Η Εθνική ομάδα χάρις στο δεύτερο πολύ καλό της ημίχρονο έκανε το 2 στα 2 στην πρώτη φάση του Προλυμπιακού τουρνουά και ετοιμάζεται πλέον να αντιμετωπίσει την Κροατία. Την Παρασκευή θα είναι το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το πρώτο εμπόδιο από τα δύο που απομένουν για να ταξιδέψει στο Ρίο και να σπάσει την κατάρα των προλυμπιακών τουρνουά.

Πριν τέσσερα χρόνια την ίδια ημέρα η Εθνική μας είχε υποστεί τη χειρότερη ήττα των τελευταίων ετών, αυτή από τη Νιγηρία στο Καράκας και έμεινε εκτός Λονδίνου. Ήταν ένα πολύ άσχημο αποτέλεσμα για τον απλούστατο λόγο (όπως είχε αναφερθεί και σε εκείνο το κείμενο μετά το παιχνίδι) ότι το σημαντικότερο για μια Εθνική ομάδα είναι να βρίσκεται στις μεγάλες διοργανώσεις. Να είναι εκεί, να είναι σε υψηλό επίπεδο και όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες να πετύχει κιόλας. Έτσι γίνεται.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περίεργη θέση. Διεκδικεί (ως αουτσάιντερ καθώς το προλυμπιακό τουρνουά γίνεται στο Τορίνο, την έδρα της Ιταλίας) την πρόκριση στο Ρίο και παράλληλα κάνει με δραστικό τρόπο αλλαγή σελίδας, παρουσιάζοντας έξι νέα πρόσωπα και ένα εντελώς διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Και τώρα θα πρέπει να δείξει ότι μπορεί να κερδίζει στα ματς δίχως αύριο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το απόγευμα της Τετάρτης η Εθνική ομάδα μετά από ένα νωχελικό πρώτο ημίχρονο κατάφερε να "καθαρίσει" το παιχνίδι, με τον γνωστό της τρόπο. "Defense leads to offense" όπως λένε και οι Αμερικάνοι σχολιαστές. Το παιχνίδι των κατοχών, η επιβολή της αθλητικότητας και οι εύκολοι πόντοι στον αιφνιδιασμό. Τα στοιχεία που αναφέρονται από την αρχή του καλοκαιριού περιγράφοντας τον τρόπο παιχνιδιού και τα δυνατά σημεία της "επίσημης αγαπημένης".

Η Ελλάδα νίκησε τα δύο από τα τέσσερα δεκάλεπτα, τα δύο τελευταία. Και επί της ουσίας το μοναδικό δεκάλεπτο που έκλεισε με μεγάλη διαφορά ήταν το 3ο (27-13). Εκεί κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό και το αποτέλεσμα. Έχει οπότε αξία να δούμε επιμέρους το τι συνέβη σ' αυτή την περίοδο.

Η Εθνική μας σ' αυτό το διάστημα κατάφερε να βελτιώσει την αμυντική της εικόνα. Ξεκίνησαν οι Καλάθης, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Περπέρογλου, Αγραβάνης και Κουφός και προς το τέλος μπήκαν οι Μπουρούσης στο "5" και Παπαπέτρου στο "4". Οι διεθνείς ανέβασαν την πίεση τους τόσο στο μισό γήπεδο, όσο και σε ολόκληρο εφαρμόζοντας το zone-press με τον "4" πρώτο παίκτη (τον Αγραβάνη και τον Παπαπέτρου δηλαδή).

Κι από εκεί που το Μεξικό είχε τελειώσει το πρώτο ημίχρονο με 3 λάθη, άρχισε να ρίχνει την ποιότητα των επιλογών του. Είναι ενδεικτικό ότι σε 10 λεπτά οι Μεξικανοί έκαναν μόλις τρία αμαρκάριστα σουτ, εκ των οποίων το ένα ήταν βάσει επιλογής (σουτ με ντρίμπλα του Γκουτιέρες). Δείγμα ότι έχασαν τον ρυθμό τους και δεν ευστόχησαν ούτε στα αμαρκάριστα. Στο ίδιο διάστημα η Εθνική μας έκανε τρία κοψίματα, οδήγησε τον αντίπαλο σε δύο σουτ που κατέληξαν μόνο στο ταμπλό, σε 2 λάθος πάσες και μια παράβαση 24''.

