Ο Τζέισον Καπόνο αποχώρησε μόνος του από τον Παναθηναϊκό. Δεν τον "έφαγε" ο προπονητής. Δεν τον έδιωξε η διοίκηση. Ήθελε καιρό να φύγει και το έκανε πράξη τώρα, όπως αναλύει με εξαιρετικό τρόπο η Νίκη Μπάκουλη.

Και το ένα ζητούμενο είναι το τι γίνεται από εδώ και πέρα. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει δικαίωμα ενίσχυσης στην Ευρωλίγκα. Δεν μπορεί να πάρει παίκτη ούτε για το Top-16, ούτε για τη συνέχεια. Αντίθετα θα προχωρήσει σε αλλαγή Αμερικανού στο ελληνικό πρωτάθλημα, πιθανότατα αποκτώντας κάποιον γκαρντ κι όχι κάποιο "3άρι", δεδομένου ότι και ο Μπανκς δεν ικανοποιεί.

Στο θέμα μας, όμως. Γιατί έφυγε ο Καπόνο; Διότι απλούστατα δεν ήταν ευχαριστημένος. Ο δις νικητής του διαγωνισμού τρίποντων, πρωταθλητής με τους Μαϊάμι Χιτ και βετεράνος με εννιά σεζόν κάτω από τη ζώνη του, προφανώς και θα πίστευε ότι θα ερχόταν στην Ευρώπη και θα έκανε... πλακίτσα. Όχι, αυτά δεν γίνονται πια, πολύ περισσότερο στη μέση της χρονιάς, όταν δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για προπόνηση ή για προσαρμογή.

Ο Καπόνο ήρθε στον Παναθηναϊκό σε μια εποχή που η ομάδα ψαχνόταν και είχε κάνει αλλαγές. Σε ένα διάστημα που το πιο... χαλαρό παιχνίδι που είχε δώσει το "τριφύλλι" ήταν με την Κίμκι στη Ρωσία. Ένα χρονικό σημείο που οι "πράσινοι" ταξίδευαν συχνότερα, από ότι έκαναν προπόνηση στο ΟΑΚΑ.

Στο μυαλό του Αργύρη Πεδουλάκη ήταν ένας παίκτης που θα μπορούσε να απειλήσει με περιφερειακό σουτ, στοιχείο που αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας. Ο Καπόνο θα άνοιγε το γήπεδο για τα πικ-εν-ρολ του Διαμαντίδη και τα post-up του Σχορτσιανίτη. Έτσι θα έβγαζε το ψωμί του.

Στην πορεία το τεχνικό τιμ του έδωσε έξτρα αρμοδιότητες, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την εξαιρετική του πάσα (σε σημείο που να λέγεται ότι είναι καλύτερος πασέρ, από ότι είναι σουτέρ και όλοι ξέρουμε τα ποσοστά του). Ξεκούρασε τον... Διαμαντίδη σε φάσεις τροφοδοσίας του "Σόφο", άρχισε να αποτελεί μια ακόμη επιλογή για πικ-εν-ρολ δημιουργία και έπαιρνε και 1-2 μπάλες με πλάτη στο καλάθι.

Παράλληλα με όλα τα άλλα ο κόουτς Πεδουλάκης ήξερε ότι είναι ένας παίκτης τον οποίο θα πρέπει να "κρύβει" στην άμυνα. Η αδυναμία του στα πόδια ήταν γνωστή πριν πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα και αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που δεν έπαιζε περισσότερο, καθώς ούτως ή άλλως ο Παναθηναϊκός είχε να μπαλώσει κι άλλα κενά στο συγκεκριμένο κομμάτι. Κι αν μη τι άλλο η φιλοσοφία του προπονητή ξεκινά από το "χτίσιμο" μιας καλής άμυνας που θα προστατεύει το καλάθι και από εκεί και πέρα θα λειτουργεί αποτελεσματικά στις άλλες περιστροφές.

Ο Πεδουλάκης προφανώς και υπολόγιζε τον Καπόνο. Ήθελε να τον χρησιμοποιεί 15 λεπτά στην Ευρωλίγκα και 20 στο ελληνικό πρωτάθλημα, ώστε να μπορεί να κάνει αυτά που λέγαμε παραπάνω. Η αποχώρηση Καπόνο δεν είναι... καλό νέο για το "τριφύλλι", ήταν ένας παίκτης που τον βοήθησε και θα τον βοηθούσε στη συνέχεια.

Δεν μπορεί κανείς όμως να κρατήσει με το ζόρι έναν παίκτη. Γνωστή κι η παροιμία με το παρακαλετό- ξέρετε-τι.

