Να παραδεχτούμε κάτι; Ένα: Η ΤΣΣΚΑ είναι η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης . Δύο: Για να νικήσει επομένως κάποιος την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης θα πρέπει να παίξει καλά. Τρία: Για να χάσει η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης δεν αρκεί να παίξει ο αντίπαλος καλά. Πρέπει κι η ίδια να παίξει άσχημα ή έστω μέτρια, ανάλογα με τη διαφορά δυναμικότητας. Τέσσερα: τίποτα από αυτά δεν έγινε στο ΣΕΦ.

Ο Ολυμπιακός, που για παράδειγμα έμεινε στους 7 πόντους στο δεύτερο δεκάλεπτο και έκανε 12 λάθη στο ημίχρονο (για 5 μόλις ασίστ) δεν θα μπορούσε να νικήσει την ΤΣΣΚΑ, που είχε στο ίδιο διάστημα 12 ασίστ και 7/12 τρίποντα. Όπως κι έγινε. Κανείς δεν είπε ότι η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη είναι αχτύπητη. Εξάλλου το παρελθόν μας έχει διδάξει ότι δεν υπάρχει τέτοιος όρος. Η ΤΣΣΚΑ ήταν μάλιστα η "αχτύπητη" ομάδα που έχασε εντέλει στην άκρη της διαδρομής (2005, 2012). Για να χτυπηθεί, όμως, χρειάζονται οι συνθήκες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Στο παιχνίδι που σημείωσε την μικρότερη επιθετική συγκομιδή σε 10λεπτο, δεν ήταν δυνατόν να βγει θριαμβευτής, έτσι δεν είναι;

Αναλύοντας το παιχνίδι έχει νόημα να το χωρίσουμε σε τρία μέρη.

Μέρος πρώτο: Εκεί όπου η ΤΣΣΚΑ έκανε ότι κάνει η ΤΣΣΚΑ

Στο πρώτο ημίχρονο οι Ρώσοι έπαιξαν όπως ακριβώς θέλουν να παίζουν. Κυκλοφόρησαν γρήγορα τη μπάλα, τιμώρησαν το overhelping ή το ρίσκο που έπαιρνε σε συγκεκριμένες φάσεις ο Ολυμπιακός, είχαν ρυθμό και παράλληλα κατάφεραν να μπερδέψουν τον Ολυμπιακό. Ο κόουτς Ιτούδης προσπάθησε εξ αρχής να σταματήσει τη δημιουργία στον μοναδικό δημιουργό των "ερυθρολεύκων", τον Βασίλη Σπανούλη. Και το κατάφερε. Για αυτό και οι καλές στιγμές του Σπανούλη ήρθαν όταν αποφάσιζε να παίξει ένας-εναντίον-ενός και να φτάσει στην καρδιά της ρώσικης ρακέτας. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν παράλληλα ο ίδιος να κάνει 7 λάθη και ο Ολυμπιακός να τελειώσει το ημίχρονο με 12 συνολικά στο ημίχρονο, έχοντας μόνο 5 ασίστ. Μοιραία φτάσαμε στο 28-44 του ημιχρόνου, που ήταν αν μη τι άλλο ένα ασφαλές μαξιλαράκι για την ΤΣΣΚΑ.

Οι Μοσχοβίτες είχαν ως βασικό σχέδιο να βάλουν ψηλό περιφερειακό (τον Κουρμπάνοφ) στο μαρκάρισμα του Σπανούλη, για να μπορούν να αλλάζουν με μεγαλύτερη άνεση και να μην υπάρχει τόσο έντονο mismatch μες στη ρακέτα. Το σχέδιο δούλεψε εν μέρει, αν και τελικά η προσωπική άμυνα του Κουρμπάνοφ δεν κατάφερε να εξουδετερώσει τον 34χρονο γκαρντ. Εν συνεχεία ο Δημήτρης Ιτούδης αποφάσισε να αλλάζει αμυντικούς πάνω του. Τον ανέλαβε ο Χίγκινς και ο Τζάκσον, ενώ αυτός που "έπεφτε" συχνά πάνω του, λόγω των αλλαγών, ήταν ο Κάιλ Χάινς. Με το κωδικό όνομα "ασπροσπέλαστος". Ο Χάινς απέδειξε ακόμη μια φορά πόσο πολύτιμος είναι. Μπορεί να μοιάζει με υπερβολή για την ομάδα που έχει στην περιφέρεια της τον Ντε Κολό και τον Τεόντοσιτς, ωστόσο, ο Χάινς μοιάζει να είναι ο παίκτης, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να "ζήσει" αυτή η ΤΣΣΚΑ.

