X

Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας

Εμείς και οι συνεργάτες μας αποθηκεύουμε ή/και έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες σε μια συσκευή, όπως cookies και επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως μοναδικά αναγνωριστικά και τυπικές πληροφορίες που αποστέλλονται από μια συσκευή για εξατομικευμένες διαφημίσεις και περιεχόμενο, μέτρηση διαφημίσεων και περιεχομένου, καθώς και απόψεις του κοινού για την ανάπτυξη και βελτίωση προϊόντων. Με την άδειά σας, εμείς και οι συνεργάτες μας ενδέχεται να χρησιμοποιήσουμε ακριβή δεδομένα γεωγραφικής τοποθεσίας και ταυτοποίησης μέσω σάρωσης συσκευών. Μπορείτε να κάνετε κλικ για να συναινέσετε στην επεξεργασία μας και των συνεργατών μας όπως περιγράφεται παραπάνω. Εναλλακτικά, μπορείτε να αποκτήσετε πρόσβαση σε πιο λεπτομερείς πληροφορίες και να αλλάξετε τις προτιμήσεις σας πριν από τη συγκατάθεσή σας ή να αρνηθείτε να δώσετε τη συγκατάθεσή σας. Λάβετε υπόψη ότι κάποια επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων ενδέχεται να μην απαιτεί τη συγκατάθεσή σας, αλλά έχετε το δικαίωμα να αντιταχθείτε σε αυτήν την επεξεργασία. Οι προτιμήσεις μας θα ισχύουν μόνο για αυτόν τον ιστότοπο.

OPINIONS

Η ιστορία του "Hurricane" Κάρτερ

Ο Ρούμπιν "Hurricane" Κάρτερ, που πέθανε την Κυριακή του Πάσχα, είναι ένας από τους σημαντικότερους αθλητές στην ιστορία σύμφωνα με τον Στέφανο Τριαντάφυλλο. Και αυτή είναι η ιστορία του.

Όπως το είχε θέσει ο Μπομπ Ντίλαν:

'Here comes the story of the Hurricane

The man the authorities came to blame

For something that he never done

Put him in a prison cell but one time he could-a been

The champion of the world...

Ο Ρούμπιν "Hurricane" Κάρτερ πέθανε την Κυριακή του Πάσχα . Έστω ότι δεν έχεις δει την ταινία (γιατί δεν έχεις δει την ταινία;). Έστω ότι δεν έχεις ακούσει το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν (ΑΚΟΥ το τραγούδι, είναι 10 pixels πιο πάνω). Δεν μπορείς να μην ξέρεις την ιστορία του ενός από τους πιο σημαντικούς αθλητές στην ιστορία.

Όχι, δεν ήταν ο μεγαλύτερος πυγμάχος που ανέβηκε σε ρινγκ. Για την ακρίβεια ο καλύτερος τίτλος που θα μπορούσε να τον συνοδεύσει είναι ότι "θα μπορούσε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής". Στην ιστορία, όμως, δεν έμεινε για τις επιδόσεις του στο ρινγκ, ούτε απλά επειδή τερμάτισε την έννοια "βρίσκομαι στο λάθος σημείο, τη λάθος χρονική στιγμή". Ο "Τυφώνας" πέρασε 19 χρόνια στη φυλακή καταδικασμένος για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ και το επικό της βιογραφίας του έχει να κάνει με την άρνηση του να σκύψει το κεφάλι και να βγει νοκ-άουτ.

Αυτή, λοιπόν, είναι η ιστορία του Ρούμπιν Κάρτερ, ή ξανά όπως το έχει θέσει (ΠΟΛΥ καλύτερα) ο Μπομπ Ντίλαν: Here come the story of the Hurricane...

Με τις γροθιές του

Ο Ρούμπιν Κάρτερ γεννήθηκε το 1937 στο Κλίφορντ του Νιου Τζέρσεϊ και δεν απέφυγε ούτε εκατοστό από το στερεότυπο της εποχής. Απέκτησε "φάκελο" στην αστυνομία πριν καν σβήσει 12 κεράκια από την τούρτα γενεθλίων του. Σε μικρή κατηγορία καταδικάστηκε για επίθεση και οδηγήθηκε στο αναμορφωτήριο. Στα 17 του, ωστόσο, πήρε τη γενναία απόφαση να καταταγεί στον στρατό απόφαση που τον ταξίδεψε αρχικά στη Νότια Καρολίνα και εν συνεχεία στη Δυτική Γερμανία.

