικό, καθώς μιλάμε για τον πρώτο σκόρερ (14.7) και τον τρίτο πασέρ (3.2 ασίστ) της ομάδας στο Top-16. Αν και η μεγάλη διαφορά της φετινής ΤΣΣΚΑ είναι ότι έχει πάρει το δημιουργικό παιχνίδι από τα χέρια του Σέρβου και το έχει μοιράσει αρκετά στους ψηλούς (Κρσιτς) και στον Σονι Ουίμς που κάνει εκπληκτική σεζόν. Το αποτέλεσμα; Η ΤΣΣΚΑ να έχει τις περισσότερες ασίστ από κάθε άλλη ομάδα στη συγκεκριμενη φάση (21).

Από εκεί και πέρα τη θέση "1" μοιράζονται οι Πάργκο-Τζάκσον που έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο να πιέζουν καλά τη μπάλα και να είναι περισσότερο οργανωτικοί και λιγότερο εκτελεστικοί (παρά μόνο στα τελευταία δευτερόλεπτα των επιθέσεων).

Ο Παναθηναϊκός, η καλύτερη αμυντική ομάδα του Top-16 βάσει αριθμών, θα κληθεί να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα που αφορά την αντιμετώπιση των φάσεων στο low-post, όπου είναι η δύναμη της ΤΣΣΚΑ. Απέναντι στις ομάδες που έχουν το ίδιο χαρακτηριστικό (τη Μπαρτσελόνα δηλαδή) ο Παναθηναϊκός έδειξε να δυσκολεύεται, εν αντιθέσει δηλαδή με τις pick-n-roll ομάδες, απέναντι στις οποίες έχει βρει τη συνταγή της επιτυχίας.

Το συγκεκριμένα match-up περιέχει κι άλλες σημαντικές κατηγορίες, όπως αυτή του ριμπάουντ, αλλά και του τρόπου με τον θα προσπαθήσει να νικήσει την αντίπαλη άμυνα. Απλοϊκά αυτό μεταφράζεται στο ότι ο Παναθηναϊκός "θα πρέπει να βάλει περισσότερους πόντους από τον αντίπαλο του", διότι είναι σίγουρο ότι το σκορ θα πάει σε χαμηλά επίπεδα στα μέτρα που επιλέγουν και οι δύο ομαδες.

Το μεγάλο "παράσημο" βέβαια του Παναθηναικού, το οποίο θα καρφιτσώσει στη φανέλα του σε αυτές τις αναμετρήσεις, είναι ότι αποτελεί την ομάδα που χάνει δύσκολα. Παλεύει όλα τα ματς, είναι σκληρή και παραδίδεται δύσκολα. Αυτό σε μια σειρά παιχνιδιών έχει μεγάλη σημασία.