Η Ελλάδα, η ομάδα που έχει γράψει ιστορία με τις επικές της ανατροπές, παραλίγο να πετύχει αυτό που δεν έχει συμβεί ποτέ. Να κερδίσει ένα ματς που έχανε με 26 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο. Το -26 έγινε -6 και το τρίποντο (του Καϊμακόγλου) βρήκε σίδερο, βγάζοντας τους οικοδεσπότες από τη δύσκολη θέση. Η ιστορία, λοιπόν, δεν έγραψε ούτε για το κακό ξεκίνημα της Εθνικής μας, ούτε για το παρολίγον ιστορικό come-back, αλλά για την ήττα με 65-73.

Και ξαφνικά οι λέξεις "wild card" έχουν γίνει... τσίχλα στο στόμα μας. Η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, θα πρέπει να περιμένει την Ιταλία (μοναδικό σενάριο πρόκρισης η νίκη της Ελλάδας με την Κροατία και η ήττα της Ισπανίας από την Ιταλία, μόνο που οι "ατζούρι" προκρίνεται και χωρίς να κερδίσουν) και μετά τη FIBA. Γιατί στην τελική δεν έχει σημασία το πλασάρισμα. Δεν έχει σημασία ΟΥΤΕ ΚΑΝ το μετάλλιο. Σημασία έχει να βρίσκεται στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση.

Στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας προκρίνονται απευθείας οι 6 πρώτοι του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, ενώ θα υπάρχουν και άλλες τρεις wild cards. Η Ελλάδα να μείνει εκτός θα έχει βάσιμες πιθανότητες να ταξιδέψει από το... παράθυρο. Όπως και η Κίνα του Παναγιώτη Γιαννάκη.

Για αυτά (όπως και την πολυαναμενόμενη από τους αδηφάγους οπαδούς "νεκρολογία" του προπονητή) θα έχουμε αρκετό χρόνο να "συζητήσουμε" μετά τη Δευτέρα, αν και όλοι ευχόμαστε να γίνει το θαύμα της πρόκρισης στους "8". Αυτό που ενδιαφέρει προς το παρών είναι το τι έγινε με τη Σλοβενία.

Παρά φύση κακό ξεκίνημα

Η Ελλάδα βρέθηκε από νωρίς πίσω στο σκορ, απέναντι σε μια ομάδα που δεν της ταιριάζει καθόλου, όπως γράφτηκε στην αντίστοιχη αρθρογραφία πριν το παιχνίδι. Η Σλοβενία είναι μια ομάδα με πολύ δυνατή γραμμή γκαρντ, με παίκτες που "τρυπούν" την άμυνα και βάζουν σε πρόβλημα τους περιφερειακούς. Επίσης είναι μια ομάδα που προσπαθεί να τρέξει στον αιφνιδιασμό, αντλώντας ενέργεια από το κοινό της και είναι πολύ δυνατή στα επιθετικά ριμπάουντ.

Αυτή ήταν η εικόνα της Σλοβενίας πριν το τζάμπολ, η οποία όχι απλά επιβεβαιώθηκε στο παιχνίδι με την Εθνική, αλλά ενισχύθηκε κιόλας. Η Ελλάδα βρέθηκε να χάνει ριμπάουντ, να δέχεται συνεχόμενους αιφνιδιασμούς και εντέλει να "τρώει" όλα εκείνα τα καλάθια που... σκοτώνουν μια ομάδα. Αυτή είναι η ερμηνεία για το "κλακάζ".

Οι διεθνείς προσπάθησαν να "δώσουν" το σουτ στον μέτριο εως κακό σουτέρ που ονομάζεται Γκόραν Ντράγκιτς, αλλά εκείνος μπήκε ζεστός και τέλειωσε το ματς με 3/5 τρίποντα, την ώρα που ως τότε είχε 5 τρίποντα στα έξι πρώτα παιχνίδια της διοργάνωσης (σουτάροντας με 19%).