Σημαντική σημείωση: ο Κάρτερ δεν είχε εκτίσει την ποινή του όταν φόρεσε τα χακί. Έτσι, όταν διέκοψε την καριέρα του στον στρατό συνελήφθη και οδηγήθηκε ξανά στη φυλακή. Το "μπες-βγες" κράτησε αρκετά χρόνια τουλάχιστον μέχρι το 1961 όταν στα 24 του χρόνια αποφάσισε να κάνει το χόμπι του (στον στρατό) επάγγελμα. Παρά το μικρό του μπόι (1.73) έγινε επαγγελματίας πυγμάχος μεσαίων βαρών, βγάζοντας από νωρίς όνομα ως ένας μποξέρ με άκρως επιθετικό στυλ και πολύ δυνατά χτυπήματα, που είχαν ως αποτέλεσμα αρκετά γρήγορα νοκ-άουτ. Εξού και το παρατσούκλι "The Hurricane", διότι με το που ακουγόταν το καμπανάκι χτυπούσε σαν τυφώνας τον αντίπαλο του, χωρίς να του αφήσει περιθώρια αντίδρασης.

Στα επόμενα χρόνια το όνομα του βρισκόταν στην πρώτη 10άδα του κόσμου, έχοντας νικήσει τους μετέπειτα πρωταθλητές Έρνι Γκρίφιν και Τζίμι Έλις, ενώ έπαιξε και με τον κάτοχο του τίτλου, Τζόι Τζιαρντέλο, από τον οποίο ηττήθηκε τελικά με απόφαση των κριτών σε ένα ματς χωρίς νοκ-άουτ.

Η 17η Ιουνίου του 1966

Δύο άνδρες μπήκαν στο "Lafayette Bar and Grill" στην περιοχή Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ και αμέσως άνοιξαν πυρ. Ο ένας κρατούσε μια καραμπίνα κι ο άλλος ένα πιστόλι. Ο μπάρμαν (Τζέιμς Όλιβερ) και ο ένας πελάτης (Φρεντ Νάγιοκς) πέθαναν ακαριαία. Η γυναίκα πελάτισσα (Χέιζελ Τάνις) υπέκυψε στα τραύματα της ένα μήνα μετά, ενώ το τρίτο άτομο στο μπαρ (Ουίλι Μαρίνς) επέζησε παρά τη σφαίρα στο κεφάλι.

Οι Τάνις και Μαρίνς κατέθεσαν στην αστυνομία ότι οι δράστες ήταν δύο μαύροι άνδρες, ενώ υπήρχαν και αυτόπτες μάρτυρες όπως ο Άλφρεντ Μπέλο, ο Ρόναλντ Ρουγκιέρο και η Πατρίσια Βάλενταϊν, που είδαν τους άνδρες να βγαίνουν από το μπαρ να μπαίνουν σε ένα λευκό αυτοκίνητο και να φεύγουν δυτικά.

Ο Κάρτερ οδηγούσε ένα άσπρο Dodge μαζί με τον Τζον Άρτις. Μισή ώρα μετά τους πυροβολισμούς η αστυνομία περνούσε χειροπέδες και στους δύο. Ένας αυτόπτης μάρτυρας τους αναγνώρισε ως τους δύο αγνώστους που άρχισαν να πυροβολούν στο μπαρ, κάτι που δεν έκανε από το νοσοκομείο ο Ουίλι Μαρίνς. Μετά από λίγο ο Κάρτερ και ο Άρτις αφέθηκαν ελεύθεροι. Όχι για πολύ, όμως, αφού η κατάθεση του μικροαπατεώνα Άλφρεντ Μπέλο (ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες) και ο Άρθουρ Ντέξτερ Μπράντλεϊ κατέθεσαν ότι ο "Hurricane" κι ένας άλλος άνδρας κουβαλούσαν όπλα έξω από το μπαρ "LaFayette".

Χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις (δαχτυλικά αποτυπώματα, βαλλιστικές έρευνες) και στοιχεία ο Ρούμπιν Κάρτερ και ο Τζον Άρτις καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη για κάθε φόνο.

Δεν το έβαλε κάτω

Μαζί με τον ίδιο τον "Hurricane" που φώναζε ότι ήταν αθώος, τάχθηκε κι η κοινή γνώμη. Ο γκουρού της διαφήμισης, Τζον Λόις, οργάνωσε καμπάνια για εκδίκαση νέας δίκης, ενώ και ο Μοχάμεντ Άλι συμμετείχε στον αγώνα υπέρ του Κάρτερ.