Η άμυνα με αλλαγές λειτούργησε αποτελεσματικά και για να συμβεί αυτό έπαιξε ρόλο η πάροδος του χρόνου. Στο ξεκίνημα όταν για παράδειγμα ο Κρουζ ήταν φρέσκος το Μεξικό κατάφερε να βρει λύσεις, κυρίως με σουτ μετά από ντρίμπλα ή προσωπικές ενέργειες. Όσο κυλούσε το ματς και η κούραση αυξανόταν (μην ξεχνάμε ότι το Μεξικό έπαιζε δεύτερο ματς σε 24 ώρες), το παιχνίδι πήγαινε στα μέτρα της ελληνικής πλευράς, που είχε κάνει μεγαλύτερο rotation και είχε μεγαλύτερο βάθος. Έτσι το Μεξικό έκανε 8 λάθη στο 2ο ημίχρονο, έριξε πολύ τα ποσοστά του (αποτέλεσμα χειρότερων επιλογών και κούρασης) και μοιραία έχασε την επαφή με το σκορ.

Για ακόμη μια φορά αποδείχτηκε ότι το στοίχημα για αυτή την ομάδα δεν είναι τόσο το σουτ, όσο το να μπορέσει με την άμυνα της να βρει πόντους στο transition. Για παράδειγμα σ' αυτό το δεκάλεπτο σκόραρε 27 πόντους με δύο μόλις εύστοχα τρίποντα. Αντίθετα όμως πήρε 10 πόντους στο fast-break, κάτι που δεν είχε συμβεί στο πρώτο ημίχρονο.

Αξίζει οπότε να δούμε συγκεκριμένες φάσεις από τις καλές ελληνικές άμυνες:

Αλλά και από τους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο:

Όχι όμως ότι το σουτ δεν είναι ένα στοιχείο που κάνει τη ζωή ευκολότερη. Το αντίθετο. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο για παράδειγμα σκόραρε τρεις φορές πίσω από τη γραμμή για να σημείωσε ρεκόρ πόντων με το εθνόσημο (21). Περισσότερο όμως έχουν άλλα πράγματα σημασία, όπως η ατομική άμυνα, η επιβολή ενός γρήγορου τέμπο, αλλά και η διάθεση για ομαδικότητα. Για παράδειγμα στο πρώτο ημίχρονο οι διεθνείς ήταν διστακτικοί στο να κάνουν την έξτρα πάσα, κάτι που δεν συνέβη στην επανάληψη, όταν και τα πράγματα έγιναν πιο απλά.

Κροατία

Επόμενος αντίπαλος; Η Κροατία. Μια διαφορετική, βέβαια, Κροατία κυρίως σε ότι αφορά τα πρόσωπα. Η απουσία του Άντε Τόμιτς είναι η μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Τώρα η ομάδα του Άτσα Πέτροβιτς παρουσιάζεται και αυτή ανανεωμένη με αρκετά νέα πρόσωπα (Μπάμπιτς, Κρούσλιν, Σάκιτς, Αράποβιτς).

Τα μεγάλα της ατού ωστόσο παραμένουν τα ίδια: ο Μπογκντάνοβιτς, ο Χεζόνια που έχει αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ο Σιμόν που είναι ο βασικός δημιουργός και ο Σάριτς. Στο "5" δεσπόζει ο Μίρο Μπίλαν που έχει αρκετή ποιότητα, αλλά όχι σκληράδα, ενώ το "1" μοιράζονται ο βετεράνος Ούκιτς και ο Στίπτσεβιτς. Στην επίθεση το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς είναι ο Μπογκντάνοβιτς και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ακόμη και κόντρα στην Τυνησία αγωνίστηκε για 33 λεπτά. Αυτός και ο Μπίλαν ήταν οι μοναδικοί παίκτες που έπαιξαν πάνω από 21.

Το βασικό "όπλο" των Κροατών απέναντι στην Εθνική μας είναι ότι μπορούν να αντιπαραβάλουν μέγεθος: Ούκιτς, Μπογκντάνοβιτς, Χεζόνια, Σάριτς. Παραμένουν όμως μια ομάδα που σουτάρει και ντριμπλάρει περισσότερο από ότι πασάρει. Διαθέτει όμως παίκτες με μεγάλη επιθετική ποιότητα τόσο στην περιφέρεια, όσο και μες στο καλάθι. Αν και όπως φαίνεται οι δείκτες "θέλησης" όπως τα ριμπάουντ, θα είναι αυτοί που θα κρίνουν το νικητή.