Ακόμη δεν έχει έρθει η επίσημη ανακοίνωση, αλλά όπως όλα δείχνουν ο Αργύρης Πεδουλάκης θα είναι ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού. Κι αυτή είναι μια προσπάθεια για την αποτύπωση της αγωνιστικής του φιλοσοφίας, η οποία ίσως να μην είναι πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό.

Δεν ξέρω αν είναι λογικό ή όχι, αλλά αυτή η "προπονητική ταυτότητα" έχει απασχολήσει πολύ λιγότερο τους φίλους του Παναθηναϊκού, από ότι το ίδιο το όνομα. Δεν κατάλαβα... Περίμενε κανείς ότι οι "πράσινοι" εν μέσω οικονομικής κρίσης θα έβρισκαν ένα μέγεθος αντάξιο του Ομπράντοβιτς; Όχι.

Η δουλειά της διοίκησης ήταν να βρει τον καλύτερο προπονητή, που θα μπορούσε να συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του "Ζοτς", έστω κι αν οι πρώτες προσπάθειες κινήθηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση: την αναζήτηση ενός προσώπου που ήταν αρεστό στο κοινό (Γιασικεβίτσιους, Ιτούδης).

Ο Παναθηναϊκός στο πρόσωπο του Αργύρη Πεδουλάκη βρίσκει έναν "κανονικό προπονητή", αν μπορεί να κατανοήσει κανείς τον ελεύθερο/αυθαίρετο όρο. Έναν άνθρωπο με μεγάλη εμπειρία (20 χρόνια στους πάγκους), με εικόνες από διαφορετικές καταστάσεις και με περγαμηνές.

Το Περιστέρι με πεντάδα τους Ντίκινς, Φορντ, Τσαρτσαρή, Βότσικ και Άντερσεν ήταν μια από τις ομάδες που θαύμασα στις αρχές της 10ετίας, ενώ κι ο Μακεδονικός έκανε μια εξαιρετική πορεία στην Ευρώπη που συνοδεύτηκε με την ιστορική ανατροπή της διαφοράς (20 πόντοι και) με τη Χέμοφαρμ. Θα μπορούσε να βάλει κανείς στην εξίσωση και την πορεία πρωταθλητισμού που έκανε επί ημερών του το Ρέθυμνο, το οποίο πραγματοποίησε εκπληκτικό ντεμαράζ στον δεύτερο γύρο, αν κι απέτυχε να παραμείνει την τελευταία -γεμάτη παρασκήνιο- αγωνιστική.

Ακόμη και πέρσι όταν γύρισε στην ομάδα της καρδιάς του, που ήταν οικονομικά ταλαιπωρημένη, μπορεί να πει κανείς ότι άφησε έργο. Έπαιξε με μικρούς και σίγουρα μετά από ένα χρόνο άφησε πολλούς παίκτες καλύτερους. Είναι από αυτούς, άλλωστε, που έχουν κάνει αρκετές προτάσεις στο μπάσκετ κι έχουν εισάγει ή βελτιώσει πολλούς νέους παίκτες.

Ας αφήσουμε, όμως, τα γενικά κι ας προχωρήσουμε στα ειδικά:

