Έτσι δεν είναι; Η ιστορία δεν γράφεται κάτω-κάτω, ούτε στο περιθώριο. Γράφεται σε νέες σελίδες. Όπως έγινε το 2004 στην δεύτερη εποχή Γιαννάκη. Και αυτό είναι το ζητούμενο για αυτή την ομάδα, έχοντας μεγαλύτερη σημασία από το ποιες ομάδες θα αντιμετωπίσουμε στο Παγκόσμιο της Ισπανίας.

Αν και τέτοιες αναλύσεις -τόσο νωίρς- μοιάζουν με τις... 11άδες που φτιάχνονται στην άμμο δίπλα σε αθλητικές εφημερίδες, υπάρχει μια διάχυτη ικανοποίηση για την κλήρωση της Εθνικής Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Ναι, όλα εξαρτώνται από το πως θα παρουσιαστεί η δική μας ομάδα (που δεν έχει ακόμη προπονητή), ναι δεν ξέρουμε τη σύνθεση των αντιπάλων, αλλά όπως και να 'χει μια σύγκριση βάσει της δυναμικής μπορεί να γίνει.

Με ποιους θα παίξουμε:

Με την Αργεντινή, την Κροατία, το Πουέρτο Ρίκο, τις Φιλιππίνες και τη Σενεγάλη. Δηλαδή δύο γηρασμένες και παρηκμασμένες -πλην σκληρές- ομάδες από τη Λατινική Αμερική, τους Κροάτες που είναι... Κροάτες και δύο πιο αδύναμες χώρες από την Ασία και την Αφρική. Διαβάστε αναλυτικά την κλήρωση των ομίλων.

Η Ελλάδα δεν έχει στον όμιλο της την Ισπανία, δεν έχει ούτε την Αμερική. Θα τις συναντήσει μετά. Οπότε δεν έχει απέναντι της δύο αντιπάλους που είναι εκ προοιμίου πιο δυνατές. Από την άλλη είναι πιο τυχερή γιατί απέφυγε και δεύτερο ευρωπαϊκό εκπρόσωπο όπως έγινε πχ στον Α' Όμιλο (Ισπανία, Σερβία, Γαλλία) ή στον Γ' Όμιλο (Τουρκία, Φινλανδία, Ουκρανία).

Φιλιππίνες: Εκεί όπου το μπάσκετ λατρεύεται σαν θεότητα, σαν τον Βούδα δηλαδή. Οι Φιλιππινέζοι ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ και αυτός ο ζήλος τους έχει καταφέρει να εξισορροπήσει το δεδομένο σωματικό τους μειονέκτημα. Λατρεύουν το γρήγορο παιχνίδι και τα σουτ τριών πόντων. Στο πρόσφατο Παανασιατικό πρωτάθλημα που κατέκτησαν τη 2η θέση είχαν βοήθεια εξ Αμερικής, τον μικρόσωμο πλέι-μέικερ Τζέισον Ουίλιαμς και τον σέντερ Μάρκους Ντουθίτ, που ήταν αυτοί που κουβάλησαν την ομάδα που είχε 9.4/26 τρίποντα ανά ματς.

Πουέρτο Ρίκο: Η... καθιερωμένη αντίπαλος για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Μπορεί να έχει χάσει τη λάμψη του παρελθόντος (όταν αποσύρθηκαν η σειρά των "κακών παιδιών") και να έχει αλλάξει σελίδα μετά την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ωστόσο, παραμένει μια σκληροτράχηλη ομάδα μπολιασμένη με αρκετό ταλέντο από το ΝΒΑ. Και όπως συνηθίζεται να λέγεται πρέπει πάντα να φοβάσαι μια ομάδα που έχει καλούς γκαρντ. Και από τέτοιους οι Πορτορικάνοι έχουν αρκετούς, όπως τους Κάρλος Αρόγιο, Χουάν Χοσέ Μπαρέα, Τζον Χόλαντ Λάρι Αγιούζο.

Στους Παναμερικανικούς αγώνες πρώτος σκόρερ αναδείχτηκε ο δυναμικός φόργουορντ Ρονάλντο Μπλάκμαν(16.8 πόντοι), ενώ ακόμη στην ομάδα αγωνίζεται ο "δεινόσαυρος" Ντανιέλ Σαντιάγκο κι ο πρώην ΝΒΑερ Ρίκι Σάντσεζ.

