Η λογική της τετράδας του Παναθηναϊκού

Λίγες ημέρες πριν την έναρξη του ελληνικού πρωταθλήματος ο Αργύρης Πεδουλάκης ανακοίνωσε τους τέσσερις Αμερικάνους που θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στον πρώτο γύρο και επομένως τους τέσσερις που θα παραταχθούν την 2η αγωνιστική απέναντι στον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Εντέλει - όπως έγινε γνωστό την Τρίτη - επιλέχτηκαν οι Τζέιμς Γκιστ, Μάικ Τζέιμς, Κρις Σίνγκλετον και Κέισι Ρίβερς. Έμειναν, με άλλα λόγια, εκτός οι Τζέιμς Φελντέιν και Ντι Νίκολς.

Αν μη τι άλλο αυτή φαινόταν εξ αρχής η πιο "λογική" επιλογή για τον Παναθηναϊκό. Καθότι θα ήταν μεγάλη έκπληξη να έμενε εκτός κάποιος εκ των Τζέιμς, Σίνγκλετον και Γκιστ. Οπότε ο κλήρος θα έπεφτε ανάμεσα στους Ρίβερς, Νίκολς και Φελντέιν.

Ο Τζέιμς Φελντέιν ήταν ούτως ή άλλως το φαβορί για να μείνει εκτός. Με την έννοια ότι είναι ο παίκτης που δίνει ανάσες και μπορεί να προσφέρει πολλά, αλλά όχι και κάποιο στοιχείο που μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητο. Δεν είναι δηλαδή ο καλύτερος χειριστής ανάμεσα στους γκαρντ, ούτε ο καλύτερος αμυντικός, ούτε ο καλύτερος σκόρερ, ούτε ο καλύτερος σουτέρ. Δεν διακρίνεται επομένως από κάποιο στοιχείο που να τον χρίζει αναντικατάστατο.

Να το πάρουμε όμως διαφορετικά; Γιατί οι Τζέιμς, Σίνγκλετον και Γκιστ φαινόντουσαν "untouchable"; Αρχικά αυτή ήταν η εικόνα που φάνηκε στα φιλικά παιχνίδια. Και κατά δεύτερον διότι και οι τρεις σχηματίζουν την αμυντική ραχοκοκκαλιά του Παναθηναϊκού. Αν θεωρήσουμε -βάσει της παλαιότερης εικόνας- ότι οι "πράσινοι" θα χρησιμοποιήσουν άμυνα με αλλαγές για να αναχαιτίσουν τον Βασίλη Σπανούλη, τότε αυτόματα οι Σίνγκλετον και Γκιστ θεωρούνται υπερ-απαραίτητοι. Είναι αυτοί που μπορούν να υπηρετήσουν αυτό το είδος μπάσκετ. Εξάλλου τα αμυντικά του χαρακτηριστικά, ήταν αυτά που έθεσαν τον Σίνγκλετον "πρώτο μεταγραφικό στόχο" εξ αρχής.

Για τον Γκιστ δεν χρειάζεται καν να γίνει αναφορά στην εμπειρία του από τέτοια παιχνίδια. Χωρίς καν να γίνει μεγάλη ανάλυση για το γεγονός ότι οι δυο τους μαζί με τον Γιάννη Μπορούση σχηματίζουν τη βασική τριάδα ψηλών της ομάδας, όπως έχουμε δει ως τώρα.

Οπότε που καταλήγουμε; Ότι το αληθινό δίλημμα ήταν μεταξύ του Κέισι Ρίβερς και του Ντι Νίκολς.

1) Ο Νίκολς αποτέλεσε την τελευταία μεταγραφή, οπότε υπάρχει και αυτός ο λόγος που μπορεί να παίξει ρόλο σε σχετική "ισοπαλία" μεταξύ των υπέρ και των κατά.

2) Αν έμενε εκτός ο Ρίβερς, τότε ο Αργύρης Πεδουλάκης θα άφηνε έξω δύο "κοντούς", γεγονός που θα δημιουργούσε ανισορροπία. Σε αυτή την περίπτωση το "τριφύλλι" θα είχε στο ρόστερ τέσσερις μόλις γκαρντ (Παππά, Καλάθη, Τζέιμς, Μποχωρίδη) συν τον Χαραλαμπόπουλο.

3) Ο Ολυμπιακός έχοντας μόνο τον Παπανικολάου στο ρόλο του ψηλού σμολ-φόργουορντ, δεν υποχρεώνει τον αντίπαλο στην αναζήτηση μεγαλόσωμου "3". Σε διαφορετική περίπτωση, ίσως η ικανότητα του Νίκολς θα καλύψει αυτή την ανάγκη (μετά τον Χαραλαμπόπουλο) να έπαιζε ρόλο.

4) Επί της ουσίας τα "διαφορετικά" που δίνει ο Νίκολς στον Παναθηναϊκό είναι η ικανότητα του να παίξει στο "3" και ο συνδυασμός μεγέθους/αθλητικότητας στην άμυνα με αλλαγές.

5) Ο Ρίβερς - σύμφωνα με τα όσα λέγονται και γράφονται - είχε δείξει μια πολύ καλύτερη εικόνα στις τελευταίες προπονήσεις. Συν του ότι είναι ένας παίκτης που τα τελευταία χρόνια είχε ενεργότερο ρόλο και μεγαλύτερη πείρα από τέτοιου είδους παιχνίδια, όπως τα αντίστοιχα ισπανικά ντέρμπι μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα.

Συμπέρασμα: Η λογική της επιλογής του Παναθηναϊκού είναι ξεκάθαρη. Οι ευκίνητοι Σίνγκλετον-Γκιστ συμπυκνώνουν τη γενικότερη φιλοσοφία του Αργύρη Πεδουλάκη, ενώ ο Τζέιμς είναι ούτως ή άλλως ο παίκτης-αποκάλυψη, συν του ότι αποτελεί τον καλύτερο on-ball αμυντικό της ομάδας. Ο Φελντέιν φάνηκε -από τα χαρακτηριστικά του- να "περισσεύει", ενώ το δίλημμα μεταξύ Ρίβερς και Νίκολς που βρήκε νικητή τον πρώην παίκτη της Ρεάλ, κρίθηκε από το γεγονός ότι οι "πράσινοι" φαίνεται να έχουν περισσότερο ανάγκη έναν περιφερειακό στο 2-3, παρά έναν ακόμη ρολίστα στο "4" και στο "3".

Και μια υποσημείωση: θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν ο Παναθηναϊκός θα προχωρήσει σε αλλαγές μετά το ντέρμπι, δεδομένου ότι ίσως να θέλει να βάλει στο πρωτάθλημα τους Φελντέιν - Νίκολς, τους παίκτες που θα έχουν (ενδεχομένως) το μικρότερο χρόνο συμμετοχής στην Euroleague εις το όνομα του φρεσκαρίσματος και του καλύτερου rotation. Αν και αυτό φαντάζει δύσκολο, δεδομένου του προγράμματος, που έχει φέρει τα πιο δύσκολα παιχνίδια (τα εκτός έδρας δηλαδή) μαζεμένα στον πρώτο γύρο.