• Η λέξη "διάβασμα" είναι αυτή που βγαίνει πιο συχνά από το στόμα του στην επίθεση. Η τακτική του βασίζεται στην εκμετάλλευση των μις-ματς που δημιουργούνται κυρίως από καταστάσεις pick-n-roll, ένας-εναντίον-ενός (πρόσωπο/πλάτη). Επιμένει πολύ στο πως οι παίκτες του θα αναγνωρίσουν το που υπάρχει το πλεονέκτημα και πως θα αντιδράσουν. Είναι ένα στοιχείο που αγγίζει περισσότερο από κάθε άλλο τη φιλοσοφία του Ομπράντοβιτς.
• Τα συστήματα του συνήθως είναι μικρά και περιέχουν το "χτύπημα" τους (δηλαδή τη φάση που θα προκαλέσει το μις-ματς) αρκετά νωρίς. Κάτι που επίσης έκανε ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς. Είναι άλλωστε και μια τακτική, που βοηθάει την ομάδα να "διαβάσει", δηλαδή της δίνει αρκετό χρόνο στα 24'' για να αναγνωρίσει τι πρέπει να κάνει και να το κάνει.
• Η φράση του "υπάρχουν δύο θέσεις στο μπάσκετ: το πρόσωπο κι η πλάτη" έχει γίνει σλόγκαν. Είναι 100% σωστή και αποτυπώνει την έννοια του σύγχρονου μπάσκετ. Ο ίδιος επιμένει ιδιαίτερα στο παιχνίδι στο low-post, επιλογή που κάνει συνήθως με περιφερειακό παίκτη. Τρίτο κοινό σημείο με τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς.
• Για αυτό κι ο ίδιος στην άμυνα του θέλει να απαγορεύσει τη μπάλα να πηγαίνει από εκεί. Κι όταν πηγαίνει θέλει να τη διώχνει, αφαιρώντας έτσι αυτή την επιλογή στον αντίπαλο. Για αυτό και στις περισσότερες ομάδες του δίνει εντολή για παγίδα στο low-post. Είναι κάτι που έκανε κατά κόρον φέτος στο Περιστέρι, γνωρίζοντας φυσικά την λειψανδρία του ρόστερ του σε μεγάλα κορμιά.
• Στην άμυνα η λογική του είναι "πάντα προστατεύουμε τη ρακέτα", τα "3 δευτερόλεπτα" όπως τα λέει χαρακτηριστικά. Πάντα, δηλαδή, ο άξονας είναι να "μην δεχτούμε λέι-απ", έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα ρισκάρουμε το μακρινό σουτ. Για αυτό και επιμένει πολύ στην πρώτο και στη δεύτερη αμυντική περιστροφή.
• Στην άμυνα δεν έχει μια και μοναδική αμυντική φιλοσοφία, αλλά χρησιμοποιεί αυτή που θεωρεί κατάλληλη για τον κάθε παίκτη. Μπορεί π.χ η ομάδα του να αμύνεται συγκεκριμένα απέναντι σε έναν παίκτη και διαφορετικά όταν μπαίνει άλλος στο παρκέ. Υπάρχει, δηλαδή, "διάβασμα" και στην άμυνα.
• Θέλει να έχει στην ομάδα του σμολ-φόργουορντ με μέγεθος (για να δημιουργείται μις-ματς), ψηλά 3άρια, δηλαδή. Δεν είναι τυχαίο ότι έβαλε τον Τσαρτσαρή να παίξει σε αυτή τη θέση, ενώ σε άλλες ομάδες συνεργάστηκε με τον Πιτ Μάικλ (Μακεδονικός), με τον Ντέιβιντσον (ΑΓΟΡ), με τον Γκρέγκορι (ΠΑΟΚ) και τον Ρόμπι (Περιστέρι). Δεν του αρέσουν τα σχήματα με τρία γκαρντ και γενικότερα ψάχνει για over-sized παίκτες.
• Είναι υπέρμαχος του σετ παιχνιδιού. Δεν του αρέσει, δηλαδή, να χάνει τον έλεγχο του ματς από τα χέρια του. Οπότε λόγω του κοντρολαρισμένου στυλ οι ομάδες σπάνια κερδίζουν ή χάνουν με μεγάλη διαφορά.
• Στην προπόνηση δουλεύει πολύ στο κομμάτι της τεχνικής, όχι μόνο με τους μικρούς, αλλά και με τους πιο έμπειρους παίκτες. Ακόμη και σε κομμάτια όπως είναι το σουτ, προσπαθεί να βελτιώσει, αυτούς που θέλουν/μπορούν να βελτιωθούν.

Αυτή την εικόνα έχω διαμορφώσει για την αγωνιστική φιλοσοφία του Αργύρη Πεδουλάκη, που αν με ρωτάτε, είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές και σε καμία περίπτωση υποδεέστερος από τα ονόματα που έπεσαν στο τραπέζι για τον Παναθηναϊκό.