Δεν υπάρχει η τέλεια αμυντική τακτική. Υπάρχει η τακτική που η άμυνα προσπαθεί να δώσει κάτι στην επίθεση. Η Ελλάδα επέλεξε λογικά (και σωστά). Ο Ντράγκιτς την τιμώρησε. Και όταν άρχισε να βάζει τα σουτ, βρήκε και τους χώρους για να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα: να διεισδύει στο καλάθι. Η τακτική είχε πάει... περίπατο.

Το χειρότερο, όλων, ήταν οι πόντοι στον αιφνιδιασμό. Οι Σλοβένοι, που πήραν ανέλπιστους πόντους από τα σουτ του Ντράγκιτς, σκόραραν 13 τέτοιους στο ανοιχτό γήπεδο στο πρώτο ημίχρονο (που έληξε με 14 πόντους διαφορά) και έτσι δημιούργησαν ένα... παρά φύση προβάδισμα.

Το κακό είχε γίνει

Σε αυτό το διάστημα ο Αντρέα Τρινκέρι προσπάθησε με πολλούς τρόπους να "αλλάξει" την εικόνα του ματς. Έπαιξε με κοντό σχήμα (με Καϊμακόγλου και Πρίντεζη στο "5"), χωρίς αποτέλεσμα. Έπαιξε ταυτόχρονα ματς-απ ζώνη 3-2, μια άμυνα που δοκίμαζε και στα φιλικά της προετοιμασίας (με τον Παπανικολάου στην κορυφή), χωρίς όμως να κάνει... ζημιά. Αντίθετα στάθηκε και εδώ άτυχος, αφού από την πρώτη φάση οι Σλοβένοι ευστόχησαν σε μαρκαρισμένο τρίποντο στη λήξη των 24''.

Ο Μαυροκεφαλίδης, που θα αποτελούσε ένα πλεονέκτημα απέναντι στους Βίντμαρ και Μπέγκιτς, ήταν στην Αθήνα και ο Νεμπόισα Γιοξίμοβιτς είχε παίξει την τέλεια άμυνα, τουλάχιστον αυτό που ορίζει ως "τέλειο" η φιλοσοφία του εξπέρ της άμυνας, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Επαφές, άρνηση των σκριν, πίεση, σκληρά φάουλ. Ο Γιοξίμοβιτς, έκανε εκπληκτική δουλειά για αυτό και έπαιξε 22 λεπτά, κάνοντας ρεκόρ συμμετοχής στο τουρνουά.

Το κακό με τα ματς που "στραβώνουν" είναι ότι ο προπονητής αφού ακολουθήσει το Plan B και ενδεχομένως το plan C που έχει στο μυαλό του, αναγκάζεται να βάλει το "καλό του σχήμα" νωρίς και να το "ξεζουμίζει". Αυτοί, δηλαδή, που ενδεχομένως να τέλειωναν το παιχνίδι, υποχρεώθηκαν να μείνουν περισσότερη ώρα στο παρκέ, για να έχουν αξία, δηλαδή, τα τελευταία λεπτά ενός αγώνα.

Για παράδειγμα ο Σπανούλης έπαιξε 36 λεπτά. Ναι, αλλά η Ελλάδα που έχανε με τέτοια διαφορά, δεν θα μπορούσε να έχει προτεραιότητα να φρεσκάρει στον Σπανούλη, αλλά να τον χρησιμοποιήσει όσο μπορεί για να γυρίσει το ματς. Έτσι είναι σύνηθες η ομάδα που επιστρέφει στο σκορ να έχει α) καλή ψυχολογία β) ελάχιστα αποθέματα ενέργειας.

Η ανατροπή

Σλούκας, Σπανούλης, Περπερόγολου, Καϊμακόγλου και Μπορούσης. Αυτοί κλήθηκαν αρχικά (με τον Φώτση να αλλάζει τον Μπουρούση προς το τέλος και τον Ζήση τον Σλούκα) να "σώσουν" την κατάσταση. Και τα κατάφεραν. Την ώρα που οι Ντράγκιτς χρεώθηκαν με φάουλ και η Σλοβενία αυτοπεριοριζόταν παίζοντας ένα παιχνίδι "καθυστέρησης" (αντί να εκδηλώνουν κανονικές επιθέσεις, προσπαθούσαν να ροκανίσουν το χρόνο, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε κακές επιλογές στο τέλος των 24''), η Ελλάδα έπαιξε "χωρίς να έχει τίποτα να χάσει" και μπήκε ξανά στο ματς.