Μετά από 10 χρόνια κάθειρξης ο "Τυφώνας" κάθισε και πάλι στο εδώλιο για νέα δίκη, η οποία όμως είχε το ίδιο αποτέλεσμα, καθώς υπήρχαν αντιρρήσεις σχετικά με την ειλικρίνεια του μάρτυρα Άλφρεντ Μπέλο. Ο Κάρτερ δεν σταμάτησε τον αγώνα του πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Μετά από αρκετή νομική δράση και πολλά "όχι" τελικά αφέθηκε ελεύθερος το 1985 μετά την απόφαση του δικαστή Χάντον Λι Σάροκιν, ο οποίος έλαβε υπόψη του την εντολή "Habeas Corpus" της υπερασπιστικής γραμμής και αποφάνθηκε ότι "τα κριτήρια για την απόφαση ήταν περισσότερο φυλετικά, παρά λογικά και τα περισσότερα επιχειρήματα ήταν προϊόν απόκρυψης και όχι αποκάλυψης".

Τα χρόνια μετά τη φυλακή

Ο Ρούμπιν Κάρτερ ήταν 48 ετών όταν αποφυλακίστηκε. Έζησε στον Καναδά όπου εργάστηκε από το 1993 ως το 2005 στον σύνδεσμο υπεράσπισης των ατόμων που καταδικάστηκαν αδίκως (AIDWYC. Αποχώρησε λόγω διαφωνίας για την περίπτωση του Γκάι Πολ Μορίν που πέρασε 10 χρόνια στη φυλακή για βιασμό και φόνο, μέχρι να γίνει πλήρης έλεγχος DNA.

Συνέχισε τη δράση του ως ομιλητής για πολλά χρόνια και το 2005 τιμήθηκε με Διδακτορικό από το πανεπιστήμιο York και το Πανεπιστήμιο Griffith.

Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μαζί με τον Τζον Άρτις. Από το 2012 είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του προστάτη και οι γιατροί του έδιναν μερικούς μήνες ζωής. Άντεξε ως την 20η Απριλίου του 2014. Η τελευταία του ευχή, όπως δημοσιεύτηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 2014, ήταν να αφεθεί ελεύθερος ένας άνδρας, ο Ντέιβιντ ΜακΚάλουμ που είχε καταδικαστεί αδίκως. Αυτό έγραψε με άρθρο του στην "New York Daily News" γράφοντας ότι "κοιτάω τον θάνατο στα μάτια, με έχει στα σχοινιά, αλλά δεν κάνω παραδίνομαι".

"Δεν το έβαλα κάτω"

"Δεν ήθελα να τα παρατήσω. Μπορεί να με καταδίκασαν σε τρις ισόβια, αλλά δεν το βάζω κάτω. Το ότι 12 παραπληροφορημένοι ένορκοι με βρήκαν ένοχο, δεν με κάνει ένοχο. Και επειδή δεν είμαι ένοχος, αρνούμαι να ενεργώ ως ένοχος". Αυτό είχε πει σε συνέντευξη του 2011.

"Όταν μπήκα στη φυλακή αρνήθηκα να φορέσω ρίγες. Αρνήθηκα να φάω το φαγητό τους. Αρνήθηκα να κάνω τις δουλειές του. Θα είχα αρνηθεί να αναπνέω ακόμη και τον αέρα της φυλακής, αν μπορούσα", όπως αναφέρεται στην αυτοβιογραφία του, που κυκλοφόρησε το 1975 με τίτλο ο "16ος γύρος".

Το 1999 βγήκε στις σκοτεινές αίθουσες και η ταινία με τίτλο "Hurricane" και πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον, ο οποίος μάλιστα προτάθηκε με Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου για αυτό το ρόλο. Ο Ουάσινγκτον εξέφρασε την Κυριακή του Πάσχα τα συλλυπητήρια του "για έναν άνθρωπο που μας έμαθε πως να υπομένουμε και πως να παλεύουμε για το δίκαιο" και μιλούσε πάντα με άκρως κολακευτικά λόγια για τον Κάρτερ, ο οποίος "έχασε 19 χρόνια από τη ζωή του, αλλά είναι γεμάτος αγάπη και όχι οργή".

Τελικά έγινε βιβλίο, έγινε τραγούδι, έγινε ταινία. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έγινε συνώνυμο της μάχης υπέρ του δίκαιου και της δικαιοσύνης. Ένας εξαιρετικός πυγμάχος θα έμενε στην ιστορία για τις νίκες και τους τίτλους του. Ο Ρούμπιν Κάρτερ δεν ήταν ο καλύτερος πυγμάχος που αγωνίστηκε ποτέ, αλλά ήταν αυτός που έκανε ρινγκ την ζωή του και δεν σταμάτησε να παλεύει ούτε μετά το πρώτο νοκ-άουτ, ούτε μετά το δεύτερο. Για αυτό και είναι ένας από τους σημαντικότερους αθλητές που έζησαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