Αργεντινή: Ο μικρός τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου ήταν το τελευταίο ταγκό (έτσι κάπως τον έζησα), το τέλος εποχής για μια άκρως επιτυχημένη ομάδα. Ο Μανού Τζινόμπιλι στα 37 του πλέον σταμάτησε, μαζί του και ο Αντρές Νοτσιόνι και ο Πάμπλο Πριτζιόνι. Ποιος΄έμεινε; Μοναχά ο Λουίς Σκόλα που οδήγησε με 18.8 πόντους κα 6.9 ριμπάουντ τους "γκαούτσος" στην 3η θέση στο περσινό τουρνουά της Αμερικής.

Κατά τα άλλα το ρόστερ αποτελείται από παίκτες που αγωνίζονται στο εγχώριο πρωτάθλημα και ορισμένους που παίζουν στην Ευρώπης, όπως ο Λεάντρο Μαϊνόλντι της Λαμποράλ. Η Αργεντινή δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα-φόβητρο της περασμένης 12ετίας και πάει στο Παγκόσμιο με τελείως δαιφορετικούς στόχους.

Κροατία: Τους ξέρουμε καλά. Είναι Κροάτες με την καλή και την κακή έννοια. Η καλή είναι ότι έχουν μπόλικο ταλέντο και η κακή ότι είναι under-achievers. Ακόμη και στο περσινό μέτριο από πλευράς δυναμικής Ευρωμπάσκετ, στην καλή του πορεία τους μετά από 20 χρόνια τερμάτισαν στην 4η θέση. Όχι, βέβαια, ότι είναι αμελητέα ποσότητα. Αντίθετα αποτελούν τον Νο1 ανταγωνιστή της Ελλάδας για την πρωτιά.

Άλλωστε το ρόστερ τους είναι και ποιοτικό και γεμάτο σε όλες τις θέσεις, με παίκτες όπως ο Ντρέιπερ, ο Ούκιτς, ο Μπογκντάνοβιτς, ο Σάριτς, ο Σιμόν, ο Ζόριτς και ο Τόμιτς.

Σενεγάλη: Με νωπές τις μνήμες από τον αποκλεισμό στο Καράκας η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να υποτιμήσει ξανά καμιά ομάδα από την Αφρική. Όπως τη Σενεγάλη λόγου χάρη, που πρεσβεύει παρόμοια μπασκετικά ιδανικά και στηρίζεται στα πλούσια αθλητικά προσόντα των παικτών της. Διαθέτει αρκετούς παίκτες με ευρωπαϊκή εμπειρία όπως ο Μαλεγιέ Ν'Ντογιέ (Παρί Λεβουαλά), ο Μουχαμάντ Φαγιέ του Πανελευσιανιακού, αλλά και κάποιους με εμπειρία στην Αμερική όπως ο 23χρονος γκαρντ Λουίς Άνταμς (NCAA), ο Ιμπραχίμα Τόμας (με θητεία στο Σινσινάτι και εμπειρία από το NBDL), ο σέντερ Σαέρ Σενέ (με εμπειρία από το ΝΒΑ) και ο Χαμαντί Εντζάι που αγωνίζεται τα τελευταία χρόνια μεταξύ ΝΒΑ και NBDL.

Μια ματιά στους άλλους ομίλους

Ξεκάθαρα ο Α' Όμιλος είναι και ο πιο δύσκολος: Ισπανία, Σερβία, Γαλλία συνθέτουν από μόνες τους ένα πολύ δυνατό ευρωπαϊκό μπλοκ. Από κοντά η πάντα υπολογίσιμη Βραζιλία και ο πολύ καλό Ιράν. Μπορεί να μοιάζει με... ανέκδοτο, αλλά ο Ιρανοί διαθέτουν μια άκρως ανταγωνιστικοί ομάδα, με στυλ που παραπέμπει περισσότερο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και δύο πολύ καλούς παίκτες των θηριώδη Χαμέντ Χαντάντι και τον σκόρερ Σαμάντ Νίκχα Μπαχράμι.