'Οταν έπαιξε λίγο

Με τη Ζαλγκίρις δεν χρησιμοποιήθηκε πολύ, γιατί δεν είχε παίκτη να μαρκάρει, δεδομένου ότι ο Ντάρντεν είναι ένας αθλητικός περιφερειακός και ότι ο Πλάθα έβαζε τον Καουκένας στο "3" απέναντι στη βαριά περιφέρεια του Παναθηναϊκού. Το ίδιο έγινε και με την Εφές, η οποία εν τη απουσία του Βούγιασιτς έπαιξε είτε με τον Σιπ στο "3", είτε με τρία γκαρντ (περισσότερο).

Είναι ματς που ακόμη και ο Μασιούλις, ένας επίσης βαρύς φόργουορντ (και σίγουρα καλύτερος αμυντικός από τον Καπόνο) είχε προβλήματα. Ακόμη και με την Εφές που έπαιξε καλά, έβγαλε τα πιο ποιοτικά του λεπτά στο "4" και όχι στο "3". Οπότε ήταν λογικό ο Πεδουλάκης να μη ρισκάρει με τον Καπόνο στο "3" και να προτιμήσει άλλα σχήματα.

BREAKING NEWS: ο Παναθηναϊκός κέρδισε και τα δύο παιχνίδια.

Αν δεν κάνω λάθος αυτή είναι η δουλειά του προπονητή. Να κερδίζει παιχνίδια. Δηλαδή να διαλέγει αυτούς που πιστεύει ότι πρέπει να παίζουν για να κερδίσει η ομάδα του. Και σύμφωνα με τη λογική που γεμίζει "αν" την κάθε ήττα ("αν έπαιζε αυτός ή εκείνος" - σωστή από τη μια, γιατί στην τελική η ομάδα έχασε, επομένως κάτι έγινε λάθος ή θα μπορούσε να γίνει καλύτερα), κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον προπονητή για τη "συνταγή που κερδίζει". Κάνω λάθος;

Η δουλειά του προπονητή είναι οι νίκες και το καλό μπάσκετ. Δεν είναι δουλειά του να έχει ευτυχισμένους τους παίκτες. Άλλωστε, δεν κερδίζει η πιο ευτυχισμένη ομάδα. Κερδίζει αυτή που παίζει καλύτερα. Και να παίξει καλά μια ομάδα, πρέπει όλοι να κάνουν θυσίες, να κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν. Να το διατυπώσω καλύτερα: κερδίζουν οι παίκτες που είναι αποφασισμένοι να κάνουν αυτά που δεν αρέσουν σε κανέναν. Διαφορετικά θα κέρδιζαν όλοι... Λένε άλλωστε ότι "για να έχεις κάτι που δεν είχες ποτέ, θα πρέπει να κάνεις κάτι που δεν είχες κάνει ποτέ".

Πολύ σοφία σήμερα. Όχι δική μου. Του Τόμας Τζέφερσον.

Τι έκανε τελικά;

Τελικά ο Καπόνο έφτασε στο σημείο να παίζει περισσότερο από 15 λεπτά στην Ευρωλίγκα (με 7.4 πόντους, 91% στις βολές, 46% στο τρίποντο και 1 ασίστ ανά παιχνίδι) και 19 λεπτά στο ελληνικό πρωτάθλημα (7.8 πόντοι, 44% στο τρίποντο, 2.1 ασίστ). Ξεκίνησε με 12 λεπτά απέναντι στον Πανιώνιο και έπαιξε περισσότερο από ένα ημίχρονο με τον Απόλλωνα (22), τον Κολοσσό (27), τον ΠΑΟΚ (21), τον Άρη (20), το Ρέθυμνο (21) και τον Ίκαρο (21), για να αγωνιστεί μόλις 13 απέναντι στον Ηλυσιακό, το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Το μικρότερο χρόνο συμμετοχής τον είχε απέναντι στον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Χρησιμοποιήθηκε 12:33' έχοντας 3 πόντους (1/3 τρίποντα, 0/1 δίποντο), 2 ριμπάουντ και 1 κλέψιμο. Σε εκείνο το παιχνίδι ουσιαστικά βγήκε εκτός ρυθμού γιατί ο Ολυμπιακός έπαιξε κατευθείαν "πάνω του" με τον Στράτο Περπέρογλου, που του πήρε γρήγορα φάουλ στο post.

Μετά από λίγες ημέρες ακολούθησε ο περιπετειώδης τελικός κυπέλλου, όπου και πάλι έμεινε αρκετή ώρα στον πάγκο. Έπαιξε συνολικά 12 λεπτά, πατώντας παρκέ για πρώτη φορά μετά τη διακοπή λόγω επεισοδίων. Σε εκείνο το παιχνίδι είχε πολύ καλή παρουσία με 8 προσωπικούς πόντους (4/5 σουτ).