Από εκεί και πέρα το σχέδιο "εξουδετέρωσης" του Σπανούλη δεν περιορίστηκε μόνο στη μια πλευρά του παρκέ. Οι Ρώσοι προσπάθησαν να του πάρουν ενέργεια και συγκέντρωση από την επίθεση υποχρεώνοντας τον να παίξει άμυνα. Σημάδεψαν τον παίκτη του με pick-n-roll (Τζάκσον), αλλά και με post-up (Χίγκινς). Και είχαν κέρδος από αυτή τη διαδικασία. Ο Τζάκσον για παράδειγμα ευστόχησε σε δύο σουτ μετά από ντρίμπλα απέναντι στην γεμάτη ρίσκο άμυνα του Ολυμπιακού (under). Και από τη στιγμή που ζεστάθηκε τέλειωσε το ματς με 4/4 μακρινά σουτ και 14 πόντους συνολικά.

Στο ίδιο διάστημα ο ΝτεΚολό και ο Τεόντοσιτς είχαν βασικό ρόλο δημιουργού. Όπως συνηθίζει ο προπονητής της "ομάδας του στρατού" κρατά τον Τεόντοσιτς στον πάγκο, για να έχει σταθερά δύο δημιουργούς στο παρκέ και να μοιράζει το χρόνο ξεκούρασης. Ο Σέρβος με το που πάτησε παρκέ αποδείχτηκε σημαντικός παράγοντας για την έκβαση του, έστω κι αν στο δεύτερο ημίχρονο η απόδοση του δεν ήταν το ίδιο καλή.

Επιθετικά ο Ολυμπιακός είχε κολλήσει. Ο Πρίντεζης που είχε παίξει τα πρώτα 13 λεπτά του αγώνα, έπρεπε να περάσει στον πάγκο να πάρει ανάσες και όταν μπήκε ξανά δεν είχε την ίδια φρεσκάδα. Οπότε οι Πειραιώτες είχαν χάσει το βασικό τους όπλο: τον παίκτη που μπορούσε να χτυπήσει την πιο τρανταχτή αμυντική αδυναμία της ΤΣΣΚΑ, δηλαδή την έλλειψη σκληράδας στο "4". Ο Βοροντσέβιτς είχε προβλήματα στο post απέναντι στον διεθνή φόργουορντ για αυτό επιστρατεύτηκε ο σκληρότερος (αλλά κοντύτερος) Αντόνοφ. Ούτε αυτός όμως κατάφερε να σταματήσει τον Πρίντεζη, που έκανε ένα από τα καλύτερα ματς της καριέρας τους.

Μέρος δεύτερο: Όταν ο Ολυμπιακός πήγε το παιχνίδι στα μέτρα του

Η ΤΣΣΚΑ στο πρώτο ημίχρονο κατάφερε να γυρίσει τη μπάλα και να τιμωρήσει την άμυνα του Ολυμπιακού είτε με εύκολα καλάθια από pick-n-roll, είτε με σουτ. Είχαν 7/12 τρίποντα στο ημίχρονο. Έκαναν το παιχνίδι τους. Θέλοντας να χαλάσει έτσι τον ρυθμό, την κυκλοφορία της μπάλας και εντέλει τη δημιουργία της ομάδας, ο κόουτς Σφαιρόπουλος επέλεξε από την αρχή της επανάληψης την άμυνα με αλλαγές. Εξ ου και η επιλογή του Κεμ Μπιρτς στο αρχικό σχήμα (στο πρώτο ημίχρονο είχε ξεκινήσει ο Γιανγκ).

Η τακτική έπιασε. Η ΤΣΣΚΑ πήγε περισσότερο σε ατομικές ενέργειες. Και ο Ολυμπιακός κατάφερε να βρει ρυθμό στο επιθετικό κομμάτι, φτάνοντας με άνεση στο σκορ. Κάτι που του είχε λείψει στο δεύτερο δεκάλεπτο των 7 πόντων. Το κακό για τους Πειραιώτες (βλέπε παραπάνω παραδοχή Νο3) είναι ότι οι Ρώσοι ευστόχησαν σε δύσκολα σουτ: υπό πίεση αντιπάλου ή πίεση χρόνου. Αυτό τους επέτρεψε να διατηρούν ένα προβάδισμα σε επίπεδο ασφαλείας, την ώρα που η ομάδα που έπαιζε καλύτερα ήταν ο αντίπαλος και όχι οι ίδιοι. Ο Δημήτρης Ιτούδης έλεγε μετά ότι αυτό του επέτρεψε να μην χρησιμοποιήσει ένα τάιμ-άουτ, που αποδείχτηκε πολύτιμο στο φινάλε του αγώνα, όταν ο Ολυμπιακός έγινε περισσότερο απειλητικός.

