Ο Ολυμπιακός κατάφερε και πήρε ένα σπουδαίο διπλό στη Βαρκελώνη (76-63) και πέτυχε στον στόχο που είχε θέσει σ' αυτό το ταξίδι: να επιστρέψει στην Ελλάδα με το πλεονέκτημα της έδρας στις αποσκευές. Και το κατάφερε επειδή πέτυχε τελικά να φέρει την Μπαρτσελόνα στα δικά του μέτρα . Έδρασε δεν αντέδρασε .

Οι "ερυθρόλευκοι" δεν είχαν καμία σχέση με την ομάδα που αγωνίστηκε στο "Παλαού Μπλαουγράνα" την Τετάρτη. Από κάθε άποψη. Κατ' αρχάς έπαιξαν τη γνωστή τους "φυσική" άμυνα και κατά δεύτερον είχαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα στην επίθεση. Αν και στην προκειμένη περίπτωση η αρχή χτίστηκε από την άμυνα.

Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός κράτησε την Μπαρτσελόνα στους 63 πόντους, απέκτησε ένα μεγάλο πλεονέκτημα, το οποίο θα είχε παίξει ρόλο ακόμη κι αν δεν είχε τα εκπληκτικά ποσοστά από το τρίποντο. Αν και είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ευστοχία από την περιφέρεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο.

Το "τρίποντο" ρεκόρ

Ο Ολυμπιακός ευστόχησε σε 13 τρίποντα, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ για παιχνίδι στην προημιτελική φάση, ενώ έφτασε ένα μόλις σουτ μακριά από το απόλυτο ρεκόρ του που είναι τα 14. Τόσα είχε πετύχει τρεις φορές στο παρελθόν και τις τρεις σε παιχνίδι για την κανονική περίοδο: πέρσι στο Μόναχο, πρόπερσι στο Κάουνας και τη σεζόν 2000-01 απέναντι στην Χαποέλ στο ΣΕΦ.

Η διαφορά είναι αφενός στην φάση (και άρα στην κρισιμότητα του αγώνα) και αφετέρου στο ρόλο που έπαιξαν αυτά τα σουτ. Στο Μόναχο οι "ερυθρόλευκοι" είχαν 14/31 (45%) σκοράροντας από το τρίποντο το 40% των πόντων τους. Στο Κάουνας είχαν 14/27 (52%) σκοράροντας από τα 6.75 το 54% των πόντων τους, ενώ με τη Χαποέλ είχαν 14/20 (70%) παίρνοντας το 41% των πόντων. Στη Βαρκελώνη είχαν 48% αντλώντας από τα σουτ πίσω από τη γραμμή το 51% των πόντων τους. Ε-ντυ-πω-σι-α-κό.

Συνολικά τα 13 εύστοχα τρίποντα είναι μια από τις καλύτερες επιδόσεις που έχουν σημειωθεί στα playoffs της Euroleague, πίσω από τα 15 που είχε πετύχει η Λαμποράλ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ το 2013 και τα 15 που είχε σκοράρει η Μπολόνια απέναντι στην Τάου το μακρινό 2001.

Η ουσιαστική διαφορά

Στο δεύτερο παιχνίδι επιβεβαιώθηκαν δύο πράγματα: α) ότι στο ματς της Τετάρτης ο Ολυμπιακός "φοβήθηκε" την Μπαρτσελόνα, αμελώντας να κάνει αυτά που κάνει καλά τόσα χρόνια και β) ότι σημασία στην άμυνα δεν έχει τι επιλέγεις να κάνεις, αλλά πως το κάνεις.

Οι Πειραιώτες δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στην τακτική τους, αλλά αυτό που διαφοροποιήθηκε ήταν ο τρόπος που την εκτέλεσαν. Έτσι είχε περισσότερο σημασία το "ξύλο" που έριξαν στις αλλαγές, ή η μεγαλύτερη προσπάθεια στα ριμπάουντ, παρά η προσαρμογή που έγινε στα δυναμικά hedge-out (μεγαλύτερη βοήθεια από τον πρώτο παίκτη και ειδικά τον "4").