Όσο για την Ευρωλίγκα;

Αγώνας	Χρόνος	Πόντοι	Σουτ	Ασίστ
Ζαλγκίρις (Ν)	17:21	16	5/7	2
@Εφές (Η)*	27:46	10	3/12	4
Ουνικάχα (Ν)	13:48	7	3/4	1
@Άλμπα (Ν)	19:23	8	3/5	0
Ρεάλ (Η)	16:52	4	0/4	1
Μπάμπεργκ (Ν)	11:07	5	1/4	0
@ΤΣΣΚΑ (Η)	12:06	5	3/6	0
@Ζαλγκίρις (Ν)	05:36	4	1/4	0
Εφές (Ν)	00:00	-	-	-

Έπαιξε λίγο στη Μόσχα, ελάχιστα στο Κάουνας και καθόλου με την Εφές. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στο μυαλό του Αμερικανού σουτέρ, που πήρε μια "λογική" απόφαση. Λογική από την άποψη ότι είναι ένας παίκτης 32 ετών, χορτασμένος από διακρίσεις και με γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό, κάτι που σημαίνει ότι δεν το έχει σε τίποτα να μην παίξει καθόλου ως το τέλος της χρονιάς, ακόμη και να βάλει από τώρα τέλος στην καριέρα του.

Από την άλλη να σημειωθεί ότι επέδειξε μια άκρως επαγγελματική συμπεριφορά, σε βαθμό... παρεξήγησης. Δεν δημιούργησε προβλήματα και επέλεξε να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε. Καλός ή κακώς.

"Ο Πεδουλάκης που δεν του βγάζει συστήματα" και το άλλο με τον Τοτό

Πιθανότατα ότι πιο λάθος έχει ακουστεί μετά το " λεφτά υπάρχουν" του Γεωργίου Παπανδρέου και το "δεν υπάρχει πιο έντιμος από τον άντρα μου" της συζύγου Παπαγεωργόπουλου. Ο Παναθηναϊκός χρησιμοποιούσε τρία συγκεκριμένα plays για να εκμεταλλευτεί ειδικά το σουτ και την πάσα του Καπόνο. Το ένα το έπαιζε και για τον Διαμαντίδη, το άλλο κυρίως για τον Αμερικανό και το τρίτο ουσιαστικά τον "μεταμόρφωνε" σε "4άρι" (όχι ότι έχει μεγάλη διαφορά) για να εκμεταλλευτεί το τρίποντο του. Υπάρχουν σινιάλα, σχήματα, ονόματα και... διευθύνσεις, ότι χρειάζεται ακόμη και ο πιο άπιστος Θωμάς για του λόγου το αληθές.

Εκτός αυτών να συνυπολογισθεί η πολύ καλή κίνηση στην αδύνατη πλευρά που τείνει να γίνει σήμα-κατατεθέν των "πρασίνων" κι η οποία επιτρέπει στους σουτέρ (Μπράμος, Καπόνο, Μασιούλις) να βρίσκουν αμαρκάριστα σουτ όταν η μπάλα βρίσκεται στα χέρια των δημιουργών (των γκαρντ αλλά και στο low-post), για να πειστεί κάποιος ότι ο Παναθηναϊκός "έπαιζε" αρκετά με το σουτ του Καπόνο.

Ακόμη κι η επεξήγηση, όμως, μοιάζει περιττή. Το μπάσκετ δεν παίζεται έτσι (πια). Δεν υπάρχει το "σύστημα για να σουτάρει ή να σκοράρει κάποιος". Το μπάσκετ σε μια απλή γλώσσα είναι "α) δίνουμε τη μπάλα σε αυτόν τον παίκτη, σε αυτό το σημείο, με αυτή τη συνεργασία και βάζουμε τους υπόλοιπους παίκτες στημένους κατά αυτόν τον τρόπο β) αντιδρούμε ανάλογα με το πως θα κινηθεί η άμυνα.

Με ακόμη πιο απλή γλώσσα: αν μια άμυνα δεν θέλει να σουτάρει ο Καπόνο, πάει και τελείωσε ο Καπόνο δεν θα σουτάρει. Αν βρει σουτ, αυτά θα είναι μόνο στο transition, είτε από καραμπόλες/επιθετικά ριμπαόυντ. Το ίδιο ισχύει με τον κάθε παίκτη. Αν πχ μια άμυνα επιλέξει να μην σκοράρει ο Σχορτσιανκίτης, το αποτέλεσμα θα είναι ο Σχορτσιανίτης να μην πιάσει τη μπάλα πάνω από 1'', με ότι ρίσκο μπορεί να επιφέρει αυτή η επιλογή στην υπόλοιπη ομάδα.

