Η μελωδία της παρακμής του μπάσκετ
Το ελληνικό μπάσκετ έχει μια μοναδική ικανότητα ή για να είμαι πιο ακριβής η ελληνική λίγκα ή ότι περιβάλλει το άθλημα στη χώρα μας με εξαίρεση την Εθνική ομάδα. Εκεί που λες ότι δεν μπορεί να φτάσει πιο χαμηλά, "πετυχαίνει" κάτι οπως αυτό που έγινε το απόγευμα του Σαββάτου και... δημιουργεί νέο πάτο.
Η Α1 των ομάδων χωρίς πιστοποιητικά, χωρίς εγγυημένα μπάτζετ (ψιλά γράμματα), χωρίς συμβόλαια κτλ κτλ, η λίγκα των ψεμμάτων, ξεκίνησε με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Με ρόστερ αδειανά, με αντιπαραθέσεις με... ήττες σε όλα τα επίπεδα.
Ο Άρης κατέβηκε με το εφηβικά και τέσσερις ξένους, Ο ΠΑΟΚ με πέντε παίκτες. Οι "αιώνιοι" πλήρεις. Το πιο λυπηρό δεν είναι αυτό που συνέβη, αλλά η διαπίστωση ότι δεν υπάρχει σωτηρία για το ελληνικό μπάσκετ. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την κατάσταση (αν και δεν το χρωστούν σε κανέναν - θα μπορούσε να πει κάποιος ρεαλιστής) είναι ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, οι δύο... πορτοκαλί οάσεις που μιλούν ελληνικά. Όταν, όμως, οι δύο μεγάλοι σύλλογοι, που έχουν γίνει το "Α και το Ω" τα τελευταία χρόνια, όχι απλά αδιαφορούν, αλλά "σνομπάρουν" κιόλας την όποια προσπάθεια αναδόμησης ή σωτηρίας, τότε είμαστε καταδικασμένοι.
Μεγάλες ομάδες, μεγάλες ευθύνες. Ο Ολυμπιακός, όμως, τηρεί μια στάση αδιαφορίας εδώ και καιρό θέλοντας να διαχωρίσει τη θέση του με τα κακώς κείμενα (διαιτησία κτλ), ενώ ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να αποφεύγει τις συγκρούσεις. Το αποτέλεσμα; Οι βολεμένοι να κάθονται στα αυγά τους κι οι αδύναμοι -αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα- να παλευουν με σφεντόνες.
Μπορεί κάποιος να το δει απλοϊκά: αυτοί που πληρώνονται "κατέβηκαν" κανονικά, γιατί έχουν τα προβλήματα τους λυμμένα. Τα δικά τους συμφέροντα είναι εξασφαλισμένα. Οι άλλοι; Ποιος ασχολείται; Οι παίκτες του Ικάρου δηλαδή θα παίζουν και του χρόνου εκεί;
Αλλά έτσι είμαστε στην Ελλάδα; Φωνάζουμε μόνο όταν έχουμε εμείς πρόβλημα. Όταν η φωτιά φτάσει στο δικό μας σπίτι... Ή όταν χάσουμε εμείς τη δουλειά μας θα διαμαρτυρηθούμε για την οικονομική κρίση. Αυτή η λογική μας έφερε εδώ που είμαστε. Δυστυχώς.
Το ποιος φταίει είναι μια μεγάλη ιστορία. Η συγκεντρωτική ΕΟΚ, ο ΕΣΑΚΕ (ιδιοκτήτες) ή οι παίκτες; Η κατάντια του ελληνικού μπάσκετ έχει πολλούς πατεράδες. Το σπάσιμο της απεργίας -δυστυχώς- έβγαλε τον ΠΣΑΚ χαμένο στο ρίσκο που πήρε. Από την ιστορία βγήκαν όλοι χαμένοι, με την "χασούρα" να είναι μεγαλύτερη για τον Σύνδεσμο παικτών. Τα κάστρα -όσο "γερά" κι αν είναι- πέφτουν εκ των έσω. Οι "βολεμένοι" κατέστρεψαν την προσπάθεια των συνδικαλιστών. Εδώ ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου (Μπουρούσης) αγωνίστηκε κανονικά. Τι να λέμε;
Μόνο οι οπαδοί του Άρη το έθεσαν σωστά: "Με το έτσι, με το θέλω καταντήσατε το άθλημα μπουρδέλο".
Αρκετά είπαμε. Για το γεγονός ότι το Αλεξάνδρειο και το ΟΑΚΑ ήταν άδεια δεν θα νοιαστεί κανείς.
Κλείνοντας κι αφού... αφιερώσω δύο τραγούδια (σχετικά ή άσχετα, όπως το πάρει κανείς) απλά να θυμίσω ότι η λέξη "παρωδία" είναι ελληνική.