Ναι μεν ο Τόμιτς βρήκε έτσι περισσότερες φάσεις με τη μπάλα στα 3-4 μέτρα από το καλάθι, αλλά από την άλλη δεν μπήκαν στο παιχνίδι οι υπόλοιποι. Ακόμη και οι πόντοι που πέτυχε ή οι τρεις ασίστ, σημειώθηκαν στο δεύτερο ημίχρονο που η Μπαρτσελόνα κυνηγούσε, χωρίς να πονέσουν τον Ολυμπιακό. Το τελικό σκορ ήταν 36-33 υπέρ των Καταλανών, που πήραν λιγότερα όμως αμυντικά (22) και περισσότερα επιθετικά. Λογικό από τη στιγμή που λόγω των τραγικών τους ποσοστών έστειλαν περισσότερες μπάλες προς διεκδίκηση.

Οι "ερυθρόλευκοι" επί της ουσίας έβαλαν τις βάσεις για την επικράτηση από τη στιγμή που κατάφεραν να "παγώσουν" τον ρυθμό της Μπαρτσελόνα. Ρίσκαραν στο σουτ των Χουέρτας - Σατοράνσκι (που ήταν άστοχοι και εν συνεχεία άτολμοι), δεν δέχτηκαν εύκολους πόντους μες στη ρακέτα από post-up ή ακόμη κι από επιθετικό ριμπάουντ (οι Καταλανοί είχαν 14 αλλά κάνοντας εντέλει μικρότερη ζημία από ότι είχαν στο πρώτο παιχνίδι από τις δεύτερες επιθέσεις), αφήνοντας τελικά τον Ναβάρο να παλεύει μόνος του.

Είναι χαρακτηριστική η εικόνα στο πρώτο ημίχρονο όπου η Μπαρτσελόνα δεν πετύχαινε "κανονικό" καλάθι. Οι πόντοι της δηλαδή ερχόντουσαν από "καραμπόλες", εκτός φάσεις, ή από τα τρελά σουτ-σήμα κατατεθέν του Ναβάρο.

Όμως, μια ομάδα δεν χάνει από αυτά σουτ. Αν τουλάχιστον δεν τα αφήσει να της χαλάσουν το μυαλό.

Άλλος Ολυμπιακός στην επίθεση

Ναι, ο Βασίλης Σπανούλης ήταν "άλλος". Ναι, ο Ολυμπιακός έβαλε σουτ. Η πιο ουσιαστική διαφορά του όμως ήταν αλλού. Πρώτον κατάφερε να δημιουργήσει ρήγματα και να είναι πιο δημιουργικός από έξω προς τα μέσα (υποστηρίζοντας αυτές τις φάσεις με καλές αποστάσεις και καλή κυκλοφορία της μπάλας) και δεύτερον "πάτησε" περισσότερες φορές ρακέτα. Ή έστω πλησίασε στη ρακέτα, γιατί πολλές από τις προσπάθειες του Πρίντεζη κατέληγαν στο καλάθι, χωρίς αυτός να πλησιάσει μέσα σ' αυτήν.

Η low-post παρουσία του Πρίντεζη έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Μαζί με το εξαιρετικό παιχνίδι του Βαγγέλη Μάντζαρη, αλλά και τον "καταλύτη" που λέγεται Βασίλης Σπανούλης. Δεν είναι μόνο τα συνεχόμενα τρίποντα. Είναι η φθορά που προκάλεσε στους Ισπανούς, τα φάουλ που κέρδισε πηγαίνοντας αντίθετα από το σκριν, αλλά και το γεγονός ότι ο "πονοκέφαλος" για την αντίπαλη άμυνα είχε αποκτήσει πλέον όνομα και επώνυμο. Υπήρχε δηλαδή ένας παίκτης στον οποίο επικεντρωνόταν ο αντίπαλος και έτσι η δουλειά των υπολοίπων γινόταν ευκολότερη.

Το συμπέρασμα; Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε σε 1-1. Έκανε το ένα από τα τρία βήματα. Ούτε τη μισή δουλειά, ούτε τίποτα παραπάνω. Η Μπαρτσελόνα παραμένει η πιο δύσκολη ομάδα στα εκτός έδρας παιχνίδια, διότι εχει ισορροπία, προσαρμοστικότητα και προσωπικότητες. Συν του ότι η επιστροφή του Όλεσον θα της δώσει πολλά από αυτά που έχασε σήμερα, την ώρα που οι Χουέρτας-Αμπρίνιες-Σατοράνσκι και Χεζόνια ήταν εκτός ματς.

Επί της ουσίας η σειρά τώρα αρχίζει.

ΥΓ. Τα είπε ο "Παπ"