Το αποτέλεσμα πάντως της αμυντικής προσπάθειας του Ολυμπιακού στο δεύτερο μέρος ήταν τα 3/9 τρίποντα της ΤΣΣΚΑ (από 7/12 στο πρώτο) και οι 6 μόλις ασίστ. Οι μισές, δηλαδή, σε σχέση με τα πρώτα 20 λεπτά.

Μέρος τρίτο: Όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα, έχεις μόνο να κερδίσεις

Το τελευταίο χαρτί του Ολυμπιακού σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι το σχήμα με τον Πρίντεζη στο "5". Η ύστατη λύση για τους Πειραιώτες, που σ' αυτό το παιχνίδι αποδείχτηκε ότι έχουν δύο μόνο ψηλούς που μπορούν να εμπιστευτούν (Μπιρτς, Πρίντεζης). Ο Ολυμπιακός κατάφερε να βρει πόντους όταν οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ έγιναν πιο στατικοί και άρχισαν να κοιτούν περισσότερο το ρολόι και λιγότερο το καλάθι. Επομένως όταν απελευθερώθηκαν από την ιδέα της ήττας και αποφάσισαν να παίξουν την τελευταία τους ζαριά, δικαιώθηκαν. Συνέχισαν να παλεύουν και έφτασαν το παιχνίδι σε απόσταση αναπνοής. Ίσως να είχαν διεκδικήσει περισσότερα αν τα δύο αμαρκάριστα σουτ που επιχείρησαν στο τελευταίο λεπτό έβρισκαν στόχο.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ο Ολυμπιακός υποχρεώθηκε σ' αυτό το σημείο να παίξει χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη που είχε αποβληθεί με 5 φάουλ. Την ίδια στιγμή ο Γκριν έπαιζε με πρόβλημα και ήταν μακριά από το 100%, ενώ ο Ματ Λοτζέσκι δεν είχε μπει επί της ουσίας στο ματς. Πέρασε στο παρκέ πιο αργά από ότι συνήθως και λόγω της άμυνα της ΤΣΣΚΑ με αλλαγές, δεν κατάφερε να βρει ρυθμό, παίρνοντας τις μπάλες που του αναλογούν είτε ως στόχος σε επιθετικά συστήματα, είτε στην αδύνατη πλευρά, όπου ειδικεύεται.

Έμεινε μόνο η μαχητικότητα και ο Γιώργος Πρίντεζης. Όπως καταλαβαίνει κανείς, όμως, αυτά δεν είναι αρκετά για να νικήσει ο Ολυμπιακός την ΤΣΣΚΑ. Είναι, όμως, νωρίς μες στη χρονιά. Ρεαλιστικά ο Ολυμπιακός έχει κάνει καλές εμφανίσεις και έχει μαζέψει τρεις νίκες στα πρώτα παιχνίδια, έχοντας χάσει μόνο στα δύο πολύ δύσκολα τεστ που έχει δώσει (Μαδρίτη και ΤΣΣΚΑ). Είναι αρκετά νωρίς να μιλήσουμε για απολογισμό με βάσει τους στόχους. Κανένας μαραθώνιος δεν κρίθηκε στα το 1/6 της διαδρομής. Αυτό όμως που προκύπτει στα ματς με τους κορυφαίους αντιπάλους, είναι οι αδυναμίες.

Αφήνοντας το θεωρητικό επίπεδο και μπαίνοντας στο πρακτικό φαίνεται από τον τρόπο διαχείρισης ότι ο Ολυμπιακός είτε κλονίζεται εκ νέου ο σχεδιασμός της front-line, είτε έχει αποφασίσει στρατηγικά να υπομείνει τα (τυχόν) άσχημα αποτελέσματα μέχρι να επιστρέψει ο Γιανγκ. Διότι σ' αυτό το παιχνίδι φάνηκε ότι ο προπονητής εμπιστεύεται μόνο τον Πρίντεζη (που έπαιξε 34 λεπτά) και τον Μπιρτς. Ο Γιανγκ έμεινε στο παρκέ 4 λεπτά. Ο Μιλουτίνοφ έπαιξε 11. Τρεις ψηλοί συν τον Παπαπέτρου που αγωνίστηκε και στο "4".

Photo credits: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography