Οι "πράσινοι" έπαιξαν με έναν δύσκολο αντίπαλο χωρίς τον παίκτη των 33 λεπτών, και έχοντας περισσότερους ανέτοιμους, παρά έτοιμους παίκτες. Αυτά πριν το τζάμπολ, γιατί μετά το "τριφύλλι" αντιμετώπισε άλλα προβλήματα: τη χαμένη μάχη στη ρακέτα, την έλλειψη χημείας μεταξύ Γκιστ-Λάσμε και την κακή άμυνα στο πικ-εν-ρολ.

Το έργο του Παναθηναϊκού στην Τουρκία ήταν εύκολο, μόνο από πνευματικής πλευράς. Οι "πράσινοι" πήγαν στην Κωνσταντινούπολη με όπλο το 1-0 του πρώτου αγώνα και χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή πίεση. Από κάθε άλλη άποψη, όμως, η αποστολή τους ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Αντιμετώπισαν μια ομάδα με βαθύ ρόστερ, με προσωπικότητες στην περιφέρεια, με δυνατή φροντ-λάιν, με καλό προπονητή και με μια δυνατή έδρα, που αποκτά πάντα άλλο "χρώμα" όταν υποδέχεται ελληνικές ομάδες.

Και να φανταστείς κανείς ότι όλοι αυτοί οι λόγοι δεν είναι καν οι πιο σημαντικοί. Το ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Αργύρη Πεδουλάκη ήταν η απουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη και το άλλο είναι ότι κοιτώντας την 12άδα που έπαιξε με την Εφές οι ανέτοιμοι έκαναν... κυβέρνηση, έναντι των πραγματικά έτοιμων.

Ας δούμε αναλυτικά, όμως, τα προβλήματα του Παναθηναϊκού πριν και μετά το τζάμπολ

Πριν...

Η απουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη: Αρκεί κανείς να θυμηθεί πόσο άσχημα παίζει η Μπαρτσελόνα χωρίς τον Ναβάρο (για παράδειγμα έχασε... εύκολα από την Κίμκι), ή να φανταστεί πόσο θα αποδυναμωθεί ο Ολυμπιακός χωρίς τον Σπανούλη. Ακόμη και αυστηρή αριθμητικά να το δούμε δεν είναι εύκολο για μια ομάδα να αναπληρώσει 33 λεπτά στο παρκέ. Ο Διαμαντίδης είναι: 1ος σε χρόνο συμμετοχής, 2ος σε πόντους, 5ος ριμπάουντερ (1ος μεταξύ των περιφερειακών), 1ος σε ασίστ (μοιράζει το 40% από τις συνολικές), 1ος σε κλεψίματα και 1ος σε κερδισμένα φάουλ.

Το πόσο πιο εύκολο κάνει τη ζωή των συμπαικτών και των προπονητών του δεν αναφέρεται καν, διότι η προσφορά ενός ηγέτη είναι άδικο να αποτυπώνεται απλά με κάποια νούμερα. Άλλωστε, για το δεύτερο κομμάτι δεν χρειάζεται καν τεκμηρίωση. Όλοι ξέρουν πόσο σημαντικός είναι για τον Παναθηναϊκό. Απλά, δεν πρέπει να λογίζεται ως δικαιολογία.

Οι ανέτοιμοι: Ο Μπανκς, ο αναμορφωτής του Παναθηναϊκού, συνάντησε δυσκολίες (από άποψη τακτικής σκέψης) στις πικ-εν-ρολ αντιμετωπίσεις, οι Γκιστ-Καπόνο παίζουν δεύτερο δυνατό παιχνίδι με τη νέα τους ομάδα και ο Σχορτσιανίτης προερχόταν και αυτός από αποχή. Συνολικά τέσσερις παίκτες. Το 1/3 του ρόστερ, που αναγκαστικά πήρε αρκετό χρόνο συμμετοχής: 28 λεπτά ο Καπόνο, 15 ο Γκιστ, 22 ο Μπανκς και 19 ο Σχορτσιανίτης. Ο "Σόφο" , δηλαδή, έπαιξε περισσότερο από ότι είχε παίξει στα παιχνίδια της κανονικής περιόδου. Λογικό, θα πει κανείς. Γιατί μια σκέψη είναι ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης τον άφησε αρκετή ώρα σε ένα παιχνίδι που είχε κριθεί για να βρει λίγο ρυθμό.

Αν τώρα προσθέσουμε στην εξίσωση και την παρουσία τριών παικτών που βλέπουν περισσότερες φορές το "DNP" δίπλα στο όνομα τους, παρά χρόνο συμμετοχής. Μια τριάδα που έχει παίξει συνολικά 46 λεπτά σε 11 ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ο λόγος για τους Ξανθόπουλο, Σκορδίλη και Γιαννόπουλο που δεν πάτησαν παρκέ.

Τι μας κάνει αυτό; Ένα ρόστερ 9 παικτών, με πέντε έτοιμους και φορμαρισμένους παίκτες. Να συνεχίσω;

Μετά το τζάμπολ...

Η επιλογή του Παναθηναϊκού ήταν ξεκάθαρη: να επιτεθεί από το low-post. Α) Γιατί είναι βασικό μέρος της επιθετικής φιλοσοφίας του Αργύρη Πεδουλάκη, που θέλει να εκμεταλλευτεί το μέγεθος των παικτών του και περισσότερο να δημιουργήσει από εκείνο το σημείο του γηπέδου, παρά να εκτελέσει Β) Γιατί οι περιφερειακοί της Εφές είναι πάρα πολύ αδύναμοι Γ) Γιατί η απουσία του Διαμαντίδη και η παρουσία του Ερντέν (ο καλύτερος αμυντικός ψηλός σε τέτοιες καταστάσεις) θα έριχναν δραματικά τα ποσοστά αποτελεσματικότητας στο πικ-εν-ρολ Δ) Γιατί οι επιθέσεις από το low-post είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να ελέγξει μια ομάδα το τέμπο του αγώνα. Και αν μη τι άλλο ο Παναθηναϊκός θα ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο απέναντι σε μια τυπική ομάδα ρυθμού όπως είναι η Εφές.

Τα σχέδια του Πεδουλάκη, όμως, πήγαν περίπατο. Αφενός γιατί οι Τούρκοι ξεκίνησαν με μαζεμένα εύστοχα σουτ (όπως είχαν κάνει και με τον Ολυμπιακό στο αντίστοιχο παιχνίδι) και χάλασαν τη συγκέντρωση και την ηρεμία των "πρασίνων", στοιχεία που αν μη τι άλλο απαιτούνται αν μια ομάδα θέλει να ακολουθήσει τέτοια τακτική παγώματος του ρυθμού και αφετέρου διότι δεν κατάφεραν να "σημαδέψουν" τους κατάλληλους παίκτες. Έπεσαν πάνω στον Τζαμόν Λούκας, που είναι μαζί με τον Χέρστον ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός στο low-post, κυρίως γιατί ο Οκτάι Μαχμουτί φρόντιζε να κρύβει τους πιο αδύναμους Φάρμαρ και Βούγιασιτς.

Γενικότερα ο Παναθηναϊκός είχε πρόβλημα μες στη ρακέτα των Τούρκων. Τα ψηλά κορμιά (Μπάρατς, Ερντέν, Γκονλούμ) αλλοίωσαν σουτ, σκέπασαν το καλάθι, έριξαν τα ποσοστά στα λεγόμενα εύκολα σουτ και ανάγκασαν τους "πρασίνους" να κάνουν περισσότερα σουτ και λιγότερες προσπάθειες από κοντινή απόσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σχορτσιανίτης αντιμετώπισε πολλά προβλήματα απέναντι στους συγκεκριμένους παίκτες και ουσιαστικά συνδέθηκε με το καλάθι, μόνο όταν το παιχνίδι είχε κριθεί. Το ίδιο και ο Λάσμε, που είχε 2/8 σουτ εξ επαφής, τυπικό απόδειξη του συνολικού 42% στα δίποντα.

Αμυντικά ο Παναθηναϊκός είχε δυσκολίες σε καταστάσεις πικ-εν-ρολ, απέναντι σε μια ομάδα που στηρίζεται πολύ σε αυτό το παιχνίδι, διαθέτοντας πολλούς δημιουργούς. Ο Μπανκς, που είναι ο μακράν του δεύτερου ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός του Παναθηναϊκού, είχε προβλήματα σε τέτοιες συνεργασίες (έδειξε υπερβάλοντα ζήλο σε κάποιες φάσεις) και θα πρέπει να συνυπολογισθεί εδώ η απουσία του Διαμαντίδη. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού μπορεί αθλητικά να υστερεί των αντιπάλων, αλλά λόγω τακτικής σκέψης και μεγέθους δεν είναι εύκολος στόχος για τον αντίπαλο.

Και συνολικά οι περισσότεροι από τους 78 πόντους, καθώς και η πλειοψηφία από τις 15 σαίστ προήλθαν από τέτοιες συνεργασίες.

Τέλος, είναι φανερό ότι το ένα από τα δύο δίδυμα ψηλών του Παναθηναϊκού (ο Λάσμε θα παίζει κατά κύριο λόγο μαζί με τον Γκιστ) δεν έχει ακόμη ξεκάθαρους ρόλους. Δεν έχει, δηλαδή, χημεία σαν κι αυτή που είχε στην αρχή της χρονιάς ο Τσαρτσαρής με τον Σχορτσιανίτη. Αυτό, όμως, είναι λογικό και αναμενόμενο γιατί ο συγκεκριμένος παίκτης βρίσκεται μικρό χρονικό διάστημα με την ομάδα και δεν έχει προλάβει να "τριφτεί".

Αυτό, όμως, το ξέραμε. Οπότε η κριτική δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα σκληρή για τον ανέτοιμο (ακόμη) Παναθηναϊκό, που αν μη τι άλλο έχει πάρει αυτό που ήθελε στις δύο πρώτες αγωνιστικές: τη νίκη με τη Ζαλγκίρις. Και από εδώ και μπρος ο χρόνος, από μεγάλος του αντίπαλος, θα γίνει σύμμαχος.