Δεν ξέρω πόσο αυθαίρετο είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει παρακολουθώντας επισταμένα τα επτά τελευταία Mundobasket, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι, ειδικά για τις πρώτες φάσεις, ο βαθμός δυσκολίας τους για μια ευρωπαϊκή ομάδα όπως η Ελλάδα, είναι πολύ χαμηλότερος από τα Eurobasket των 24 ομάδων.

Ο διαμελισμός της άλλοτε κραταιά Σ. Ένωσης και της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας στα εξ ων συνετέθησαν, έχουν γεμίσει τον ευρωπαϊκό χάρτη με ομάδες που διαθέτουν και μπασκετική παιδεία και παραστάσεις. Συνεπώς γίνονται πολύ πιο επικίνδυνες από ομάδες που προέρχονται από την Αφρική ή την Ασία και λόγω της ποσόστωσης έχουν υποχρεωτική παρουσία. Μεγαλύτερος μπελάς είναι η διαδικασία του σκάουτινγκ παρά τα παιχνίδια αυτά καθεαυτά, μιας και μιλάμε για ρόστερ με ελάχιστους γνωστούς παίκτες και με αγωνιστική συμπεριφορά ασυνήθιστη για τα δικά μας δεδομένα.

Το περασμένο καλοκαίρι , βρέθηκα στη Μανίλα των Φιλιππίνων, παρακολούθησα όλο το Πανασιατικό τουρνουά και κατέληξα πως ήταν σα να έβλεπα άλλο άθλημα. Αν εξαιρέσει κανείς το Ιραν του Μπετσίροβιτς ,που λόγω του θηριώδους Χανταντί και την Κίνα λόγω του Παναγιώτη Γιαννάκη, που προσπαθούσαν να πλησιάσουν την Ευρωπαϊκή λογική, όλες οι υπόλοιπες ομάδες έπαιζαν χαρούμενο μπάσκετ, με πολλά σουτ και… ξαφνικές άμυνες. Τα ίδια πάνω-κάτω , θεωρώ ότι ισχύουν και για τους Αφρικανούς.

Από την περσινή «παρέα» του Eurobasket της Σλοβενίας, δύσκολα μπορείς να συναντήσεις τόσο αδύναμες ομάδες όπως η Σενεγάλη, η Αίγυπτος, οι Φιλιππίνες ή η Κορέα. Εννοείται φυσικά πως κι αυτές απαιτούν την απαραίτητη σοβαρότητα και τον προσήκοντα σεβασμό γιατί δεν μιλάμε για ….άμαχο πληθυσμό.

Από εκεί και πέρα, για τις ομάδες από την Αμερική (κυρίως την Αργεντινή) και την Ωκεανία, εξαρτάται από την φουρνιά και το momentum για να τις θεωρήσεις εν δυνάμει ισχυρότερες ή ασθενέστερες από τις αντίστοιχες που δεν κατάφεραν να προκριθούν στο Παγκόσμιο, απ’ ευθείας ή με wild card. Μιας και το έφερε η κουβέντα, δεν είναι τυχαίο από τις 4 προσκλήσεις, οι τρεις (Ελλάδα, Τουρκία, Φινλανδία) κατέληξαν σε ευρωπαϊκά χέρια και η μία σε αμερικανικά (Βραζιλία).

Ως αντιστάθμισμα όμως της πιο ήρεμης αρχής, ο βαθμός δυσκολίας αυξάνει κατακόρυφα για τις ομάδες που έχουν βλέψεις μεταλλίου. Αφενός γιατί η παρουσία των ΗΠΑ, με παίκτες πρώτης γραμμής από το ΝΒΑ ουσιαστικά ξεκινάει με δεδομένο ότι το ένα μετάλλιο είναι ρεζερβέ. Αφετέρου γιατί τα νοκ άουτ παιχνίδια ξεκινάνε αμέσως μετά το τέλος των αρχικών ομίλων, από τη φάση των «16» και ένα λάθος, μια κακή βραδιά μπορεί να αποδειχθούν ολέθρια.

Το Παγκόσμιο της Ισπανίας, που ξεκινάει το Σάββατο, έχω την αίσθηση ότι αποκτά νόημα για δυο λόγους:

• Ο ένας είναι για να μάθουμε αν επιτέλους, οι Ισπανοί θα κερδίσουν το μεγάλο στοίχημα. Με το πλεονέκτημα της έδρας και την επιστροφή του Πάου Γκασόλ, η μεγάλη φουρνιά των “φούριας ρόχας” κάνει reunion , με στόχο να εκπληρώσει το τελευταίο της απωθημένο, να νικήσει επιτέλους την κάτοχο του τίτλου, ομάδα των ΗΠΑ και να κατακτήσει το χρυσό μπροστά στο κοινό της. Από τότε που η Αμερικανική Ομοσπονδία (ΑΒΑ USA)αποφάσισε να πάρει στα σοβαρά την υπόθεση Εθνική ομάδα, η μοναδική ήττα της αστερόεσσας είναι από την Ελλάδα, στον ημιτελικό της Σαϊτάμα το 2006.
• Ο άλλος είναι να δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει η φρεσκαρισμένη Εθνική Ελλάδας, η οποία για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια δεν δέχεται τόσο ασφυκτική πίεση να φτάσει ψηλά. Κάτι οι απουσίες, κάτι οι τελευταίες τρεις αποτυχημένες εμφανίσεις της, έχουν κρατήσει τον πήχη και την μπάλα χαμηλά, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Κατσικάρη και τους παίκτες του την δυνατότητα να κινηθούν σαν ένα ήσυχο ποταμάκι. Έτσι όπως είναι το σύστημα , από το δικό της ταμπλό που την πάει μέχρι και τα ημιτελικά, μόνο η Ισπανία δείχνει να είναι πάνω από τις δυνατότητές της. Η ελλιπής Αργεντινή, η σκληρή Βραζιλία, η χωρίς Πάρκερ Γαλλία μαζί με την αποψιλωμένη Σερβία και την ταλαντούχα αλλά ασταθή Κροατία, μπορούν να θεωρηθούν αντίπαλοι που σε ένα παιχνίδι δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι χαμένος από χέρι.