Έφτασε το παιχνίδι στα δύο σουτ και μάλιστα είχε την ευκαιρία να το πάει και στο ένα, αλλά το αμαρκάριστο σουτ του Καϊμακόγλου 2 λεπτά πριν το τέλος δεν βρήκε στόχο. Τελικά οι Σλοβένοι πήραν μια βαθιά ανάσα και μαζί μια σημαντική για αυτούς νίκη από κάθε άποψη.

Η μπάλα στον Βασίλη

Στο διάστημα της ανατροπής ο Σπανούλης ντρίμπλαρε. Ο Σπανούλης έσπρωχνε τη μπάλα στον αιφνιδιασμό. Ο Σπανούλης έπαιζε πικ-εν-ρολ και έπαιρνε τις αποφάσεις. Ο Σπανούλης έφτανε ως το λέι-απ. Ο Σπανούλης έπαιρνε πάνω του σουτ ή προσπαθούσε να κερδίσει φάουλ (11 συνολικά). Ο Σπανουλης αναγκαστικά πίεζε τη μπάλα. Στα τελευταία λεπτά τον έβλεπες και τον... λυπόσουν.

Ήταν φανερά κουρασμένος (ειδικά από τη στιγμή που σε αυτό το διάστημα δεν έγινε διακοπή στο ματς, ούτε καν για βολές, αφού η αναμέτρηση είχε γίνει... ροντέο), αλλά ακόμη κι όταν είναι κουρασμένος ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει τη φύση του. Κινήθηκε προς τη μπάλα και πήρε πάνω του τη φάση. Αυτή που αν είχε δυνάμεις θα είχε καταλήξει σε δικό του σουτ, ή σε μια δυνατή διείσδυση προς το καλάθι. Τελικά κατέληξε σε λάθος. Ήθελε να πάρει τη μπάλα. Κι ο προπονητής του ήθελε να την πάρει. Και οι συμπαίκτες του. Και ο κόσμος. Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος, πάλι το ίδιο θα γινόταν. Ορθώς, κατά την άποψη μου.

Αν φέρει μερίδιο ευθύνης; Όχι για αυτή τη φάση. Θα μπορούσε αντί να κινηθεί προς τη μπάλα, να περιμένει στη γωνία και να περιμένει να δει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αν το έκανε αυτό, όμως, δεν θα ήταν ο Βασίλης Σπανούλης.

Τελικά;

Στις ήττες έχουν ευθύνες όλοι. Παίκτες, προπονητές, διοικήσεις. Και ο πιο λάθος δρόμος είναι να ξεκινάς έναν διαγωνισμό για την ανάδειξη του αποδιοπομπαίου, έστω κι αν είναι ο πιο εύκολος. Δεν προσπαθώ (επαναλαμβάνω) να δικαιολογήσω κανέναν. Ο Τρινκέρι, όμως, έχει τις λιγότερες ευθύνες από οποιοδήποτε άλλο ματς που έχασε η Εθνική. Και κάτι μου λέει ότι όλα τα σχόλια παρακάτω θα ξεχωρίσουν την προηγούμενη πρόταση... Ας είναι.

Όποιος κι αν ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο, χάσαμε από τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ (21 οι Σλοβένοι). Χάσαμε από το γεγονός ότι δεν σταματήσαμε τον Γκόραν Ντράγκιτς (28 πόντοι, 4 ασίστ, μόλις 2 λάθη σε 26 λεπτά). Χάσαμε γιατί δεχτήκαμε πολλούς πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Χάσαμε γιατί είχαμε πολύ κακά ποσοστά στην επίθεση (31% στα δίποντα και 22% στα τρίποντα - νούμερα που στο 30' ήταν πολύ χειρότερα).

Στην τελική, όμως, αν αποκλειστούμε δεν θα αποκλειστούμε επειδή χάσαμε από τη Σλοβενία.