Οπότε τι γίνεται επί της ουσίας: μια άμυνα επιλέγει το τι θέλει να δώσει και το τι θέλει να πάρει από τον αντίπαλο. Για παράδειγμα λέει "προτιμούμε ο Διαμαντίδης να πάρει φάσεις για να σκοράρει, παρά να πασάρει" ή "προτιμούμε ο Διαμαντίδης να διώχνει τη μπάλα από τα χέρια του" ή "προτιμούμε να ρισκάρει να σουτάρει μετά από ντρίμπλα και... όσα φάμε". Στο σύγχρονο μπάσκετ δεν επιλέγει ο επιθετικός, αλλά επί της ουσίας η άμυνα.

Οπότε το αν θα σουτάρει ο Καπόνο δεν είναι θέμα του Παναθηναϊκού, αλλά των αντιπάλων του Παναθηναϊκού. Θα θυμίσω το παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις που ο Αμερικανός σηκώνεται από τον πάγκο και βάζει συνεχόμενα σουτ στο πρώτο ημίχρονο. Όλα προήλθαν από κακές βοήθειες του Κουζμίνσκας, που άφηνε τον παίκτη του για να καλύψει τη ρακέτα, ακολουθώντας την τακτική της ομάδας του, η οποία έπαιζε επιθετικά τον Διαμαντίδη στέλνοντας τους ψηλούς μακριά από το καλάθι. Στο δεύτερο ημίχρονο η τακτική άλλαξε, η Ζαλγκίρις έπαιξε πιο παθητικά και ο Καπόνο δεν ξανασούταρε (παρά μόνο μια φορά αν θυμάμαι καλά).

Θα ρωτήσει κάποιος γιατί μια ομάδα δεν μπορεί να σταματήσει τόσο εύκολα τον Διαμαντίδη (ή τον Σπανούλη). Η απάντηση είναι ότι α) μιλάμε για έναν δημιουργό κι όχι έναν εκτελεστή όπως ο Καπόνο και β) μιλάμε για έναν παίκτη που "τα έχει όλα". Με την έννοια ότι πασάρει καλά, σουτάρει, τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι. Απλά σε αυτή την περίπτωση ο αντίπαλος διαλέγει το δηλητήριο του, παίρνει το ρίσκο και ακολουθεί ένα πλάνο για το πως πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το μπάσκετ δεν λήγει 0-0. Κάτι παίρνεις, κάτι δίνεις και σημασία έχει ποιος θα είναι πάνω όταν το χρονόμετρο φτάσει στο μηδέν.

Με πιο απλά λόγια: ένας καλός σουτέρ βρίσκεται στο γήπεδο όχι για να πάρει σουτ μετά από screen. Τέτοιες γρήγορες εκτελέσεις μπορούν να κάνουν λίγοι παίκτες, όπως ο Ναβάρο της Μπαρτσελόνα, ο Κάρολ της Ρεάλ, ο Βασιλειάδης της Μπιλμπάο με τη διαφορά ότι ο "Λα Μπόμπα" για παράδειγμα χρησιμοποιεί τέτοιες κατάστασεις όχι αποκλειστικά για να σουτάρει, αλλά για να περάσει ή να πασάρει.

Προσοχή: μιλάμε για γρήγορες εκτελέσεις. Ο παίκτης τρέχει-σταματάει-ξανατρέχει για να πιάσει τη μπάλα και να σουτάρει όσο καλύτερα μπορεί. Είναι δηλαδή αυτός ο τρόπος να εκτελέσει κάποιος καλός σουτέρ προτιμότερος από το να κάθεται αγκυροβολημένος στη γωνία και να κάνει την προσπάθεια του σαν να βρίσκεται σε προπόνηση; Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι ο Ναβάρο βγαίνοντας από σκριν έχει καλύτερο ποσοστό από ότι να κάθεται στατικός και να σουτάρει; Έχει; Α, νόμιζα...

Μοιραία οι ομάδες στο σύγχρονο μπάσκετ χρίζουν αυτούς τους παίκτες "εκτελεστές". Τους τοποθετούν σε συγκεκριμένα σημεία του γηπέδου για να "χτυπήσουν" στις βοήθειες. Δηλαδή, ο αντίπαλος αμυντικός πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται: να δώσω βοήθεια ή να μείνω καρφωμένος εδώ γιατί μαρκάρω τον Καπόνο;

Ας σκεφτούμε, δηλαδή... Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε κάποιο play για να σουτάρει ο Αντώνης Φώτσης, που στην τελευταία του χρονιά είχε 3.2 τρίποντα ανά παιχνίδι; Όχι, απλά τοποθετούσε τον διεθνή φόργουορντ στο κατάλληλο σημείο του παρκέ κι άφηνε την άμυνα να αποφασίσει: θέλει καλάθι Διαμαντίδη, κάρφωμα Μπατίστ ή τρίποντο Φώτση;

Ελπίζω να έγινα κατανοητός. Αν όχι υπάρχουν τα σχόλια από κάτω και το Twitter για περαιτέρω απαντήσεις, σχόλια και αναλύσεις.