Στον Γ' Όμιλο οι ΗΠΑ θα βρουν αρκετές αμερικανοποιημένες ομάδες, όπως η Ουκρανία, η Φινλανδία και η Δομινικανική Δημοκρατία, αλλά και ανταγωνιστκούς αντιπάλους όπως η Νέα Ζηλανδία (στον νέο της κύκλο) και η Τουρκία. Το γκρουπ είναι αρκετά πιο δυνατό σε επίπεδο μπάσκετ, από ότι σε επίπεδο ονομάτων και θα έχει επομένως αρκετές εκπλήξεις.

Τέλος, ο Δ' Όμιλος περιλαμβάνει δύο αγνώστους-Χ, την Αυστραλία (τη μοναδική ομάδα εκτός Αμερικής και Ευρώπης που έχει τη δυναμική να κάνει την υπέρβαση), αλλα και το Μεξικό. Ναι, το Μεξικό το οποίο κατέκτησε την πρώτη θέση πέρσι στους Παναμερικανικούς αγώνες, χάρις στον Γκουστάβο Αγιόν των Ατλάντα Χοκς, τον Πολ Στολ (Τουρκία), τον Χόρχε Γκουτιέρες (NBDL), ένα δεμένο κορμό γηγενών παικτών και τη δυνατότητα ενίσχυσης με έμπειρους παίκτες όπως τον Ρομέλ Μπεκ, τον σκόρερ που γνωρίσαμε στον Ίκαρο.

Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς

Το πόσο καλά θα πάει η Εθνική μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ωστόσο, δεν έχει να κάνει τόσο πολύ ούτε με την κλήρωση, ούτε με το πρόγραμμα. Εξαρτάται περισσότερο από το πως θα παρουσιαστεί. Το πρώτο βήμα αφορά τη συμφωνία με προπονητή, που όπως όλα δείχνουν θα είναι Έλληνας: είτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, είτε ο Φώτης Κατσικάρης.

Και οι δύο έχουν τη δυναμική να οδηγήσουν την Ελλάδα σε έναν νέο κύκλο, γιατί κακά τα ψέμματα αποδείχτηκε μετά τις πρόσφατες αποτυχίες ότι ο προηγούμενος έκλεισε. Με δεδομένη την παρουσία στο επόμενο Ευρωμπάσκετ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπουν στην ομάδα νέα πρόσωπα και να δημιουργηθεί ένας κορμός για το μέλλον.

Ήδη η διαδικασία έχει ξεκινήσει με τους "90άρηδες" (Μάντζαρης και Σλούκας είχαν συμμετοχή στις προηγούμενες διοργανώσεις) και τον 91άρη Βασίλη Καββαδά, ενώ μπορεί να υπάρξει ανάλογη συνέχεια με τους 94άρηδες (Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Μποχωρίδης). Το μεγάλο στοίχημα, ωστόσο, παραμένει η προσθήκη των τριών παικτών που αγωνίζονται στο ΝΒΑ. Διόρθωση: διακρίνονται στο ΝΒΑ. Ο Κώστας Κουφός εν τη απουσία του Μαρκ Γκασόλ ήταν βασικός στους Γκρίζλις (και ο αμυντικός ογκόλιθος που λείπει από την ομάδα), ο Νικ Καλάθης πριν μερικές ημέρες σημείωσε ρεκόρ καριέρας, ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει αφήσει τους πάντες με ανοιχτό το στόμα. Ο 19χρονος φόργουορντ που παίζει βασικός στους Μπακς και βελτιώνονται εντυπωσιακά μέρα με την ημέρα, μπορεί να αποτελέσει το κεντρικό πρόσωπο γύρω από το οποίο μπορεί να χτιστεί η ομάδα της επόμενες 15ετίας.

Μετά τις πρόσφατες σφαλιάρες, ωστόσο, θα πρέπει να αλλάξει και η προοπτική. Να γίνει ένα πολυετές πλάνο για την επόμενη ημέρα. Το βλέμμα, δηλαδή, να στραφεί στο μέλλον και όχι στο βάθρο. Αν γίνει το πρώτο, το δεύτερο θα είναι απλά θέμα χρόνου. Το μεγάλο βιβλίο της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, έχει πολλά κεφάλαια ακόμη να προσθέσει.