Τελικά αυτοί οι Γάλλοι είναι τρελοί. Και το 2014 η χρονιά του Μπορίς Ντιαό. Δεν εξηγείται αλλιώς. Το βράδυ της Τετάρτης γίναμε μάρτυρες του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου, του πιο σημαντικού αγώνα ως τώρα, που οδήγησε τους "τρικολόρ" στους "4" και τους Ισπανούς... σπίτι τους. Λίγο πιο δίπλα, δηλαδή, μιας και το Μουντομπάσκετ διεξάγεται στη χώρα τους.

Βλέποντας το παιχνίδι και μετά από ένα μακρόσυρτο "πω πω" (oh lala στα γαλλικά) μετά τα μεγάλα καλάθια του Ερτέλ, προέκυψαν ορισμένες σχετικές ή άσχετες σκέψεις.

• Οι Ισπανοί, όπως γραφόταν και πριν το τουρνουά, έπρεπε να κερδίσουν ένα μεγάλο στοίχημα: να ξεπεράσουν το κακό τους πρόσωπο όταν πιέζονται. Απέτυχαν το 2007, απέτυχαν και τώρα παρότι διαθέτουν παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα (Π. Γκασόλ, Ναβάρο, Καλντερόν). Προσωπικά εκεί πόνταρα όχι τον αποκλεισμό τους, αλλά το γεγονός ότι τελικά δεν θα μπορούσαν να κοντράρουν την εθνική των ΗΠΑ.

• Ρούντι Γκομπέρ. Ο επίσημος αγαπημένος παίκτης σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως θα έχετε πιθανόν καταλάβει όσοι ακολουθείτε στο Twitter ( @Stefanos_Rose ) . Ο Γκομπέρ με είχε εντυπωσιάσει από το παιχνίδι του Πο απέναντι στη δική μας Εθνική. Είναι ένας παίκτης που αλλάζει εντελώς τα δεδομένα του αγώνα όσο πατάει στο παρκέ, χάρις στην αμυντική του παρουσία. Τα τεράστια άκρα του (το μεγαλύτερο wingspan παίκτη που έχει αγωνιστεί ως τώρα στο ΝΒΑ), σε συνδυασμό με τα γρήγορα πόδια του τον έχουν αναγάγει σε έναν σύγχρονο Στόγιαν Βράνκοβιτς, σε έναν απροσπέλαστο αμυντικό είτε μιλάμε για αμυντικές περιστροφές, είτε για αντιμετώπιση pick-n-roll.

Ο Γκομπέρ, όσο μένει εκτός προβλημάτων με φάουλ, είναι ένας παίκτης που όχι μόνο κυριαρχεί στα ριμπάουντ και κάνει κοψίματα, αλλά κυρίως ρίχνει τα ποσοστά των αντιπάλων και προσφέρει μπάλες για αιφνιδιασμούς από deflections.

Κόντρα στην Ισπανία έκανε πολύ καλή δουλειά στο να ανανεώνει κατοχές μέσω επιθετικών ριμπάουντ, μάζεψε "σκουπίδια" στην άμυνα και γενικότερα έκανε όλα αυτά τα μικρά πράγματα που χρειάζονται για τη νίκη.

(Από τη χαρά μου τον έγραψα Κομπέρ και όχι Γκομπέρ)

Ακριβώς. Όσο χρόνο βρίσκεται στο παρκέ, ο Γκομπέρ αλλάζει τόσο πολύ το παιχνίδι, που οι Γάλλοι μπορούν να κερδίσουν τους πάντες.

• Τα δύο σημεία που έκριναν το ματς. Το πρώτο αφορά τον ρυθμό. Οι Γάλλοι με εξαίρεση την αρχή της τρίτης περιόδου (όταν ο Ορένγκα έβαλε μέσα τους "καμικάζι" Γιουλ-Ρούμπιο) δεν έκαναν λάθη και έτσι δεν επέτρεψαν στους Ισπανούς να σκοράρουν στον αιφνιδιασμό. Οι Ισπανοί τελείωσαν το το ματς με 2 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Δύο! Ναι 2!

Δύο!

Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο ήταν η low-post άμυνα. Το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργούν οι Ίβηρες στο παιχνίδι του μισού γηπέδου είναι τα mismatch που δημιουργούνται από τους δύο αδερφούς, ύψους 2.15, που παίζουν στο "4" και στο "5". Εκεί χτυπούσαν όλα τα παιχνίδια. Σ' αυτό το ματς οι Ισπανοί σκόραραν ελάχιστους πόντους από low-post και αυτούς με turn-around σουτ και όχι με δυναμικές κινήσεις ή επιθετικό ριμπάουντ. Οι 22 πόντοι μέσα από τη ρακέτα (που περιλαμβάνουν και διεισδύσεις βέβαια) είναι επίσης ένα πολύ μικρό νούμερο.

Το τρικ του Βενσάν Κολέ ήταν απλό: έστειλε το αντίστοιχο 5άρι του στον Πάου Γκασόλ (Λοβέρν, Γκομπέρ) και αντιμετώπισε τον Μαρκ Γκασόλ σαν τον λιγότερο επικίνδυνο low-post παίκτη. Και σωστά έκανε διότι την περισσότερη ώρα ο άσος των Γκρίζλις την πέρασε κινούμενος στην περιφέρεια και όχι μέσα στη ρακέτα. Εξάλλου οι "τρικολόρ" διαθέτουν και τεσσάρια που μπορούν να παίξουν καλή άμυνα-θέσης, όπως είναι ο Φλοράν Πιετρούς και φυσικά ο Μπορίς Ντιαό.

Ο Γκασόλ ευστόχησε σκόραρε τελικά 17 πόντους, αλλά οι περισσότεροι ήταν από ασίστ ή σουτ και όχι μέσα από τη ρακέτα.

Χωρίς αιφνιδιασμό, χωρίς low-post και με μόλις 9% στο τρίποντο ήταν λογικό οι Ισπανοί να μείνουν τόσο χαμηλά στο σκορ.

• Ο Μπορίς Ντιαό. Αυτός. Ο απόλυτος ηγέτης. Να τον πιεις στον ποτήρι. Να 'χαμε χίλια μάτια να τον βλέπουμε. Φέρτε όλα τα κλισέ του κόσμου. Δεν είναι τα νούμερα του (15 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ), είναι η συνολική παρουσία του, σε άμυνα και επίθεση. Σε πάγκο και παρκέ. Σε σημεία που η Γαλλία ήταν μπροστά στο σκορ, ή στα σημεία που οι Ισπανοί είχαν ισορροπήσει το ματς. Παίκτης της χρονιάς για το 2014. Απλά.

Υπό άλλες συνθήκες θα αισθανόμουν άσχημα για τους Ισπανούς, αλλά είναι τουλάχιστον παρήγορο αυτό που είπε ο Χουάν Ορένγκα, ότι δηλαδή δεν κλείνει ο κύκλος της ομάδας, που θα παλέψει με το ίδιο ρόστερ στους Ολυμπιακούς της Βραζιλίας.